Vektor, Sacral Rage, Rapture @ An Club, 23/08/16

Με το καλοκαίρι των φεστιβάλ και της σχετικής ανομβρίας στα underground συναυλιακά δρώμενα να φτάνει σιγά-σιγά προς το τέλος του, η επερχόμενη χειμερινή συναυλιακή περίοδος μοιάζει να επιφυλάσσει συγκινήσεις, με αρκετές πολυαναμενόμενες εμφανίσεις σημαντικών σχημάτων να έχουν ήδη ανακοινωθεί. Έτσι, το ιστορικό club της οδού Σολωμού προγραμμάτισε την καλύτερη δυνατή επιστροφή σε πλήρεις ρυθμούς, φιλοξενώντας στο σανίδι του ένα από τα πιο «καυτά» νέα ονόματα του μεταλλικού underground, τους Αμερικάνους prog thrashers Vektor, παρέα με δύο εξαιρετικές εγχώριες μπάντες, τους Sacral Rage και τους Rapture. Καταλαβαίνει, λοιπόν, κανείς, πως ήταν αδύνατον να λείπουμε από τούτο το συναυλιακό talk of the town, της πρώτης (μαζί με το live στη Θεσσαλονίκη) εμφάνισης στη χώρα μας, ενός εκ των πλέον ανερχόμενων σχημάτων του ακραίου ήχου, πάνω στα «ντουζένια» του.

Έχοντας φτάσει στον χώρο διεξαγωγής από αρκετά νωρίς, η αφόρητη ζέστη δεν μας επέτρεψε, προς στιγμήν, να εισέλθουμε στα ενδότερα του μαγαζιού, επιλέγοντας να καθυστερήσουμε μέχρι τις πρώτες διπλομποτιές της έναρξης της εμφάνισης της αθηναϊκής death/thrash συμμορίας των Rapture, την είσοδό μας σε αυτό. Παρ’ όλα αυτά, η αφηνιασμένη τους απόδοση, ευτυχώς, μας άρπαξε μεμιάς από τα μούτρα, σφυροκοπώντας μας αδιάκοπα με το μανιασμένο υλικό τους.

Σίγουρα, η ύπαρξή τους χρωστάει τα μάλα σε μπάντες-θρύλους, όπως οι Slayer, οι Sarcofago και οι Pestilence, ενώ οι εμφανέστατες black metal εκφάνσεις του υλικού τους επιβεβαιώθηκαν μέσω του Watain t-shirt ενός από τα μέλη τους. Προσωπικά, το υλικό τους με κέρδισε εύκολα σαν ακροατή, ενώ η διασκευή τους στο "Sex & Violence" των Carnivore (η οποία περιέχεται και στο πρόσφατο EP τους) αποτέλεσε το ιδανικό κλείσιμο της, περίπου, μισάωρης εμφάνισής τους.

Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγα λεπτά μέχρι να ανέβουν στη σκηνή οι Sacral Rage, η κορυφαία (κατά τον γράφοντα) ελληνική speed metal μπάντα των καιρών μας. Η επιλογή τους ως support των Vektor σε αυτές τις δύο πρώτες τους εμφανίσεις στη χώρα μας, έμοιαζε ιδανική, καθώς το δαιδαλώδες και ποικιλόμορφο των συνθέσεών τους, σε συνδυασμό με τη σχιζοειδή, παρανοϊκή ερμηνεία του Δημήτρη Καρτάλογλου (που εμφανίστηκε στη σκηνή με ζουρλομανδύα και μάτι που γυάλιζε), αποτέλεσε το ιδανικό προοίμιο για το διαστρικό χάος των Αμερικανών headliners.

Το υλικό τους μπορεί να περιγραφεί σαν μια μίξη των κορυφαίων U.S. power metal σχημάτων που έχουμε ακούσει, με τους Watchtower, τους tech-thrashers Coroner, μα και τους παραγνωρισμένους underground ήρωες, Slauter Xstroyes να έχουν μια λίγο πιο εμφανή επιρροή στον ήχο των ταλαντούχων Αθηναίων metallers. Άλλωστε, η μπλούζα Watchtower του κιθαρίστα, παράλληλα με το κομμάτι-απάντηση στο θρυλικό "Mayday In Kiev" (ναι, στο "Panic In Urals" αναφέρομαι) δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για λάθος συμπεράσματα.

Έτσι, παρά τα προβληματάκια στον ήχο (γεγονός που αντιμετώπισαν και οι τρεις εμφανιζόμενες μπάντες), η παρουσία τους εμφάνισε μονάχα κορυφές και σε συνάρτηση με τις αντιδράσεις του κοινού, θα έλεγε κανείς πως είχαν την υποδοχή headline ονόματος. Κερασάκι στην τούρτα, η διασκευή τους στο "Phantasmagoria" των Annihilator, το οποίο αποδόθηκε άψογα, ίσως και ιδανικότερα από τις τελευταίες φορές που το παρουσίασε ζωντανά ο Jeff Waters και η μπάντα του, χάρη στο άσβεστο πάθος των παιδιών και στα διαταραγμένα φωνητικά του Καρτάλογλου.

Όλα τα παραπάνω λίγη σημασία είχαν, βέβαια, άμα τη εμφανίσει των Vektor, στην παρθενική τους παρουσία στην Ελλάδα. Τα νέα από την εμφάνιση τους στη Θεσσαλονίκη που τους ήθελαν να παίζουν ολόκληρο το αριστουργηματικό νέο τους άλμπουμ, επιβεβαιώθηκαν πλήρως και για τα πρώτα 75 περίπου λεπτά της γαλαξιακής μυσταγωγίας τους, ακούσαμε μια σαφώς βιαιότερη, γρηγορότερη έκδοση του "Terminal Redux", με τα ακραία (βλέπε black/thrash) και τα πιο «εκλεπτυσμένα» (βλέπε progressive) στοιχεία του ήχου τους, να προσπαθούν να ξαναβρούν τις στουντιακά εδραιωμένες ισορροπίες τους.

Η μπάντα, με μπροστάρη τον - απίστευτα προσιτό - David DiSanto, εκπλήρωσε κάθε προσδοκία, παίζοντας στο όριο των αστείρευτων δυνατοτήτων της, ενώ το κοινό, εκστασιασμένο, ακολουθούσε καταϊδρωμένο - κυριολεκτικά όμως - τους ευρηματικούς, εξώτερους ρυθμούς της. Με τα πρώτα mosh pits να ξεκινούν από το "LCD (Liquid Crystal Disease)" και να σταματούν μονάχα, ελάχιστα στο πρώτο, μπαλαντοειδές μέρος του "Collapse", το stage diving να συνεχίζεται αμείωτο μέχρι τέλους και το "Ultimate Artificer" να γνωρίζει υποδοχή εθνικού ύμνου, ακόμη κι αν η εμφάνιση των Αμερικάνων ολοκληρωνόταν με τις τελευταίες νότες του "Recharging The Void", θα μπορούσαμε άνετα να μιλάμε για μία από τις καλύτερες εμφανίσεις που έχουμε δει, παρά τον αμφιλεγόμενο ήχο.

Κι όμως, είχε ακόμα περισσότερα να μας προσφέρει. Η διαγαλαξιακή επίθεση συνεχίστηκε, ακόμη πιο μανιώδης και στοχευμένη αυτήν τη φορά, με την επιτομή στη σαδιστική, παράλογη βία του "Hunger For Violence" και ακολουθούμενη από τη δυσοίωνη προφητεία/αναγγελία του "Black Future". Για την μπάντα, τα λόγια πλέον περίττευαν, καθώς οι λιγότερο θαρραλέοι είχαμε μείνει να τους κοιτάμε με το στόμα ανοικτό, να σπέρνουν τον όλεθρο, ενώ, ξεχωριστά, ο DiSanto, λες και είχε κάνει γαργάρες με ραδιενεργά, τοξικά απόβλητα, απέδειξε και σε συναυλιακές συνθήκες πως έχει μια από τις πιο τρομακτικές, badass κραυγές που έχουμε ακούσει, κάνοντας το ουρλιαχτό των nazguls να μοιάζει με τραγελαφικό sound effect από αρμόνιο του εμπορίου.

Φτάνοντας προς το τέλος, η μοναδική εκπροσώπηση του "Outer Isolation" υπήρξε το αδυσώπητο "Tetrastructural Minds", ενώ το κλείσιμο της, πιθανότατα μεγαλύτερης (σε διάρκεια), εμφάνισης των Vektor σε αυτήν τους την περιοδεία, ήρθε με τον βομβαρδισμό του "Asteroid" που, απλώς, διασκόρπισε όσα κομμάτια μάς είχαν απομείνει στους πέντε ορίζοντες. Με αυτήν την κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα να μοιάζει με δυο ζωές, μπορέσαμε και εμπεδώσαμε για τα καλά, για ποιον λόγο οι Vektor θεωρούνται τόσο σημαντικοί για τη μεταλλική εξελικτική πορεία αυτήν τη στιγμή. Έτσι, αν υπήρχε και η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με την απόδοση του, παραπάνω από απλώς απαιτητικού, υλικού τους σε ζωντανές συνθήκες, πλέον εξανεμίστηκε, με μια εμφάνιση που όσοι την παρακολουθήσαμε, θα έχουμε να την μνημονεύουμε για χρόνια, ως μια από τις κορυφαίες στιγμές, τις οποίες έχουμε βιώσει σαν κοινό, στην πρόσφατη ιστορία των underground εμφανίσεων στη χώρα μας.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής