«A Buyer’s Guide»: Gus G
Οδηγός δισκογραφίας για τον πολυτάλαντο Έλληνα κιθαρίστα
Η περίπτωση του Gus G (ή κατά κόσμον Κώστα Καραμητρούδη) είναι από εκείνες που δείχνουν πως το όραμα, η θέληση και η σκληρή δουλειά (μαζί με την απαραίτητη δόση ταλέντου και τύχης) μπορούν να αποδώσουν τα μέγιστα των στόχων που θέτει κάποιος. Έτσι, η ιστορία εκείνου του δεκαοκτάχρονου κιθαρίστα που έφυγε από την Ελλάδα νωρίς για να κυνηγήσει το όνειρο του για διεθνή καριέρα, καταφέρνοντας τελικά περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί, μοιάζει ως ιδανικό κίνητρο για όλους τους νέους μουσικούς του χώρου, αλλά και γενικότερα. Με αφορμή, λοιπόν, το "Immortals", το νέο, όγδοο άλμπουμ των Firewind, ρίχνουμε μια ματιά στους δίσκους εκείνους που αποτυπώνουν τις συνθετικές κι εκτελεστικές αρετές του διάσημου Έλληνα κιθαρίστα (αποφεύγοντας εκουσίως να αναφερθούμε στο "Scream" του Ozzy Osbourne, για τους προφανείς λόγους της μη συνθετικής συμμετοχής του Gus G σε αυτό).
Firewind - The Premonition
(Century Media, 2008)
Λέγεται πως ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει και στην περίπτωση του πέμπτου άλμπουμ των Θεσσαλονικιών αυτό επιβεβαιώνεται σε απόλυτο βαθμό. Με το line-up της μπάντας να παραμένει, για πρώτη (και μοναδική έως τώρα) φορά, σταθερό για δεύτερο συνεχή δίσκο, η αλλαγή συνθετικής πλεύσης που πραγματοποιήθηκε στο "Allegiance" εδώ τελειοποιείται, προσφέροντας, ίσως, την πιο άρτια κυκλοφορία των Firewind μέχρι σήμερα. Με τον Gus G να παραδίδει μαθήματα μεστότητας και ουσιαστικής κιθαριστικής δουλειάς, τον Μπάμπη Κατσιώνη να χτίζει ατμόσφαιρες και να αποτελεί τον πολιορκητικό κριό προς το πιο mainstream ακροατήριο και το rhythm section-μπετόν αρμέ να αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των συνθέσεων, το περιεχόμενο υλικό του "Premonition" μουσικά αποτελεί μια από τις καλύτερες προτάσεις στο power metal για τα '00s. Αλλά και σε φωνητικό επίπεδο, ο Apollo Papathanasio ποτέ δεν ακούστηκε ξανά τόσο επιβλητικός, όντας αλάνθαστος και παρουσιάζοντας την πιο καλοζυγισμένη ερμηνεία του συνόλου της καριέρας του. Αναμφίβολα, ένας από τους καλύτερους δίσκους της ελληνικής μεταλλικής σκηνής, ανεξαρτήτως ιδιωμάτων.
Dream Evil - DragonSlayer
(Century Media, 2002)
Καλοκαίρι του 1999 και ο παραγωγός Fredrik Nordstrom γνωρίζει τον άγνωστο ακόμη Κώστα Καραμητρούδη, κατά τη διάρκεια των διακοπών του στη χώρα μας, με τη φιλία τους να μην αργεί να τους οδηγήσει στην απόφαση για τη δημιουργία μιας μπάντας. Αφού, λοιπόν, διαμόρφωσαν το line-up του σχήματος, φωνάζοντας τον Niklas Isfeldt για το πόστο του τραγουδιστή και εξασφαλίζοντας τη βοήθεια του Snowy Shaw και του Peter Stalfors για το ρυθμικό υπόβαθρο, ολοκλήρωσαν τη δημιουργία του πρώτου τους άλμπουμ, υπογράφοντας με τη Century Media και αλλάζοντας το όνομά τους σε αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Με την προηγούμενη ονομασία της μπάντας να τιτλοφορεί το ντεμπούτο της, το "DragonSlayer", μέσα στην απόλυτα κλισέ και cheesy Dungeons & Dragons στιχουργική θεματολογία του, συνέστησε για πρώτη φορά το ταλέντο του Gus G σε ένα ευρύ ακροατήριο, με το νεαρό Θεσσαλονικιό κιθαρίστα να αρπάζει αυτήν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Αχαλιναγώγητο lead παίξιμο, ατίθασες κιθάρες που κοιτάζουν ευθέως προς την κιθαριστική κληρονομιά των '80s, φιλτραρισμένες από το power metal πρίσμα των '90s και το κυριότερο, κολλητικές, υμνικές συνθέσεις heavy metal-ικής φλόγας, με την αναμενόμενα μπομπάτη παραγωγή του Nordstrom να ενισχύει τα πλεονεκτήματα του υλικού. Μπορεί στην πορεία οι Dream Evil, απόντος του Gus G, να άρχισαν να «ξεφουσκώνουν», το "DragonSlayer", όμως, στέκεται ως η κορυφαία δουλειά τους, αλλά και ως ένας από τους καλύτερους δίσκους που φέρουν την υπογραφή του Gus G.
Firewind - Between Heaven And Hell
(Leviathan, 2002)
Το ντεμπούτο των Firewind, την εποχή που κυκλοφόρησε λογιζόταν περισσότερο ως το προσωπικό project του Έλληνα κιθαρίστα των Dream Evil και σίγουρα όχι ως κανονική, full time μπάντα. Άλλωστε, οι μουσικοί που συμμετέχουν σε αυτό το τραχύ, ακατέργαστο αλλά ορμητικό δείγμα heavy/power metal δεν βρέθηκαν ποτέ μαζί κατά τη δημιουργία του, παρά μόνο αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Όπως και να 'χει, η γρεζάτη φωνή του Stephen Fredrick ταιριάζει γάντι στις εδώ συνθέσεις, με την κιθάρα, όμως, του Gus G να ξεχωρίζει μάλλον εύκολα, λόγω και του συνολικού guitar driven χαρακτήρα του υλικού. Το ομότιτλο εναρκτήριο κομμάτι και το "Destination Forever" δεν λείπουν ακόμη και σήμερα από τις ζωντανές τους εμφανίσεις, η διασκευή στο "Pictured Life" ανοίγει έναν κύκλο πετυχημένων διασκευών για την μπάντα, ενώ τα "World Of Conflict" και "Oceans/Tomorrow Can Wait" αποτελούν κρυμμένα διαμαντάκια της συνολικής δισκογραφίας τους, ξεχωρίζοντας το "Between Heaven And Hell" ως τη σημαντική αρχή μιας σπουδαίας καριέρας.
Firewind - Forged By Fire
(Century Media, 2005)
Κάπου εδώ είναι που το Firewind project άρχισε να αποκτά χαρακτήρα κανονικής μπάντας, με την προσχώρηση του Μπάμπη Κατσιώνη και του Πέτρου Χριστοδουλίδη (των υποτιμημένων Breaking Silence) να κρίνεται κομβικής σημασίας για τη συνέχεια. Αλλαγή υπήρξε και στη θέση πίσω από το μικρόφωνο, με τον Chity Somapala να αποτελεί τον πρώτο «κανονικό» τραγουδιστή του συγκροτήματος και να εντυπωσιάζει με τη ζεστή του ερμηνεία. Με τον δίσκο να είναι αρκετά πιο γυαλισμένος και ποικιλόμορφος από τους προκατόχους του, άφησε ως παρακαταθήκη το πρώτο πραγματικό hit-άκι της μπάντας ("Tyranny"), αρκετές πανέμορφες συνθέσεις ("The Forgotten Memory", "Land Of Eternity") αλλά και τις συμμετοχές των James Murphy και Marty Friedman, με τον τελευταίο να απογειώνει ένα από τα καλύτερα Instrumentals της μέχρι τώρα πορείας των Θεσσαλονικιών ("Feast Of The Savages"). Εγκληματικά παραγνωρισμένο άλμπουμ.
Dream Evil - Evilized
(Century Media, 2003)
Η επιτυχία του ντεμπούτου έφερε επιπλέον προσδοκίες για τη δισκογραφική συνέχεια των Dream Evil, με την εταιρεία τους να ζητά έναν άμεσο διάδοχο, περιορίζοντας τη δημιουργία του μεγαλύτερου μέρους του δίσκου στις δυόμιση μονάχα εβδομάδες. Ωστόσο, η παραμονή του Snowy Shaw επί μονίμου βάσεως έλυσε αρκετά συνθετικά κωλύματα, οδηγώντας το "Evilized" να ακούγεται ακόμη πιο άμεσο και προσβάσιμο από τον προκάτοχό του. Έτσι, το hype του ονόματος της μπάντας εκείνη την εποχή έφτασε σε απροσδόκητα υψηλά επίπεδα, δικαίως, όμως, μιας και ο δίσκος είναι γεμάτος ανθεμικά κομμάτια κάθε λογής, κάνοντας τα περίπου τρία τέταρτα τις διάρκειας του να περνάνε αβίαστα.
Mystic Prophecy - Never-Ending
(Nuclear Blast, 2004)
Από ένα αφιέρωμα με τις πιο σημαντικές δουλειές που συμμετείχε εμπράκτως ο Gus G δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι Mystic Prophecy, με το "Never-Ending" να κερδίζει στο νήμα το "Regressus", λόγω προσωπικού γούστου και μόνο. Κατά τα λοιπά, η τρίτη προσπάθεια της μπάντας του Δημήτρη Λιαπάκη προσέφερε ένα καλοπαιγμένο, παραδοσιακό heavy/power χείμαρρο, στον οποίο τα νεοκλασικίζοντα leads του Gus G δίνουν μια ανανεωτική πνοή στο υλικό και τα ψυχωμένα φωνητικά του Λιαπάκη δένουν άψογα με τη συνθετική στροφή που επιχειρείται για ένα πιο straight forward αποτέλεσμα σε σχέση με το παρελθόν. Συνθέσεις όπως το εναρκτήριο "Burning Bridges" αλλά και το "Dust Of Evil" αποτελούν από τις πιο μεστές συνθέσεις της πρώτης περιόδου του σχήματος, με την εμπορική επιτυχία που απέκτησαν στη Γερμανία να έρχεται μάλλον δίκαια.
Nightrage - Sweet Vengeance
(Century Media, 2003)
Με τον Gus G να είναι οπαδός των δουλειών του Ηλιόπουλου από την εποχή των Exhumation, η συνεργασία τους στα δύο πρώτα άλμπουμ των Nightrage κρίνεται ετεροχρονισμένα ως win/win κατάσταση και για τους δύο. Στο ντεμπούτο αυτό, το all star line-up εκείνης της εποχής για την μπάντα, με τη μόνιμη παρουσία των Tomas Lindberg (At The Gates) και Per Moller Jensen (ex-The Haunted), τα guest φωνητικά του Tom Englund των Evergrey σε τέσσερα κομμάτια και τον Fredrik Nordstrom πίσω απ' την κονσόλα, δημιουργεί έναν από τους πιο ποιοτικούς δίσκους της ύστερης περιόδου του μελωδικού death metal ήχου. Όσο για τον Gus G ξεχωριστά, εδώ δείχνει απαράμιλλη προσαρμοστικότητα σε ένα διαφορετικό ύφος από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες του, με τα χαρακτηριστικά του leads να δείχνουν από τότε πως έχουμε να κάνουμε με ένα εντυπωσιακό κιθαριστικό ταλέντο.
Gus G - I Am The Fire
(Century Media, 2014)
Το προσωρινό διάλλειμα των Firewind, συγχρόνως με τις δραστηριότητες του Ozzy με τους Black Sabbath, οδήγησαν τον Έλληνα κιθαρίστα στην ανάγκη δημιουργίας του πρώτου του πραγματικού solo άλμπουμ, με την - αναμενόμενη - ονομασία "I Am The Fire". Με πλήθος καλεσμένων μουσικών, από τους οποίους ξεχωρίζουν οι Dave Ellefson, Billy Sheehan, Michael Starr, Jeff Scott Soto και Mats Leven, ο δίσκος παρουσίασε ένα διαφορετικό συνθετικό πρόσωπο από αυτό που μας είχε συνηθίσει ο Gus G στις περισσότερες παλαιότερες δουλειές του, προσανατολισμένο σε πιο εμπορικά, «αμερικανιζέ» μονοπάτια. Επιλέγεται σε αυτήν την κατηγορία καθαρά και μόνο λόγω της μερικής ανομοιογένειας του υλικού, αλλά και της έλλειψης περαιτέρω χώρου, δείχνοντας, ωστόσο, μια σαφή εικόνα της συνθετικής εξέλιξης του Θεσσαλονικιού μουσικού με το πέρασμα των χρόνων. Τσεκάρετε εξίσου και το "Brand New Revolution" που κυκλοφόρησε το 2015, το οποίο, αν και λιγότερο λαμπερό, μοιάζει λίγο περισσότερο συμπαγές από τον προκάτοχό του.
Firewind - Few Against Many
(Century Media, 2012)
Τα πράγματα στο στρατόπεδο των Firewind, την περίοδο που κυκλοφόρησε το "Few Against Many", δεν έμοιαζαν ιδιαίτερα ευοίωνα, ειδικά εν συγκρίσει με το πρόσφατο παρελθόν. Τα προβλήματα με την παρουσία του Apollo είχαν αρχίσει να φθείρουν τα ενδότερα του συγκροτήματος, η προσχώρηση του Gus G στην προσωπική μπάντα του Ozzy είχε περάσει, ακούσια, τους Firewind σε δεύτερη μοίρα και το "Days Of Defiance" αποτελούσε έναν καλό μεν, τυπικό δε δίσκο για τους Θεσσαλονικιούς metallers, με μέτριο drumming και safe συνθετική αντίληψη. Δυστυχώς, όμως, το "Few Against Many", όσο κι αν χαρακτηρίστηκε ως μια ευπρόσδεκτη επιστροφή στη φόρμα όταν κυκλοφόρησε, πλέον, σχεδόν πέντε χρόνια μετά, φαντάζει ως η χειρότερη δισκογραφική στιγμή της μπάντας μέχρι στιγμής. Εννοείται πως δεν πρόκειται για κακό δίσκο, ούτε καν μέτριο, αλλά τα σημάδια συνθετικής κόπωσης είναι πιο έντονα από ποτέ και παραγωγή και μίξη δεν βοηθάνε το υλικό να αναδείξει τις δυναμικές του στον βαθμό που θα μπορούσε. Με τη συνέχεια (και την αποχώρηση του Apollo) να είναι γνωστή, ο Henning Basse (ex-Metalium) φαντάζει ως η ιδανική επιλογή για την απαιτητική θέση του τραγουδιστή των Firewind, με τα πρώτα δείγματα γραφής του να το επιβεβαιώνουν. Όσο για το "Few Against Many", σαφώς κι αξίζει να το ακούσετε, αλλά, σε ποιοτική σειρά προτίμησης, καταλαμβάνει μια από τις χαμηλότερες θέσεις της συνολικής δισκογραφίας του Gus G.
Firewind - Live Premonition
(Century Media, 2008)
Στην καλύτερη φάση της καριέρας τους, έχοντας στις αποσκευές τους το εξαιρετικό (κι ακυκλοφόρητο ακόμη) "The Premonition", οι Firewind έδωσαν στη γενέτειρα του mainman τους ένα εντυπωσιακό live show, το οποίο και αποτυπώνεται σε μεγάλο βαθμό στο παρόν άλμπουμ. Το setlist είναι χορταστικό, το κοινό ενθουσιώδες και η χημεία της μπάντας άψογη, προτού η αποχώρηση του Mark Cross και η κλήση του Gus G να καλύψει τη θρυλική θέση του κιθαρίστα του προσωπικού σχήματος του Ozzy ανακόψουν μερικώς την ανοδική πορεία της μπάντας προς ακόμη υψηλότερες κορυφές.
A Compilation
Πολλά και καλά τραγούδια έχει να παρουσιάσει η καριέρα του Έλληνα μουσικού, με τη μερίδα του λέοντος να πηγαίνει δίκαια στους Firewind. Προσπαθώντας να χωρέσουμε σε περίπου ογδόντα λεπτά την εκπροσώπηση όσο το δυνατόν περισσότερων κυκλοφοριών του, επιλέγουμε τα, κατά τη γνώμη μας, πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια της έως τώρα πορείας ενός από τους κορυφαίους σύγχρονους metal κιθαρίστες.
1. Destination Forever (Between Heaven And Hell)
2. World Of Conflict (Between Heaven And Hell)
3. The Fire And The Fury (Burning Earth)
4. Tyranny (Forged By Fire)
5. The Forgotten Memory (Forged By Fire)
6. Chasing The Dragon (DragonSlayer)
7. The Chosen Ones (DragonSlayer)
8. Children Of The Night (Evilized)
9. Into The Moonlight (The Book Of Heavy Metal)
10. Till The End Of Time (Allegiance)
11. Head Up High (The Premonition)
12. Angels Forgive Me (The Premonition)
13. Dust Of Evil (Never-Ending)
14. Ethereal (Sweet Vengeance)
15. I Am The Fire (I Am The Fire)
16. Chariot (Days Of Defiance)
17. Edge Of A Dream (Few Against Many)
18. Live And Die By The Sword (Immortals)
