Nightwish @ Schleyer Halle (Στουτγάρδη), 24/02/08

29/02/2008 @ 03:14
Κάποια χρόνια πριν, στην τελευταία τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, είχα γράψει πως η απόσταση ανάμεσα στην diva Tarja Turunen και το λοιπό σχήμα των Nightwish έχει μεγαλώσει τόσο, που τα πράγματα δε διαφαίνονταν και τόσο καλά για το μέλλον του σχήματος. Δύο μήνες (περίπου) μετά, μέσω γκρίνιας και πολλών δημοσιευμάτων, η Tarja αποτέλεσε παρελθόν από το σχήμα και μέσω μιας μακριάς και επίπονης διαδικασίας, τη θέση της στο μικρόφωνο πήρε η δεσποινίδα Anette Olzon. Στη συνέχεια οι Nightwish κυκλοφόρησαν το αξιοπρεπέστατο, αλλά ουχί έξοχο, "Dark Passion Play", για το οποίο και περιοδεύουν αυτό τον καιρό, περνώντας μάλιστα τόσο από τη Στουτγάρδη της Γερμανίας (όπου τους απόλαυσα), όσο και από την Αθήνα και το March Metal Day, σε λίγο καιρό.

Επειδή φαντάζομαι ότι θα έχετε πολλές απορίες για το τι είναι οι Nightwish του 2008, διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί για να μάθετε πολλά και διαφωτιστικά!

Για αρχή, λίγα λόγια για την διοργάνωση και το χώρο. Με το εισιτήριο για Nightwish, Pain και Krieger να τιμάται 43,70 ευρώ στις κερκίδες (εκεί ήμουν) και 41 ευρώ για αρένα, οι διοργανωτές είχαν φροντίσει να γεμίσουν όλη τη Στουτγάρδη με αφίσες ήδη από το Νοέμβρη (!) και η προπώληση είχε αρχίσει από αρχές Δεκεμβρίου (!). Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Θα καταλάβετε...

Η Schleyer Halle ουσιαστικά είναι ένα υπερσύγχρονο και άνετο γήπεδο μπάσκετ, το οποίο κατασκευάστηκε μαζί με την ανακαίνιση του Ποδοσφαιρικού Σταδίου της Στουτγάρδης, εν όψει του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου του 2006. Το γήπεδο αυτό βρίσκεται σε μια περιοχή λίγο πιο έξω από το κέντρο της πόλης, επί μιας λεωφόρου, και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το ότι οι φωτεινές πινακίδες της περιοχής έγραφαν "Nightwish Live", δείχνοντας την κατεύθυνση του σταδίου, σε περίπτωση που κάποιος δεν ήξερε πώς να πάει. Επίσης κάλλιστη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι ο δήμος της πόλης είχε δραστηριοποιήσει για το συμβάν μια ειδική γραμμή του προαστιακού σιδηρόδρομου, η οποία κανονικά λειτουργεί μόνο όταν παίζει εντός έδρας η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα. Τουτέστιν; Ο δήμος ήθελε να βοηθήσει τον κόσμο να πάει και να φύγει άνετα από τη συναυλία! Τα security μας έδειξαν τις θέσεις μας και μπήκα στο χώρο, πάνω που τελείωναν οι Pain, για να αντικρίσω...

Ένα κατάμεστο από 15.000 άτομα γήπεδο, που περίμενε με ανυπομονησία τους Nightwish! Επιπρόσθετα πολύ μεγάλη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι στις κερκίδες υπήρχε πολύς μεγαλύτερος κόσμος (άτομα 35-50 ετών που δε βλέπεις την Ελλάδα) καθώς και παιδάκια 10 ετών που είχαν έρθει με τους γονείς τους για να απολαύσουν τους Φινλανδούς! Αυτά για να βλέπουμε όλοι πόσο διαφέρει το κοινό του εξωτερικού με το δικό μας (16-28) κοινό... Επειδή όπως προανέφερα ήμουν στις κερκίδες, μπορώ επίσης να υπογράψω πως η αρένα, παρότι είχε ένα κοινό εισιτήριο, είχε χωριστεί με διαχωριστικά σε τρεις ζώνες, για την καλύτερη κατανομή του κοινού, όπως επίσης και υπερυψωμένο ειδικό χώρο, όπου 15 άτομα με κινητικά προβλήματα κατάφεραν να απολαύσουν άνετα τους Nightwish. Άλλο επίπεδο και άλλη οργάνωση απ' ότι μας έχουν φυσικά συνηθίσει οι ντόπιοι διοργανωτές...

Έχοντας ήδη δει στην ίδια πόλη τους Marilyn Manson, Paradise Lost και Machine Head/Trivium, θεωρώ πως το κοινό των Nightwish ήταν από τα πιο ένθερμα που έχω συναντήσει και από την πρώτη στιγμή που έκανε το σχήμα την εμφάνισή του στη σκηνή, οι επευφημίες δε σταμάτησαν. Εντάξει, Έλληνες δεν είναι να τραγουδάνε και τα solo (όπως μου είχε πει και ο Aaron Aedy παλαιότερα), αλλά σίγουρα τίμησαν το συγκρότημα και με το παραπάνω... Επίσης οι Nightwish κατάφεραν να μαζέψουν μόνοι τους και με το πιο ακριβό εισιτήριο περισσότερο κόσμο από όλους τους παραπάνω μουσικούς, πράγμα που υποδεικνύει τη δυναμική του συγκροτήματος αυτή τη στιγμή.

Το στήσιμο στην (παραδόξως, για το μέγεθος του χώρου) μικρή σκηνή ήταν κάπως τυπικό, με τον drummer υπερυψωμένο πίσω από το kit του, τον Tuomas Holopainen με τα διπλά εφετζίδικα πλήκτρα του στα αριστερά, να πλαισιώνεται από τον μπασίστα Marco Hietala και τον κιθαρίστα Erno Vuorinen (και ενδεχομένως πιο κοντό Φινλανδό εν ζωή) να κινείται διαρκώς, πράγμα που έκανε και η μικροκαμωμένη και μαυροφορούσα Anette. Το συγκρότημα άρχισε με το "Bye, Bye Beautiful" και ήδη από τις πρώτες νότες κατάλαβα πως θα παρακολουθούσαμε κάτι αξέχαστο, καθώς ο ήχος των Φινλανδών ήταν α-ψε-γά-δια-στος! Ειλικρινά βλέποντας δεύτερη φορά τους Nightwish έχω να παρατηρήσω πως ο Tuomas πρέπει να έχει ψύχωση με την ηχητική, καθώς είναι απορίας άξιο πως καταφέραμε να ακούμε τόσο καλά, ενώ ήμασταν τόσο πλάγια. Όλο το set του σχήματος κύλισε με καταπληκτικό ήχο, ο οποίος ήταν ένας συνδυασμός τόσο του ήχου της μπάντας, όσο και των πολλών προηχογραφημένων μερών που υπάρχουν στις τελευταίες τους δουλειές. Άφωνους επίσης μας άφησε και το lightshow του σχήματος, στο οποίο πέρα από τις φωτιές που συγχρονίζονταν με τα (προηχογραφημένα) βιολιά, απολαύσαμε και ένα πύρινο «ανεμόμυλο» πίσω από το drum kit, κονφετί, ασημένιες «σερπαντίνες» και μικρής εμβέλειας πυροτεχνήματα, τα οποία έπεσαν σε καίρια σημεία του set τους, κάνοντας το κοινό να παραληρεί. Ειλικρινά εντυπωσιάστηκα αφάνταστα, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς πως όλα αυτά έλαβαν μέρος σε κλειστό χώρο! Αν μεταφέρουν το ίδιο show και στην Αθήνα, να είστε σίγουροι πως θα περάσετε υπέροχα!

Σχολιάζοντας τα μέλη του σχήματος μεμονωμένα θα γράψω πως οι Vuorinen / Nevalainen (μπάσο / τύμπανα) αποδίδουν τα μέρη τους ολόσωστά, αλλά δεν κάνουν κάτι που θα μπορούσε να εκτιμηθεί ως «ιδιαίτερη» σκηνική παρουσία, αφήνοντας την πρωτοκαθεδρία του live στην τριπλέτα Holopainen / Olzon / Hietala (πλήκτρα / φωνή / μπάσο), οι οποίοι, σε αντίθεση με τους «παλιούς» Nightwish, στους οποίους όλα γύριζαν γύρω από την Tarja, πλέον μοιράζονται το παιχνίδι με το κοινό, αν και το μεγαλύτερο βάρος φέρουν εμφανώς ο Tuomas με την Anette. Ειδικά ο Tuomas με τα συνεχή ποζεριλίκια στα πλήκτρα (τίναγμα μαλλιού / headbanging / παλαμάκια κτλ) απέχει πολύ από αυτό που θα λέγαμε «αφανής πληκτράς» και δικαιολογημένα απολαμβάνει τη μεγαλύτερη λατρεία του κόσμου από όλους τους υπόλοιπους.

Και πάμε τώρα σε αυτό που όλοι περιμένετε. Ναι, αυτοί οι Nightwish μου άρεσαν πολύ! Δεν ξέρω πως θα ήταν τα πράγματα αν τους συνέκρινα με μια καλή εποχή του συγκεκριμένου σχήματος, αλλά αν τους συγκρίνω με το σχήμα υπό διάλυση του 2005, ναι, είναι καλύτεροι, αν και διαφορετικοί. Η μπάντα πλέον μοιάζει και δεμένη, αλλά και άνετη και σε αυτό συνεισφέρει τα μέγιστα η Olzon, η οποία δεν είναι καθόλου μα καθόλου diva, αλλά θυμίζει περισσότερο μια metal κοπέλα που θα βλέπατε να χορεύει σε ένα metal μαγαζί. Ζει και χαίρεται το live, γελάει, χορεύει, είναι απλά ντυμένη και δεν έχει καμία σχέση με την σοβαρή, απόμακρη, αλλά και «θεόρατη» στη σκηνή Tarja. Επιπρόσθετα, θα έπρεπε να αναφέρω ότι η επιλογή της και η επιλογή των κομματιών (δηλαδή σχεδόν όλο το τελευταίο album, συν τα hitάκια του "Once", συν το "Wishmaster") δίνουν σε όλο το σχήμα μια πιο "rock n roll" σκηνική παρουσία που απέχει αρκετά από τη «βαριά» και «σοβαρή» παρουσία του παρελθόντος. Επιπλέον η Olzon, αν και ήταν σε παιχνιδιάρικη διάθεση (μίλησε γερμανικά, κατέβηκε τρεις φορές να χαιρετήσει κόσμο στο κοινό, προλόγισε το "Whoever Brings The Night", δίνοντας οδηγίες στα αγόρια ότι πρέπει να φοράνε προφυλακτικά και να κάνουν πολύ sex και έκανε γενικότερα τσαχπινιές), δε μοιάζει να φοβάται αν θα την «καταπιεί» η σκηνή. Ναι, δεν έχει την επιβλητικότητα, ούτε τη φωνή της Tarja, αλλά επίσης δεν έχει ούτε το τουπέ της και ούτε εξαφανιζόταν από τη σκηνή όταν δεν τραγουδούσε. Επίσης το σχήμα μοιάζει να την στηρίζει πολύ, τόσο επί σκηνής (χαριεντίστηκε με όλα τα μέλη), όσο και από άποψη setlist, γιατί, αν παρατηρήσετε, η επιλογή των τραγουδιών από το παρελθόν είναι τέτοια ώστε να μην... εκτεθεί. Η απόδοσή της στα δικά της κομμάτια ήταν εξαιρετική και στα παλιά πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και πιο rock, τόσο που προσωπικά εμένα δε με ενόχλησε ούτε το γεγονός ότι τα πιο ψηλά μέρη τα φέρνει στα μέτρα της για να τα πει (πράγμα αναμενόμενο). Η γενικότερη παρουσία της λοιπόν ήταν πολύ ευφάνταστη και σαφέστατα δικαιώνει τον Tuomas τόσο για την επιλογή, όσο και για την εμπιστοσύνη που της έδειξε.

Σε μια συναυλία, λοιπόν, που παραδοσιακά διήρκησε 1,5 ώρα, οι Nightwish έδωσαν μια καταπληκτική εμφάνιση, τόσο από μουσικής άποψης όσο και από πλευράς show. Αφού κατάφεραν να πείσουν εμένα (που δεν είμαι και ο μεγαλύτερος fan τους, όπως και να το κάνουμε) θεωρώ πως θα ευχαριστήσουν πολύ και κάθε οπαδό του σχήματος που θα τους απολαύσει ζωντανά στην Αθήνα σε λίγο καιρό.

Setlist : Bye, Bye Beautiful, The Poet And The Pendulum, Dark Chase Of Wonders, Whoever Brings The Night, Amaranth, Cadence Of Her Last Breath, The Islander, Eva, Sahara, Nemo
Encore : 7 Days To The Wolves, Wishmaster, Wish I Had An Angel

Μεγάλο υστερόγραφο: Ό,τι περιγράφεται παραπάνω πιστεύω πως είναι πολύ πιθανό να επαναληφθεί και στην Αθήνα. Η πρόσληψη της Olzon μπορεί να δίνει πολύ πιο συναυλιακή χροιά στο σχήμα, αλλά σχεδόν καταδικάζει σε θάψιμο την παλαιότερη δισκογραφία του σχήματος, γιατί το μεγαλύτερο μέρος της προφανέστατα δε μπορεί να τραγουδηθεί από εκείνη. Θεωρώ κάκιστο το γεγονός ότι οι Nightwish διαλέγουν να παίξουν σχεδόν όλο το νέο album ζωντανά, αγνοώντας εντελώς ό,τι υπάρχει πριν το "Wishmaster", αλλά δε νομίζω ότι μπορούν πλέον να κάνουν και κάτι το διαφορετικό. Όπως έγραψα, οι Nightwish έχουν γυρίσει πλέον σελίδα και, δυστυχώς για αυτήν τους την αλλαγή, θυσιάζουν πολλά. Ζωντανά είναι μια πολύ δυνατή metal μπάντα, με απίστευτο show, αλλά το αν θα δικαιώσει ο χρόνος την επιλογή του Holopainen να μην έχει πίσω από το μικρόφωνο μια υψίφωνο, μένει να το δούμε. Θεωρώ απίθανο στην Αθήνα να παίξουν κάτι διαφορετικό, γι' αυτό ετοιμαστείτε να ακούσετε το συγκεκριμένο setlist. Πάντως ζωντανά το "Dark Passion Play" ακούγεται πολύ καλύτερα απ' ότι στο στερεοφωνικό.

Στα «παραμουσικά» τώρα, Φινλανδή φίλη μου έλεγε ότι, αν και οι Φιλανδοί διχάστηκαν από το διαζύγιο Nightwish - Tarja, τελικά οι περισσότεροι πήραν το μέρος του σχήματος, καθώς ο Tuomas Holopainen εξακολουθεί να παραμένει πολύ αγαπητός. Το σημαντικότερο λάθος πάντως που του καταλογίζουν δεν είναι ότι πήρε μια μη-υψίφωνο τραγουδίστρια, αλλά μια μη-Φινλανδή (!) (Σουηδέζα για την ακρίβεια), η οποία επιπρόσθετα δε μιλάει φινλανδικά! Αυτό τους στεναχώρησε πολύ και στις συναυλίες τους στη Σκανδιναβία είναι πολλοί οι φίλοι του σχήματος που φωνάζουν στην Olzon να μάθει φινλανδικά, πράγμα που εκείνη έχει αρχίσει να κάνει, αν και ακόμα το επίπεδό της δεν πρέπει να είναι αρκετά υψηλό, καθώς κάποια άτομα από την πρώτη σειρά της παρέδωσαν ένα πανό στα φιλανδικά και εκείνη είπε «παιδιά συγγνώμη αλλά ακόμα δεν ξέρω τόσα φινλανδικά». Αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα πληροφορία...

  • SHARE
  • TWEET