Fraternity Of Sound Festival - Opening Rites (Puce Mary, Croatian Amor, Colin Potter κ.ά.) @ Temple, 26/10/17

Η (πριν την πρώτη μέρα) πρώτη μέρα του FOS ολοκληρώθηκε με επιτυχία και έβαλε μια πινελιά θορύβου στο κατά τ’ άλλα ήσυχο βράδυ της Πέμπτης. Λίγο η απεργία στα μέσα μεταφοράς, λίγο η ώρα και η καθημερινή, δεν άφησε πολύ κόσμο να είναι από νωρίς στον χώρο του Temple. Το πρόγραμμα τηρήθηκε ευλαβικά με ελάχιστα λεπτά καθυστερήσεων μεταξύ των καλλιτεχνών.

O Παναγιώτης Σπούλος (Wham Jah, Reverse Mouth, $oft $kull) ως Dead Gum ανέβηκε πρώτος στην σκηνή ακριβώς στην ώρα του και έθεσε νέα όρια στον θόρυβο της κιθάρας. Ο κόσμος όπως είπα μπορεί αρχικά να ήταν ελάχιστος, αλλά σιγά σιγά όλο και περισσότεροι έμπαιναν στο μαγαζί. Μια εξαιρετικά πειραματική και ηχητικά ακραία αυτοσχεδιαστική παρουσίαση θορύβων μέσω κιθάρας και φωνής ήταν αυτό που παρουσίασε ο Dead Gum. Ήχοι που εκτός το ότι είναι ακραίοι μπορούν να χαρακτηριστούν και επίπονοι, χωρίς όμως λόγω της χαμηλής έντασης των ηχείων να καταστούν ανυπόφοροι. Ουσιαστικά ακούσαμε μια συλλογή θορύβων που έχουν βγει μετά από αρκετή εξάσκηση, εμπειρία και προπόνηση, ώστε το αποτέλεσμα να είναι σχετικά δομημένο με αρχή, μέση και τέλος. Το όλο αποτέλεσμα είχε ανάγκη από λίγο περισσότερο ένταση και ίσως μερικές εκρήξεις παραπάνω για να προκαλέσει και το ανάλογο ζέσταμα στον κόσμο.

Η Puce Mary που ακολούθησε συνέχισε ένα είδος καφρίλας με μετριασμένες ακρότητες και αυτή όμως σε σχετικά χαμηλή ένταση με μικρόφωνα που στις μισές φάσεις δεν ακούγονταν. Ένας βιομηχανικός ήχος σε ένα στρώμα από synths που σου παίρνει τα μυαλά. O κόσμος είχε αρχίσει να γεμίζει το club και ο χώρος έτριζε χαλαρά με ένα βουητό που μπορούσε να σε τρελάνει. Βόμβος και φωνές αλά Anne Clark που ανά φάσεις έπαιζαν κρυφτό με περισσότερο ατμοσφαιρικές ηχογραφήσεις μέχρι και ambient περάσματα. Όλοι περιμέναμε κάτι πιο ακραίο και όχι τόσο σκοτεινό και ατμοσφαιρικό από την κατά κόσμο Frederikke Hoffmeier, αλλά είτε δεν ακούστηκαν σωστά κάποια ουρλιαχτά που είχε ετοιμάσει, είτε ο ήχος έκρυψε αρκετούς θορύβους και ακρότητες. Είχα περιέργεια να ακούσω τις δημιουργίες της ζωντανά, αλλά τελικά δεν είδα και άκουσα μπροστά μου αυτό τον οχετό που είχα φανταστεί. Ειδικά όταν κάποια φωνητικά χάνονταν και σε ένα σημείο φάνηκε και η ίδια εκνευρισμένη και μπερδεμένη στα λάθη της, ένιωσα ότι κάτι τελικά δεν αποδόθηκε σωστά όπως και η ίδια θα ήθελε και είχε φανταστεί. Αυτό το death industrial που περίμενα, δεν το άκουσα ποτέ. Όπως και να έχει όμως η ευδιάκριτη όρεξη της, η κίνηση της επί σκηνής, οι προσπάθειες της και ο τελικός βαθύς θόρυβος που παρουσίασε εκτιμήθηκε από το κοινό και έλαβε ένα ζεστό χειροκρότημα στο τέλος.

Λίγο μετά στην σκηνή ανέβηκε ο Colin Potter. Με θητεία στους Nurse With Wound πέρασε μια κιθάρα στην μέση του και μπροστά από τα synthesizers άρχισε να φτιάχνει ένα διαστημικό techno το οποίο ανέβασε ένταση και ρυθμούς πάρα πολύ γρήγορα. Τα beat και τα drum machines έπιασαν χορευτικούς ρυθμούς και το πρώτο κορύφωμα ήρθε σαν από μερικές δεκαετίες πίσω. Όλο το set είχε μερικά σκαμπανεβάσματα και οι ήχοι του ήταν κάθε άλλο από μοντέρνοι. Αρκετά καλοφτιαγμένο όμως το set διατήρησε σταθερότητα και μια πλοκή ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Όσο έντονη ήταν η αρχή, τόσο ατμοσφαιρική ήταν η συνέχεια. Χαλαρός ο γκριζομάλλης Βρετανός έδειχνε να μην αποσπάτε με τίποτα προσπαθούσε να κρατάει μια συνοχή στους ήχους του. Τα κατάφερε αρκετά καλά, χωρίς να κουράσει ιδιαίτερα, παρότι ο χρόνος του πάνω στην σκηνή ήταν αρκετά μεγάλος. Μεγάλο πλεονέκτημα η δυναμική της κιθάρας η οποία έδινε στα drones μια πανέμορφη ηχητική άποψη που έφτιαχνε μικρά αλλά πολύ δυνατά σημεία.

Ο κόσμος πλέον ήταν παραπάνω από αρκετός και το μαγαζί έδειχνε σχεδόν γεμάτο. Ο Croatian Amor πήρε θέση ανάμεσα σε μερικές γλάστρες με φοινικοειδή πρασινάδα... Σίγουρα η καλύτερη παρουσία στην βραδιά με εξαιρετικό ήχο και πάρα πολύ δυναμική. Ξεκίνησε ψυχρά με το κεφάλι χαμηλωμένο πίσω από το καπελάκι του. Το λυκειακό nineties ντύσιμο με τα πορτοκαλί μανίκια μέσα από το t-shirt και η ψηλόλιγνη μορφή του, μαζί με τις γλάστρες, δεν κατάφεραν να βοηθήσουν στην όλη ατμόσφαιρα, αλλά οι εικόνες που προβάλλονταν από πίσω του δημιουργούσαν το προαπαιτούμενο κλίμα. Το μουσικό κολάζ του ήταν εντυπωσιακό. Το μπλέξιμο samples και θορύβων σε σημεία φάνταζε και ήταν πάρα πολύ μπροστά. Οι πιο μοντέρνοι και σύγχρονοι ήχοι της βραδιάς. Δεν έκανε κοιλιά πουθενά και το χτίσιμο ήταν σταδιακό και δυναμικό. Θες να το πεις προοδευτική ηλεκτρονική μουσική, θέλεις να το πεις μίξη ήχων, ότι και να πεις αυτή η τεχνική όπου διάφορα ηχητικά κομμάτια είναι στρωμένα και ουσιαστικά «κολλημένα» μαζί για να δημιουργήσουν ένα κομμάτι τέχνης φάνηκε τόσο μα τόσο ενδιαφέρουσα και εντυπωσιακή που καθήλωσε τον περισσότερο κόσμο. Ήταν πειραματικός, ορεξάτος και αρκετά δυνατός. Σε ανάγκαζε να κουνηθείς με τον ρυθμό του και σε πιο ambient σημεία σε χαλάρωνε με μια προσμονή για ξέσπασμα. Κορύφωση που ερχόταν, έφευγε και ξαναερχόταν και υποδεχόταν από τον κόσμο αρκετά ευχάριστα. Το δεύτερο μισό του set του ήταν αρκετά εντυπωσιακό και το κλείσιμο του αν και επίτηδες απότομο άφησε τους πάντες ευχαριστημένους.

Δυστυχώς, ο κόσμος σιγά σιγά άρχισε να αδειάζει το μαγαζί και ο τελευταίος, Jay Glass Dubs ξεκίνησε να παίζει μπροστά σε ελάχιστους. Ο Δημήτρης Παπαδάτος, όμως, δεν πτοήθηκε και έριξε με φοβερή ένταση το γεμάτο delay, dub του, στα ηχεία του μαγαζιού. Οι ρυθμοί του ήταν εξαιρετικοί, όσο άχαρο κι αν φαινόταν σε τόσο άδειο χώρο, κατάφερνε να σε κρατήσει και να σε συνεπάρει σε ένα ομαλό και ιδιαίτερα προσωπικό χορό. Ο κόσμος ίσως κουράστηκε από τα πολλά ονόματα, η ώρα ήταν περασμένη και η επόμενη εργάσιμη οπότε δεν ήταν εκεί να απολαύσει τις μουσικές. Κρίμα γιατί μιλάμε για έναν ιδιαίτερο καλλιτέχνη ο οποίος κάνει πολύ καλά αυτό που προσπαθεί.

Το άνοιγμα του πολυδιάστατου αυτού φεστιβάλ ήταν εξαντλητικά πειραματικό και εξαιρετικά μοντέρνο. Ακολουθούν πολλά πράγματα και είναι στο χέρι σας να τα ζήσετε.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com