Unleashed Hell inFest X: Sick Of It All, Last Hope, Blood Shot Down, Black Mamba @ An Club, 10/06/23

Οι Sick Of It All μετά από την υπερεπιτυχημένη εμφάνισή τους πριν από τέσσερα χρόνια, επέστρεψαν στο An Club με πολλές προσδοκίες από μέρους μας. Τα τέσσερα ονόματα που εμφανίζονταν στο πρόγραμμα της ημέρας δημιούργησαν κάποιες αρχικές σκέψεις ότι ίσως πηγαίναμε για μια κουραστική βραδιά. Το γεγονός όμως ότι το πρόγραμμα ξεκίνησε στην ώρα του και σε γενικές γραμμές τηρήθηκε, ενώ τα διαλείμματα ήταν σχεδόν όλα μικρά, τελικά οδήγησε σε ένα hardcore πάρτυ. Το αποκορύφωμα ήταν η (και πάλι) κορυφαία εμφάνιση των νεοϋορκέζων, αλλά πάμε να δούμε λίγο τι έγινε από την αρχή.

Οι δικοί μας Black Mamba άνοιξαν τη βραδιά σε ευρωπαϊκά πρότυπα, μόλις λίγη ώρα μετά τις οκτώ. Οι, αποτελούμενοι από πέντε άτομα πλέον, Αθηναίοι ανέλαβαν να μας ζεστάνουν με το εξαιρετικά γκρουβάτο hardcore τους και, όπως κάθε φορά που τους βλέπω, τα κατάφεραν. Το γεγονός ότι ξεκίνησαν να παίζουν μπροστά σε είκοσι άτομα, δεν τους πτόησε καθόλου και τα έδωσαν όλα από την αρχή. Οι Black Mamba σιγά-σιγά αφήνουν πίσω το ντεμπούτο τους “Spit It Out”, όπως φάνηκε και από το (αξιόλογο) νέο υλικό που μας παρουσίασαν στο μισάωρο που είχαν στη διάθεσή τους. Όσο περνούσε η ώρα, ο κόσμος πλήθαινε και νομίζω ότι όλοι όσοι τους είδαμε, τους ευχαριστηθήκαμε.

Επόμενοι στη hardcore υπερδοσολογία της ημέρας ήταν οι Blood Shot Down από το Βερολίνο. Τέσσερις μαντράχαλοι κι ένας τραγουδιστής που όσο μπόϊ του έλειπε, τόση ενέργεια είχε στη σκηνή. Ο τύπος σκαρφάλωσε στις κολώνες του An Club, κατέβηκε μέσα στο κοινό, έβγαλε τα πνευμόνια του – με δυο λόγια, τα έδωσε όλα. Ο ήχος τους ήταν αρκετά σκληρός και βασιζόταν λιγότερο στη μελωδία, τα τραγούδια τους έχουν και αργόσυρτα μέρη, ενώ η απόδοσή τους κυμάνθηκε σε δυνατά επίπεδα και έκανε πολλά κεφάλια να κουνηθούν γερά. Οι Γερμανοί μας πρόσφεραν ένα συμπαγές περίπου μισάωρο set, στο οποίο ο αεικίνητος τραγουδιστής τους ήταν πραγματικά αυτός που έκλεψε την παράσταση. [Π.Κ.]

Η προσθήκη των Last Hope από τη Σόφια ήταν μια ιδιαίτερη διοργανωτική κίνηση. Η σχέση τους με την Ελλάδα πάει πίσω περίπου 20 χρόνια, συμπίπτοντας έτσι με τους εορτασμούς των 25 χρόνων της διοργανώτριας Hard Times Athens. Με άψογο ήχο, ογκώδη στα όρια του beatdown, breakdowns, βαριές metal-ικές κιθάρες και αρκετή ενέργεια, οι Βούλγαροι, που μας ευχαριστούσαν συνέχεια όντας ιδιαίτερα επικοινωνιακοί, κέρδισαν το κοινό. Μπορεί μερικά τεχνικά προβλήματα σε κιθάρα και τύμπανα να μην έδωσαν ρυθμό στο σχήμα και να προκάλεσαν αμυδρή περικοπή του σετ τους, αυτό όμως δεν εμπόδισε τους Last Hope από το να κερδίσουν το σχεδόν κατάμεστο An Club διαδίδοντας ευφορία και θετική ενέργεια.

Με το πρόγραμμα να έχει πάει πίσω κατά ένα διαχειρίσιμο μισάωρο, και με το soundcheck να έχει ολοκληρωθεί, οι Sick Of It All ανέβηκαν στη σκηνή εν μέσω χειροκροτημάτων. Όλα ήταν έτοιμα, σε ένα εντελώς γεμάτο πλέον venue, ώστε οι θρύλοι του New York hardcore να ισοπεδώσουν τα πάντα στη μία ώρα που ακολούθησε. Και έτσι έπραξαν. Τέσσερα χρόνια μετά την προηγούμενη επιδρομή τους, οι Αμερικανοί, που δήλωσαν πως τους φάνηκε αιώνας και τους βρήκε γερασμένους εξαιτίας των ψυχολογικών επιπτώσεων της αποστασιοποίησης και της καραντίνας της πανδημίας, δεν άφησαν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Η ενέργεια και η απόδοση των κομματιών τους ήταν σε υψηλότατο επίπεδο, βρίσκοντας την ανταπόκριση που της άρμοζε.

Το κοινό βέβαια, άργησε να εκδηλωθεί όπως αρμόζει στην περίσταση, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το σχήμα από το να κερδίσει τις εντυπώσεις. Εκκίνηση με το “Injustice System” μέσα από το κλασικό “Blood, Sweat, And No Tears” του 1989, και με τέτοιο ήχο δεν γινόταν να μείνεις ακίνητο. Πράγματι, η διαύγεια του ήχου γενικότερα το βράδυ του Σαββάτου στο An Club, επέτρεψε στη συναυλία να απογειωθεί. Διότι, είναι ένα πράγμα η ενέργεια ενός hardcore live, ειδικά με συντονισμένο κοινό, αλλά είναι ένα δεύτερο, και ίσως βαθύτερο, η δυνατότητα μιας μπάντας να κερδίζει καθημερινά, επί 35 σχεδόν χρόνια, νέο κοινό όταν του ξεδιπλώνει σε άριστες συνθήκες τις ποιοτικές της συνθέσεις. Οι Sick of It All είναι ένα τέτοιο συγκρότημα.

Αναμενόμενα, το σετ των Νεοϋορκέζων έπεσε στην κλασική περίοδο τους, και δικαίως. Βέβαια, αυτό δεν τους εμπόδισε από το να κάνουν επιτυχημένα περάσματα στην ύστερη δισκογραφία τους. Το “Uprising Nation” μέσα από το “Death To Tyrants” του 2006 ή το “Inner Vision” από το πιο πρόσφατο, “Wake The Sleeping Dragon!” βρήκαν ειδικά σε νεότερο ακροατήριο την ανταπόκριση που τους άρμοζε. Στο “Us Vs. Them” μέσα από το “Bult To Last” του 1997, οι ιαχές και το τραγούδι κάλυψαν τα πάντα. Φυσικά, κάθε σύνθεση μέσα από το, στα όρια του μύθου, “Scratch The Surface”, αποτελούσε και highlight της βραδιάς. Οι Sick Of It All καλούσαν σε circle pits, walls of death, moshing και crowdsurfing, έδιναν μικρόφωνο στο κοινό, ο frontman Lou Koller, με τη διάθεσή του για χιούμορ και αυτοσαρκασμό, έκλεβε τιε εντυπώσεις. Οι Pete Koller (κιθάρες) και Craig Setari (μπάσο) παρέδιδαν σεμινάριο hardcore ενεργητικότητας και μουσικής απόδοσης.

Η επιστροφή των Sick Of It All στη χώρα μας στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Λίγες ημέρες προτού «παραδόσουν τη σκυτάλη» της συναυλιακής ισοπέδωσης, στους έτερους θρύλους Agnostic Front, οι Sick Of It All, που μετά τη συναυλία θα έφευγαν αμέσως για Βερολίνο, απέδειξαν, ξανά, πως πρόκεινται για ένα από τα κορυφαία συναυλιακά acts της σκηνής. Με τον χαμό στα κλασικά “Scratch The Surface” και “Step Down” έκλεισε πανηγυρικά και παροξυσμικά η βραδιά. Ο κόσμος αποθέωσε ένα από τα πιο σταθερά και επιφανή hardcore σχήματα όλων των εποχών. Ένα συγκρότημα που δεν κάμπτεται, δεν γερνά, δεν κάνει εκπτώσεις, δεν συμβιβάζεται, δεν μένει μουσειακό έκθεμα. Το βράδυ του Σαββάτου οι Sick Of It All προσέφεραν την απόλυτη hardcore εμπειρία, συνδυάζοντας θέαμα και ουσία. [Α.Ζ.]

(Η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι του Χρήστου Λεμονή, από την εμφάνιση των Sick Of It All στο An Club το 2019)