Firewind, Scar Of The Sun, Bare Infinity @ Fuzz Club, 14/01/12

Στη σύγχρονη μουσική ιστορία κάποια σχήματα ήταν γραφτό να ξεχωρίσουν. Ένα από αυτά είναι και οι Firewind, οι οποίοι κάνουν συνεχώς μεγάλα βήματα προς τα εμπρός, κάτι που φαίνεται περίτρανα σε όσους ασχολούνται ενεργά με το ευρωπαϊκό power metal. Το να έχουν μαζί τους τους Bare Infinity και Scar Of The Sun, δύο group που έχουν αφήσει το στίγμα τους, ο καθένας στο είδος του, τα τελευταία χρόνια, δημιουργεί ένα billing που θέλεις σίγουρα να παρακολουθήσεις. Ίσως κάπως έτσι σκέφτηκαν όσοι κατηφόρισαν εν μέσω κακοκαιρίας στο γνωστό χώρο ζωντανών εμφανίσεων.



Τη συναυλία άνοιξαν οι Bare Infinity, μια πολλά υποσχόμενη μπάντα που ασχολείται με το πολύπαθο πια female fronted metal, εναλλασσόμενο με πιο brutal φωνητικά. Παρ' όλα αυτά, η εμφάνισή τους ήταν κάτι παραπάνω από καλή, έχοντας βεβαίως όλα τα μουσικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το είδος. Με αέρα ευρωπαϊκού group απέδειξαν ότι αν έχεις ταλέντο, αυτό  ξεδιπλώνεται πολύ εύκολα επί σκηνής. Δυστυχώς ο κακός ήχος συνόδευε την εμφάνισή τους στο 90% του set, «φτιάχνοντας» μόνο προς το τέλος, και έτσι υπήρχε μια κάποια υποτονικότητα. Ανά στιγμές άκουγες ένα συνονθύλευμα ήχων, όπου ξεχώριζαν κάπως τα πλήκτρα και αμυδρά η αιθέρια φωνή της τραγουδίστριας και καθόλου οι κιθάρες. Το πολύ σημαντικό είναι ότι πια οι Bare Infinity βαδίζουν σε μη ελληνικά μονοπάτια. Ίσως η εμπειρία που έχουν από το εξωτερικό να τους έχει δώσει μια άλλη ώθηση, που φαίνεται και από το σανίδι αλλά και στον κόσμο. Το επίσης παρήγορο είναι ότι, παρόλο που έχουν ενάμιση δίσκο στο ενεργητικό τους, ο κόσμος τους γνώριζε, συμμετέχοντας πολύ ενεργά και δημιουργώντας παραδόξως όμορφες εικόνες που θέλουν όλοι να βλέπουν σε ελληνικά συγκροτήματα, ζεσταίνοντας αρκετά γρήγορα το χώρο. Κάπως έτσι, και μετά από περίπου 30 λεπτά, εγκατέλειψαν τη σκηνή κερδίζοντας το αυθόρμητο χειροκρότημα του κοινού, κάτι που σίγουρα άξιζαν. Θα ήθελα να τους ξαναδώ σύντομα με καλύτερο ήχο γιατί έχουν όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσουν στο εν λόγω μουσικό ύφος.



Επόμενοι στη σειρά ήταν οι Scar Of The Sun, ανερχόμενο αστέρι και αυτοί του ελληνικού χώρου. Όσοι δεν τους έχουν ακούσει και το κάνουν θα συναντήσουν μια μπάντα που μπλέκει το metal των Paradise Lost με πιο μοντέρνα στοιχεία και καθαρά φωνητικά. Ευτυχώς εκείνοι είχαν πολύ καλύτερο ήχο, αλλά όχι την ίδια σκηνική παρουσία με τους πρώτους. Όντας πιο στατικοί, ήταν λίγο κατώτεροι από τους Bare Infinity. Όχι σε απόδοση, αφού και αυτοί έπιασαν υψηλά στάνταρ, αλλά σε γενικότερο feeling και vibe με τον κόσμο. Βεβαίως είναι τελείως διαφορετικά τα στυλ που εκφράζονται, αλλά επίσης ήταν και εμφανής η διαφορά των μπαντών σε παρουσία. Δυστυχώς οι Scar Of The Sun έπαιζαν μεν πολύ καλά τα κομμάτια τους, αλλά χωρίς κίνηση, παρά μόνο με κάποιες -σίγουρα δουλεμένες σε πρόβες- «φιγούρες», οι οποίες δε βοήθησαν την τελική οπτική ποιότητα που εξέπεμπαν από το σανίδι, δημιουργώντας ανά στιγμές θέληση να πατήσεις ελαφρώς το fast forward αν μπορούσες. Η εικόνα τελικά μάλλον μετράει. Οι Scar Of The Sun θέλουν δουλειά στο συγκεκριμένο τομέα γιατί είναι κρίμα να έχουν αξιόλογα κομμάτια και να μην τα «δείχνουν» όπως τους αξίζει. Η εμφάνισή τους φυσικά χειροκροτήθηκε από τον κόσμο, αλλά όχι όπως αυτή των Bare Infinity.



Λίγα λεπτά μετά τις 22:00 στη σκηνή ανέβηκαν οι Firewind, ένα συγκρότημα που έχει καταφέρει πολλά με την αξία, το ταλέντο, την προσπάθεια αλλά και τον αγώνα των μελών του. Όλα αυτά τα χρόνια έχουν μαζέψει εμπειρίες τέτοιες που τους έχουν κάνει να είναι αναγνωρίσιμοι σε όλα τα πλάτη και μήκη του ευρωπαϊκού power metal ήχου. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μιας απλής μπάντας και ενός σχήματος που έχει ξεφύγει από τα στενά δεδομένα ενός ιδιώματος και μιας χώρας που δε φημίζεται και τόσο για την πληθώρα των power metal κυκλοφοριών όπως είναι η πατρίδα μας. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι Firewind που πια κινούνται με τάσεις και αέρα ευρωπαϊκής μπάντας. Το βράδυ εκείνο της 14ης Ιανουαρίου θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη όσων τους παρακολουθούν, ειδικά από τα πρώτα βήματα. Επί σκηνής έβλεπες μουσικούς που έπαιζαν και αντιδρούσαν σαν μια μεγάλη μπάντα του εξωτερικού, χωρίς να έχουν να ζηλέψουν κάτι από αυτές και θέλοντας να κάνουν μια εμφάνιση-πάρτυ για να διασκεδάσουν όλοι. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι, "The Ark Of Lies", με σύμμαχο το στιβαρό ήχο, εκτοξεύτηκαν ψηλά. Από εκείνο το σημείο και μετά group και κόσμος ήταν σχεδόν ένα πράγμα. Το κοινό συμμετείχε όσο πιο φωναχτά μπορούσε στους στίχους και από πάνω τα τέσσερα μέλη (εξαιρώντας τον τραγουδιστή) έπαιζαν «τη μάνα τους και τον πατέρα τους», όπως αναφέρει και η γνωστή διαφήμιση! Ειδικά οι Gus G. και Μπάμπης Κατσιώνης, στην κιθάρα και πλήκτρα/κιθάρα αντίστοιχα, «έπαιζαν» με τα όργανα τους αλλά και μεταξύ τους. Χαρακτηριστική εικόνα όσων ήταν παρόντες ήταν όταν ο Gus G. κάποια στιγμή έβαλε μια λευκή πετσέτα στα πλήκτρα του Κατσιώνη κι εκείνος -έστω για λιγότερο από λεπτό- έπαιζε από πάνω. Ιδιαίτερη μνεία επίσης πρέπει να γίνει και για τον νέο drummer του σχήματος, που όσο μπόι του λείπει, σε σύγκριση με τον προηγούμενο, τόσο «χταπόδι» έδειχνε πίσω από τα drums του.



Ανά στιγμές σκεφτόμουν «βρε κοίτα να δεις οι Firewind», εννοείται από χαρά, γιατί η διαφορά εξέλιξης ήταν παραπάνω από εμφανής σε όλη την εμφάνισή τους. Το setlist τους βασίστηκε στις τρεις τελευταίες δουλειές, έχοντας όλα εκείνα τα τραγούδια που τους έχουν δώσει την ώθηση και τη φήμη που έχουν αποκτήσει. Έτσι, όσοι βρέθηκαν στο χώρο σίγουρα ικανοποιήθηκαν, αφού το συγκρότημα παρουσίασε τον εαυτό του όπως του άξιζε και στους παλιούς αλλά και στους νεότερους οπαδούς. Εκτός αυτού, ακούστηκαν και δύο τραγούδια από την επερχομένη δισκογραφική κίνησή τους, τα "Wall Of Sound" και "Losing My Mind", κομμάτια που, αν και ο υπόλοιπος δίσκος είναι τόσο καλός όσο αυτά, θα μιλάμε τον Μάιο για άλλο ένα πολύ καλό δημιούργημα. Μάλιστα, από το συγκεκριμένο live θα χρησιμοποιηθούν πλάνα για το video clip του "Wall Of Sound".



Τα παραπάνω ήταν τα θετικά, που όπως διαβάσατε δεν είναι και λίγα! Η εν λόγω εμφάνιση είχε και δύο γεγονότα που, τουλάχιστον εμένα, λίγο με «μάγκωσαν». Το πρώτο είναι ότι, δυστυχώς, ο frontman Apollo Papathanasio για δεύτερη συνεχομένη εμφάνιση (με πρώτη εκείνη πριν από λίγους μήνες support στους Judas Priest) δεν ήταν σε καλή μέρα. Από τη μέση της εμφάνισης και μετά, οι φωνητικές του επιδόσεις ήταν μέτριες. Το γεγονός ότι είναι επαγγελματίας του έδωσε τη δυνατότητα, «παίζοντας» με τον κόσμο, να καλύψει τις αδυναμίες που είχε από μικροφώνου. Σέβομαι απεριόριστα ό,τι δουλειά έχει κάνει, αλλά άλλο είναι το στούντιο και άλλο το live και ζωντανά ήταν κάπως λίγος. Το δεύτερο είναι ότι επέλεξαν να παίξουν τρία instrumental κομμάτια. Δε λέω, καλά έκαναν, αλλά θα μπορούσαν να απέδιδαν ζωντανά και ένα-δυο τραγούδια ακόμα που αγαπάει ο κόσμος, όπως π.χ. τα "Breaking The Silence" και "Embrace The Sun". Προσωπικές γκρίνιες είναι αυτές που ο καθείς μπορεί να έχει. Ας είναι όμως. Δεν πειράζει. Όταν το 98% της εμφάνισής σου είναι κάτι παραπάνω από σούπερ, δεν ασχολείσαι με το 2%, αφού δεν υπάρχει λόγος.



Κάπως έτσι και μετά το -old time classic πια- "Falling To Pieces", που ήταν το επιστέγασμα μιας εκπληκτικής εμφάνισης μπροστά στο ελληνικό κοινό, εγκατέλειψαν τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι από τον κόσμο. Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο κυρίως στον Gus G. που, όντας το μοναδικό ιδρυτικό μέλος, έχει φέρει τους Firewind ψηλά με τον συνεχή αγώνα του. Άλλωστε, όποιος δουλεύει σκληρά πετυχαίνει πάρα πολλά. Γι' αυτό και καλό θα είναι να πατάνε τα πόδια τους στη γη και με δουλειά και μόνο να κάνουν το group ακόμα πιο γνωστό στα πέρατα της υφηλίου. Οι προοπτικές υπάρχουν, αρκεί να τις εκμεταλλευτούν.

Setlist:   

The Ark Of Lies
Head Up High
Destination Forever
Angels Forgive Me
World On Fire
The Fire And The Fury
Before The Storm
Heading For The Dawn
My Loneliness
Mercenary Man
SKG
Wall Of Sound
Till The End Of Time
Tyranny
-----------------------------
Into The Fire
Losing My Mind
I Am The Anger
Falling To Pieces

Θοδωρής Μηνιάτης
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν