Maybeshewill, Afformance, Hope Thinks Infinite @ An Club, 21/09/12

Από τον Μάνο Πατεράκη, 24/09/2012 @ 14:59
Οι Maybeshewill άνοιξαν την αυλαία των post-rock συναυλιών για τη σεζόν '12-'13. Μια σεζόν η οποία θα πρέπει να προσπαθήσει αρκετά για να ξεπεράσει την προκάτοχό της, καθότι είχαμε την τύχη να παρελάσουν μπροστά μας ανέλπιστα πολλά είτε φτασμένα, είτε ελπιδοφόρα post-rock συγκροτήματα μέσα στο '11-'12. Οι Maybeshewill μας ήρθαν, λοιπόν, από τη Γηραιά Αλβιόνα για να μας παρουσιάσουν το μοντέρνο post rock τους με τις εκάστοτε math rock και ηλεκτρονικές ανησυχίες του.

Maybeshewill

Πριν απ' αυτούς, όμως, το μενού περιελάμβανε δύο γηγενείς μπάντες του ίδιου μουσικού χώρου. Καταρχάς, τη συναυλία άνοιξαν οι Hope Thinks Infinite, τους οποίους δυστυχώς πρόλαβα προς το τέλος της εμφάνισής τους. Έχοντας μόλις πέντε χρόνια ύπαρξης, παρουσίασαν ένα δεμένο σύνολο, τουλάχιστον όσο πρόλαβα να τους δω, με έναν ξεχωριστό drummer αλλά μουσική που δεν ξεφεύγει από τις μανιέρες του είδους. Μπορείτε να ακούσετε κομμάτια τους εδώ. Την εύνοια του κοινού την κέρδισαν, απ' ό,τι έδειξε το τελικό χειροκρότημα, όπως επίσης την κέρδισαν και...

...οι Afformance, οι οποίοι είναι από τις πιο γνωστές μπάντες στο μικρόκοσμο της underground ελληνικής post-rock σκηνής. Είχαν να δώσουν συναυλία πάνω από δύο χρόνια, όπως μας ενημέρωσαν, κάτι που φαινόταν από ένα αμυδρό αλλά εύκολα αντιληπτό «σφίξιμο» επί σκηνής. Ωστόσο, η εμφάνισή τους δείχνει σίγουρα μπάντα με μέλλον και με εμπνευσμένες συνθέσεις, ειδικά μία από αυτές, η οποία είχε γραφτεί για την θεατρική παράσταση κάποιας Φαίης (τίτλο μη ζητάτε!). Αν καταφέρουν να αποκτήσουν πιο προσωπικό ήχο, σίγουρα θα καταφέρουν να γίνουν ένα από τα πλέον δυνατά μουσικά χαρτιά της χώρας μας.

MaybeshewillΤο κυρίως πιάτο της βραδιάς μάς ήρθε από το Leicester. Πρόκειται για τους Maybeshewill, μία από τις σημαντικότερες μπάντες της Β' εθνικής του post-rock (αν θεωρήσουμε Α' εθνική μπάντες σαν τους Mogwai, Mono, Red Sparowes κτλ). Μην σπεύσετε να γκρινιάξετε, δεν τους υποτιμώ, υπάρχει και Γ' και Δ' εθνική και πάει λέγοντας... Έχοντας στις αποσκευές τους τρεις ποιοτικότατους δίσκους -και δεδομένης της προσιτής τιμής του εισιτηρίου- δεν δυσκολεύτηκαν να γεμίσουν ασφυκτικά το An. Εγώ δε, ήθελα να με αποζημιώσουν για την τελευταία τους εμφάνιση στην Ελλάδα, όταν έπαιξαν στη συναυλία με τους Crippled Black Phoenix δίχως πληκτρά, γεγονός απαράδεκτο για τη μουσική τους η οποία στηρίζεται ιδιαιτέρως στα πλήκτρα.

Αυτή τη φορά ευτυχώς είχαν τον Matthew Daly, ο οποίος αποδείχτηκε μάλιστα πολύ καλός. Η μπάντα επί σκηνής εξέπεμπε τόνους ενέργειας -κάνοντας μεμιάς κατανοητό και από άποψη στησίματος γιατί ήταν οι headliners της βραδιάς- προεξέχοντος του εξαιρετικού κιθαρίστα Robin Southby, ο οποίος στο τελευταίο τραγούδι της βραδιάς άλλαξε ρόλους με τον Daly και πήγε στα πλήκτρα. Ανάμεσα στα τραγούδια που ακούσαμε ήταν τα "Co-conspirators", "The Paris Hilton Sex Tape", "Red Paper Lanterns", "This Time Last Year", "Critical Distance", "In Another Life When We Were Cats", "Not For Want Of Trying", "He Films The Clouds Part Two" και ένα κομμάτι από την επερχόμενη δουλειά τους, το οποίο πρόλαβαν τελικά να μας παρουσιάσουν, αν και δεν ήταν σίγουροι ότι θα τα κατάφερναν όταν είχαμε μιλήσει μαζί τους.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι το set τους ήταν μικρό. Έπαιξαν μία ώρα και δέκα λεπτά και δεν απέφυγαν μια μικρή κοιλιά κάπου προς τη μέση. Ωστόσο, η εμφάνισή τους κρίνεται εν γένει ως επαγγελματική, με την καλή έννοια. Δηλαδή, ήταν τόσο καλοί ώστε να μην αφήσουν κανέναν παραπονεμένο. Οι συνθέσεις τους ακούγονταν πιο heavy και τραχιές χάρη στον βαρύ ήχο των κιθάρων, ενώ τα πλήκτρα και τα ηχογραφημένα ηλεκτρονικά drums που ακούγονταν ταυτόχρονα με τα αληθινά έδιναν την ξεχωριστή νότα που έχει η μουσική των Maybeshewill -και κάπως έτσι πήγαινε η βραδιά μέχρι το πανέμορφο "He Film The Clouds Part Two" να έρθει για να μας πει καληνύχτα... Μπήκαμε με το δεξί, λοιπόν, ας ελπίσουμε να συνεχίσουμε έτσι και καλύτερα.
  • SHARE
  • TWEET