Crippled Black Phoenix, Ghastly City Sleep @ Sonar, Βαλτιμόρη (Η.Π.Α.), 15/04/09

Τετάρτη, 15 Απριλίου, η τελευταία μέρα για την κατάθεση φορολογικών δηλώσεων, στην Αμερική, αλλά το μυαλό μου τρέχει στις μελωδίες ενός άγνωστου ακόμα βρετανικού συγκροτήματος. Τελείως άγνωστοι, τουλάχιστον από αυτή την πλευρά του Ατλαντικού, οι Crippled Black Phoenix μόλις έβγαλαν το δεύτερο τους άλμπουμ. Όποιος έχει ακούσει Pink Floyd και του άρεσαν, οφείλει να το προμηθευτεί πριν ακόμα συνεχίσει την ανάγνωση.

Φτάνοντας στο Sonar, στη Βαλτημόρη, το livάδικο όπου οι Crippled Black Phoenix έχουν προγραμματίσει να μας μαγέψουν, ο κόσμος κάνει ουρά γύρο από το τετράγωνο, όχι όμως για τον ίδιο λόγο που βρίσκομαι εγώ εκεί. Το Sonar έχει τρεις σκηνές, μια μεγάλη, μια μικρή, στο μέγεθος του ΑΝ Club, και μια τρίτη ακόμη πιο μικρή, η οποία αποτελείται από ένα μεγαλούτσικο δωμάτιο, που δε θυμίζει καθόλου συναυλιακό χώρο. Το μπαρ από τη μια, η «σκηνή» από την άλλη, οι μουσικοί καθισμένοι σε πάγκους και καναπέδες, με τα μουσικά όργανά τους, και λίγος χώρος στη μέση για ένα κοινό το οποίο ξέχασε να έρθει. Με μια λέξη ...«cozy» καταστάσεις!

Με το που μπαίνω, βλέπω τον πάγκο με τα cd και πιάνω κουβέντα στον κιθαρίστα Justin Greaves, που μου εξιστόρησε την περιπέτεια του νέου τους άλμπουμ, το οποίο η μπάντα ήθελε να κυκλοφορήσει διπλό, με τίτλους "Resurectionists" και "Night Raider", ώστε να συμπληρωθεί η τριλογία που ξεκίνησε με τον πρώτο τους δίσκο, αλλά η δισκογραφική δεν τους στήριξε. Ο συμβιβασμός που προέκυψε ήταν η κυκλοφορία μιας συλλογής με κομμάτια από τον διπλό δίσκο και με τίτλο "200 Tons Of Bad Luck". Αυτό θα διανείμει η δισκογραφική, ενώ το διπλό, σε περιορισμένη ειδική έκδοση, θα το κουβαλάνε οι CBP στις συναυλίες τους. Η επιλογή ήταν προφανής: «πιάσε ένα διπλό με υπογραφές»!



Μετά από ένα ενδιαφέρον και σύντομο post-rock set από τους Ghastly City Sleep, οι οκτώ Crippled Black Phoenix ανεβαίνουν στη σκηνή. Δεν είμαι σίγουρος αν τα άτομα στο κοινό είναι περισσότερα από τους επί σκηνής, αλλά με τους πρώτους ήχους οι προβληματισμοί μου εξαφανίζονται και ένα χαμόγελο αποβλακωμένης νιρβάνας παίρνει τη θέση τους. Παρότι ο καινούριος δίσκος τους έχει άψογη παραγωγή και ενορχήστρωση, δεν περίμενα από ένα «ανερχόμενο» συγκρότημα να έχει ζωντανά ήχο αντάξιο του άλμπουμ, ειδικά σε μια τόσο μικρή σκηνή. Βέβαια, ίσως παίζει ρόλο και η εμπειρία από τις παράλληλες καριέρες των μελών (Mogwai, Iron Monkey, Gonga κλπ.). Ο ήχος είναι πεντακάθαρος, γεμάτος, επιβλητικός, επικός και δε σου αφήνει αμφιβολίες: οι Crippled Black Phoenix έχουν όλα τα συστατικά. Μόνο το κοινό τους λείπει και αυτό -πιστεύω- είναι μόνο θέμα χρόνου. Η συναυλία προχωρά με κομμάτια κυρίως από το "Ressurectionists" και λιγότερα από το "Night Raider", τα οποία, παρά το μέτριο τέμπο τους, ξεχειλίζουν από ενέργεια και συναίσθημα, συνήθως γεννώντας το φόβο επικείμενης καταστροφής, αλλά ενίοτε πιθανής λύτρωσης.



Οι δύο ηλεκτρικές κιθάρες εναλλάσσονται, σε περάσματα σόλο μηδενικής φλυαρίας και απόλυτης ισορροπίας με τα άλλα όργανα, που δε σε κάνουν να «πεθυμήσεις» τα φωνητικά. Τα πλήκτρα γεμίζουν, χρωματίζουν και κατά κανόνα προμηθεύουν τη μελωδική βάση, πάνω στην οποία στηρίζονται τα κομμάτια, με κάποια πιο σπάνια σολαρίσματα. Το τσέλο, άλλοτε πρωτοπόρο και άλλοτε σε ρόλο υποστηρικτή, κάνει την παρουσία του αισθητή και, σε συνδυασμό με το μπάσο, ντύνει τα κομμάτια, προσθέτοντας τόνους γλυκιάς απόγνωσης και ρυθμικού πεσιμισμού. Τα τύμπανα συμπληρώνουν το μουσικό τοπίο, δίνοντας ρυθμό και ορμή, χωρίς να υπερτερούν ή να υστερούν, σε ένα παιχνίδι ισορροπιών, στο οποίο ελάχιστοι στην ηλικία του ντράμερ -και μεγαλύτεροι- θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν με τόση δημιουργικότητα. Τέλος, τα φωνητικά και η ακουστική κιθάρα τοποθετούνται στο κέντρο της σκηνής, καθαρά από συνήθεια, μιας και δεν αποτελούν τον πυρήνα, ούτε το λόγο ύπαρξης των συνθέσεων, αλλά ένα ακόμα μουσικό όργανο στη δημοκρατική ισορροπία του συγκροτήματος.

Μετά από ένα setlist, το οποίο δεν έχω την παραμικρή ιδέα πόσο διήρκεσε, μιας και, καθ' όλη τη διάρκεια, ήμουν υπό την επήρεια της μαγικής μπάντας, οι -καθ' ομολογία- άφραγκοι και προσγειωμένοι καλλιτέχνες μας ευχαριστούν και κατεβαίνουν από τη σκηνή. Χαιρετώ μερικά από τα μέλη στα "παρασκήνια" με τους αόρατους τοίχους και τους ευχαριστώ που μοιράστηκαν τη μαγεία τους απλόχερα με τους λιγοστούς οπαδούς τους. Τους ρωτάω αν σκοπεύουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα σύντομα και με καθησυχάζουν λέγοντας ότι εκτός απροόπτου θα επισκεφτούν την Αθήνα κατά τα μέσα με τέλη Σεπτεμβρίου, μετά από μια συναυλία με συμφωνική στην Αγγλία! Φεύγοντας από το Sonar, ένα ερώτημα μου είχε σφηνωθεί στο κεφάλι: Ποιος θα με φιλοξενήσει Αγγλία;

* Οι παραπάνω φωτογραφίες προέρχονται από τη συναυλία των Crippled Black Phoenix και των Ghasty City Sleep στη Νέα Υόρκη, στις 12 Απριλίου 2009.