Joey Vera: «O ρόλος μου στους Armored Saint μοιάζει με αυτόν της μητέρας»

Οι Armored Saint μόλις πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησαν τον νέο τους, για μια ακόμη φορά πολύ καλό, δίσκο, με τίτλο "Punching The Sky". Προικισμένοι με ένα από τα καλύτερα λαρύγγια του χώρου, με τον οποίο μάλιστα είχαμε μιλήσει στα πλαίσια της προώθησης του προηγούμενου δίσκου τους "Win Hands Down", οι παλιοσειρές της αμερικανικής metal σκηνής, αποδεικνύονται και πάλι πολύ επιδέξιοι στο να φτιάξουν έναν μεστό δίσκο, όπως έχουν κάνει σε όλα σχεδόν τα βήματα της μέχρι τώρα καριέρας τους.

Εν μέσω της υγειονομικής κρίσης από την οποία υποφέρει σχεδόν ολόκληρος ο πλανήτης και με όλα τα συγκροτήματα «παρκαρισμένα» στα σπίτια τους, αφού κανείς δεν περιοδεύει, είχαμε την ευκαιρία για μια μεγάλης διάρκειας συζήτηση με τον πολυθεσίτη Joey Vera. Ο Joey είναι μέλος των Αγίων εδώ και κοντά τέσσερεις δεκαετίες, όπως άλλωστε και όλοι οι υπόλοιποι πλην του Jeff Duncan, που είχε αντικαταστήσει πριν… τρεις δεκαετίες τον αδικοχαμένο Dave Prichard και παραμένει μαζί τους μέχρι και σήμερα. Θεωρούν παράσημο τη σταθερότητα στη σύνθεσή τους και ο Joey μας εξήγησε ότι αυτό οφείλεται εν μέρει και από στο ότι γνωρίζονται από μικρά παιδιά, όπως θα διαβάσετε παρακάτω.

Όντας το δεύτερο συνεχόμενο ελληνικό μέσο στο οποίο μιλούσε ο κύριος Vera, τον αναλάβαμε και τον ξετινάξαμε για μια περίπου ώρα (!!!), με τον ίδιο να μη δυσανασχετεί στιγμή. Ερωτήσεις για τους Fates Warning, στους οποίους επίσης διατηρεί τη θέση του μπασίστα, σας λέω από τώρα ότι δεν έγιναν!

Γεια σου Joey, πώς είσαι;

Καλησπέρα και συγγνώμη για την καθυστέρηση. Με καλείς από την Ελλάδα, σωστά; Από την Αθήνα; Ξέρεις, μόλις τελείωσα μια ζωντανή μετάδοση μέσω instagram με την Αθήνα. Είναι ωραίο που θα μιλήσω με ένα δεύτερο άτομο σερί από την Ελλάδα. Απλώς καθυστερήσαμε λίγο, σ' ευχαριστώ που με περίμενες.

Αλίμονο, αυτό έλειπε, να είχα και πρόβλημα! Πρώτα απ 'όλα, συγχαρητήρια για το "Punching The Sky", ακούω τον δίσκο πολλές μέρες τώρα και μοιάζει με ένα στέρεο επόμενο βήμα στη δισκογραφία σας. Ακούγεται λίγο πιο proggy στα αυτιά μου, αλλά είναι και πάλι ένα κλασικό άλμπουμ των Armored Saint κατά βάθος. Τι είδους συναισθήματα έχετε εσείς για τον δίσκο;

Λοιπόν, είμαστε πολύ περήφανοι για αυτό και εμείς. Νιώθω ότι γράψαμε μια παρτίδα από πολύ ωραία κομμάτια. Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι και αισθανόμαστε ότι πετύχαμε ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα με μεγάλη ποικιλία, που έχει «λίγο απ΄όλα». Χαιρόμαστε που μπορέσαμε να εξερευνήσουμε περισσότερους ήχους, ρυθμίσεις και στυλ. Τόσο ο John όσο κι εγώ λατρεύουμε το r'n'b και το funk και βρήκαμε πολύ διασκεδαστικό ότι μπορέσαμε να παρεμβάλουμε λίγο r'n'b και λίγη funkiness σε ορισμένα σημεία. Θεωρούμε επιτυχία το γεγονός ότι μπορέσαμε να φτιάξουμε 11 τραγούδια, το καθένα με τις επιρροές του, που όμως συνθέτουν έναν συνεκτικό δίσκο. Είμαστε πραγματικά χαρούμενοι τόσο για τον τρόπο που φτιάξαμε το άλμπουμ, όσο και για το αποτέλεσμα.

Τόσο ο John όσο κι εγώ λατρεύουμε το r'n'b και το funk και βρήκαμε πολύ διασκεδαστικό ότι μπορέσαμε να παρεμβάλουμε λίγη funkiness σε ορισμένα σημεία του νέου δίσκου

Τι σημαίνει ο τίτλος του δίσκου; Σημαίνει τη μάχη με έναν αόρατο εχθρό; Μήπως εκφράζει ένα είδος οργής - ίσως τυφλής;

(σ.σ. γελάει πονηρά) Αυτό λοιπόν είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Να αφήνεις κάποια πράγματα λίγο ασαφή, έτσι ώστε ο κάθε ένας να μπορεί να τους δώσει τη δική του ερμηνεία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, για το τι σημαίνει ο τίτλος του δίσκου. Εγώ έχω τη δική μου άποψη, η οποία είναι ότι ο τίτλος μπορεί να ληφθεί υπόψη κυριολεκτικά, ότι δηλαδή σηκώνουμε τη γροθιά στον αέρα λόγω μιας επιτυχίας, μιας νίκης, της υπερνίκησης ενός εμποδίου. Προέρχεται από το τραγούδι "Standing On The Shoulders Of Giants", που έχει να κάνει με την επιμονή, το να βγαίνεις αλώβητος από δύσκολες καταστάσεις στη ζωή. Χρησιμοποιείται λοιπόν κυριολεκτικά, κάποιος ρίχνει γροθιές στον αέρα γιατί τα καταφέρνει και το πανηγυρίζει. Αλλά αφού είδα και το εξώφυλλο του άλμπουμ, άρχισα να το σκέφτομαι περισσότερο και συνειδητοποίησα ότι ο τίτλος είναι και μια άλλη αναπαράσταση του πώς βλέπω τη μπάντα μας και τι προσπαθούσαμε να κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια. Κι αυτό είναι το να συνεχίσουμε να ωριμάζουμε, να προοδεύουμε, να βελτιωνόμαστε, να γράφουμε καλύτερα τραγούδια, να είμαστε καλύτεροι μουσικοί, άνθρωποι, σύζυγοι, αδελφοί, φίλοι, τα πάντα. Πλέον λοιπόν πιστεύω ότι ο τίτλος αντιπροσωπεύει το να ξεπερνάς τα όριά σου και να διαπερνάς τον ουρανό. Έτσι λοιπόν, ο τίτλος για μένα απέκτησε και ένα δεύτερο νόημα με αυτόν τον τρόπο που σου περιέγραψα.

Τρεις μόνο λέξεις, αλλά τόσο ωραία ερμηνεία... Σχετικά με το εξώφυλλο τώρα, με ποιον συνεργαστήκατε για να το φτιάξετε και τι ακριβώς απεικονίζει;

Το εξώφυλλο σχεδιάστηκε από έναν καλλιτέχνη που λέγεται Steve Stone και που, πίστεψέ το ή όχι, τον βρήκα στο instagram. Είναι ένας σπουδαίος, επαγγελματίας καλλιτέχνης που εργάζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είχα δει τη δουλειά του, μου άρεσε πραγματικά πολύ και σκέφτηκα ότι θα ταίριαζε καταπληκτικά στον δίσκο μας ένα εξώφυλλο με τη δική του τεχνοτροπία.

Να και μια από τις θετικές πλευρές των social media.

Ναι, αυτό είναι ένα από τα πλεονεκτήματά τους, γιατί μπορεί κανείς να βρει πραγματικά ωραία πράγματα εκεί έξω, υπάρχουν υπέροχοι καλλιτέχνες και άνθρωποι. Λοιπόν, η ιδέα εννοιολογικά ήρθε επειδή αρχικά είχαμε διαφωνίες σχετικά με το ποιο θα έπρεπε να είναι το εξώφυλλο του δίσκου. Κάποια στιγμή ο drummer μας, ο Gonzo, πρότεινε να βάλουμε απλώς το λογότυπό μας. Εγώ ήθελα κάτι πιο ενδιαφέρον από αυτό, οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να ενσωματώναμε με κάποιον τρόπο ένα μέρος του λογοτύπου μας και μου ήρθε στο μυαλό το κράνος. Δεν ήξερα όμως πραγματικά τι να κάνω με αυτό. Εκείνη την περίοδο λοιπόν πήγαμε σε μια πεζοπορία με τη γυναίκα μου και έναν φίλο. Περπατούσαμε σε αυτά τα πραγματικά όμορφα μεγάλα βουνά και το τοπίο ήταν από τη μία πράσινο από τη βλάστηση και από την άλλη ογκώδες από το μέγεθος. Θυμάμαι ότι είχα μείνει αποσβολωμένος και κοιτούσα με δέος το περιβάλλον, ώσπου μου ήρθε η ιδέα το λογότυπο να φαίνεται σαν βουνό. Τότε δεν είχαμε αποφασίσει ακόμα τον τίτλο, αλλά σκέφτηκα το εξώφυλλο να απεικονίζει το λογότυπό μας σαν ένα βουνό που θα φτάνει και θα τρυπάει τον ουρανό, σαν γίγαντας, σαν ενός είδους μονόλιθος.

Το εξώφυλλο σχεδιάστηκε από έναν καλλιτέχνη που βρήκα στο instagram

Σαν κάτι μπροστά στο οποίο νιώθεις μικρός;

Ακριβώς. Τότε λοιπόν αποφάσισα ότι θα έβαζα το λογότυπο σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτό το τοπίο. Γύρισα σπίτι και έφτιαξα μερικές πρόχειρες εικόνες. Δεν είμαι σπουδαίος σε αυτό, αλλά μπορώ να κάνω κάποια βασικά σχέδια. Έκανα ένα σκίτσο αυτού του πράγματος και τελικά προέκυψε ενός είδους λαβύρινθος. Ένιωσα ότι ο λαβύρινθος ήταν εννοιολογικά μια καλή ιδέα γιατί σκέφτηκα πάλι ότι είναι μια αναπαράσταση του συγκροτήματός μας. Η πορεία μας στη ζωή και στην καριέρα μας μοιάζει με πέρασμα από έναν λαβύρινθο, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε τι θέλουμε να κάνουμε, τι θέλουμε να πετύχουμε, πώς θα ξεπεράσουμε τις προκλήσεις που συναντάμε στην πορεία μας. Αφού λοιπόν είχα αυτή την ιδέα και έφτιαξα και τα σχέδια, το μόνο που έκανα μετά ήταν να το στείλω στον Steve. Είχαμε αρκετές συνομιλίες και στο τέλος τον άφησα ελεύθερο να κάνει αυτό που είχε στο μυαλό του και έτσι ήρθε με αυτό το απλώς καταπληκτικό, υπέροχο εξώφυλλο. Είμαστε πραγματικά ευχαριστημένοι με αυτό που έκανε.

Είναι πολύ ωραίο εξώφυλλο Joey. Και έχει και πάλι μια πολύ ωραία ιστορία από πίσω του, σ' ευχαριστώ που τη μοιράστηκες μαζί μας. Στο πρώτο και στο τελευταίο τραγούδι στον δίσκο, έχετε κάποιες μακροσκελείς εισαγωγές με πλήκτρα και bagpipes. Πώς και αποφασίσατε να ξεκινήσετε τα τραγούδια έτσι ατμοσφαιρικά;

Τα περισσότερα τραγούδια τα γράφουμε μαζί με τον John. Αφού γράψω ένα τραγούδι, το ηχογραφώ σε demo. Παίζω όλα τα όργανα, κάνω όσες ρυθμίσεις χρειάζονται, βάζω εφέ και overdubs, προγραμματίζω τα drums ώστε να ακούγονται σαν να έχουν παιχτεί από άνθρωπο. Το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ περίπλοκο και λεπτομερές demo, το οποίο όταν παίρνει στα χέρια του ο John μου λέει «Θεέ μου, αυτό είναι καταπληκτικό, δε θέλει τίποτα άλλο!» (σ.σ. γελάει). Αφού έφτιαξα το demo για το "Standing On The Shoulders Of Giants" ένιωσα ότι το ίδιο το τραγούδι «ζητούσε» να έχει κάτι πριν ακόμα ξεκινήσει. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ακριβώς ήταν αυτό και πειραματίστηκα με διαφορετικά πράγματα. Το ίδιο το τραγούδι ήταν ήδη πολύ επικό και μεγαλοπρεπές και με έκανε να σκέφτομαι ανοιχτούς χώρους και μεγάλους καταπράσινους λόφους. Τότε λοιπόν μου πέρασε από το μυαλό να δοκιμάσω μια γκάιντα και να δω αν ταιριάζει και όταν το έκανα μου φάνηκε τέλειο. Έγραψα λοιπόν ένα μικρό κομμάτι σε ένα midi keyboard που έχω, χρησιμοποιώντας ήχο γκάϊντας. Ο ήχος που χρησιμοποίησα είναι μιας σκωτσέζικης γκάϊντας, που είναι και ο πιο κοινός τύπος που υπάρχει και που όλοι γνωρίζουμε. Όταν ήρθε η ώρα να φτιάξουμε τον δίσκο, δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω το midi μου, αλλά να βάλω πραγματικό ήχο γκάϊντας. Περιηγούμενος στο internet, έφτασα σε έναν τύπο που ζει εδώ στο Los Angeles, τον Patrick D'Arcy. Καθώς ήμουν στον ιστότοπό του συνειδητοποίησα ότι παίζει ένα διαφορετικό είδος γκάιντας, που είναι από την Ιρλανδία και που ο ήχος της είναι πολύ περισσότερο λυπημένος και σκοτεινός. Ένιωσα ότι θα πρόσθετε πολύ περισσότερο στην ατμόσφαιρα του τραγουδιού από τη σκωτσέζικη γκάϊντα, που ακούγεται πιο ρουστίκ. Αρχικά λοιπόν ο Patrick έπαιξε και μου έστειλε πίσω ακριβώς αυτό που είχα γράψει, το οποίο ήταν αρκετά μικρό σε διάρκεια. Μου άρεσε όμως τόσο πολύ αυτό που άκουσα που του ζήτησα να το χρησιμοποιήσει ως σημείο εκκίνησης, να το επεξεργαστεί, να βάλει και δικές του ιδέες και να παίξει κάτι μεγαλύτερο σε διάρκεια. Όταν μου έστειλε αυτό που έπαιξε τελικά, ενθουσιάστηκα και μου φάνηκε ότι ήταν τέλεια προσθήκη για το "Standing On The Shoulders Of Giants".

Ο Dizzy Reed είναι μεγάλος οπαδός μας. Όταν έμαθε από τον Jeff ότι θα μπαίναμε στο στούντιο, του τηλεφώνησε και του είπε ότι θέλει με οποιονδήποτε τόπο να παίξει σε αυτόν

Ταιριάζει όντως φοβερά. Βλέπω ότι συνεργαστήκατε με τον Dizzy Reed για τα πλήκτρα. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Ο Dizzy παίζει με τους Guns N' Roses εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Γνωριζόμαστε από παλιά επειδή είμαστε και οι δύο από το Los Angeles και είναι μεγάλος οπαδός των Armored Saint από τις πρώτες μας μέρες. Η επαφή για να παίξει στον δίσκο μας έγινε μέσω του Jeff Duncan, του κιθαρίστα μας, ο οποίος παίζει στους Hookers And Blow, που είναι side project του Dizzy. Όταν ο Dizzy έμαθε από τον Jeff ότι θα μπαίναμε στο στούντιο, τηλεφώνησε στον Jeff και του είπε «φίλε, πρέπει να με βάλεις να παίξω στον δίσκο των Armored Saint, δε με νοιάζει τι θα κάνεις, θέλω να παίξω στον δίσκο σας!» Ο Jeff μου το μετέφερε, οπότε μιλήσαμε με τον Dizzy και του είπα ότι έχω ένα τραγούδι με όργανο κι ένα με πιάνο και θα ήταν υπέροχο αν μπορούσε να παίξει σε αυτά. Μου είπε να μην το σκέφτομαι καν κι έτσι κανονίσαμε και βρεθήκαμε μια μέρα και ηχογραφήσαμε τα μέρη του. Έβαλε και ο ίδιος αρκετά δικά του πράγματα και μέρη και τελικά πρόσθεσε πολλά στα τραγούδια.

Έχεις κάνει πολύ καλή δουλειά και στην παραγωγή του δίσκου. Αυτό που άκουσα είναι ένα πολύ ωραίο μείγμα μοντέρνου ήχου που όμως διατηρεί και μια αυθεντικότητα. Θα ήθελα να σε ρωτήσω αν κάνεις παραγωγές και για άλλες μπάντες ή αν είσαι αφοσιωμένος στους Armored Saint ως παραγωγός.

Ένα «μπράβο» πρέπει να πάει και στον Jay Rustin που έκανε τη μίξη για εμάς. Κοίταξε, μου αρέσει πολύ να κάνω παραγωγή και δίνω μεγάλη σημασία στην αξία της. Νομίζω ότι είναι σημαντικό και το ότι ακούω μουσική με πολύ πρόθυμο αυτί, γνωρίζω καλά τα ηχητικά τοπία και τους δίνω ιδιαίτερη προσοχή. Η αλήθεια είναι ότι παραγωγή κάνω κυρίως για τους Armored Saint. Έχω ολοκληρώσει μια χούφτα πράγματα για άλλους, αλλά όχι και πολλά. Ξεκίνησα ως παραγωγός το 1986 ή το 1987, όπου έκανα έναν δίσκο για τους MX Machine, στους οποίους έπαιζε ένας φίλος μου. Έπειτα έκανα μια σειρά από demos για τοπικές μπάντες, αλλά τίποτα σε φυσική μορφή μέχρι αργότερα να ασχοληθώ με τους Seven Witches. Κυρίως όμως ως παραγωγός δουλεύω με τους Armored Saint.

Να φύγουμε λίγο από το νέο άλμπουμ. Θα ήθελα να ρωτήσω πώς είναι η κατάσταση στις ΗΠΑ τώρα κατά τη διάρκεια της πανδημίας και πριν από τις εκλογές.

Η κατάσταση μέχρι στιγμής δεν έχει επηρεάσει ούτε εμένα προσωπικά, ούτε κάποιον από το οικογενειακό ή το φιλικό μου περιβάλλον. Έχω σταθεί τυχερός σε αυτό και είμαστε όλοι ασφαλείς. Το συγκρότημα είναι καλά, είμαστε όλοι εντάξει. Κάθε πολίτης, τουλάχιστον εδώ στην California, κάνει ό,τι μπορεί από την πλευρά του, ακολουθεί τους κανόνες, εξασκεί το social distancing και ό,τι άλλο χρειάζεται. Προσπαθούμε να βρούμε μια ισορροπία μεταξύ του να επιβιώνουμε και του να απολαμβάνουμε τη ζωή. Θέλουμε πολύ να συναντιόμαστε με φίλους, αλλά βρισκόμαστε λίγοι κάθε φορά. Βγαίνουμε για φαγητό σε ανοιχτά και ασφαλή μέρη, σε μικρές παρέες. Γενικώς δε μου αρέσει να μιλάω πολύ για την πολιτική ή την κοινωνική κατάσταση στις ΗΠΑ, θα πω απλώς πως ανεξάρτητα με το ποια πλευρά υποστηρίζει κάποιος ή ποια άποψη έχει, η κατάσταση είναι ένα χάλι. Ξέρω ότι και η Ελλάδα έχει αντιμετωπίσει πολλά κοινωνικά προβλήματα τα τελευταία δέκα χρόνια, όπως και πολλά άλλα μέρη. Στις ΗΠΑ έχουμε κι εμείς το μερίδιό μας από προβλήματα, καθ' όλη την ιστορία μας ποτέ δεν είχαμε κάποια περίοδο χωρίς τέτοια. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που υπάρχει είναι ο διχασμός, η διαίρεση. Αφαιρείται ο όρος «Ηνωμένες» από τις ΗΠΑ και αυτό είναι που με ανησυχεί πραγματικά. Ελπίζω ότι με κάποιον τρόπο θα μπορέσουμε να αρχίσουμε να το διορθώνουμε.

Η κατάσταση με τον κορονοϊό μέχρι στιγμής ευτυχώς δε μας έχει επηρεάσει, το συγκρότημα είναι καλά. Προσπαθούμε να βρούμε μια ισορροπία μεταξύ του να επιβιώνουμε και του να απολαμβάνουμε τη ζωή

Οι ζωντανές εμφανίσεις έχουν επηρεαστεί καταφανώς από την κατάσταση με τον κορονοϊό. Είναι από δύσκολο έως αδύνατο να προγραμματίσεις περιοδείες και ταξίδια, οπότε από αυτή την άποψη ο κορονοϊός έχει μεγάλες συνέπειες για εσάς και επαγγελματικά. Πώς βλέπετε αυτήν την πτυχή της ιστορίας και πώς βλέπετε το μουσικό σας μέλλον, ως μέλη ενός συγκροτήματος;

Πραγματικά, δεν ξέρω. Σίγουρα αυτή η κατάσταση έχει επηρεάσει το σύνολο αυτού που λέμε «μουσική βιομηχανία» και εμείς είμαστε μέρος αυτού. Όλοι πάντως θέλουν να επιστρέψουν στη δουλειά. Όχι μόνοι οι μουσικοί, αλλά όλοι. Ακόμα και οι οπαδοί θέλουν να μπορούνε να βγούνε έξω και να δούνε μια συναυλία (σ.σ. βρήκε άνθρωπο να τα πει!). Δεν ξέρω τι θα γίνει στο τέλος και με ποιον τρόπο θα βγούμε από όλο αυτό. Προς το παρόν πάντως περιμένουμε και ελπίζουμε πως θα υπάρξουν οι ιατρικές ανακαλύψεις εκείνες που θα επιτρέψουν να υπάρξει μια διαδικασία επιστροφής σε μια κατάσταση που θα μοιάζει τουλάχιστον με κανονική. Σε αυτό το σημείο δεν υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα που να μοιάζει 100% σίγουρο, επομένως οι Armored Saint απλώς περιμένουν. Δεν μπορούμε να κάνουμε σχέδια για ταξίδια και περιοδείες. Φαντάσου ότι αυτήν τη στιγμή δεν έχουμε καν έγκυρα διαβατήρια για να πάμε στο εξωτερικό! Είμαστε σε ακινησία και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι' αυτό. Το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να κρατήσουμε τα πρόσωπά μας στην επικαιρότητα με διάφορα βίντεο, με συνεντεύξεις, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πρόκειται να παίξουμε και ένα virtual show (σ.σ. έγινε ήδη) την επόμενη βδομάδα, θα είναι μια πλήρης συναυλία. Η πρώτη, ζωντανή, μετάδοση θα γίνει στις 10 Οκτωβρίου και το show θα είναι διαθέσιμο on demand από εκείνη την ημέρα και για έναν μήνα, μέχρι και τις 8 Νοεμβρίου. Μπορείτε να το παρακολουθήσετε οποιαδήποτε στιγμή μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα (σ.σ. ξέρω, άργησα...), αλλά η πρώτη μέρα μετάδοσης είναι στις 10 Οκτωβρίου.

Θα μεταδοθεί μέσω κάποιας πλατφόρμας ή από το site σας;

Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να δει τη συναυλία μέσω της πλατφόρμας armoredsaint.veeps. Το αντίτιμο είναι $10 και θα παίξουμε ένα πλήρες set, το οποίο θα περιλαμβάνει ορισμένα κλασσικά κομμάτια, ορισμένα παλιά που δεν παίζουμε και τόσο συχνά, αλλά και τέσσερα ολοκαίνουργια τραγούδια από το "Punching The Sky". Στο τέλος θα έχουμε και μια ενότητα ερωταπαντήσεων, όπου θα απαντάμε ερωτήσεις που θα μας κάνετε εσείς μέσω του δικού μας site μας. Η εμφάνιση θα είναι ζωντανή και πρόκειται να παίζουμε σε ένα άδειο δωμάτιο. Θα είναι παράξενο, μη νομίζεις ότι δεν το ξέρω, αλλά να ξέρετε ότι σχεδιάζουμε απλώς να ροκάρουμε και να διασκεδάσουμε. Θέλουμε να έχουμε τους οπαδούς μας μαζί μας, να γιορτάζουμε παρέα την κυκλοφορία του νέου μας δίσκου, που θα βγει στις 23 Οκτωβρίου. Απευθύνουμε την πρόσκληση αυτή για να έχουμε μια σύνδεση με τους οπαδούς μας.

Έχεις κυκλοφορήσει και έναν σόλο δίσκο, πριν από αρκετά χρόνια. Έχεις σχέδια για κάποια συνέχεια σε αυτό ή είσαι πολύ απασχολημένος με τους Αγίους;

Έχω την ψυχική επιθυμία να το κάνω, αλλά πρακτικά δεν έχω καταφέρει ποτέ να την πραγματοποιήσω. Είμαι πάντα πολύ απασχολημένος με τις 15 άλλες μπάντες στις οποίες συμμετέχω (σ.σ. γελάμε και οι δύο), αλλά το σκέφτομαι αρκετά. Μου περνάει από το μυαλό να κάνω κάτι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά χρονικά δεν είχα την ευκαιρία και τον χρόνο να το κάνω.

Όποτε παίζουμε ζωντανά το "Can You Deliver" και το κοινό τρελαίνεται και βλέπουμε μπροστά μας την «τέλεια καταιγίδα», ε ναι, είναι πολύ διασκεδαστικό

Δε θα σε φέρω στη δύσκολη θέση να μου απαντήσεις ποιος είναι ο αγαπημένος σου δίσκος από Armored Saint (σ.σ. γελάει), αλλά μήπως έχεις κάποια τραγούδια από τον κατάλογό σας που σου αρέσει ιδιαιτέρως να παίζετε ζωντανά; Ή ακόμα και κάποιο από τα καινούργια σας;

Κοίτα, για τα νέα τραγούδια πρέπει να δούμε πρώτα πώς είναι να τα παίζουμε ζωντανά στη σκηνή, γιατί ακόμα δεν έχουμε παίξει κανένα από αυτά. Τώρα, ξεκινήσαμε τις πρόβες μόλις πριν δυο μέρες. Προβάρουμε λοιπόν αυτά τα τέσσερα νέα κομμάτια που θα παίξουμε και στο virtual show, γεγονός που είναι διασκεδαστικό. Ειδικά τα "Standing On The Shoulders Of Giants" και "End Of The Attention Stand", τα ευχαριστιέμαι πολύ. Από το " Win Hands Down" μου άρεσε πάντα να παίζω το "Muscle Memory", το παίξαμε ζωντανά μερικές φορές και λατρεύω τα διαφορετικά μέρη του. Παλιότερα παίζαμε το "Control Issue", από το "Revelation", το οποίο επίσης μου αρέσει πολύ. Αυτά είναι που μου έρχονται στο μυαλό πρώτα. Μου αρέσουν και τα κλασσικά, βέβαια. Πρέπει να παραδεχτώ ότι το να παίζεις το "Can You Deliver" στη, κατάλληλη περίσταση, τη σωστή στιγμή, είναι πάντα διασκεδαστικό. Δεν είναι ακριβώς το τραγούδι που ανυπομονώ να παίξουμε...

Άλλωστε, το παίζετε ζωντανά εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια!

Ναι, ακριβώς! Όποτε το παίζουμε όμως και όταν το κοινό τρελαίνεται και βλέπουμε μπροστά μας την «τέλεια καταιγίδα», ε ναι, τότε είναι πολύ διασκεδαστικό. Εξαρτάται λοιπόν από την περίσταση.

Είσαι μουσικός για δεκαετίες, οπότε θα ήθελα να σε ρωτήσω ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου μπασίστες, αλλά από την άποψη του κατά πόσο έχουν επηρεάσει το δικό σου παίξιμο ως μπασίστα. Πιστεύω ότι δεν θα μου πεις μόνο ονόματα από τον χώρο του hard rock ή του metal.

Θα σου δώσω ένα εύρος ορισμένων μουσικών που εγώ πιστεύω ότι είχαν κάποιο αντίκτυπο πάνω μου. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί υπέροχοι μπασίστες που αγαπώ και εκτιμώ, αλλά που δεν είχαν απαραιτήτως αντίκτυπο σε μένα. Αν τους πάρουμε με τη σειρά που χρονολογικά εμφανίστηκαν στο στερέωμα, οπωσδήποτε έχουμε τον Geezer Butler, τον John Paul Jones, τον John Entwhistle, τον John Deacon από τους Queen, τον Verdine White των Earth, Wind & Fire, τον Louis Johnson από τους Brothers Johnson, τον Larry Graham από τους Sly & The Family Stone, τον Marcus Miller. Ο Jacko Pastorius επίσης, ήταν τεράστιος.

Κυρίως μουσικοί τους οποίους άκουγες μεγαλώνοντας, δηλαδή.

Κατά κύριο λόγο, ναι. Ο Marcus Miller ήταν λίγο μεταγενέστερος, αλλά και πάλι με συνεπήρε. Μετά, ήταν ο Mars Cowling από τη μπάντα του Pat Travers, καταπληκτικός. Επίσης, ο Rocco Prestia των Tower Of Power, που πέθανε πριν λίγες μέρες, άλλος ένας εκπληκτικός μπασίστας. Ήταν σε άλλο επίπεδο κι αυτός και το παίξιμό του με συνέπαιρνε. Θα σου πω και τον Stanley Clarke και με αυτόν νομίζω ότι τους έχουμε σχεδόν όλους, δεν πρέπει να ξέχασα κάποιον.

Μου ανέφερες μάλλον πάνω από δέκα, οπότε σίγουρα με κάλυψες! Έχεις ελεύθερο χρόνο για να ακούς μουσική εσύ ο ίδιος; Ίσως και για να πηγαίνεις σε συναυλίες; Ως απλός ακροατής εννοώ, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι είσαι επαγγελματίας μουσικός.

Εννοείς πριν από τον Covid (σ.σ. γελάμε και οι δύο); Ξέρεις, η γυναίκα μου είναι πολύ μεγάλη οπαδός της μουσικής - ίσως ακόμη περισσότερο κι από εμένα - και ακούμε μουσική σχεδόν σε καθημερινή βάση. Τις περισσότερες φορές επιλέγει η ίδια τη μουσική που ακούμε, γιατί εγώ είμαι περιτριγυρισμένος από τη μουσική με την οποία δουλεύω. Σε τέτοιον βαθμό μάλιστα, που στον ελεύθερό μου χρόνο τείνω να μη θέλω να ακούσω ούτε Armored Saint, ούτε Fates Warning, ούτε τίποτα πάνω στο οποίο δουλεύω!

Η τελευταία συναυλία που είδα ήταν των Hot Tuna. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ τον Jack Casady, ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος, είναι ένας πραγματικός θρύλος

Ευτυχώς που εμπιστεύεσαι το γούστο κάποιου άλλου!

Εκτός δουλειάς πάντως μου αρέσει πολύ να ακούω διάφορα είδη μουσικής. Η γυναίκα μου επιλέγει τη μουσική, αλλά επειδή αρέσει και στους δυο μας το κλασσικό rock, τελικά συνήθως καταλήγουμε να ακούμε κλασσικό rock. Γενικώς απολαμβάνουμε να τρώμε έξω - ειδικά από τότε που έχει εμφανιστεί ο Covid - και έτσι βάζουμε τα ηχεία μας να παίζουν και ακούμε παρέα κλασσικό rock. Ποικιλία διαφορετικών πραγμάτων, αλλά κυρίως σε αυτόν τον χώρο. Η γυναίκα μου είναι επίσης και οπαδός της ζωντανής μουσικής. Όποτε μας δίνεται η οποιαδήποτε ευκαιρία, προσπαθούμε να πηγαίνουμε σε συναυλίες.

Το Los Angeles είναι μεγάλη πόλη και σίγουρα μπορείτε να δείτε πολλά πράγματα. Πριν τον Covid, τουλάχιστον.

Έτσι είναι. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για να δει κανείς διάφορους καλλιτέχνες εδώ. Η τελευταία συναυλία που πήγαμε να δούμε ήταν των Hot Tuna. Δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ. Ξέρεις, είναι ο Jack Casady και ο Jorma Kaukonen. Ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος που έβλεπα τον Jack Casady. Όλα αυτά τα χρόνια δεν τον είχα δει ποτέ να παίζει και είναι ένας πραγματικός θρύλος (σ.σ. είναι ο μπασίστας των Jefferson Airplane). Αυτή ήταν η τελευταία μας μέχρι σήμερα.

Η δικιά μου ήταν των Eyehategod. Στις συναυλίες σας με τους Armored Saint έρχονται και νεαροί οπαδοί, ή μόνο οπαδοί μεγαλύτερης ηλικίας;

Οι πιο πολλοί που έρχονται είναι μεγαλύτερης ηλικίας, αυτό είναι δεδομένο. Όμως, υπάρχει και ένα αξιοσημείωτο ποσοστό νεαρών ανθρώπων που έρχονται επίσης. Ως νεαρό χαρακτηρίζω κάποιον που είναι άνω των 30 ετών. Υπάρχουν λοιπόν και αρκετοί τριαντάρηδες στο κοινό μας κι αυτό το βρίσκω υπέροχο. Σκέφτομαι ότι πολλοί από αυτούς εννοείται ότι αγνοούσαν την ύπαρξή μας όταν βγάζαμε το "Symbol Of Salvation", μη σου πω ακόμα κι όταν βγάζαμε το "La Raza", που είναι του 2010. Πολλοί λοιπόν που έρχονται να μας δούνε, μας έχουν ανακαλύψει αρκετά πρόσφατα. Επίσης, οι old school οπαδοί μας έχουν πλέον παιδιά στην εφηβεία ή λίγο πάνω από τα 20 και πολλά από αυτά τα παιδιά έρχονται στις συναυλίες μας, που είναι πολύ όμορφο. Ειδικά όταν έρχονται μαζί με τους πατεράδες τους.

Μήπως θυμάσαι την πρώτη φορά που παίξατε με τους Armored Saint εδώ στην Αθήνα; Πάνε 20 ολόκληρα χρόνια από τότε.

Στο An Club εννοείς; Αυτό το μικρό club, στο οποίο κατεβαίνεις τα σκαλιά για να μπεις; Συμπτωματικά, μιλούσα ακριβώς πριν γι' αυτό. Ήταν μια θρυλική νύχτα για εμάς (σ.σ. και για τον Θοδωρή Ξουρίδα!). Εγώ είχα ξαναβρεθεί στην Ελλάδα για συναυλίες με τους Fates Warning και έλεγα στα παιδιά σε εκείνη την περιοδεία «περιμένετε μέχρι να φτάσουμε στην Αθήνα, δε θα πιστεύετε αυτά που θα δείτε.» Μόλις τελείωσε εκείνη η συναυλία, θυμάμαι κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο έκπληκτοι και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι ακριβώς είχε συμβεί μόλις πριν. Η ενέργεια μέσα στον χώρο, ο ενθουσιασμός και το πάθος από το κοινό επέστρεψαν πίσω σ' εμάς και μας απογειώσανε. Αυτό το συναίσθημα στη συνέχεια επέστρεψε στο κοινό, από το κοινό επέστρεψε πάλι σ' εμάς, από εμάς στο κοινό και τελικά ήταν μια από εκείνες τις νύχτες που το κοινό και το συγκρότημα γίνονται ένα. Ήταν μία καταπληκτική, μοναδική βραδιά. Έχω μιλήσει με πολλούς ανθρώπους από την Αθήνα και μου λένε «εκείνη η συναυλία που παίξατε όταν ήρθατε πρώτη φορά στην Αθήνα είναι μία από τις θρυλικότερες που έχει δει ποτέ αυτή η πόλη» και μου φαίνεται απίστευτο. Μου λένε «είναι στις δέκα καλύτερες metal συναυλίες που έχουν γίνει ποτέ εδώ» και εντυπωσιάζομαι.

Εντυπωσιάζομαι που όλοι με όσους μιλάω από την Αθήνα μου λένε ότι η πρώτη μας φορά εκεί είναι μία από τις θρυλικότερες συναυλίες που έχουν δει ποτέ

Δεν ήμουν εκεί, αλλά το πιστεύω γιατί ήμουν στην περσινή σας συναυλία στο Up The Hammers, που έγινε δεκαεννιά ολόκληρα χρόνια μετά εκείνη τη θρυλική πρώτη και πρέπει να σου πω ότι τη θεώρησα ένα instant classic. Εσείς μας απευθύνατε την ερώτηση "Can You Deliver?", αλλά εσείς οι ίδιοι ήσασταν τελικά αυτοί που την απαντήσατε κιόλας.

Η ανταπόκριση από το κοινό πέρσι ήταν εντυπωσιακή και καμιά δεκαριά φορές μεγαλύτερη από την πρώτη φορά, γιατί ήταν και πολύ περισσότερος ο κόσμος. Ήταν μια πραγματικά υπέροχη νύχτα και ξέρεις, ανυπομονούμε να επιστρέψουμε, μας λείπει σε όλους η Ελλάδα, οι οπαδοί μας, οι άνθρωποι. Είστε ένα από τα αγαπημένα μας μέρη στον κόσμο για να παίζουμε.

Πρέπει να μην αφήσετε δεκαεννιά χρόνια να περάσουν μέχρι να ξανάρθετε! Κρίνοντας εξ' ιδίων, όσο μεγαλώνω θεωρώ τον χρόνο σημαντικό και προσπαθώ να μην αναβάλω πράγματα για μετά.

Το ξέρω. Πρέπει να το αλλάξουμε αυτό οπωσδήποτε. Μόλις βελτιωθούν λίγο τα πράγματα και ξαναοργανωθούν περιοδείες, θα προσπαθήσουμε να επιστρέψουμε σε όλα αυτά τα μέρη που μας αρέσει πολύ να παίζουμε, σκοπεύουμε να το κάνουμε τώρα που έχουμε ακόμα τις δυνάμεις.

Κατά τη διάρκεια της περσινής συναυλίας θυμάμαι πολύ καλά τον John να αναφέρει ότι άφησες στη μέση την περιοδεία των Fates Warning για να παίξεις στην one-off εμφάνιση των Armored Saint στην Αθήνα. Ο John παρομοίασε τους Fates Warning με την ερωμένη σου και τους Armored Saint με τη γυναίκα σου και είπε ότι άφησες την ερωμένη σου και επέστρεψες στη γυναίκα σου, ενώ οι Fates Warning πήραν τον παλιό τους μπασίστα για να σε καλύψει για τις δύο συναυλίες που έχασες. Μπορεί να σου είναι λίγο δύσκολο να το απαντήσεις, αλλά, είχε δίκιο ο John; Νιώθεις κι εσύ έτσι όπως είπε;

Αυτός είναι ένας πραγματικά αστείος τρόπος να το περιγράψει κανείς, αλλά όντως υπάρχει λόγος για τον οποίο είπε τη συγκεκριμένη ατάκα και συμφωνώ με αυτήν. Ο λόγος που την είπε είναι ότι με τα υπόλοιπα μέλη των Armored Saint πηγαίναμε μαζί σχολείο και γνωριζόμαστε από την ηλικία των οκτώ χρονών, από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Γίναμε πολύ στενοί φίλοι στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου, οπότε όπως καταλαβαίνεις, από το 1975 είμαστε σαν αδέρφια με αυτούς τους τύπους. Ο ρόλος που έχω πλέον στην μπάντα μοιάζει λίγο με αυτόν της μητέρας. Είμαι ο μάνατζερ, ο ταξιδιωτικός πράκτορας, ο κύριος συνθέτης, ο λογιστής, ασχολούμαι με το artwork, κάνω πάρα πολλά πράγματα. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι οι Armored Saint είναι το μωρό μου, my baby, συγκριτικά με τον ρόλο που έχω ας πούμε στους Fates Warning, που είναι να είμαι μέλος μιας ομάδας. Οι Fates Warning ας πούμε υπό αυτή την έννοια είναι το μωρό του Jim. Αυτό που είπε ο John λοιπόν είναι εν μέρει αλήθεια, ναι, για όλους αυτούς τους λόγους.

Με τα υπόλοιπα μέλη των Armored Saint πηγαίναμε μαζί σχολείο και γνωριζόμαστε από την ηλικία των οκτώ χρονών. Από το 1975 είμαστε σαν αδέρφια με αυτούς τους τύπους

Η σύνθεση της μπάντας είναι σταθερή εδώ και δεκαετίες. Σου προσφέρει αυτό μια «ζώνη άνεσης» μέσα στην οποία νιώθεις ότι μπορείς να λειτουργείς αποτελεσματικά και ευχάριστα; Νιώθεις περισσότερο άνετα ή χαλαρά να παίζεις με τους Armored Saint, τους φίλους σου δηλαδή από το σχολείο;

Στο πλαίσιο του ότι γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο για τόσο πολύ καιρό, ότι γνωρίζουμε και έχουμε αποδεχτεί τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας όλων μας, ότι τα όρια του καθενός είναι γνωστά, ναι, υπάρχει μια δεδομένη «ζώνη άνεσης» ως επακόλουθο. Είμαστε πολύ περήφανοι που έχουμε καταφέρει να είμαστε τα ίδια μέλη εδώ και 30 χρόνια, το θεωρούμε πολύ σημαντικό συνολικά για την αισθητική της μπάντας. Ο καθένας μας έχει μεμονωμένη προσωπικότητα και συμβάλλει στο συγκρότημα με τον τρόπο του. Και τελικά οι Armored Saint είναι το άθροισμα των μερών τους. Όταν αλλάξει ένας παράγοντας αυτού του αθροίσματος, αλλάζει το ίδιο το άθροισμα. Εμείς είμαστε περήφανοι που έχουμε το ίδιο άθροισμα για τόσο πολύ καιρό. Η κατάσταση αυτή μοιάζει και με έναν γάμο ή μια σχέση, χρειάζεται πολλή δουλειά, δεν είναι εύκολη, ορισμένες φορές δε θέλεις να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα που παρουσιάζονται. Αν κάποιος έχει ποτέ κάνει κάποιο είδος επαγγελματικής συνεργασίας με μέλη της οικογένειάς του, μπορεί να καταλάβει ότι είναι ίσως το χειρότερο πράγμα ever.

Αυτές ήταν οι λέξεις που μου ήρθαν κι εμένα στο μυαλό, το «επάγγελμα» και η «οικογένεια.»

Είναι πολύ πιο εύκολο να συνεργάζεσαι επαγγελματικά με ανθρώπους που είναι απλώς γνωστοί σου ή ακόμα και ξένοι, επειδή μπορείς να πεις «λυπάμαι, αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει, η συνεργασία μας σταματάει» και είτε να τους διώξεις, είτε να φύγεις εσύ. Στην περίπτωση της οικογένειας ή γενικότερα των πολύ στενών σχέσεων, είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνεις κάτι τέτοιο. Δεν έχουμε λοιπόν κάποιου είδους ανοσία σε τέτοιες καταστάσεις, όμως έχουμε βρει τον τρόπο μας να τις διαχειριζόμαστε και έτσι είμαστε ακόμα όλοι μαζί.

Αυτό είναι το μυστικό σας επομένως. Παλαιότερα, τη δεκαετία του '80 που ξεκινήσατε, η ενημέρωση ήταν πολύ σπάνια, οι δίσκοι πολλές φορές δυσεύρετοι, τα περιοδικά λίγα, το internet ανύπαρκτο. Σήμερα υπάρχουν τόνοι μουσικής μόλις λίγα clicks μακριά μας. Πώς σκέφτεστε το internet και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως προωθητικό εργαλείο; Ποια η επίδραση της ψηφιακής εποχής στο επάγγελμά σου ως μουσικός, τόσο θετική όσο και αρνητική;

Από τότε που το internet έγινε κομμάτι της ζωής μας μέχρι και τώρα, πάντα υποστήριζα ότι είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία πλευρά είναι υπέροχο γιατί προσφέρει σε όλον τον κόσμο την πρόσβαση στην πληροφορία. Αυτή η πληροφορία είναι μεγάλου φάσματος: μουσική, βιβλία, λογοτεχνία, ταινίες, τέχνη, πολιτικές απόψεις, σχεδόν οτιδήποτε. Είναι μια τεράστια βιβλιοθήκη που βρίσκεται στη διάθεση του καθενός, ένα μέρος που μπορεί να μας βοηθήσει να βρούμε απαντήσεις, να εντοπίσουμε λάθη, να λύσουμε προβλήματα. Αυτή του η πλευρά είναι υπέροχη. Για κάποιον καλλιτέχνη, όπως είμαι εγώ, μου δίνει τη δυνατότητα να δείξω την τέχνη μου στον υπόλοιπου κόσμο. Από την άλλη, υπάρχουν και τα μειονεκτήματα, τα οποία πάνω-κάτω τα ξέρουμε όλοι.

Το internet έχει συμβάλλει ώστε η αναγνωρισιμότητα των Armored Saint να είναι στο μεγαλύτερο επίπεδο ολόκληρης της καριέρας μας

Για παράδειγμα, όλα είναι δωρεάν.

Ναι. Ακόμα, υπάρχει πολλή αρνητικότητα. Υπάρχει παραπληροφόρηση - πολλές φορές τα πράγματα διαφέρουν πολύ από αυτό που διαβάζουμε. Επίσης, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει με τη φωνή που έχει. Όλοι νομίζουν ότι μπορούν να επιβάλονται ή να έχουν γνώμη για τα πάντα. Όσα μειονεκτήματα και να υπάρχουν πάντως, για εμάς τους μουσικούς είναι κατά μία έννοια μια ευλογία. Καλώς ή κακώς, ως Armored Saint στην καριέρα μας δεν έχουμε γυρίσει ακριβώς τον κόσμο περιοδεύοντας. Φαντάσου ότι τα πρώτα 12 χρόνια της ύπαρξής μας, δεν είχαμε καν πατήσει το πόδι μας στην Ευρώπη παρά μόνο δυο φορές. Προσπαθήσαμε κατά κάποιον τρόπο να το αντισταθμίσουμε αυτό και νομίζω ότι από τη δεκαετία του 2000 και μετά περιοδεύσαμε περισσότερο στην Ευρώπη και επισκεφτήκαμε και μέρη στα οποία δεν είχαμε πάει παλιότερα. Το internet έχει σταθεί πολύτιμο για εμάς γιατί πληροφορεί τους ανθρώπους για εμάς, μας βοηθάει να προβάλουμε το συγκρότημά μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή σε websites όπως το δικό σας κι έτσι να έχουμε μεγαλύτερη έκθεση. Έχω την αίσθηση ότι σήμερα η αντίληψη και η αναγνωρισιμότητα για τους Armored Saint είναι στο μεγαλύτερο επίπεδο που είχαμε σε ολόκληρη την καριέρα μας. Ναι, έχουμε περιοδεύσει περισσότερο, έχουμε βγάλει τρεις δίσκους τα τελευταία δέκα χρόνια, οπότε μένουμε στην επικαιρότητα, βλέπετε τα πρόσωπά μας και το internet σίγουρα έχει βοηθήσει σε αυτό. Μειονεκτήματα αναφορικά με το κομμάτι της προώθησης λοιπόν δεν μπορώ να πω ότι υπάρχουν, πέραν του ότι απλώς πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο τι λέμε δημοσίως, γιατί από τη στιγμή που θα πεις κάτι online, θα βρίσκεται εκεί ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ (σ.σ. γελάει). Εμείς ήμασταν πάντα ένα συγκρότημα που δραστηριοποιούμαστε κυρίως για ψυχαγωγικούς λόγους, δε θέλουμε να λέμε στους ανθρώπους τι να σκέφτονται ή πώς να σκέφτονται. Γράφουμε τραγούδια για συγκεκριμένα θέματα, αλλά δεν είμαστε αυτοί που θα πούμε πραγματικά τι ακριβώς νιώθουμε γι 'αυτά. Ανασύρουμε ένα θέμα για να δημιουργήσουμε το ερέθισμα να ασχοληθεί κάποιος μ' αυτό και όχι με σκοπό να πούμε τι πιστεύουμε εμείς. Σας παρουσιάζουμε την είδηση και μετά εσείς αποφασίζετε τι θα πιστέψετε, δε θα πάμε να σας «περάσουμε» την οποιαδήποτε γνώμη μας. Το έχουμε κάνει ίσως σε έναν μικρό βαθμό, αλλά ο John Bush δε γράφει στίχους με διδακτικό προσανατολισμό, προτιμά να αφήνει στον ακροατή την απόφαση.

Έχεις καμία ιδέα για το πού βρίσκεται ο Kevin Moore σήμερα; Συνυπήρξατε στους Fates Warning για ορισμένα χρόνια.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω πού ακριβώς βρίσκεται, αλλά νομίζω ότι έχει επιστρέψει στις ΗΠΑ. Ζούσε για πολλά χρόνια στην Τουρκία.

Είχα διαβάσει ότι σπούδαζε για να γίνει γιατρός.

Τελικά απ' όσο ξέρω πήρε αυτό το δίπλωμα, της Ιατρικής και σήμερα εργάζεται ως γιατρός εδώ στις ΗΠΑ. Δε νομίζω ότι είναι σε μεγάλη πόλη, βρίσκεται σε κάποιο μικρότερο μέρος στις Μεσοδυτικές Πολιτείες, αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Πάει πάρα πολύς καιρός που δεν τον έχω δει από κοντά και δεν ξέρω καν αν κάνει μουσική πια. Είτε το πιστεύεις είτε όχι πάντως, νομίζω ότι ο Jim κρατάει ακόμα περιστασιακές επαφές μαζί του!

Θα ήθελες να κλείσεις τη συνέντευξη με ένα μήνυμα στους οπαδούς σας εδώ στην Ελλάδα;

Βεβαίως. Το είπα και λίγο νωρίτερα, αλλά θα το επαναλάβω. Μπορεί να έχουμε έρθει μόνο δύο φορές σε είκοσι χρόνια, αλλά να ξέρετε ότι πραγματικά μας αρέσει πολύ να παίζουμε εκεί και μας λείπετε όλοι. Μας έχετε υποστηρίξει όλα αυτά τα χρόνια στα εύκολα και στα δύσκολα. Ίσως δεν είναι του μουσικού σας γούστου όλα όσα κάνουμε, αλλά εξακολουθείτε να είστε κοντά μας και το εκτιμούμε πραγματικά, δεν μπορούμε να παίζουμε μουσική χωρίς οπαδούς.

Το αξίζετε. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου, μόλις τσέκαρα και είδα ότι μιλάμε για περίπου μια ολόκληρη ώρα!

Μην ανησυχείς, δεν έχω κάποια άλλη συνέντευξη μετά από εσένα! (σ.σ. και πάλι, μια ώρα...)

Τις καλύτερες και θερμότερες ευχές μου για τους νέους δίσκους σου τόσο με τους Armored Saint, όσο και με τους Fates Warning. Ελπίζω να σε ξαναδούμε σύντομα και κοντά μας.

Stay safe!