Playing God (part B)

Στο όγδοο And I'm Writing With Broken Pens συνεχίζουμε από εκεί που το αφήσαμε στο πρώτο μέρος του Playing God. Πάμε για το δεύτερο, με ίδια λογική. Πέντε πάνθεα, ένα επιτραπέζιο για το καθένα και δύο soundtrack να το συνοδεύουν. Έχοντας πιάσει το ελληνικό, το σκανδιναβικό, το ιαπωνικό αλλά και forgotten realms, warhammer, ήρθε η ώρα για τα επόμενα, με εκπλήξεις αλλά και ενα ξεχωριστό grand finale που θα ακολουθήσει!

Αιγυπτιακό πάνθεον

Ένα από τα μεγαλύτερα, διασημότερα, αλλά και πιο γοητευτικά στην ανάπτυξη, μυθολογικά συστήματα είναι σίγουρα το Αιγυπτιακό. Με τετραψήφιο αριθμό από θεότητες, ιδιαίτερες συνθέσεις μορφών και μοναδικές ιστορίες δίνει απλόχερα ευκαιρίες για έμπνευση και δημιουργία.

Ο Ρα θα πρέπει να είναι η γνωστότερη από τις θεότητες αυτές. Θεός του ήλιου που είχε κεφάλι γερακιού κι από πάνω ένα φίδι σε σχήμα δίσκου. Κατά την περίοδο του Νέου Βασιλείου ο Ρα ενώθηκε με τον Άμμωνα, με πρωτοβουλία του ιερατείου, δημιουργώντας έτσι μια πανεθνική υπερ-θεότητα, τον Αμμούν-Ρα.

Μεγάλο μέρος των μύθων της Αιγύπτου προέρχεται από το βιβλίο των νεκρών και τα κείμενα των σαρκοφάγων. Κεντρική θεότητα εκεί είναι ο Όσιρις, άρχοντας του κάτω βασιλείου, του Ντουάτ. Ο Ρα διέσχιζε τον κόσμο των νεκρών κάθε μέρα από τη δύση στην ανατολή, όσο ο ήλιος έλειπε από τον ουρανό κι εκείνος χτυπιώταν με τον Άποφι.

Οι νεκροί πριν αποκτήσουν τη μεταθανάτια θέση τους στον Ντουάτ, έπρεπε πρώτα να κριθούν. Αφού αντιμετώπιζαν μια σειρά από δοκιμασίες με δαίμονες και τέρατα έπρεπε να περάσουν το ζύγι της καρδιάς. Ο Ανούμπις ζύγιζε την καρδιά με ένα φτερό, αν ήταν πιο βαριά η καρδιά του νεκρού την καταβρόχθιζε η τερατόμορφη Αμμούτ, αν η αμαρτία δεν την είχε γεμίσει, αφήνοντας την έτσι ελαφρύτερη, περνούσε στο πεδίο με τις καλαμιές.

«Ζω πάλι, και πάλι, πέρα από τον θάνατο,
όπως ο Ρα που αναγεννάται κάθε αυγή.

- Η ψυχή, καθώς αποκρούει τον Κροκόδειλο

Ο πιο σημαντικός μύθος είναι ο φόνος του Όσιρι, πρώτου Φαραώ, από τον αδερφό του και σφετεριστή του θρόνου Σεθ. Η Ίσις κατάφερε όμως να ανασχηματίσει το σώμα του άψυχου συζύγου της και με αυτό να αποκτήσει ένα παιδί, τον Ώρο. Η τελική νίκη του Ώρου απέναντι στον Σεθ επανέφερε την κοσμική ισορροπία και την τάξη στην Αίγυπτο, τελειώνοντας την τυραννική βασιλεία του Σεθ και ανασταίνοντας τον Όσιρι.

Το επιτραπέζιο που θα πάρουμε στο Αιγυπτιακό setting είναι το Kemet της Matagot.

Area control μηχανισμοί τοποθετημένοι σε πολύ καλοζυγισμένο περιβάλλον. Ένας χάρτης πανέξυπνα διαμορφωμένος, για ένα παιχνίδι που καταφέρνει να κρατά τη δράση αμείωτη σε όλη τη διάρκεια του, δίνοντας συνεχώς πολλές στρατηγικές επιλογές στα χέρια κάθε παίκτη. Θεωρητικά είναι για δύο έως πέντε άτομα αλλά η αλήθεια είναι ότι με τρία ή τέσσερα θα το ευχαριστηθείτε περισσότερο. Οι Jacques Bariot και Guillaume Montiage σχεδίασαν το ιδανικό επόμενο βήμα για κάθε οπαδό του Cyclades - το οποίο μάλιστα συνεργάζεται με το κλασικό game των Bruno Cathala και Ludovic Maublanc.

Το θέμα βασίζεται πλήρως στην Αιγυπτιακή μυθολογία, τους θεούς, τα τέρατα, τους ναούς, τη μορφολογία αλλά και όλη την ατμόσφαιρα που περιμένεις από αυτό. Φυλές που μάχονται μεταξύ τους, divine powers, ανάπτυξη πολιτισμού και επιλογές που αλλάζουν τη ροή για κάθε παίκτη ξεχωριστά. Υπάρχει και δεύτερη έκδοση (Blood And Sand) που μάλλον είναι προτιμότερη αφού, πέρα από την λίγο πιο προσεγμένη εμφάνιση, έχει κάποιες μικρό αλλαγές που βοηθούν στο balance και το εντονότερο κλείσιμο - always a good thing. Πολύ δυνατό παιχνίδι που προτείνεται ανεπιφύλακτα!

«Οι παντοδύναμοι θεοί πετάνε τους στρατιώτες τους σε επικές μάχες για να δείξουν την έκταση της δύναμής τους»

- Jacques Bariot, Guillaume Montiage

Το soundtrack που θα πάρουμε εδώ είναι το "Toward The Within" των Dead Can Dance. Υπέροχο άλμπουμ, γεμάτο μουσικές που παρουσιάστηκαν και ηχογραφήθηκαν κατευθείαν ζωντανά. Ρίσκο μεγάλο για άλλους, για αυτούς τους μοναδικούς μουσικούς όμως ήταν το μέσο για να σχηματίσουν ένα απόλυτα φυσικό σύνολο που η μοναδική λέξη που μπορεί να το περιγράψει είναι μεθυστικό. Αν και έχει περισσότερα σημεία επαφής με τον Περσικό πολιτισμό, την Ιρλανδική παράδοση αλλά και διάφορες άλλες κουλτούρες, το γενικό vibe που εκπέμπει ταιριάζει απόλυτα στο μυστικισμό του Αιγυπτιακού πλαισίου.

Όσο παίζει το άλμπουμ μπορείς να γευτείς και να μυρίσεις ανατολίτικα αρώματα, να ταξιδέψεις σε απέραντες ερήμους και να χαθείς στα βάθη αρχαίων πυραμίδων, γεμάτες θησαυρούς, περίεργα σύμβολα και εντυπωσιακές σαρκοφάγους. Από την άλλη η συγκλονιστική ερμηνεία του "The Wind That Shakes The Barley" είναι από αυτά τα καθηλωτικά σημεία που οι νεκροί χορεύουν κι οι ζωντανοί δακρύζουν.

Η δεύτερη επιλογή θα έρθει μέσα από τη φετινή χρονιά, με ένα απ' τα καλύτερά της μάλιστα. Το "Amen" του Igorrr έχει ακριβώς τον ήχο που θα σε σπρώξει για να εξελίξεις τον πολιτισμό σου, να επικαλεστείς θεούς και δαίμονες και να πέσεις οργισμένα στις εχθρικές ορδές. Πολυσύνθετο, δύσπεπτο, χαοτικό αλλά ταυτόχρονα majestic και τρομακτικό, ένα άλμπουμ που προκαλεί με την περίεργη προσέγγισή του.

«Καταπατά νόρμες και άλλες τέτοιες αηδίες για να κάνει ακριβώς αυτό που θα κατέβει στο μαγικό του το κεφάλι, δημιουργώντας συνθέσεις εξωκοσμικές, βίαιες, παράξενες και σκληρές»

- Ανασκόπηση 2025: Modern Hard N’ Heavy

Χριστιανισμός

Ο μεσαίωνας ήταν η εποχή των θρύλων, της προκατάληψης, της θρησκευτικής βαρβαρότητας και των σκοτεινών μυθικών πλασμάτων στην Ευρώπη. Λυκάνθρωποι, μάγισσες, βαμπίρια, απέθαντοι και η Ιωάννα της Λωραίνης. Ο Χριστιανισμός σε απόλυτα κυριαρχική θέση μάχεται και ταυτόχρονα προσπαθεί να ενσωματώσει, τις παγανιστικές δοξασίες και έθιμα που ακόμα επικρατούν σε μεγάλο μέρος των πληθυσμών, ιδίως της υπαίθρου. Ο τρόμος για την τελική κρίση, την αποκάλυψη και την καταστροφή του κόσμου είναι, μαζί με την επιβολή και την ιερά εξέταση, το άρμα για την εξολόθρευση κάθε διαφορετικής πίστης ή την, ουσιαστικά, ανυπαρξία της.

Αποκάλυψη του Ιωάννη

Όταν ο αμνός με τα εφτά κέρατα και τα εφτά μάτια πάρει την περγαμηνή με τις επτά σφραγίδες, μία μία αυτές θα σπάσουν αποκαλύπτοντας το τέλος του κόσμου όπως είναι.

Πρώτη σφραγίδα: Εμφανίζεται το λευκό άλογο με τον αναβάτη που κρατάει τόξο για να κατακτήσει.

Δεύτερη σφραγίδα: Το κόκκινο άλογο φέρει αυτόν που με τεράστιο σπαθί θα τελειώσει την ειρήνη από τον κόσμο.

Τρίτη σφραγίδα: Ο αναβάτης του μαύρου αλόγου κρατάει το ζυγό. Ένα χοίνιξ σίτου διά δηναρίου, και τρεις χοίνικες κριθής διά δηναρίου, και το έλαιον και τον οίνον μη αδικήσεις.

Τέταρτη σφραγίδα: Το ωχρό άλογο φέρει το Θάνατο. Με σπαθί, με λιμό, τα τέρατα του κόσμου και τον Άδη που ακολουθεί.

Πέμπτη σφραγίδα: Οι ψυχές των μαρτύρων, ζητούν εκδίκηση. Ντυμένες στα λευκά περιμένουν, μέχρι να ολοκληρωθεί το μαρτύριο των αδελφών τους.

Έκτη σφραγίδα: Ο μεγάλος σεισμός. Ο ήλιος μαυρίζει και το φεγγάρι κόκκινο σαν αίμα. Τα αστέρια πέφτουν κι ο ουρανός κουλουριάζεται, τα βουνά και τα νησιά σείονται κι αλλάζουν κι οι άνθρωποι κρύβονται από την οργή του αμνού. 144.000 Εβραίοι από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ σφραγίζονται ως υπηρέτες του θεού κι ένα μέγα πλήθος στέκεται πίσω από το θρόνο του.

Έβδομη σφραγίδα: Εμφανίζονται οι επτά άγγελοι με τις επτά σάλπιγγες. Ένας όγδοος φέρει το θυμιατήρι. Γεμάτο φωτιά από τον ουράνιο βωμό, σπέρνει αστραπές, κεραυνούς και την καταστροφή στη γη.

Η πρώτη σάλπιγγα σαλπίζει, χαλάζι, φωτιά και αίμα, ρίχνονται στη γη και καίνε το ένα τρίτο των δέντρων και όλο το χορτάρι.

Η δεύτερη σάλπιγγα σαλπίζει, ένα μέγα όρος, καιόμενο από πυρ, πέφτει από τον ουρανό στη θάλασσα και αφανίζει εν τρίτο των πλασμάτων της και καταστρέφει εν τρίτο των πλοίων.

Η τρίτη σάλπιγγα σαλπίζει, ένα μεγάλο άστρο, καλούμενο Αψίνθιον, πέφτει από τον ουρανό και πικραίνει το τρίτο των ποταμών και των πηγών και των υδάτων.

Η τέταρτη σάλπιγγα σαλπίζει, το τρίτο του ήλιου και το τρίτο της σελήνης και το τρίτο των άστρων σκότισε, ώστε το τρίτο της ημέρας και της νύχτας να μην φωτίζουν πια.

Η πέμπτη σάλπιγγα σαλπίζει,το πρώτο Ουαί. Σε ένα άστρο που πέφτει από τον ουρανό δίνεται το κλειδί του απύθμενου λάκου της αβύσσου. Όταν αυτός ανοίγει, καπνός ανεβαίνει κι ο ήλιος κι ο ουρανός σκοτεινιάζουν. Από μέσα έρχονται οι ακρίδες με τη δύναμη του σκορπιού και θα βλάψουν τους ανθρώπους που δε φέρουν τη σφραγίδα του θεού. Ακρίδες ανθρώπινες στην όψη, με δόντια λιονταριού και θώρακες σιδερένιους που τα φτερά τους βροντούν σαν άλογα και πόλεμος.

Η έκτη σάλπιγγα σαλπίζει, το δεύτερο Ουαί. Τέσσερις άγγελοι, δεμένοι στον μέγα ποταμό Ευφράτη, λύνονται για να ετοιμάσουν διακόσια εκατομμύρια ιππείς και με πληγές πυρός, καπνού και θείου θανατώνουν το τρίτο των ανθρώπων

Η έβδομη σάλπιγγα σαλπίζει, το τρίτο Ουαί. Ο ναός του θεού ανοίγει στον ουρανό, και φαίνεται η Κιβωτός της Διαθήκης. Γίνονται αστραπές, φωναί, βρονταί, σεισμός και το χαλάζι το μέγα. Και εμφανίζονται οι πνευματικές οντότητες.

Η γυναίκα στα λευκά, με το στέμμα με τα δώδεκα αστέρια, εγκυμονούσα σε αρσενικό παιδί.

Ο δράκοντας, ο τρομερός, που περιμένει τη γέννηση του παιδιού για να το καταβροχθίσει. Η μάχη ξεσπά, ανάμεσα στο Μιχαήλ και το ερπετό.

Ο Λεβιάθαν έρχεται από τη θάλασσα. Με εφτά κεφάλια, δέκα κέρατα και άλλα τόσα στέμματα, γεμάτα με ονόματα βλασφήμιας.

Το Θηρίο, που έρχεται από τη στεριά έχει δυο κέρατα και μιλά τη γλώσσα του δράκου. Φέρει το σήμα του κακού, το 666.

Ο Αμνός που στέκεται στο όρος Σιών, με τους 144.000 εξαγνισμένους.

Και τα επτά φιαλά που φέρνουν τον Αρμαγεδώνα και το τέλος.

«Και είδα, και ιδού, ίππος λευκός και εκείνος που τον ίππευε κρατούσε τόξο και στέφανος του εδόθη και εξήλθε νικών και ίνα νικήσει»

- Ο Λευκός Καβαλάρης, από την Τολκόβι Αποκάλυψη (Μόσχα)

Με ένα τόσο μεγάλο και βαθύ μυθικό περίγραμμα, το μοναδικό επιτραπέζιο που θα μπορούσαμε να πάρουμε είναι το Time Of Legends: Joan Of Arc. Ένα scenario based war game του Pascal Bernard και της Mythic Games.

Ένα από τα μεγαλύτερα σε content επιτραπέζια, με πολλά expansion που καλύπτουν θεματικά ολόκληρο το Χριστιανικό, και όχι μόνο βασικά, lore. Από την Ιωάννα της Λωραίνης, τον Βλαντ, τον Πάπα, τον διάβολο, το δράκο και το Λεβιάθαν, μέχρι τον αρχάγγελο Μιχαήλ, την κιβωτό της διαθήκης και τον Ιησού Χριστό τον ίδιο - όλοι είναι μέρος του παιχνιδιού και μάλιστα playable. Τεράστια κάστρα, ολόκληρες πόλεις, δάση και χωριά φτιάχνουν ένα σκηνικό που συνδυάζεται με ένα καλοστημένο σύστημα και πρωτότυπα σενάρια, βασισμένα στους μύθους του μεσαίωνα.

Ταυτόχρονα υπάρχει η ιστορική πλευρά του παιχνιδιού, απαλλαγμένη από κάθε απόκρυφη και θρησκευτική δύναμη, εστιασμένη σε πραγματικές μάχες πολέμους και σημαντικά γεγονότα. Με τη δυνατότητα μάλιστα να ελέγξει κάθε παίκτης (κατά κύριο λόγο είναι παιχνίδι για δύο άτομα) μεγάλους στρατούς από όλες τις γνωστές αυτοκρατορίες του τότε. Γάλλους, Άγγλους, το στρατό του Βατικανού, την Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, Οθωμανούς, Σλάβους, Βυζαντινούς, Βαλτικές χώρες. Όλα με ή χωρίς τα μυθικά πλάσματα που συνοδεύουν τις ιστορίες τους. Εξαιρετικό παιχνίδι με αμέτρητες δυνατότητες.

«Witches, ghosts, dragons and angels meet with Joan Of Arc and the heroes of history»

- Mythic Games

Η πρώτη επιλογή για μουσική εδώ έρχεται από τους Atlantean Kodex με το μυθικό "The Course Of Empire". Ο δίσκος είναι γραμμένος με τέτοιο τρόπο που μοιάζει φυσική συνοδεία του Time Of Legends: Joan Of Arc. Μια θεματική που μπλέκει μύθους κι ιστορία, θρύλους και μάχες, αυτοκρατορίες που ανεβαίνουν και πέφτουν καθώς η ροή του χρόνου προχωρά.

Οι Βαυαροί έφτιαξαν ίσως το καλύτερο σύγχρονο επικό μέταλλο με τούτο το άλμπουμ. Μεγάλες κιθάρες, μελωδίες που καρφώνονται στο μυαλό αλλά και μια ευρεία γκάμα από επιρροές, που ξεκινάνε από τα 70s και προχωρούν το δρόμο της εξέλιξης του καθαρού σκληρού ήχου. Η κορύφωση στο τελικό εντεκάλεπτο έπος σπρώχνει τη μαγεία της λυρικής ποίησης και την αδάμαστη ορμή της έμπνευσης σε ένα καλλιτεχνικό μεγαλούργημα, άξιο μουσικό μνημείο για το μέλλον του ήχου.

Ο έτερος δίσκος που θα σταθούμε σε αυτό το θέμα είναι το "Awakening The Centuries" των Haggard. Η δεύτερη δουλειά των Γερμανών αποτελούσε σοκ για τα αυτιά του μέσου μεταλλά πριν είκοσι πέντε χρόνια που κυκλοφόρησε. Μεγάλη συμφωνική ορχήστρα, ως μόνιμο μέρος του γκρουπ, death metal, κλασσική, μπαρόκ και μεσαιωνική μουσική. Από το ξεκίνημα, από την εισαγωγή ακόμα, μας μεταφέρουν στο Βατικανό με τα μαγευτικά μυστικά και τα απαγορευμένα artifact να κρύβονται πίσω από μύθους και συνωμοσίες.

«Ξεκίνησαν το 1991 παίζοντας death metal, αλλά όταν ήρθε ο καιρός να κυκλοφορήσουν δίσκο, επέλεξαν να δοκιμάσουν τα όρια τους, ώστε να μην καταλήξουν ένα ακόμα death metal συγκρότημα της σειράς»

- Άλκης Κοροβέσης

Παγανιστικές θεότητες της φύσης

Πέρα από τα δεσμά κάθε θρησκείας και πάνω ή ανεξάρτητα από αυτά, το ανθρώπινο είδος λάτρεψε για πάρα πολλά χρόνια τη φύση. Τη ροή και την ισορροπία της, την ομορφιά, τον κύκλο, την ανεξήγητη κίνηση, τη βίαιη αλλαγή και την ομαλή μετάβαση από τη μία κατάσταση στην άλλη. Έζησε αμέτρητα χρόνια σε αρμονία μαζί της, διαταράσσοντας λίγο ή και καθόλου τη σχέση του με αυτή. Αντιμετωπίζοντας την ύπαρξη του όχι ως επιβλητική δύναμη, αλλά ως μέρος της, μπορούσε, και ίσως μπορεί, να ενωθεί με την ομορφιά και τη ζωή στην ουσία της. Πέρα από την έννοια του όποιου κέρδους, τη θυσία της γης ως άψυχο μέσο για την αδίστακτη ανέλιξη, την εκμετάλλευση και την επικράτηση πάνω στο άλλο, κάθε μορφής ζωής, υπήρχε και υπάρχει κι άλλος τρόπος.

Σε κάθε γωνιά του κόσμου η φύση απέκτησε υπερβατική μορφή, με ομοιότητες και διαφορές, αλλά κοινό νόημα, κοινή αφετηρία. Είτε στα πλαίσια θεότητας είτε αυτούσια, η ένωση με την πηγή της ύπαρξης έγινε λατρεία και τρόπος ζωής.

Η Medeina είναι η λιθουανική θέα των δέντρων, του δάσους και των ζώων.

Στη Φινλανδία η Mielikki είναι θεά εκτός από του δάσους, και του κυνηγιού.

Η Nerthus είναι η θεά της Γης στη Γερμανία, ενώ ο Nøkken του πνεύμα του νερού.

Στη γεωργιανή μυθολογία η Dali είναι η θεά των ζώων που είναι στα βουνά.

Στην ετρουσκική, ο Selvans είναι ο θεός των δασικών εκτάσεων και ο Fufluns της ζωής που φυτρώνει.

Στην Αγγλία ο Apple Tree Man είναι το πνεύμα της αρχαιότερης μηλιάς, ενώ η Churnmilk Peg η φύλακας των θαμνώνων με τους άγουρους καρπούς.

Η κέλτικη μυθολογία είναι γεμάτη θεότητες της φύσης. Η Abnoba των δασών και των ποταμών, ο Artio της άγριας ζωής, η Nantosuelta της γης, της φωτιάς και της γονιμότητας και ο Viridios είναι θεός της βλάστησης, της αναγέννησης και της γεωργίας.

Οι παγανιστικές δοξασίες έχουν ρίζες βαθιές, ανεξάρτητες του τόπου. Φτάνουν μέχρι τις πηγές της ιστορίας και με έναν περίεργο τρόπο μπορεί κάποιο να δει εκεί το αύριο, ή μάλλον ένα τέτοιο αύριο που δίνει ελπίδα.

«Ο παγανισμός είναι η λατρεία της ίδιας της ζωής, στα ύψιστα μυστήρια της έκστασης και της αγάπης»

- Τζέιν Έλεν Χάρισον

Το επιτραπέζιο που θα πάρουμε εδώ είναι το Mystic Vale, του John D. Clair.

Η μυστική κοιλάδα της ζωής έχει μολυνθεί από μια ισχυρή κατάρα και τα πνεύματα της φύσης απεγνωσμένα εκλιπαρούν για βοήθεια. Ακούγοντας τα, αρκετοί δρυίδες έχουν έρθει αποφασισμένοι να γιατρέψουν τις πληγές και να αποτρέψουνε την παρακμή.

Το παιχνίδι παίζεται με δύο έως τέσσερις παίκτες και μάλιστα το ίδιο καλά σε κάθε περίπτωση. Οι μηχανισμοί του είναι από τους πιο πρωτοποριακούς και ενδιαφέροντες στο χώρο, θέτοντας τις βάσεις για ένα ολόκληρο genre. Card creating, deck building, push your luck σε ένα πολύ πρωτότυπο και εντελώς ισορροπημένο πακέτο. Πανέμορφο artwork και καθαρό layout σε ένα game που δεν υπάρχει πιθανότητα να αποτύχει σε κάθε συνθήκη.

«Για να αρθεί η βεβήλωση και να επιστραφεί η Κοιλάδα της Ζωής στην αφθονία της φύσης, θα απαιτηθούν θάρρος και σύνεση σε ίσα μέτρα»

- John D Clair

Ιδανικό για soundtrack εδώ, χωρίς άγχος, είναι το "Drif" των Heilung. Φτιαγμένο ανάμεσα σε διαφορετικούς πολιτισμούς, αρχαίες παραδόσεις και τελετουργικά πλέγματα, καταφέρνει να είναι ένα άλμπουμ που βιώνεται ταυτόχρονα ως σύνδεση με το παρελθόν, ανάσα στο σήμερα και προοπτική για το αύριο. Ο τρόπος που ακούγεται, ως ένα έργο συλλογικής συνείδησης, φέρνει σε σύνδεση κάθε ένα που συμμετέχει είτε στη δημιουργία του, τη σύνθεση ή τη ζωντανή του παρουσία.

Φωνητικές γραμμές, άγριοι λαρυγγισμοί, ελιγμοί και ερμηνείες, θεατρικές παρουσιάσεις, χορευτικές κινήσεις, ένα πραγματικά ολιστικό έργο που δεν περιορίζεται. Πολεμικές ιαχές, θεραπευτικά ξόρκια, καρκινικά κείμενα και σπαραγμοί που καταλήγουν σε μουσική έκσταση, όμοια της οποίας δεν ξέρω αν βρίσκεται κάπου αλλού.

Ο δεύτερος δίσκος που επιλέγουμε είναι το "Woodland Rites" από Green Lung. Με την αρχέγονη δύναμη των παλιών θεών, της μάγισσας και του τελετουργικού δέντρου, οι βρετανοί καταθέτουν μια heavy metal δοξαστική υπέρβαση πάνω από το λογικά αναμενόμενο. Επικά κομμάτια όπως το "Let The Devil In", το "Ritual Tree" και το ομώνυμο, με τη ριφάρα που το ανοίγει, ταρακούνησαν για τα καλά τον ατόφιο, σκληρό ήχο.

«Witchcraft is dead and discredited. Are you bent on reviving forgotten horrors?»

- Green Lung, "Initiation"

Άρντα

Η θεογονία στον κόσμο του Τόλκιν ξεκινά με ήχο. Όταν ο Ιλούβαταρ, ο ένας, φανέρωσε ένα θέμα γεμάτο δύναμη στους Άινουρ, αυτοί τον ακολούθησαν βάζοντας τις δικές τους φωνές, σκέψεις και επινοήσεις σε αρμονία, σχηματίζοντας τη Μεγάλη Μουσική. Καθώς όμως το θέμα εξελίσσονταν ο Μέλκορ θέλησε να συμπεριλάβει σκέψεις βγαλμένες από τη δική του φαντασία που δεν ήταν σύμφωνες με τις υπόλοιπες, γιατί ζητούσε μέσα από αυτά να μεγαλώσει τη δύναμή του και να κυριαρχήσει στους υπόλοιπους. Η κακοφωνία μεγάλωσε κι η μουσική κόμπασε, και μερικοί μάλιστα άρχισαν να ακολουθούν τις σκέψεις τις δικές του, αντί της αρχικής.

Τότε ο Ιλούβαταρ σηκώθηκε χαμογελαστός και έδωσε ένα καινούργιο θέμα ακόμα πιο δυνατό, όμοιο να και ανόμοιο μαζί με το προηγούμενο. Ο Μέλκορ όμως ξεσήκωσε ακόμα μεγαλύτερη κακοφωνία και στάθηκε να αντιπαλέψει τη νέα ομορφιά. Οι Άινουρ τρόμαξαν και σταμάτησαν να ψέλνουν, αλλά ο Ιλούβαταρ σηκώθηκε και πάλι. Αυτή τη φορά η όψη του ήταν αυστηρή και ένα τρίτο θέμα γεννήθηκε, που όμως δεν έμοιαζε με τα άλλα. Ξεκίνησε απαλό, γλυκό μα στη συνέχεια απέκτησε δύναμη και βάθος. Έτσι τώρα υπήρχαν δύο μουσικές που μάχονταν και ζούσαν εντελώς ανεξάρτητα και σε απόλυτη ασυμφωνία.

Ο ήχος αυτός έφτασε σε μέρη που δεν είχε φτάσει ποτέ πριν και γέμισε το κενό το ατάραχο. Τότε ο Ιλούβαταρ σήκωσε και τα δυο του χέρια και με μια συγχορδία βαθύτερη κι από την άβυσσο η μουσική τελείωσε. Ο ήχος έφτιαξε κόσμο στο κενό και ο Έρου τον έδειξε στους Άινουρ. Τους έδειξε όμως και τα παιδιά του, τα ξωτικά και τους ανθρώπους και την Άρντα, τη Γη, την κατοικία.

Σε μια στιγμή του χρόνου όμως όλα χάθηκαν απότομα, και το μαύρο σκοτάδι πήρε τη θέση όλου του κόσμου που είδανε οι Άινουρ. Μα ο Ιλούβαταρ σηκώθηκε και έστειλε την αιώνια φλόγα στο σκοτάδι για να γεννηθεί η Έα. Όσοι από τους Άινουρ επιθυμούσαν μπορούσαν να πάνε εκεί, στον κόσμο του είναι, να το φροντίζουν και να τον προσέχουν.

Αυτοί ανάμεσά τους που κατέβηκαν στην Έα, ονομάστηκαν Βάλαρ, οι Δυνάμεις του κόσμου.

Ο Μάνγουε, που στη σκέψη του Ιλούβαταρ ήταν αδελφός του Μέλκορ, πρώτος βασιλιάς κι άρχοντας των ανέμων. Στο πλευρό του η Βάρντα, κυρά των αστεριών, που γνωρίζει όλες τις περιοχές της Έα.

Ο Ούλμο, ο άρχοντας των υδάτων, είναι μόνος. Δε μένει πουθενά για πολύ καιρό αλλά κινείται όπως θέλει, σε όλα τα βαθιά νερά της γης.

Ο Άουλε, ο μεταλλουργός, που κατέχει όλες τις τέχνες και χαίρεται να φτιάχνει. Δημιουργός των νάνων, που το όνομα τους στη διάλεκτο των Σίνταρ ήταν Ναούγκριμ. Γυναίκα του Άουλε ήταν η Γιαβάννα, που αγαπά όλα όσα φυτρώνουν και ξέρει τις αμέτρητες μορφές τους.

Ο Μάντος ήταν ο κύριος του οίκου των νεκρών και νομοθέτης των θεών, ενώ ο αδερφός του ο Ίρμο ο κύριος των ονείρων και των οραμάτων.

Ο Τούλκας ήταν πολέμαρχος και πρώτος στη δύναμη των Βάλαρ, ενώ ο Όρομε κυνηγός, που αγαπά τα δέντρα και τα δάση.

Όμως στον κόσμο κατέβηκε κι ο Μέλκορ, αυτός που υψώνεται με δύναμη. Αν και αυτό το όνομα έπαψε να το δικαιούται κι έτσι έγινε ο Μόργκοθ, ο σκοτεινός εχθρός του κόσμου. Ανάμεσα στους υπηρέτες του ο μεγαλύτερος ήταν ο Σάουρον, ο Γκορθάουρ ο σκληρός. Μάιαρ του Άουλε στην αρχή, που όμως έλαβε μέρος σε όλες πανούργες απάτες του Μέλκορ. Το μόνο που τον έκανε λιγότερο κακό από τον αφέντη του, ήταν που για πολύ καιρό υπηρετούσε κάποιον άλλο, χώρια από τον εαυτό του.

«Μεγάλοι είναι οι Άινουρ και μεγαλύτερος ανάμεσά τους είναι ο Μέλκορ. Αλλά για να γνωρίζει αυτός, όπως κι όλοι οι Άινουρ, ότι εγώ είμαι ο Ιλούβαταρ, όσα έχετε ψάλει θα σας τα φανερώσω για να δείτε τι έχετε φτιάξει»

- Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, Αϊνουλιντάλη

Από όλα τα επιτραπέζια που έχουν βασιστεί στον κόσμο του Τόλκιν, το War Of The Ring είναι το μεγαλύτερο έπος.

Το επιτραπέζιο αυτό είναι ολόκληρη η τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών σε ένα κουτί. Βασισμένο περισσότερο στα βιβλία παρά στη μεταφορά τους στη μεγάλη οθόνη, έχει διατηρήσει μια αισθητική που ταιριάζει απόλυτα στον τρόπο γραφής του Τόλκιν. Στην πορεία θα βρεις τα πάντα, όλα τα σημεία της ιστορίας που σε ενθουσίασαν και έχεις κρατήσει μαζί σου, θα τα ζήσεις. Η Ares Games έχει φτιάξει το απόλυτο επιτραπέζιο στο χώρο του επικού-φανταστικού.

Για να ξεκαθαρίσουμε όμως τα πράγματα, το War Of The Ring δεν είναι ένα casual, εύκολο ή gateway game. Απευθύνεται σε άτομα που θέλουν μια βαθιά και ολοκληρωμένη εμπειρία και είναι πρόθυμα να επενδύσουν σε όρους προσήλωσης και διαρκείας ώστε να τη ζήσουν. Όταν λέμε διάρκεια, εννοούμε μεγάλη διάρκεια. Όσες φορές έχει βγει στο τραπέζι έχει κρατήσει πάνω από έξι ώρες. Αλλά τις αξίζει. Και με το παραπάνω. Η αίσθηση ολοκλήρωσης που σου αφήνει στο τέλος δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Με κάθε βεβαιότητα θα πω, ότι αν θες να ζήσεις μια μεγάλη και αξέχαστη εμπειρία στον κόσμο του Τόλκιν, το επιτραπέζιο αυτό θα σου τη δώσει. Ας είναι και για μια φορά μόνο, δεν πρόκειται να το μετανιώσεις.

«Αν η Σκιά κατακτήσει αρκετές από πόλεις και οχυρά, ή αν οι δαχτυλιδοκουβαλητές αποτύχουν και διαφθαρούν, το Σκοτάδι θα θριαμβεύσει»

- War Of The Ring, Introduction

Το βασικό soundtrack εδώ είναι αυτόματη επιλογή. Προφανώς η μουσική που έντυσε τις τρεις ταινίες του Peter Jackson είναι τόσο ταυτισμένη με το setting που μοιάζει αναπόσπαστο κομμάτι του.

Λίγα πράγματα μπορούν να ειπωθούν εδώ. Ο Howard Shore δημιούργησε υπέροχες μελωδίες που πλέκονται και αναμειγνύονται μεταξύ τους στην ροή της ταινίας. Βασικός στόχος του συνθέτη ήταν τα μουσικά θέματα που είχε σχηματίσει, για κάθε ξεχωριστό χαρακτήρα, να αλλάζουν μορφή καθώς αυτός εξελίσσεται στην πορεία. Οι ενορχηστρώσεις αυτού του soundtrack πρέπει να συγκαταλέγονται στις εντυπωσιακότερες της σύγχρονης μουσικής.

Και η δεύτερη επιλογή εδώ όμως είναι απόλυτα αναμενόμενη. Το "Nightfall In Middle Earth" των πολυαγαπημένων Blind Guardian ήταν για πολλούς της γενιάς μου το σημείο εισόδου στον κόσμο του Τόλκιν. Ένα απόλυτο δεκάρι του power metal. Πλήρες, ξεχωριστό και εντελώς μοναδικό σα σύνολο. Τα μικρά ιντερλούδια που ξεδιπλώνουν την ιστορία, η απίστευτη έμπνευση, οι ερμηνείες του Hansi μαζί με κάποια από τα πιο λατρεμένα κομμάτια της μουσικής που ακούμε. Όλα είναι υπέρ-άριστα σε αυτό το άλμπουμ.

«Από την πρώτη νότα μεταφέρεσαι νοητικά στον θαυμαστό κόσμο του J. R.R. Tolkien. Τελειότητα»

- Κώστας Πολύζος

Αυτόχθονες βορειοαμερικανοί

Οι αυτόχθονες της βόρειας Αμερικής δεν είναι ένα ενιαίο έθνος. Αποτελούνται από πολλούς διαφορετικούς πολιτισμούς με τα δικά τους έθιμα και παραδόσεις. Δεν είναι μύθοι για τους ίδιους, αλλά ιστορίες ζωντανές που περνούν προφορικά από γενιά σε γενιά.

Οι Χόπι πιστεύουν ότι υπάρχουν τέσσερις κόσμοι κι ενώ οι άνθρωποι ζούσαν αρχικά στον πρώτο, σιγά σιγά σκαρφάλωσαν μέχρι τον τέταρτο.

Οι Αμπενάκι και οι Οτζίμπουε τοποθετούν τον κόσμο πάνω σε μια τεράστια χελώνα όπου η γη είναι λάσπη που άφησαν εκεί πουλιά ή σκαθάρια του νερού.

Οι Ατσομάουι βλέπουν τον κόσμο φτιαγμένο από την ασημένια αλεπού, με τρίχες που μάζεψε από την πλάτη του κογιότ.

Σχεδόν παντού, η κεντρική αρχή είναι στην ύπαρξη ενός πανταχού παρόντος, καθολικού Μεγάλου Πνεύματος.

Οι Ναβάχο πιστεύουν στη γυναίκα που αλλάζει και δημιουργεί, αλλά και στον Τονενίλι, το θεό της βροχής και τον μαύρο θεό των αστεριών. Οι Ινουίτ στην Πίνγκα, την κυνηγό, και στον Τόρνγκασοκ, των ουρανών, και στον Νανούκ, την αρκούδα, και στη Σέντνα της θάλασσας.

Οι Απάτσι στη κουκουβάγια και οι Σιού στον Χαιοκά, τον ιερό κλόουν-σαμάνο του κεραυνού και το πνεύμα Ανπάο με τα δυο πρόσωπα.

Οι Τσερόκι πιστεύουν στον Ντειουνσί, που μάζεψε λάσπη από το πυθμένα του ωκεανού και την κρέμασε σε σχοινιά για να στεγνώσει. Έτσι έγινε η Γη. Έχουν ακόμα τον Κανάτι, τον μεγάλο κυνηγό, και τη Σέιλου, τη μητέρα καλαμπόκι. Ο πρώτος άνδρας και η πρώτη γυναίκα του κόσμου.

Έχει μεγάλη σημασία, για τις περισσότερες φυλές, η σύνδεση με τη γη και τα τοπία της, η πίστη σε κάποιο παράλληλο κόσμο - στον ουρανό ή το νερό ή κάτω από τον κόσμο της ζωής, η επαφή με τη φύση, τα ζώα και τα τέσσερα στοιχεία.

«Δεν πιστεύω ότι μέτρο ενός πολιτισμού είναι το πόσο ψηλά είναι τα κτίριά από μπετόν, αλλά το πόσο καλά οι άνθρωποί έχουν μάθει να συνδέονται με το περιβάλλον τους και τον συνάνθρωπο»

- Sun Bear, Τσιπέουα

Το επιτραπέζιο που θα προτείνουμε λοιπόν εδώ είναι το Doomtown: Reloaded, από την Alderac Entertainment.

Western based card game, με αρκετό υλικό και έτοιμα deck στο βασικό κουτί. Είναι για δύο παίκτες και έχει πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που χτίζει κάθε πλευρά τους γύρους της. Το σύστημα μάχης είναι σχετικά πρωτότυπο αφού έχει στηριχθεί αρκετά στο πόκερ, κάτι που δε θυμάμαι σε κανένα άλλο board game. Το artwork ξεχωρίζει και είναι εντελώς προσαρμοσμένο στο θέμα του. Το οποίο θεμα βασικά έχει ως εξής: αυτόχθονες ιθαγενείς της βόρειας Αμερικής βρήκαν κάποιο τρόπο να στήσουν ένα ξόρκι που θα έδιωχνε τους λευκούς. Τελικά άνοιξαν πύλες ανάμεσα σε διάφορες διαστάσεις και περίεργα πλάσματα κι ενέργειες πέρασαν στον κόσμο.

Καουμπόηδες, ινδιάνοι, περίεργα steampunk τσίρκο, μάγοι και μάγισσες, όλοι χωρισμένοι σε clans που μάχονται για κυριαρχία της Γκομόρα, στην Καλιφόρνια. Οι ιδιαιτερότητες που υπάρχουν εδώ όμως είναι ότι από τη μία οι κανόνες είναι αρκετά σύνθετοι, δεν είναι παιχνίδι που θα μάθεις και θα παίξεις γρήγορα, και από την άλλη είναι ένα expandable card game. Πράγμα που σημαίνει ότι αν δεν έχεις καλά επίπεδα αυτοσυγκράτησης μπορεί να καταλήξεις να του ρίχνεις πολλά λεφτά και μεγάλο μέρος της ζωής σου. Ναι, είναι επικίνδυνο γιατί… ναι, είναι τόσο καλό.

«Let the horse guide you. He knows the way better’n you do»

- Jon Longstride

Η πρώτη επιλογή για μουσική που θα κάνουμε εδώ είναι το δεύτερο άλμπουμ των Blackbraid, το… "II". Από τις πρώτες νότες καταλαβαίνεις γιατί. Ο τρόπος που περνάει μέσα από τον black metal ήχο για να γράψει τις βίαιες ιστορίες πόνου, των αυτοχθόνων της Αμερικής και να εξαπολύσει επίθεση εκδίκησης με οδηγό το λύκο στον ισοπεδωτικό πολιτισμό, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας.

Μουσικά το άλμπουμ είναι φοβερό! Η επικότητα κι η δύναμη που εδρεύουν στην ψυχή του, συμπληρώνουν ιδανικά τις μελωδίες και τις παθιασμένες ερμηνείες που κρατούν την επαφή με τις παγανιστικές παραδόσεις. Indigenous Black Metal με φλόγα στην καρδιά και τόμαχοκ στο χέρι.

Η δεύτερη επιλογή έρχεται από το χώρο του hip hop. Το "Medicine Bundle" του Supaman είναι πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ. Με περίεργο ήχο, επιρροές από τις παραδόσεις της καταγωγής του, μέχρι τον Bob Marley, και στίχο πολιτικοποιημένο, είναι λογικό να μην είναι κατάλληλο για όλα. Σε κάθε περίπτωση όμως έχει αρκετά να πει και το κάνει σε ένα πολύ καλοφτιαγμένο μουσικό πλαίσιο, που ακούγεται ευκολότερα από ότι ίσως περιμένει κάποιο.

«To the guy who stole my antidepressants, I hope you’re happy»

- Supaman, "Another One"

Αυτά και για το δεύτερο μέρος, με πέντε ακόμα ενότητες, πέντε πάνθεα και άλλα τόσα αγαπημένα επιτραπέζια. Φτάσαμε έτσι τα δέκα και μένει μόνο του το grand finale για την επόμενη και τελική προσθήκη. Ένα μυθικό σύμπαν που η επιρροή του στην καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά και τον εθιστικό κόσμο των σύγχρονων board games, είναι ασύλληπτη.