Soen, Michael Krumins @ Gagarin, 27/05/22

Βρέθηκα στο χώρο του live με μία μικρή νευρικότητα, όχι μόνο επειδή επρόκειτο να είναι το πρώτο μου ουσιαστικό συναυλιακό γεγονός μετά από σχεδόν τρία χρόνια, αλλά και επειδή επιτέλους θα έβλεπα ζωντανά τους Soen, ένα συγκρότημα που αγαπώ πολλά χρόνια τώρα. Η ουρά του κόσμου που περίμενε τις πόρτες να ανοίξουν ήταν σχετικά μικρή, αλλά το κλίμα ήταν ευχάριστο. Η φριχτή ζέστη δεν φάνηκε ικανή να αποθαρρύνει το κλασικό μεταλλικό dresscode με μαύρα μπλουζάκια και μακριά παντελόνια, και φυσικά μερικά ζευγάρια μποτάκια από εδώ κι από εκεί. Μπαίνοντας στο Gagarin, μας καλωσόρισε πάνω από τη σκηνή το επιβλητικό φίδι από το εξώφυλλο του "Imperial", τον τελευταίο και πολύ αξιόλογο δίσκο των Soen. Μέσα σε ένα τέταρτο είχε αυξηθεί ο κόσμος, τόσο μπροστά στη σκηνή όσο και στον εξώστη, προμηνύοντας ότι η θερμοκρασία θα ανέβαινε πολύ σύντομα, κι όχι μόνο λόγω της επικείμενης συναυλίας, αλλά και λόγω του ανεπαρκούς εξαερισμού και κλιματισμού, που ήταν αισθητός μόνο στις μπροστινές θέσεις.

Κατά τις 20:45 βγήκε στη σκηνή ο Michael Krumins, o βιρτουόζος κιθαρίστας των Green Carnation, που θα μας παρουσίαζε υλικό από τον επερχόμενο πρώτο σόλο δίσκο του. Είναι ήδη από μόνο του αρκετά δύσκολο να κρατήσεις την προσοχή του κοινού μόνο με μία κιθάρα και μερικά loops, είναι ακόμη δυσκολότερο όταν η μουσική σου διαφέρει από εκείνη που θα ακολουθήσει. Ε, φανταστείτε τώρα να πρόκειται και για ακυκλοφόρητο υλικό. Παρά τις αντιξοότητες, όμως, ο Krumins κατάφερε να κερδίσει τη συμπάθειά μας, ερμηνεύοντας με πραγματική δεξιοτεχνία τις neo-folk συνθέσεις του, μπολιασμένες με ανατολίτικα και λάτιν στοιχεία. Στις παύσεις μεταξύ των κομματιών μας συστήθηκε ως «Μιχάλης», εξιστορώντας το πώς ήρθε να μείνει στην Ικαρία στις αρχές της πανδημίας, πώς βίωσε τον φονικό σεισμό της Σάμου τον Οκτώβριο του 2020, και πως είναι πολύ συγκινημένος που βρίσκεται ξανά πάνω στη σκηνή. Παρά τα θετικά σχόλια που άκουσα από τα γύρω πηγαδάκια, και παρά τα δυνατά χειροκροτήματα, δυστυχώς φάνηκε να μην κρατάει την προσοχή μεγάλου μέρους του ακροατηρίου, που προτιμούσε να μιλάει περιμένοντας να βγουν στη σκηνή οι Soen. Έτσι, ενώ μας αποχαιρέτησε με ένα πλατύ χαμόγελο και ένα γενναιόδωρο «ευχαριστώ», έμεινα με μία χλιαρή επίγευση, και μία αίσθηση ανολοκλήρωτου. Απουσία ολοκληρωμένου setlist, οι τίτλοι των συνθέσεων όπως μας τις εκφώνησε ήταν "Loneliness", "Transition", "Stardust", "Diamorforsis", αν και δεν είπε τους τίτλους για το πρώτο και το προτελευταίο κομμάτι.

Η ώρα πέρασε και ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να αδημονεί. Στις 22:00 τα φώτα έσβησαν, οι σειρήνες του πολέμου άρχισαν να ηχούν, και οι Soen έκαναν εντυπωσιακό μπάσιμο με το "Monarch". Το κοινό ήταν συνεπαρμένο, και στο ανθεμικό ρεφρέν συναγωνιζόταν τον τραγουδιστή Joel Ekelöf για το ποιος θα κυριαρχήσει πάνω από τα όργανα. Με τραγούδια κυρίως από τους δύο τελευταίους δίσκους τους, τα "Lotus" και "Imperial", οι Soen έδειχναν αρκετή σιγουριά για τα σημεία της δισκογραφίας που ήθελαν να εστιάσουν, και κρίνοντας από τις μανιώδεις αντιδράσεις σε κομμάτια όπως το "Covenant", "Deceivers", και "Antagonist", φαίνεται να δικαιώνονται. Τα πρώτα δύο άλμπουμ υποεκπροσωπήθηκαν, δείχνοντας μία επιθυμία αποστασιοποίησης από εκείνη την εποχή που οι επιρροές τους ήταν παραπάνω από εμφανείς. Ενδεικτικά, από τον δεύτερο δίσκο τους "Tellurian" δεν ακούστηκε ούτε μισή νότα, ενώ από το μακρινό ντεμπούτο τους ακούσαμε μόνο το "Savia" με τα αναμενόμενα σχόλια ομοιότητας με τους Tool. Υπήρχαν μερικές φωνές που ζητούσαν λίγο περισσότερο "Lykaia" στη μίξη, όμως το συγκρότημα δεν απέκλινε καθόλου από το πρόγραμμά του όπως έκανε στην Κωνσταντινούπολη μερικές μέρες νωρίτερα, όπου έπαιξαν το "Jinn".

Η ζέστη είχε αρχίσει να γίνεται πια αισθητή ακόμη και στη σκηνή, με τον Joel να αφήνει μερικά σχόλια για την υψηλή θερμοκρασία, όμως αυτό δεν φάνηκε να επηρεάζει την επίδοσή τους. Ο ξανθός γίγαντας Lars Åhlund σε ρόλο ελβετικού σουγιά κάλυπτε δεύτερα φωνητικά, δεύτερες κιθάρες, πλήκτρα, και bongos, συνδυάζοντας τη σεμνότητα με την αεικινησία. Στο ρυθμικό κομμάτι, ο αξεπέραστος και ιδιαίτερα αγαπητός Martn Lopez ήταν μετρημένος στην αριστερή πλευρά της σκηνής, δίνοντας μαθήματα ακρίβειας και δυναμικής με το τεχνικό αλλά και προσεγμένο παίξιμό του. Με την κληρονομιά των Opeth ακόμη ζωντανή, έκλεψε και το πιο θερμό χειροκρότημα στο τέλος της συναυλίας. Στο μπάσο είχα την απορία να δω πώς θα ανταποκριθεί ο πολύ πρόσφατος Oleksii 'Zlatoyar' Kobel, όμως ο Ουκρανός φάνηκε να έχει αφομοιώσει στο έπακρο τα κομμάτια, ανεπηρέαστος από τη δύσκολη συναυλιακή συνθήκη των τελευταίων δύο ετών. Όσον αφορά στον επιβλητικό Joel Ekelöf, ακουγόταν προσβλητικά καλός, ακόμη και στις πιο απαιτητικές φωνητικές μελωδίες, όπως στο τελικό ξέσπασμα του "Martyrs" που μας σήκωσε την τρίχα με τις κραυγές του. Με μερικές μόνο αδρές κινήσεις κατάφερνε να γεμίζει τη σκηνή, να συμπαρασύρει το κοινό, και να βγάζει τα πνευμόνια του σε κάθε τραγούδι, σαν να προετοιμαζόταν βδομάδες αποκλειστικά και μόνο για εκείνη τη βραδιά. Κουβέντιαζε δε με το κοινό, αναγνωρίζοντας και συνταξιδιώτες του από το τρένο στον ερχομό από Θεσσαλονίκη, και αποθεώθηκε σε κάποιο σημείο με το σύνθημα «Είναι τρελός ο καραφλός». Οι Mendez και Åhlund μπήκαν γρήγορα στο παιχνίδι, συνοδεύοντάς μας με κρουστά, και αφού ολοκληρώθηκαν οι καλοπροαίρετες ιαχές, ο Ekelöf μας ευχαρίστησε για την αγάπη που δείχνουμε στο γυμνό του κεφάλι. Κρατάω για το τέλος τον αξεπέραστο Cody Lee Ford, ο οποίος αποτελεί πλέον για εμένα αφορμή να ξαναδώ live τους Soen. Με ένα χαμόγελο διαρκώς σχηματισμένο πάνω στα χείλη του, ο άνθρωπος κατάφερνε να γεμίζει το χώρο με απίστευτα τεχνικό παίξιμο χωρίς άσκοπες φιοριτούρες, ενώ είδα τον Joel να ανταλλάζει χαμόγελα με τον Lopez όσο ο Καναδός έπαιζε το ζουμερό solo του "Lucidity" . Ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής, με αποκορύφωμα το σκίσιμο της ατμόσφαιρας που πέτυχε με το κεντρικό solo του "Illusion", αφήνοντάς μας στο τέλος μουδιασμένους και με μάτια υγρά από τη συγκίνηση.

Με αυτό το αριστούργημα επέλεξαν να κλείσουν το πρώτο μέρος της συναυλίας, και μετά από το απαραίτητο παρακαλετό από το κοινό επέστρεψαν στη σκηνή για να μας προσφέρουν την τελική τριπλέτα των "Lascivious", "Sectarian", και "Lotus". Τι να ειπωθεί για κάθε ένα κομμάτι ξεχωριστά, και τι να ειπωθεί για το "Lotus" συγκεκριμένα. Μέσα σε ατμόσφαιρα κατάνυξης ξεκίνησαν τα απαλά πλήκτρα στο τελευταίο κομμάτι της βραδιάς, και πια η ενέργεια του κόσμου δεν μπορούσε να δαμαστεί, μιας και με χέρια υψωμένα ουρλιάζαμε τους στίχους Plant a tree, kill a man, let your instincts be in charge of you / Where you walk, what you dream, measures who you really are.

Μετά από αυτό το αλύπητο χτύπημα, και με μία απόλυτα επαγγελματική παρουσία, δεν πιστεύω ότι υπήρξε άνθρωπος που έφυγε ανικανοποίητος. Οι Soen είναι ένα συγκρότημα που ιδρώνει τη φανέλα εντός και εκτός studio. Έχοντας στη φαρέτρα τους ένα εξαιρετικό σερί δίσκων, και μία σύνθεση όπου όλοι είναι «ένας-κι-ένας», ξέρουν πολύ καλά πού βρίσκονται και πώς να ικανοποιούν το κοινό τους χωρίς εκπτώσεις. Έχουν βρει για τα καλά τους ρυθμούς τους, και δικαίως βρίσκονται τόσο ψηλά στην προτίμησή μας. Μπορεί το Gagarin να μην ήταν κατάμεστο, όμως όσα άτομα βρεθήκαμε εκεί ξέραμε πολύ καλά τι είχαμε πάει να κάνουμε. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να τους δω την προηγούμενη φορά που είχαν έρθει, το 2019, όμως είμαι σίγουρος πως δεν θα χάσω την επόμενη. Ελπίζω μόνο το συναυλιακό σκηνικό να μην μας τους στερήσει για ακόμη τρία χρόνια, και να μας επισκεφτούν με νέα μουσική στα μπαγκάζια τους, για να τα δώσουμε πάλι όλα.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά