Nile, Rapture, Bent By Sorrow, Psycorepaths @ Fuzz Club, 14/12/22

Πάνε δέκα χρόνια από όταν παρευρέθηκα στην ιδιαίτερη συναυλία των Kreator, Morbid Angel, Nile και Fueled By Fire στο Fuzz, όπου διαπίστωσα σε live σκηνικό τη δυναμική του tech death metal των Αμερικανών. Δέκα χρόνια μετά, και με την μπάντα, έπειτα και από ανακατατάξεις μελών να συνεχίζει στο μοναδικό δισκογραφικό της μονοπάτι με ακέραιη την προσήλωση, η εμφάνισή τους το βράδυ της Τετάρτης θα (μου) αποδείκνυε πως οι Nile παραμένουν ισοπεδωτικοί, ακμαίοι, και, έως και σήμερα, αξεπέραστοι. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Λίγο μετά την προγραμματισμένη ώρα εκκίνησης, οι Psycorepaths ξεχύθηκαν στο σανίδι. Για το επόμενο μισάωρο, το extreme metallic hardcore σχήμα, με ανεβασμένη διάθεση, κινητικότητα, επικοινωνία με το κοινό, αλλά δυστυχώς όχι και ιδανικό ήχο (αν και οι κιθάρες ήταν απολαυστικά ογκώδεις), παρουσίασε υλικό από όλη την πορεία του. Με αφιερώσεις τόσο στο Metal Solidarity (στου οποίου το πρώτο φεστιβάλ εμφανίστηκαν), όσο και σε «πρωτοδισκάκηδες», με τεχνικά και αδιαπραγμάτευτα breakdowns, ξεσπάσματα και μια ποικιλομορφία που όσο περνούσε η ώρα αναδεικνυόταν, η τετράδα είναι βέβαιο πως κέρδισε με την ορμή της νέο ακροατήριο αυτή τη βραδιά.

Η συνέχεια βρήκε τους Bent By Sorrow, προσθήκη της τελευταίας στιγμής, να παίρνουν τη σκυτάλη με το πρόγραμμα να τηρείται πλέον κατά γράμμα. Παραμένοντας ηχητικά στο metalcore, αλλά με εμφανείς τις μοντέρνες επιρροές των αρχών των ‘00s στον ήχο τους, οι Bent By Sorrow επιχείρησαν να ζεστάνουν περισσότερο την ατμόσφαιρα. Η αλήθεια είναι, πως, αν και με εμφανώς βελτιωμένο τον ήχο, έπρεπε να περάσουν λίγα λεπτά ώστε τόσο η μπάντα να νιώσει πιο άνετα στη σκηνή όσο και το, πιθανώς ετερόκλητο, αλλά σταδιακά αυξανόμενο, κοινό του Fuzz να εγκληματιστεί τόσο στα σύγχρονα -core riffs τους και κυρίως στις μελωδικές φωνητικές γραμμές. Στο κλείσιμο της εμφάνισής τους όμως, ήταν σαφές πως βλέπαμε μια μπάντα με σαφείς προοπτικές.

Οι Rapture είναι πλέον αναντίρρητα ένα σχήμα με ξεκάθαρη δυναμική. Το γεγονός δε πως, καλώς ή κακώς, ήταν και το support σχήμα που ήταν πιο κοντά στον ήχο των headliners, σημαίνει πως μεγάλη μερίδα του κοινού ήταν εξοικειωμένη με τη μουσική του. Έτσι, τo headbanging και το moshing έδιναν και έπαιρναν για 40 λεπτά, το στοχευμένο death/thrash, με τις συνθέσεις του "Malevolent Demise Incarnation" δικαίως να ξεχωρίζουν, χτυπούσε αλύπητα, διατηρώντας την προσοχή του κοινού, και παρά τον ελαφρώς μπουκωμένο ήχο, έγινε σαφές και στο πλέον δύσπιστο πως οι Rapture έχουν πλήρη επίγνωση του τι αναζητούν στη μουσική. Προσωπικά μιλώντας, βρήκα την εμφάνιση των Rapture ως μια συναυλιακή επιβράβευση της πορείας τους, και πλέον, αναμένω να δω την εξέλιξή τους με μεγαλύτερο ενδιαφέρον και ενθουσιασμό.

Έπειτα από το soundcheck, με έμφαση στο drum set του Κόλλια, όλα ήταν έτοιμα για την εμφάνιση των Nile, στις 10 και μισή. Για τα επόμενα 80 λεπτά, οι Αμερικανοί ξεκαθάρισαν μερικά πράγματα. Πρώτον, πως οι «νέοπες» Scott Earnes (Vital Remains) σε κιθάρα και φωνητικά, που καλύπτει τον Kingsland στην τρέχουσα περιοδεία, καθώς και ο μπασίστας Julian David Gullien, που πλαισιώνουν το δίπολο των Sanders και Κόλλια, δεν ήταν απλώς άξιοι. Πέραν της εκνευριστικά τέλειας τεχνικής τους κατάρτισης, συνεισφέροντας τα μέγιστα στην πιστή απόδοση των κομματιών, η σκηνική τους παρουσία ήταν άψογη. Ο Earnes δε, στον ρόλο του άτυπου frontman, τα πήγε αξαιρετικά σε όλους τους τομείς.

Κατά δεύτερον, οι Nile δεν είναι απλώς ένα σχήμα που βασίζεται στην κληρονομιά του για να κερδίσει το ενδιαφέρον. Μεγαλύτερη απόδειξη από το γεγονός πως σε ένα best of σετλιστ, που ήταν χάρμα οφθαλμών και αυτιών, τα δύο κομμάτια μέσα από το "Vile Nilotic Rites" (ομότιτλο και "Long Shadows Of Dread") έδεσαν τέλεια, προσφέροντας ποικιλία και ατμόσφαιρα, δεν υπάρχει. Κατ’ επέκταση, έγινε αντιληπτό πως η δισκογραφία των αμερικανών "ithyphallic metallers" είναι μια από τις κορυφαίες στην ιστορία του ακραίου ήχου. Αναλογίσου μόνο τον πανζουρλισμό που επέφερε το μπάσιμο με το "Sacrifice Unto Sebek".

Οι δύο κιθάρες και όσα επέτρεπαν να λαμβάνουν χώρα στις ταστιέρες τους ηχούσαν όπως θα έπρεπε για να εξυπηρετούν τη μουσική των Nile, τα αδιανόητα τύμπανα του Κόλλια, που γνώρισε αποθέωση, δεν θάβονταν στη μείξη, και η ανταλλαγή ενέργειας ανάμεσα σε μπάντα και κοινό έδινε και έπαιρνε. Προφανώς, στο "Kafir!" ήρθε μια πρώτη κορύφωση της εμφάνισης της μπάντας, με το κομμάτι να έχει αποκτήσει από την πρώτη μέρα τη στόφα του κλασικού. Τα pits δεν σταμάτησαν ποτέ, επιφωνήματα, κοπάνημα, απόλαυση της τεχνικής δεινότητας της μπάντας, και εκτίμηση στο πρόσωπο του ηγέτη Karl Sanders. Το πέρασμα από το "What Should Not Be Unearthed" με τα "Call To Destruction" και "In The Name Of Amun" δεν πτόησαν κανένα παρευρισκόμενο από το κατάμεστο Fuzz, αλλά οι υψηλές εντάσεις επανήλθαν στο αδιανόητο "Lashed To The Slave Stick", μια από τις κομματάρες του ανυπέρβλητου "Annihilation Of The Wicked", σε μια σεμιναριακή απόδοση.

Επιστροφή στο παρελθόν και τις Κατακόμβες του Nephren-Ka για τη συνέχεια και τον κεραυνό του "The Howling Of The Jinn". Οι Nile, με τις διαρκείς απευθύνσεις και ευχαριστείες προς το κοινό, αποφάσισαν να κλείσουν την εμφάνιση τους με ένα συγκλονιστικό σερί. «Αν δεν γνωρίζετε αυτό το κομμάτι, δεν ξέρετε τίποτα για τους Nile», και καλησπέρα "Annihilation Of The Wicked". Οι επικές μελωδίες και δισολίες, η μεγαλειώδης ανηφόρα της σύνθεσης, δονούν το venue και κάπως έτσι οι Αμερικανοί κατάφεραν να σε κάνουν να χαθείς στη μυθολογία και τον κόσμο τους, με μια από τις κορυφαίες death metal συνθέσεις που γράφτηκαν ποτέ. Το "Sarcophagus" είναι ένα από τα hit της μπάντας, εκπροσωπώντας το ιστορικό "In Their Darkened Shrines" και αντιμετωπίστηκε ως έτσι, ενώ το σύντομο πέρασμα από την προσωπική μου αδυναμία που ονομάζεται "4^th Arra Of Dagon" μέσα από το αλάνθαστο "Those Whom The Gods Detest", ανέβασε την ένταση με τις ιαχές του.

Το κλείσιμο, ήταν προδιαγεγραμμένο πως θα ήταν σεισμικό. "Black Seeds of Vengeance" και αντίο με ανελέητο moshing και μια ισοπεδωτική εκτέλεση. Ανέκαθεν, ένα από τα γνωρίσματα της μουσικής των Nile ήταν η δυνατότητά τους να συνθέτουν μνημονικά κομμάτια όντας απαιτητικοί και συχνά χαοτικοί τεχνικά. Το μοναδικό και αναγνωρίσιμο ύφος τους, σε συνδυασμό με τις αξεπέραστες κυκλοφορίες τους, τους έχει προσδώσει δικαίως μια θέση στο πάνθεον του ακραίου ήχου. Η εμφάνισή τους το βράδυ της Τετάρτης, ήταν μια ακόμη απόδειξη, πως αυτό το σχήμα, ξεχωριστό, μπορεί να συνεπάρει ακόμα, και να ανανεώσει με το κοινό του τους όρκους πίστεως. Μέχρι την επόμενη φορά, που ελπίζω να μην αργήσει, θα έχουμε να θυμόμαστε μια ηγετική εμφάνιση των Nile στο Fuzz, οι οποίοι ξεδίπλωσαν με περίσσεια άνεση τον πλούτο της μουσικής τους δικαιώνοντας τις προσδοκίες στο έπακρο. Μπαντάρα.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά