Fraternity Of Sound - Day 3 (Ben Frost, Thurston Moore, Zonal κ.ά.) @ Fuzz, 29/10/17

Τρίτη και τελευταία ημέρα για το νεοσύστατο Fraternity Of Sound (συν δύο παρελκόμενα events στον χώρο του Temple)... Συνεπώς, πέμπτη συνολικά βραδιά που καλύπτουμε για αυτό το ακατέργαστο διαμάντι που έσκασε μύτη από το πουθενά. Το βράδυ της Κυριακής επρόκειτο να δούμε το πιο εμπορικό για τα ελληνικά δεδομένα όνομα όλου του φεστιβάλ, τον εμβληματικό ηγέτη των Sonic Youth, Thurston Moore. Βέβαια, το line-up (και) αυτής της βραδιάς παρέμενε στο σύνολό του άκρως πειραματικό. Το ρόλερκοστερ αιχμηρού θορύβου-πιο συμβατικών στιγμών, με τις διάφορες μορφές που συνέβη αυτό, δείχνει να αποτελεί συνολικά την ηχητική σφραγίδα του Fraternity Of Sound από το ξεκίνημα μέχρι το σβήσιμό του. Μόνο μελανό σημείο η μεγάλη απόκλιση από το ωράριο, με αποτέλεσμα να τελειώσει δυόμιση η ώρα, Κυριακή βράδυ, με κόσμο να ξαποσταίνει (ξεκούραζαν τα μάτια λέμε, δεν τους πήρε ο ύπνος!) στους καναπέδες του Fuzz.

Εν αρχή ήσαν οι Afformance. Οι Αθηναίοι είναι από τις πιο εργατικές εγχώριες μπάντες με αρκετά χιλιόμετρα στο σανίδι και εμφανώς υγιές attitude. Κινούνται ασφαλώς και εντελώς συνειδητά στα όρια του post-rock και μέχρι τώρα, δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτό που αποπνέουν είναι η αίσθηση μιας συμπαθητικής μπάντας που όμως της λείπει το edge, το κατιτίς της ρε παιδί μου για να κολλήσεις. Βέβαια, λίγες μέρες πριν την εμφάνισή τους κυκλοφόρησαν δύο (!) δίσκους, το "Pop Nihilism" και το πιο δύσπεπτο "Music For Imaginary Film #1".

Και τα δύο είναι στην to listen λίστα μου. Ωστόσο, αποφάσισα πως θα τα άκουγα μετά την εμφάνισή τους, για να τους παρακολουθήσω απρόσκοπτα και όσο πιο ανεπηρέαστος μπορώ. Εν τέλει, αποτέλεσαν ένα όμορφο ξεκίνημα, με το post-rock τους να μπλέκει αρκετά ηλεκτρονικά στα εσώτερά του, κατά τας γραφάς των μεγάλων. Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη έλαβε χώρα στο καινούργιο “No Point Return”, ένα τραγούδι με γυναικεία φωνητικά που μπόρεσε να κάνει τη διαφορά. Κατά τα άλλα, δείχνουν να συγκρατούν το στάτους τους, λοξοκοιτώντας λιγάκι προς μια άνωθεν πορεία. Με μερικές επιπλέον επιλογές στην "musicianship" παλέτα τους, είμαι σίγουρος ότι η τίμια αυτή μπάντα θα πετύχει ακόμα περισσότερα.

Με την σκιαχτική Diamanda Galas να είναι το μόνο πράγμα που θα ακούγεται στα ηχεία μέχρι τέλους του live, περιμέναμε υπομονετικά τον Drew McDowall να βγει με τα συμπράγκαλά του. Ετούτος ο Σκωτσέζος είναι μία σεβαστή και σχεδόν θρυλική μορφή στους underground κύκλους τα τελευταία 30 χρόνια. Κυρίως γνωστός για τις δουλειές του στα '90s με τους τεράστιους Coil, κυκλοφόρησε την πρώτη ολοκληρωμένη του solo δουλειά, "Collapse", το 2015. Φέτος το καλοκαίρι βγήκε ο δεύτερος δίσκος του, "Unnatural Channel", ακόμα πιο πειραματικός από τον πρώτο.

Επί σκηνής, ο McDowall προσπάθησε να βρει ό,τι υπάρχει στον όρο live performance και να το πετάξει με χειρουργική ακρίβεια στα σκουπίδια. Με άλλα λόγια, ήταν απλά ένας... θείος που στεκόταν, πατούσε τα κουμπιά του σαν να βρισκόταν μόνος στο γκαράζ του σπιτιού του δοκιμάζοντας ήχους. Μόνη κίνηση σώματος, όταν σκούπιζε το στόμα του, αλήθεια. Έκανε την τέχνη του, βλέπετε, και αυτή δεν ήταν άλλη από drone/ambient ηχοστρώματα να εναλλάσσονται σε σημεία με industrial ήχους κρουστών. Λίγοι κερδήθηκαν από αυτό που παρουσίασε. Ούτε το μέρος, ούτε οι συνθήκες, ούτε η ώρα ευνοούσαν κάτι τέτοιο, ενώ οι ίδιες οι συνθέσεις του έμοιαζαν ολίγον τι ανολοκλήρωτες ιδέες από ενδιαφέροντες ήχους ενός μάστορα του είδους.

Οι Zonal που ακολούθησαν είναι το illbient ντουέτο των Kevin Martin (a.k.a. The Bug) και Justin Broadrick. Οι δυο τους συνεργάστηκαν καθόλη τη διάρκεια των '90s, μέχρι τις αρχές των ‘00s, είτε μόνοι τους δισκογραφώντας ως Techno Animal, είτε με άλλους μουσικούς στα πλαίσια των jazzcore God και των experimental θεών Ice. Για τον Broadrick, ηγετική φυσιογνωμία των Godflesh που διακόρρευσαν το Fraternity Of Sound μία μέρα πριν, τα λόγια περιττεύουν. Όσο για τον  The Bug, τον θυμόμαστε και από την εμφάνισή του στο Winter Plissken 2014 πριν τους Swans.

Ως Zonal, εν μέσω πυκνών καπνών, παρήγαγαν ολοκληρωτικούς ήχους. Άλλοτε παίζοντας με δυναμικές ατμόσφαιρες, άλλοτε όντας χορευτικοί με beats στα όρια της IDM, αποτέλεσαν ευχάριστο και ομαλό σκαλοπάτι απομάκρυνσης από τους ήχους του McDowall. Δεν παραβλέπουμε το γεγονός πως συνθετικά δεν παρουσίασαν τίποτα ιδιαίτερο, με ιδέες και ευρήματα που έχουμε ξανακούσει αρκετές φορές, όμως το πρόσημο ήταν σίγουρα θετικό. Συν ότι μπορέσαμε να κουνηθούμε λιγάκι (ή και περισσότερο), διάθεσης επιτρεπούσης.

Ο μοναδικός, ο αρχοντικός, ο ανθρώπινος, ο αγέραστος Thurston Moore, μία από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες rock φυσιογνωμίες, ανέβηκε στη σκηνή του Fuzz ψάχνωντας τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας του. Όταν δεν εμφανίστηκε κανείς  αναφώνησε "I should go search for the rest of the group", για να γυρίσει λίγα λεπτά αργότερα με το "Cease Fire". Η εμφάνιση του Thurston Moore Group (επιτρέψτε μου να τους αποκαλώ έτσι, καθώς ήταν σαφές πως πρόκειται για συγκρότημα παρά για σόλο εμφάνιση με session-άδες) ήταν απογυμνωμένη από καθετί περιττό. Καμία πόζα - και μόνο η αγέρωχη φιγούρα του Thurston με αβίαστο αέρα rock symbol ήταν αρκετή πόζα από μόνη της. Αγνό, ανώθευτο και άμεσα αναγνωρίσιμο συννεφιασμένο alternative rock απευθείας από τα τέλη '80s-αρχές '90s, με ψυχεδελικό twist.

Η Debbie Googe εκφραστικότατη στο μπάσο, παρέμενε καθόλη τη διάρκεια στο κέντρο, πολύ κοντά στον drummer Steve Shelley, αποτελώντας τη ραχοκοκαλιά του ήχου. Οι ρόλοι ήταν καθορισμένοι. Σε πρωταγωνιστική εμφάνιση, με εξίσου σημαντικό ρόλο, ήταν οι κιθαρίστες. Συμμετρικά τοποθετημένοι, να προελαύνουν με τα οργανικά χτισίματα των κομματιών προς το μέρος μας. Αριστερά ο James Sedwards με υπέροχο ήχο να παίζει με συγκλονιστικά μετρημένο τρόπο. Δεξιά ο Thurston Moore να τραβάει όλα τα βλέματα. Τα ταυτόχρονα αρπίσματά τους γίνονταν ένα με μια κοσμική δύναμη που έριχνε παλμούς προς το μέρος μας. Άλλοτε ξέφευγε ο Sedwards με solo, άλλοτε ο Moore με τη φωνή του. Καθόλα ισοκαταμερισμένοι οι ρόλοι τους. Κορυφαία στιγμή της βραδιάς ολάκερης υπήρξε το "Turn On", παιγμένο με ανατριχιαστική ακρίβεια. Ο Thurston Moore με τις δύο τελευταίες του δισκάρες, το "The Best Day" του 2014 και το φετινό "Rock N Roll Consciousness" έχει γίνει πάλι relevant, που λεν’ και στην αμερικάνικη σόουμπιζ. Εξαιρετική εμφάνιση. Να σημειώσουμε ότι ο Moore εκμυστηρεύτηκε πως το μυστηριακό “Aphrodite” από τη φετινή του δουλειά το εμπνεύστηκε ενώ βρισκόταν σε αυτά τα εδάφη. Τιμή μας.

Κατά τη μία και τέταρτο, όταν βγήκε στη σκηνή ο Ben Frost, στο Fuzz είχε μείνει μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου απ’ όσο θα περίμενε κανείς δεδομένης της ώρας. Ένας τεράστιος διάφανος μουσαμάς πίσω του να αντανακλά καλειδοσκοπικά τα φώτα και να αλλοιώνει τα ψυχεδελικά βίντεο που παίζονταν... Ο Αυστραλός με ένα αμάνικο και άπειρη ενέργεια έπαιξε μουσικές με τόση δύναμη που θα ζέσταινε τους πάγους στον τόπο διαμονής του, το Ρέικιαβικ. Ο Ben Frost τόσο με τον δίσκο που τον καθιέρωσε, το "By The Throat" του 2009, όσο και με τον δίσκο που τον έκανε ένα από τα πιο hot ονόματα στον ευρύτερο χώρο της «σκεπτόμενης» ηλεκτρονικής μουσικής, το "A U R O R A" του 2014, έχει αφήσει ένα post-industrial στίγμα τόσο δυνατό και πολυεπίπεδο που είναι αδύνατον να σε αφήσει ασυγκίνητο.

Φέτος επέστρεψε με το "The Centre Cannot Hold", προϊόν συνεργασίας του με τον τεράστιο και πανταχού παρόντα Steve Albini. Αρκετά κομμάτια από αυτό το άλμπουμ μας παρουσίασε σε ένα set που, παρά τα τεχνικά προβλήματα που τον ενόχλησαν σε κάποιο σημείο, χαρακτηρίστηκε από απίστευτα βίαιη χορευτική ένταση, η οποία είχε σε στιγμές μια rave ατμόσφαιρα. Όλοι οι ήχοι άρτια τοποθετημένοι σε σημείο που προκαλούσαν δέος, ενώ απο τα μισά κι έπειτα τα μπάσα τράνταζαν συθέμελα όλο το χώρο και τα σωθικά μας. Συγκλονιστικός Ben Frost σε μια υπερβατική εμφάνιση που μας απομάκρυνε από τους ίδιους μας τους εαυτούς, έκλεισε με τον πλέον εμφατικό τρόπο το νεογέννητο Fraternity Of Sound, αρπάζοντάς το από το πόδι και ταρακουνώντας το μέχρι να κλάψει. Και του χρόνου; (...και μια παραγγελιά κύριοι διοργανωταί, δεν θα ταίριαζε στον χαρακτήρα του φεστ να έρθει ο Blanck Mass;)

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής