Alice Cooper σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα

12/06/2004 @ 09:41
08/06/04, Paok Sports Arena, Θεσσαλονίκη

Ε, ναι λοιπόν, είναι γεγονός! Η “Μάγισσα”, ο φοβερός και τρομερός Alice Cooper, μας τίμησε με μια υπέροχη συναυλία που πιστεύω ότι ήταν ευσεβής πόθος πολλών θαυμαστών του. Στις 20.00, στους γύρω χώρους του Paok Sports Arena είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος (περίπου 2000), που ανυπομονούσε για την μεγάλη συναυλία. Αφού τσεκάραμε τα εισιτήριά μας, μπήκαμε στο γήπεδο που είχε τροποποιηθεί για τις ανάγκες της συναυλίας. Η αναμονή κράτησε μέχρι τις 22.00. Ο κόσμος ολοένα γέμιζε το γήπεδο. Πρέπει να μαζεύτηκαν περίπου 5 με 6 χιλιάδες κόσμου.

Στις 10 περίπου τα φώτα έκλεισαν. Η έναρξη της συναυλίας ήταν γεγονός. Τα φώτα στράφηκαν στον μεγάλο Alice. H εμφάνιση του άκρως εντυπωσιάκη, ήταν αυτό που ακριβώς περιμέναμε. Ένας μεγάλος σόουμαν που καταφέρνει στα 56 του να κλέβει τις εντυπώσεις τόσο με τις φωνητικές του ικανότητες (απίστευτα καλά διατηρημένη η φωνή του), όσο και με το όλο του προφίλ, το κλασσικό βάψιμο (“the eyes of Alice Cooper”) και την μάλλον αυτοσαρκαστική συμπεριφορά του. Η “κακία” που έβγαζε μου φάνηκε περισσότερο σαν ένας αυτοσαρκασμός, που τον έκανε ακόμη περισσότερο συμπαθητικό. Οι γκριμάτσες του απίστευτες, οι κινήσεις τους κωμικά επιβλητικές, τα κουστούμια του πετυχημένα και η μοναδική του φωνή σε τόσο καλή κατάσταση, ήταν οι λόγοι που ο κόσμος δεν μπόρεσε να του αντισταθεί. Ο Cooper ήταν ο άρχοντας της βραδιάς και κέρδισε από την πρώτη στιγμή το κοινό.

Το line up, εκτός του Alice, απαρτιζόταν από τους Erik Dover, Ryan Roxie στις κιθάρες, τον Chuck Currick στο μπάσο, ενώ ο drummer (δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το όνομά του) είχε πρόσφατα έρθει στο γκρουπ, ωστόσο έμοιαζε απόλυτα αφομοιωμένος. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, ιδίως κοντά στη σκηνή. Αυτός που ξεχώρισε ήταν ο drummer (με ελληνικές ρίζες), με το δυναμικό, κεφάτο παίξιμό του, ενώ θα πρέπει να επισημάνουμε το απίστευτο 5λεπτο σόλο του, που κέρδισε τις εντυπώσεις. Ο Garrick δημιούργησε με τον drummer ένα γεμάτο rythym section που ήταν η αφετηρία για την άψογη εκτέλεση των τραγουδιών. Το γκρουπ ήταν φανερά καλά προετοιμασμένο και σε καμία περίπτωση δεν έμεινε εκτεθειμένο. Οι κιθαρίστες ήταν και αυτοί συνεπείς στον ρόλο τους, αν και ο Dover είναι αυτός που για μένα ξεχώρισε.

Οι Alice Cooper ξεκίνησαν δυναμικά με το παλιό “No More Mr Nice Guy” που φυσικά έτυχε ολοκληρωτικής ανταπόκρισης από το κοινό. Ακολούθησε ένα σετ, που είχε αρκετά γνωστά τραγούδια, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Alice, ξεδίπλωσε το απίστευτο show του. Zωντανά φίδια, θυσίες γυναικών, μαστίγια, δεκανίκια, μαγικά ραβδιά, ξίφη, τεράστια μπαλόνια, αποτελούσαν ψηφίδες του show του ανεξάντλητου Alice, που αν μη τι άλλο έδειχνε να το απολαμβάνει. Και αυτό ήταν που με έκανε να τον εκτιμήσω ακόμη περισσότερο. Ο Alice έμοιαζε να το διασκεδάζει.



Στα αρνητικά της συναυλίας ήταν η μικρή της διάρκεια (περίπου μιάμιση ώρα), καθώς και το ότι παραλείφθηκαν μερικά, κατά την άποψη μου, τραγούδια απαραίτητα! Θα ήθελα πολύ να ακούσω το “Hell Is Living Without You”, ή το υπέροχο “Nights As They Will Be On Mars”, αλλά έμεινα με την επιθυμία. Πάντως ο Alice μας άφησε το καλό για το τέλος. Λες και όλο το show μας προετοίμαζε για το encore. Πριν το encore το “School’s Out” με έκανε να χοροπηδάω και να τραγουδάω σαν τρελός. Το παραλήρημα ήταν απίστευτο. Για να φτάσει η στιγμή που όλοι περιμέναμε. “Poison”, “Novocaine” και “Bed Of Nails” ήρθαν απανωτά και όλοι επιδόθηκαν σε ατελείωτο χορό. Ήταν από τις πιο πετυχημένες συναυλίες που είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω. Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην “Μάγισσα” που αν μη τι άλλο σέβεται τον εαυτό του και δίνει ακόμη και στα 56 του show αντάξια της φήμης του. Συγχαρητήρια...!

Κείμενο: Γιώργος Κάκαρης
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Μαρόπουλος


09/06/04, Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη
9 Ιουνίου 2004, Θέατρο Πέτρας (Πετρούπολη, Αθήνα). Μέρα και τόπος που θα θυμάμαι για πολύ καιρό, ίσως για πάντα στη ζωή μου... Θα έβλεπα επί σκηνής για πρώτη φορά τον άνθρωπο που έκανε τον εαυτό του θρύλο ειδικά στα 70’s εξαιτίας των δημοφιλών ζωντανών του εμφανίσεων, οι οποίες ήταν μια πλήρης θεατρική παράσταση. Έπειτα μια τέτοια συναυλία θα ήταν μια άκρως ενδιαφέρουσα εμπειρία για μένα μια και τα χρόνια περνάνε και κάποιους καλλιτέχνες όπως ο εν λόγω κύριος ίσως τους βλέπει κανείς πια μία και μόνο φορά.

Ξεκίνησα για την συναυλία με μάλλον ανάμεικτα συναισθήματα, καθώς ήξερα πως ο καλλιτέχνης που θα παρακολουθούσα είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει τη νέα δουλειά του. Και είναι γνωστό πως σ’ αυτές τις περιπτώσεις η «πεπατημένη» υπαγορεύει πως θα ακούγαμε, ως επί το πλείστον, την συγκεκριμένη δουλειά... Γρήγορα κατάλαβα πόσο άδικο είχα γιατί ο κύριος (και το «Κ» κεφαλαίο) Alice Cooper με διέψευσε πανηγυρικά. Ο γνωστότερος ίσως performer της rock σκηνής και παρόλα τα 56 του χρόνια, τίμησε τον τίτλο του και κράτησε την ίδια περίοπτη θέση στην καρδιά όλων των fan του, νέων και μεγαλύτερων. Προς μεγάλη έκπληξη όλων, και ιδιαιτέρως των μεγαλύτερων, έχει παραμείνει εμφανισιακά και όχι μόνο, ακριβώς ο ίδιος...



Το opening της συναυλίας ήταν απρόσμενα επιβλητικό με το “Hello Hurray” και άμεση συνέχεια με το “Billion Dollar Baby” για να συνεχιστεί ο καταιγισμός με “No more Mr. Nice Guy”... Τα λόγια είναι περιττά. Ο άνθρωπος δεν παίζεται. Η αρένα αλλά και οι κερκίδες όπως ήταν αναμενόμενο πήραν φωτιά, το κοινό παλλόταν στους ακατάπαυστους ρυθμούς του Alice, ο οποίος «όργωνε» την σκηνή σκορπώντας ρίγη συγκίνησης σε όλους, μικρούς και μεγάλους (ηλικιακά). Ακούραστος και όπως πρέπει «θεατράλε», στόλιζε τα τραγούδια του με τις απαιτούμενες κινήσεις και μορφασμούς. Ένας μαέστρος! Συνέχισε την παράσταση του εναλλάσσοντας παλιότερες δουλειές με πιο καινούργιες, προσπαθώντας (φαντάζομαι) να ευχαριστήσει όλους αυτούς που είχαν έρθει να τον δουν, των οποίων οι ηλικίες είχαν ένα ευρύτατο φάσμα από 16-18 χρονών μέχρι μερικά ή πολλά χρονάκια μετά τα 40. “I’m Εighteen”, “Schools Out”, “Muscle Of Love” ήταν μερικοί από τους «ύμνους» που ακούστηκαν εκείνο το βράδυ, όλοι βέβαια διανθισμένοι με την απαραίτητη βοήθεια των «ηθοποιών»-συνεργατών του. Το θέαμα όπως είναι λογικό ήταν εκπληκτικό. Παρόλο που επί σκηνής δεν υπήρχαν τα 70’s αγαπημένα του αντικείμενα όπως οι λαιμητόμοι, τα μαστίγια κλπ τα οποία έδιναν μια άλλη αίγλη στις τότε παραστάσεις του, κατάφερε να μας γοητεύσει ακόμα και με αυτά τα λίγα που είχε...

Κάπως έτσι και αφού είχε ήδη περάσει μια ώρα και κάτι (μόνο...) ο Alice εγκατέλειψε τη σκηνή. Στο encore μας χάρισε τα "Poison" και "Bed Of Nails" (κάπως αλλαγμένο από το βασικό κανονικό ρίφ του κομματιού) τα οποία οφείλω να πω πως ξεσήκωσαν, όσο κανένα άλλο κομμάτι, τον κόσμο, κάτι που μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι ο μέσος όρος ηλικίας ήταν κάπως χαμηλός. Αλλά αυτή δεν είναι και η επιτυχία ενός καλλιτέχνη - επαναστάτη; Να μπορεί να πιάνει τον «σφυγμό» όλων των ηλικιών, όλου του κόσμου; Κλείνοντας, παρουσίασε την μπάντα του, η οποία σε όλη την διάρκεια έπαιξε άψογα, με ειδική αναφορά στον drummer, ελληνικής καταγωγής, και μας καληνύχτισε ρωτώντας μας το όνομά του, ευχαριστώντας μας και με την υπόσχεση να τα ξαναπούμε του χρόνου το καλοκαίρι...

Ok, Mr.Alice! We’re gonna be there! Aλλα κάνε μας το χατίρι την άλλη φορά να παίξεις λίγο παραπάνω...

Κείμενο: Θοδωρής Μηνιάτης
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Μαρόπουλος

  • SHARE
  • TWEET