Miles Kane, Aki Rei @ Arch Club, 17/05/24

Το ένα μισό των The Last Shadow Puppets, μιας μπάντας που και έχουμε αγαπήσει και έχουμε απολαύσει στη χώρα μας, περιοδεύει για τον νέο του δίσκο “One Man Band”. Με δεδομένη τη δημοφιλία του Miles Kane, ειδικά μάλιστα στις νεαρές ηλικίες, η επίσκεψή του στην Αθήνα καμία απολύτως έκπληξη δεν προκάλεσε. Το ίδιο συνέβη και με τον αρκετό και μάλλον αφοσιωμένο κόσμο που συνέρρευσε από νωρίς στο Arch Club για να πιάσει μια καλή θέση γύρω από τη σκηνή, ανταλλάζοντας μια ώρα αναμονής με λίγο πιο καλή οπτική επαφή με τον Βρετανό star. Όταν αγαπάς, δε λογαριάζεις κούραση αυτού του είδους!

Ο πρώτος άνθρωπος-ορχήστρα της βραδιάς – θα εξηγήσω αργότερα – ήταν νομίζω και ο τιμιότερος από τους δύο στο συγκεκριμένο κομμάτι. Ο δικός μας Aki Rei βγήκε περίπου ένα τέταρτο πριν (!!!) από την προγραμματισμένη ώρα κι ενώ, όπως είπαμε, στο Arch ο κόσμος ήταν ήδη αρκετός. Ο κατά κόσμον Άκης Πικριδάς είναι ένας πολυοργανίστας με συμπαθητική pop φωνή.

Για λίγο πάνω από σαράντα λεπτά πέρασε από τύμπανα, πλήκτρα και κιθάρα με επιδεξιότητα και άνεση. Το EP “Vain Poetry” που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο που μας πέρασε είχε, προφανώς, την τιμητική του. Ο Aki Rei φάνηκε να ευχαριστιέται τον χρόνο του στη σκηνή, επικοινώνησε μαζί μας πότε διστακτικά και πότε ανετότερα, ενώ έπαιξε και κάνα-δυο νέα κομμάτια, δείχνοντας ότι υπάρχει και συνέχεια ήδη έτοιμη.

Το μαγαζί είχε πλέον γεμίσει, ενώ ήταν η πρώτη φορά που είδα τους εξώστες του Arch να είναι ανοιχτοί και να έχουν κάποιον κόσμο που προφανώς θέλησε να αποφύγει τον συνωστισμό. Η σκηνή ετοιμάστηκε γρήγορα και στο κέντρο της δέσποζαν οι κιθάρες του Miles Kane. Την προσμονή μπορούσες να την κόψεις με το μαχαίρι. Το “Cigarettes & Alcohol” ακούστηκε πιο δυνατά από τα υπόλοιπα και μας πονήρεψε. Σύντομα ο αστήρ της βραδιάς πέρασε ανάμεσα στο κοινό συνοδευόμενος από κάποιους που του άνοιγαν δρόμο προκαλώντας ιαχές. Για την επόμενη μία ώρα, η σκηνή θα ήταν ολόδικιά του.

Η φάση είχε ως εξής: ο Kane είχε μια ηλεκτρική κιθάρα και τη φωνή του και έπαιξε κομμάτια κατά κύριο λόγο από τους δύο τελευταίους του δίσκους “Colour Of The Trap” και “One Man Band”.Τα υπόλοιπα ήταν προηχογραφημένα και τον συνόδευαν όσο χρειαζόταν, αλλά αυτά που είχε αρκούσαν για να οδηγήσουν το μεγαλύτερο μέρος τους πλήθους σε παροξυσμό ήδη από το δεύτερο “Better Than That”. Στο groovy και sexy “Cry On My Guitar” βαρέσαμε όλοι μαζί παλαμάκια ενώ στο χορευτικό “Rearrange” είχαμε το πρώτο sing along – ο Kane απλώς το ζήτησε και μετά όλα έγιναν αυτόματα.

Μετά το “One My Band” μια κοπέλα από το κοινό του εξομολογήθηκε φωναχτά τον έρωτά της. Ο Kane συνέχισε απτόητος με το “Baggio”, που αν το συνδυάσουμε με την ποδοσφαιρική φανέλα που κρεμόταν στη σκηνή είναι εμπνευσμένο από τον έτερο καλλιτέχνη Roberto. Κάπου εκεί είχε έρθει η ώρα για λίγη απογύμνωση. Ο Kane έπιασε ακουστική κιθάρα και μας χάρισε το “Heal” παίζοντας εντελώς μόνος. Η διασκευή σε Lana del Rey δεν μας πρόσφερε και πολλά.

Περιττό να πούμε ότι ο μεγαλύτερος χαμός έγινε στο “Standing Next To Me”, το οποίο τραγουδήσανε και οι τοίχοι. Ίσως αυτό να προκάλεσε και την ...παρεκτροπή από το τυπωμένο setlist, με το “Aviation” να είναι το δεύτερο συνεχόμενο κομμάτι από The Last Shadow Puppets που ακούσαμε - και που τραγουδήσαμε. Το “Colour Of The Trap” έκλεισε το μικρό ακουστικό μέρος που ήταν πιο άμεσο. Η εμφάνιση έκλεισε με τα “Never Taking Me Alive”, “Come Closer” και “Don't Forget Who You Are”, που προσωπικά με επανέφεραν σε μια κατάσταση λίγο παράξενη, αφού έβλεπα έναν τύπο να παίζει και να τραγουδά, αλλά άκουγα μια μπάντα.

Αν πέρασα καλά; Μια χαρά τα πέρασα κι ακόμα καλύτερα φάνηκαν να τα πέρασαν οι περισσότεροι που βρέθηκαν μαζί μου στο Arch Club, κρίνοντας από τις αντιδράσεις, από τις κραυγές, από το τραγούδι, από τον παλμό. Αν αυτό που είδα ήταν συναυλία; Δεν ξέρω, αλλά ήταν σίγουρα μια πολύ καλή ευκαιρία για έναν οπαδό να δει και να ακούσει σε ένα μικρό μέρος έναν αγαπημένο του μουσικό από όσο κοντά είδαμε τον Miles Kane.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη