Gimme Shelter Open Air Fest (Firewind, Nervosa, Lazy Man's Load) @ Τεχνόπολη, 03/09/23

Η προσμονή για την εμφάνιση των Timo Tolkki's Strato στο Gimme Shelter Open Air Fest ήταν τεράστια για ευνόητους λόγους, οπότε αντιστοίχως μεγάλη ήταν και η απογοήτευση για μετά την ακύρωση της εμφάνισής τους στο φεστιβάλ, μόλις μία ημέρα πριν την διεξαγωγή του. Σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν υπάρχει περιθώριο να πει ή να κάνει κανείς πολλά πράγματα. Οι Firewind απο μόνοι τους αποτελούν βεβαίως ατραξιόν και το billing συνολικά είχε αρκετό ενδιαφέρον, οπότε προχωρήσαμε με τους παρόντες, ελπίζοντας πως όλα έγιναν για τους σωστούς λόγους.

Με την αναπροσαρμογή του προγράμματος, οι Lazy Man's Load βρέθηκαν να ανοίγουν το φεστιβάλ κάμποση ώρα αργότερα, οπότε μάλλον ευνοημένοι από τη συγκυρία είχαν εξαρχής αρκετό κοινό. Δεδομένου ότι έχουν δημιουργήσει θόρυβο γύρω από το όνομά τους, η παρουσία τους στην Τεχνόπολη αποδείχθηκε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να εκτιμήσουμε τις δυνατότητές τους, πολύ απλά γιατί τον Ιούλιο στο Terra Vibe, την ημέρα του Rockwave Festival με Deep Purple και Saxon, οι γενικότερες συνθήκες δεν επέτρεψαν να απολαύσουμε το σετ τους όπως έπρεπε.

Η εμφάνιση των Lazy Man's Load ήταν ο ορισμός της τίμιας εμφάνισης από πολλές απόψεις. Τα παιξίματα ήταν εξαιρετικά, ο ήχος πάρα πολύ καλός και το δέσιμο της ομάδας υποδειγματικό, ενώ στο κρίσιμο ζήτημα της σκηνικής παρουσίας ο μέσος όρος ξεπεράστηκε με χαρακτηριστική άνεση, προεξάρχοντος ενός ικανότατου frontman. Από εκεί και πέρα, ο τελικός βαθμός εξαρτάται από τα ακριβή γούστα του καθενός, σε σχέση με το πολυσυλλεκτικό, μεταλλικό heavy rock, που υπηρετεί με σθένος το σχήμα, με αναφορές από τα τέλη των '80s μέχρι σήμερα.

Από τη μία μπορεί θεωρητικά να πιάσει πολύ κόσμο, ενώ από την άλλη, για όσους προτιμούν να οριοθετούν τα ακούσματά τους, είναι κάπως υπερβατικό. Σε κάθε περίπτωση, το επερχόμενο δεύτερο άλμπουμ με τίτλο "Saints Full Of Sin" που παρουσιάστηκε εν μέρει θα πρέπει τουλάχιστον να τσεκαριστεί, όπως και κάποια ζωντανή εμφάνισή τους στο άμεσο μέλλον. Κρατάμε σίγουρα τον καθιερωμένο αποχωρισμό με την γερή τζούρα από το "A National Acrobat” των Black Sabbath και περιμένουμε τα επόμενα.  [Θ.Ξ.]

Το thrash είναι απλό. Χρειάζεται ένταση, νεύρο και όρεξη. Σε ζωντανό πλαίσιο, αν αυτά τα τρία συστατικά υπάρχουν σε έστω ικανοποιητικό βαθμό πάνω και κάτω από τη σκηνή, το αποτέλεσμα είναι πρακτικά αδύνατο να χάσει. Έχουμε δει το έργο από πρώτο χέρι, σε κάθε πιθανή εκδοχή, από μικρά κλαμπ μέχρι τεράστια φεστιβάλ. Η πρώτη εμφάνιση των Nervosa στην Αθήνα ήρθε απλά σαν άλλη μία επιβεβαίωση. Χωρίς βαρυσήμαντες δηλώσεις ή μεταξωτές κορδέλες. Μόνο με δύο κιθάρες, ένα μικρόφωνο, ένα μπάσο και ένα ντραμ κιτ.

Τι κι αν στο ξεκίνημα του σετ, παρά τη σχετική καθυστέρηση από το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί, ο ήχος ήταν επιεικώς χαοτικός. Τι κι αν μία μερίδα του κοινού σχεδόν αναπήδησε με το που έσκασε το πρώτο χτύπημα της δίκασης και το συνοδευτικό γρύλισμα αντί καλησπέρας. Η τετράδα βγήκε με αρκετή ενέργεια για να τραβήξει το βλέμμα και του πλέον ανυποψίαστου. Το πιτ δεν άργησε να ανοίξει. Στις φωνές των οπαδών από το κάγκελο, προστέθηκαν χωρίς δυσκολία κάμποσες ακόμα από νέους υποστηρικτές των πιο πίσω γραμμών.

Από τα σπρωξίματα στο "Masked Betrayer" μέχρι το μικρό πάρτυ για το ομώνυμο τραγούδι του επερχόμενου "Jailbreak", οι τόνοι δεν έπεφταν παρά μόνο για ανάσες. Εν αναμονή της κυκλοφορίας του νέου άλμπουμ, η έμφαση στον προκάτοχό του ήρθε απολύτως φυσικά. Ανάμεσα στα δεμένα παιξίματα και το μακριά από πόζες στήσιμο, ο ήχος που ποτέ δεν ισορρόπησε πλήρως, δεν μπορούσε σε καμία των περιπτώσεων να κρατήσει κάτω το σύνολο. Τα χαμόγελα και το χειροκρότημα στο "Under Ruins" το απέδειξαν περίτρανα.  [Α.Μ.]

Ανεξάρτητα από τους Timo Tolkki και τους Strato, οι Firewind ήταν μεγάλη ατραξιόν στα χαρτιά και αποδείχθηκαν και στην πράξη. Με ικανοποιητική προσέλευση και την μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου να στέκεται αριστερά, στην πλευρά του Gus G., η τετράδα δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης για ένα γεμάτο 90λεπτο. Ο ήχος είναι εξαρχής καταπληκτικός, η απόδοση της τετράδας εξαιρετική και η ανταπόκριση του κοινού από ικανοποιητική έως ενθουσιώδης στις πρώτες γραμμές, με δυνατό sing along όταν το απαιτούσε η περίσταση.

Με τον Αντώνη δεν είχαμε διαπιστώσει εκ του σύνεγγυς πως ανταπεξέρχονται οι Firewind ως τετράδα, και η αλήθεια είναι πως μας στραβόκατσε λίγο το σαγόνι. Ο Jo Nunez ήταν για μία ακόμα φορά ένα ασταμάτητο μηχανάκι πίσω από τα τύμπανα, ο Πέτρος Χριστοδουλίδης γέμισε κάθε κενό με πένα ή με δάχτυλα στο μπάσο, ο Herbie Langhans φωνητικά στάθηκε αλάνθαστος και πιθανότατα ήταν καλύτερος ακόμη και από το ολόφρεσκο live άλμπουμ και Blue-Ray "Still Raging". Αλλά τεράστιος πρωταγωνιστής ήταν ο Gus G.

Τεράστιος στα riff και στα ρυθμικά, ανυπέρβλητος στα lead και στα solo, δεν άφηνε κανένα περιθώριο για εφησυχασμό και κανένα κενό. Με αυτά τα δεδομένα, ολόκληρο το ισορροπημένο στο σύνολο της δισκογραφίας σετ κύλησε ιδανικά, χωρίς καμία κοιλιά και με πολλές σπουδαίες στιγμές. Όπως πάντα, το "The Fire And The Fury" ήταν ξεχωριστό, με την αυτόφωτη Jackson στο τελείωμα να βρίσκεται πίσω από το κεφάλι του Gus G. και το πέρασμα από το "Misirlou" να δίνει ένα ξεχωριστό τόνο, ενώ τα δύο καινούρια κομμάτια, "Destiny Is Calling" και "Salvation Day" σε παγκόσμια πρώτη, δημιουργούν προσδοκίες για έναν αντάξιο διάδοχο του "Firewind".

H διασκευή του χορευτικού και ανεβαστικού "Maniac" έδωσε πανηγυρικό τόνο στη βραδιά, κλείνοντας παράλληλα το main set, με το encore να περιλαμβάνει το σπουδαίο "Ode To Leonidas", μια τέλεια εκτέλεση του "Breaking The Law" και ένα "Falling To Pieces" που σήκωσε την Τεχνόπολη στο πόδι. Πραγματικά, όταν όλα κυλούν τόσο ιδανικά, τα λόγια περιττεύουν. Αν θα έπρεπε να εξαχθεί ένα και μόνο συμπέρασμα, αυτό είναι ότι οι Firewind ως σύνολο βρίσκονται σε πολύ καλή φάση, με τον Gus G. να φαίνεται ότι σηκώνει αβίσαστα το μεγαλύτερο βάρος, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά ότι αποτελεί έναν αστέρα παγκοσμίου βεληνεκούς.

Για το φεστιβάλ το ίδιο δεν μπορούμε να πούμε πολλά πράγματα εκτός από τα αυτονόητα. Η διοργάνωση ήταν εξαιρετική, ο χώρος ως γνωστόν πολύ όμορφος και φιλόξενος και το billing αρκετά ενδιαφέρον, με τις πολύ δυνατές εμφανίσεις των Nervosa και Lazy Man's Load, και βεβαίως ένα αρχοντικό deadline show από τους Firewind. Αν είχαμε δει και τους Timo Tolkki's Strato όπως έπρεπε ίσως να μιλούσαμε για ένα πραγματικά ξεχωριστό event, για την ώρα θα αρκεστούμε στο ότι κάθε προσπάθεια με τέτοιες προδιαγραφές αξίζει και έχει όλα τα φόντα να καθιερωθεί. Ανανεώνουμε το ραντεβού για το Gimme Shelter Film Festival, όπου οι Δευτέρες αναμένεται και φέτος να γεμίσουν με πολύ όμορφα πράγματα. [Θ.Ξ.]

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής