Blind Guardian @ Floyd, 11/10/23

Τα δυο sold out και η αναμενόμενη εκδήλωση λατρείας του αθηναϊκού κοινού - όπως αποτυπώθηκε και στις δυο ανταποκρίσεις από την Παρασκευή και το Σάββατο - δεν κατέστησαν ως μεγάλη έκπληξη την προσθήκη μιας τρίτης ημερομηνίας στην πρωτεύουσα για τους Blind Guardian. Βέβαια, δεν πρέπει να προσπεράσουμε το γεγονός της στενάχωρης συγκυρίας ότι κανονικά, μετά την επίσης sold out συναυλία της Θεσσαλονίκης, την Τετάρτη 11 Οκτωβρίου του 2023 οι Γερμανοί βάρδοι θα έπρεπε να προσφέρουν μια πανέμορφη βραδιά σε ανθρώπους στο Τελ Αβίβ και ίσως το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εκτιμάμε πράγματα που έχουμε δεδομένα.

Ας μην βαρύνουμε, όμως, την κουβέντα. Όχι εδώ, κι όχι για αυτό το live. Ένα live που ήρθε σαν μάννα εξ ουρανού για κάποιους σαν του λόγου μου που δεν μπορούσαν να είναι εκεί σε κάποιο από τα δυο sold out της Παρασκευής ή του Σαββάτου.

Παρόλο που οι (ολοένα κι αυξανόμενες) συναυλίες τις καθημερινές έχουν τις αναμενόμενες δυσκολίες τους, υπήρχαν πολλά θετικά στοιχεία που καθιστούσαν αυτή την εμφάνιση ακόμα πιο θελκτική. Αφενός, τα sold out αγαπημένων μπαντών επιβεβαιώνουν την δυναμική τους και είναι ευχάριστο να γίνονται, αλλά με κάπως λιγότερο κόσμο οι συνθήκες παρακολούθησης ενός live (ακόμα περισσότερο όταν είσαι και μιας ηλικίας) είναι καλύτερες. Κι όντως αυτό συνέβη. Επίσης, επανάληψη μήτηρ μαθήσεως και όπως παραδέχτηκε ο Hansi η απόδοση της μπάντας και παράμετροι όπως ο ήχος θα ήταν αναμενόμενα καλύτερα αυτή τη φορά. Και πάλι αυτό συνέβη, τουλάχιστον με βάση τις μαρτυρίες ανθρώπων που ήταν εκεί και τις προηγούμενες ημέρες. Τέλος, όλοι ελπίζαμε ότι αυτή τη φορά θα τολμήσουν να ταρακουνήσουν λίγο τα νερά του σετ τους και να προσθέσουν κάτι διαφορετικό ή ίσως κάτι παραπάνω από τα συνήθη. Μαντέψτε… κι αυτό συνέβη! Αθροίζοντας, λοιπόν, τα παραπάνω η εν λόγω εμφάνιση των Blind Guardian τοποθετείται στις πολύ καλύτερες που τους έχω δει, και νομίζω πως δεν τους έχω δει λίγες φορές.

Παρόλο που αυτή τη φορά δεν είχαμε sold out, ο κόσμος δεν φαινόταν πολύ λιγότερος από το sold out, καθιστώντας εντυπωσιακό το νούμερο της συνολικής προσέλευσης, αν αθροίσει κανείς το σύνολο των εισιτηρίων και των τριών ημερών. Κυρίως ήταν πολύ παθιασμένος, όπως είναι πάντα στις συναυλίες των αγαπημένων Γερμανών. Σε σημείο που οι φωνές του κόσμου να επικαλύπτουν συχνά αυτή του Hansi στα πιο γνωστά κομμάτια, όπως στο εναρκτήριο "Imaginations From The Other Side", με τον ήχο ακόμα να ρυθμίζεται αλλά να ξεκινάει σε καλά επίπεδα και να βελτιώνεται σταδιακά πρώτα στο "Blood Of The Elves" και εν συνεχεία στο "Nightfall", αν και στο τελευταίο το sing along ήταν τόσο έντονο που πάλι μόνο τις αγριοφωνάρες των γύρω μας (κι αυτοί τις δικές μας) ακούγαμε. Εν τω μεταξύ, οι συνεχόμενες και παρατεταμένες ιαχές «Guardian! Guardian!» ανάμεσα στα τραγούδια μπορεί σε διάρκεια να άφηναν χώρο για δυο ακόμα τραγούδια να παιχτούν, αλλά φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Αξίζουν και μόνο για την διαρκή ευγνωμοσύνη στα πρόσωπα του Hansi, του Andre και του Marcus.

Στο μεγαλειώδες "The Script For My Requiem" ο ήχος είχε τελειοποιηθεί και αποτέλεσε ένα από τα highlight της βραδιάς μαζί με το "Time Stands Still", επιβεβαιώνοντας μέσα μου ότι τα άλμπουμ από τα οποία προέρχονται τα δυο τραγούδια δεν ξεπερνιούνται ποτέ. Ενδιάμεσα, το επιθετικό "Violent Shadows" από το πρόσφατο "The God Machine" και το ακουστικό "Skalds And Shadows" ήταν πολύ συμπαθητικά, αν και ως πλεονέκτης θα πω ότι θα προτιμούσα ένα "The Past And Future Secret" στη θέση του τελευταίου. Για πρώτη έκπληξη μας κράταγαν την πρώτη ζωντανή εκτέλεση του "Secrets Of The American Gods" από το τελευταίο τους άλμπουμ, το οποίο αποδόθηκε εξαιρετικά και ενίσχυσε την πεποίθησή μου ότι πρόκειται για το καλύτερο τραγούδι της εν λόγω δουλειάς.

Όμως, όσο συμπαθητικές κι αν ακούγονται οι νέες συνθέσεις, υπάρχουν πάντα κάποιες σταθερές που δεν αλλάζουν. Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε συναυλιακή εμπειρία του "The Bard's Song - In The Forest" είναι μια μοναδική μέθεξη, η στιγμή που πάντα το κοινό και η μπάντα γίνονται ένα. Και ποτέ δεν μοιάζει κλισέ ή ξεπερασμένη όταν είσαι εκεί εκείνη την στιγμή και το ζεις. Η δε  συνεχής παρουσία του "Majesty" στο σετ τους καθιστά εντυπωσιακό το πως οι Guardian μπορούν να βουτάνε στο βάθος του δισκογραφικού καταλόγου τους, ακόμα και στο άγουρο πρώτο άλμπουμ τους, και να το κάνουν να ακούγεται φρέσκο και δυναμικό. Βέβαια, ποιο παρελθόν και ποιο παρόν θα μου πείτε όταν κλείνουν το κανονικό σετ με την μάλλον απροσδόκητη προσθήκη του "Lost In The Twilight Hall"...

Επανερχόμενοι για το encore, η αλήθεια είναι ότι – πάλι ως πλεονέκτης – ήλπιζα σε μια τράμπα του "Sacred Worlds" με το "And Then There Was Silence" η οποία δεν ήρθε. Πέραν αυτού, όμως, δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι τρελάθηκα με την παρουσία του εν λόγω τραγουδιού, παρόλο που αποδόθηκε πολύ καλά και με σταθερά καλό ήχο. Εν συνεχεία, το "Guardian Of The Blind" αποτέλεσε μια ακόμα πιο απροσδόκητη βουτιά στο βάθος του χρόνου και του καταλόγου της μπάντας, αλλά όσο καλοδεχούμενο κι αν ήταν, το μεγαλείο του "Lord Of The Rings" δεν θα μπορούσε να το πιάσει, καθώς το δεύτερο αποδόθηκε άψογα, έχοντας εντυπωσιακή συμμετοχή από το κοινό. Το οποίο κοινό, φυσικά, έδωσε τα ρέστα του στο “Valhalla” με το sing along να τραβάει και να τραβάει χρονομετρημένα για περισσότερο από πέντε λεπτά, μέχρι να διασφαλίσουμε ότι το χαμόγελο των μελών της μπάντας θα κάνει καιρό να σβήσει!

Κι εννοείται το τέλος έρχεται μέσα σε αποθέωση με το "Mirror Mirror", με pits, αγκαλιές, sing along και αποθέωση… όπως πρέπει δηλαδή. Αλλά μισό… Δεν θα ήταν το τέλος αυτό! Όπως μας λέει ο Hansi «κάθε τέλος είναι και μια αρχή»… οπότε πήραμε κι ένα απολαυστικό "Welcome To Dying" ως εξτραδάκι, για να φύγουμε ακόμα πιο χορτάτοι από όσο περιμέναμε, με τη συνολική διάρκεια της εμφάνισης να ξεπερνάει τις δύο ώρες.

Συνοψίζοντας τα παραπάνω, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι όποιος παρευρέθηκε στην τρίτη εμφάνιση των Blind Guardian δεν απόλαυσε και δεν ανανέωσε την αγάπη του για αυτούς τους σπουδαίους τύπους.

Προσωπικά, όμως, χάρηκα ακόμα περισσότερο για δυο επιπλέον λόγους.

Ο πρώτος είναι γιατί στα πρόσωπα του Hansi, του Andre και του Marcus έβλεπα ακόμα εκείνους τους τύπους με την αυθεντική αγάπη για την metal μουσική, για τους φανταστικούς κόσμους του Τόλκιν και τα DND παιχνίδια, κι όχι την ματαιόδοξη πλευρά του να γίνουν rock stars. Και ένιωθα πως όλη αυτή η αγάπη και η εκτίμηση που εισπράττουν τους αξίζει.

Ο δεύτερος ήταν γιατί περιτριγυριζόμουν από παιδιά με τα οποία μας χωρίζουν δυο δεκαετίες και τα οποία το ζούσαν με την ψυχή τους και τραγουδούσαν κάθε στίχο. Στη δική μου γενιά αγοράζαμε το νέο άλμπουμ των (εκάστοτε) Blind Guardian και ζούσαμε αγκαλιά με το booklet και τους στίχους του για αρκετό καιρό μέχρι να πέσει στα χέρια μας μια άλλη κυκλοφορία, οπότε ίσως κι από μη επιλογή βουτάγαμε λίγο πιο βαθιά σε τέτοιους τομείς. Το ότι συνεχίζουν και το κάνουν παιδιά που έχουν όλες τις επιλογές στα χέρια τους ανά πάσα στιγμή μου δίνει ελπίδα ότι κάποια πράγματα μπορεί να μην χαθούν έτσι εύκολα.

Κι όλο αυτό κάπως έδεσε στο μυαλό μου με το "Secrets Of The American Gods" και το φανταστικό βιβλίο του Neil Gaiman, και για λίγο τοποθέτησα τους Blind Guardian στο μέρος των Παλιών Θεών της metal μουσικής. Σε εκείνους που δεν γίνεται να ξεχαστούν ή να υποτιμηθούν, όσο κι αν καλοδεχόμαστε τους Νέους. Όχι όσο μας προσφέρουν τέτοιες συναυλιακές βραδιές.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος