[7+1]: Μουσικές στη μικρή οθόνη για το πρώτο μισό του 2020

Μουσικές σε σειρές που έβαλαν χρώμα στο περασμένο εξάμηνο

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 17/07/2020 @ 17:20

Υπό φυσιολογικές συνθήκες σε αυτό το σημείο θα ρίχναμε το φταίξιμο στις διακοπές και τα καλοκαιρινά φεστιβάλ. Αφού αυτά βρίσκονται σε παύση, θα το φορτώσουμε στην παράδοση, μια που τα τελευταία χρόνια ετούτα τα μικρά αφιερώματα έρχονται με κάποια καθυστέρηση συγκριτικά με τις καθιερωμένες μουσικές ανασκοπήσεις εξαμήνου. Και, προφανώς, δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τις σειρές. Ανάμεσα στην μαζική υστερία, την κοινωνική απομόνωση, και όλη την παράνοια του πρώτου μισού του 2020, ήταν ένα από τα ελάχιστα πράγματα που έμειναν λίγο-πολύ απαράλλαχτα σε σχέση με τις ημέρες που μπορούσες να κυκλοφορήσεις χωρίς να έχεις απαραίτητα μία μάσκα πρόχειρη.

Η λίστα με τα τραγούδια που μας έκαναν να ροκάρουμε (sic) μπροστά σε οθόνες είναι μεγάλη, και θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Από τις περιπτώσεις που έχασαν στο νήμα, ξεχωριστή αναφορά αξίζουν η αλήτικα cute σεκάνς με "I Wanna Be Your Dog" και Cheddar στο "Brooklyn Nine-Nine", το πέρασμα των Low από το "Devs" του πολύ Alex Garland, το αθάνατο AOR των REO Speedwagon στο "Ozark", το funky "She's A Revolution" του Kutiman στην μεταφορά του "Snowpiercer", η αφιέρωση του "The Man Who Sold The World" στην Supergirl, και φυσικά οι folk μουσικάρες της τελευταίας σαιζόν των "Vikings". Κυρίως το "Fylgija Ear" των Heilung σε εκείνη τη σκηνή.

Ακολουθούν, κατά βάση μικρά ή/και αόριστα, spoiler.

R!
Warren Zevon - "Werewolves Of London"
στο "Supernatural"
Supernatural
Κι όμως είναι ακόμα εδώ. Κι όμως δεν τους είπαμε ακόμα αντίο. Η αυλαία ήταν έτοιμη να πέσει, δεκαπέντε χρόνια μετά την αρχή του ταξιδιού των Winchesters, κι εμείς ήμασταν ψυχολογικά προετοιμασμένοι. Το σύμπαν όμως είχε διαφορετικά σχέδια. Και άντε να βγει τώρα από τα μυαλά κάποιων (ονόματα δεν λέμε) ότι μετά από όλο αυτό δεν θα έπρεπε η σειρά να ανανεωθεί για μία ακόμα φορά. Για ένα σωστό φινάλε. Ή για να συνεχίσει εις τον αιώνα των αιώνων. Σε κάθε περίπτωση, η δέκατη πέμπτη σαιζόν ακολούθησε πιστά τις παραδόσεις της σειράς, κι έδωσε κάμποσα μικρά διαμαντάκια. Σε ένα από αυτά ο Dean χόρευε με μία λευκή λάμπα, φορώντας κουστούμι, παπιγιόν και καπέλο, και το κλείσιμο είχε λυκανθρώπους κι ένα γνώριμο ρεφραίν.
1
Alice Cooper - "No More Mr. Nice Guy"
στο "Agents Of S.H.I.E.L.D."
Agents Of S.H.I.E.L.D.
Όταν η απάντηση στην ερώτηση "When are we?" έρχεται με τη φωνή του Alice Cooper να λέει "No more Mr. Nice Guy, no more Mr. Clean", ξέρεις ότι τα πράγματα είναι σοβαρά. Χρόνο με τον χρόνο η παράξενη ομάδα της Strategic Homeland Intervention, Enforcement And Logistics Division έχει καθιερωθεί ως μία από τις καλύτερες κομιξίστικες τηλεοπτικές επιλογές εκεί έξω. Δεν παίρνει τον εαυτό της περισσότερο σοβαρά απ' όσο πρέπει, έχει έναν εξαιρετικό σκελετό cast & crew, και κυρίως δεν φοβάται να αλλάξει. Το κενό που θα αφήσουν πίσω τους ο Coulson, η Daisy, οι Fitzsimmons και η υπόλοιπη παρέα, θα είναι μεγάλο. Μέχρι το τελευταίο αντίο, θα απολαμβάνουμε τις περιπέτειές τους με μεγάλο χαμόγελο.
2
Creedence Clearwater Revival - "Suzie Q"
στο "Gangs Of London"
Gangs Of London
Λονδίνο, συμμορίες, διαμάχες, αίμα. Καθαρά και ξάστερα. Αν το πακέτο δεν φαίνεται ήδη αρκετά πειστικό, πίσω από το εγχείρημα βρίσκεται ο Gareth Evans. Ο υπεύθυνος για την οργιώδη δράση των δύο "The Raid" δηλαδή. Που αν σου αρέσουν τα action flicks και δεν τα έχεις δει, βάλε τα στο πρόγραμμα χθες. Για σένα που ρώτησες αν είναι η σειρά στέκεται τόσο ψηλά, η απάντηση είναι ναι. Με μικρό αστερίσκο, γιατί άλλο τηλεόραση άλλο κινηματογράφος, και η ιστορία της οικογένειας Wallace είναι πολύ διαφορετική από την χαοτική πραγματικότητα του Rama. Από την άλλη οι σκηνές με χορογραφίες που σε αφήνουν να κοιτάς σα χάνος είναι εκεί, οπότε. Το στήσιμο με Creedence είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα.
3
The Kinks - "I'm Not Like Everybody Else"
στο "I Am Not Okay With This"
I Am Not Okay With This
Είναι μεγάλη επιτυχία για μία σειρά να στήνει το κλίμα της με το καλησπέρα. Αν η εισαγωγή γίνεται πάνω από ένα τραγούδι, το πράγμα όσο εύκολα μπορεί να απογειωθεί, τόσο εύκολα μπορεί να στραβώσει. Το "I Am Not Okay With This" μπορεί να περηφανεύεται ότι τα κατάφερε κάτι παραπάνω από καλά. Τα θαμπά χρώματα, το ξεδιάντροπο κλείσιμο ματιού στην Carrie (τι θα πει "ποια Carrie;"), ο απολύτως εφηβικός μονόλογος, το ειρωνικό δέσιμο των Kinks, μια μισοξεχασμένη πόλη της Pennsylvania, και έτοιμο το σκηνικό. Μετά το χαστούκι από το μεγάλο ξαδερφάκι, το "The End Of The Fucking World" ντε, το σοκ δεν είναι τόσο μεγάλο, αλλά ακόμα κι έτσι τα επτά επεισόδια φεύγουν πανεύκολα.
4
The Alan Parsons Project - "Sirius"
στο "The Last Dance"
The Last Dance
Σχεδιάζοντας αυτό το άρθρο, ήταν δεδομένο ότι οι πιθανότητες να μείνει εκτός ο Τελευταίος Χορός των Bulls της δεκαετίας του '90 ήταν περίπου μηδενικές. Μπορεί οι ισορροπίες ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και την αυτό-αγιογραφία να χάνονταν σχεδόν όσο συχνά επιτυγχάνονταν, ακόμα κι έτσι όμως το αβανταδόρικο θέμα και η προσεγμένη απόδοση συνέβαλαν τα μέγιστα ώστε το αποτέλεσμα να κυλά τουλάχιστον απροβλημάτιστα. Το δίδυμο Jordan & Pippen, ο μέγας Rodman με μπλουζάκι Pearl Jam, οι έχθρες, το πέρασμα του Reggie Miller, τα game six. Το φανταστικό soundtrack ήταν γεμάτο αφορμές. Η είσοδος υπό τους ήχους του Alan Parsons κέρδισε με χαρακτηριστική άνεση.
5
Benny Goodman - "Sing, Sing, Sing"
στο "Penny Dreadful: City Of Angels"
Penny Dreadful: City Of Angels
Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που σε τούτες τις σελίδες αποθεώναμε το "Penny Dreadful" ως μία από τις πιο αγαπημένες σειρές της περασμένης δεκαετίας. Οι ανησυχίες για το spinoff, "City Of Angels", ήταν δεδομένες. Η παρουσία του δημιουργού John Logan ήταν εξαρχής ένα έντονα θετικό γεγονός, ωστόσο το ζήτημα παρέμενε· θα μπορούσε το Los Angeles να βγάλει μαυρίλα αντίστοιχη με εκείνη του Λονδίνου από το πρωτότυπο; Εκ του αποτελέσματος κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Εδώ, οι καταραμένοι ποιητές και τα πλάσματα της νύχτας, δίνουν τη θέση τους σε κυνηγημένες οικογένειες και ανθρώπινα τέρατα. Η ατμόσφαιρα αποκτά μία πολύ διαφορετική, σχεδόν ζεστή αίσθηση. Το αποκορύφωμα έρχεται στο τρομερό ένατο επεισόδιο, με το σεμιναριακό κλείσιμο.
6
Ramin Djawadi - "Brain Damage"
στο "Westworld"
Westworld
Ημερολόγια καραντίνας, μέρος Α'. Στα μέσα του Μαρτίου, με το μούδιασμα από την κλεισούρα και την αβεβαιότητα να πιάνουν για τα καλά, η επιστροφή της σειράς των Jonathan Nolan και Lisa Joy έμοιαζε με μία αχτίδα φωτός. Η αίσθηση του χρόνου μπορεί να παρέμεινε στα χαμένα, αλλά για τις επόμενες εβδομάδες οι Δευτέρες ξεχώριζαν λίγο περισσότερο. Η εμβληματική Dolores της Evan Rachel Wood επανήλθε δριμύτερη. Η τριάδα των Thandie Newton/Tessa Thompson/Jeffrey Wright ακολούθησε από κοντά. Ο Ed Harris έβαλε τις δικές του μαύρες πινελιές. Ο Aaron Paul έκανε ντεμπούτο με το δεξί. Το πάρκο έδωσε την θέση του στον ανοιχτό κόσμο. Το δίπολο ανθρώπου και τεχνητής νοημοσύνης παρέμεινε ως σημείο αναφοράς. Το ίδιο και οι μουσικές του Ramin Djawadi. Επαναλαμβανόμαστε; Μικρό το κακό.
7
Ralph Hart & The Texas Musical Hearts -"Ain't No Grave"
στο "What We Do In The Shadows"
What We Do In The Shadows
Ημερολόγια καραντίνας, μέρος Β'. Αν το "Westworld" ήταν ο λόγος που έκανε τα μυαλά μας να βασανιστούν ευχάριστα μέσα στην καραντίνα, το δημιούργημα των Jemaine Clement και Taika Waititi η απλή, λιτή κι απέριττη τηλεοπτική διασκέδαση. Τα λέμε εμείς, τα έλεγε η Hayley (μία είναι η Hayley), τα έλεγε το φόρουμ μας, τα λέει ο κόσμος όλος, κι αν δεν τα λέει το κρίμα στον λαιμό του. Η παρέα των βαμπίρ του Staten Island έχει τέτοια χημεία που θα μπορούσε να βγάλει γέλιο από το τίποτα. Σε συνδυασμό με τα πανέξυπνα concepts και την ευκολία με την οποία αποφεύγονται οι προβλέψιμες λύσεις, το αποτέλεσμα χτυπάει ταβάνι. Ain't no grave can keep their bodies down, indeed.
  • SHARE
  • TWEET