Συνέντευξη Bigelf (Damon Fox)

Πριν πέντε χρόνια το retro rock κίνημα δεν ήταν ισχυρό όπως τώρα που βλέπουμε νέες μπάντες να ξεπετάγονται κάθε μέρα και το progressive ως είδος δεν ήταν όσο ευρέως αποδεκτό όσο είναι σήμερα. Παρ' όλα αυτά, το "Cheat The Gallows" κατάφερε να κάνει τη διαφορά και οι Bigelf υπήρξαν ένα από τα πιο καυτά ονόματα ανάμεσα στους οπαδούς της rock μουσικής, παίζοντας support σε μπάντες όπως οι Dream Theater και οι Porcupine Tree. Δυστυχώς, πολλά συνέβησαν στην πορεία και χρειάστηκαν πεντέμισι χρόνια για τον Damon Fox να μαζέψει όλα τα κομμάτι και με τη βοήθεια του Mike Portnoy να επανατοποθετήσει τους Bigelf στον μουσικό χάρτη. Το "Into The Maelstrom" είναι το νέο, ωραιότατο άλμπουμ τους και ο Professor Diablo αυτοπροσώπως μας είπε τα πάντα για τη δημιουργία του, το πειραγμένο concept του και απέδειξε αυτό που ξέραμε - πως παραμένει ένας μεγάλος οπαδός της rock μουσικής.

Καλησπέρα σας Professor Diablo, τι κάνετε;
Είμαι καλά, συγγνώμη που άργησα. Κόλλησα στην κίνηση.

Κανένα πρόβλημα. Πάνε πεντέμισι χρόνια από την κυκλοφορία του "Cheat The Gallows" και όπως η φαίνεται ξεκάθαρα από το δελτίο τύπου, ήταν μια θυελλώδης περίοδος με σκαμπανεβάσματα για τους Bigelf. Θα μπορούσες να ξεχωρίσεις τα πιο σημαντικά γεγονότα που πέρασαν και πως αυτά επηρέασαν εσένα και τη μπάντα;
Μετά το τέλος της περιόδου του "Cheat The Gallows", τα πράγματα έφτασαν σε ένα τέλμα. Με άφησε η δισκογραφική το 2010 και επίσης υπήρχαν πολλές τριβές στη μπάντα που δεν μπορούσαν να κατευναστούν, επειδή -τουλάχιστον στο μυαλό μου- φαινόταν να υπάρχει μια μεγαλύτερη εικόνα. Δεν νομίζω πως το είδα άμεσα, απλώς το ένιωσα. Και δεν ήξερα τι να κάνω γι αυτό, αλλά μετά άρχισα να σκέφτομαι τη μεγαλύτερη εικόνα, το σύμπαν και πως ερμηνεύουμε την αλλαγή. Φώναζε από μακριά το πράγμα ότι δεν δούλευε κι ότι υπήρχαν πολλά προσωπικά προβλήματα. Ήταν μια δύσκολη περίοδος για τη μπάντα.

Είναι διαφορετικά στους Metallica, τους U2 ή τους Radiohead που υπάρχει μια μηχανή από πίσω σε λειτουργία. Ακόμη και όταν οι καιροί είναι δύσκολοι, μπορείς να βάλεις τον εαυτό σου να δουλέψει και να ξεφύγεις με αυτό τον τρόπο. Αλλά, η συγκεκριμένη περίπτωση είχε να κάνει με το περίεργο τέλος ενός κύκλου και τα πράγματα είχαν γίνει πολύ στάσιμα. Όπως προανέφερα, υπήρχε μια ένταση, που ειλικρινά είχε αρχίσει από το "Cheat The Gallows", απλά ελπίσαμε πως με την επιτυχία -την οικονομική επιτυχία- τα πράγματα θα άρχιζαν να παίρνουν μπρος και θα ελάττωναν την πίεση. Όμως, η οικονομική  επιβάρυνση ήταν περισσότερο θέμα επιβίωσης. Κάθε μέλος των Bigelf, σε όλες τις μορφές τις μπάντας, όλοι το κάνουμε γιατί γουστάρουμε το rock 'n' roll, αλλά ξέρεις, πρέπει και να επιβιώσεις. Οι Bigelf δεν είναι χόμπι, είναι κύρια ασχολία, οπότε όταν δεν βγαίνουν χρήματα αρχίζει να γίνεται ενοχλητική η κατάσταση.

Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να εξισορροπήσεις μια τέτοια κατάσταση, ειδικά όταν πολλοί άνθρωποι νομίζουν πως είναι χόμπι, ενώ εσύ πρέπει να επιβιώσεις μέσω αυτού...
Ναι, νομίζω πως πολλοί το κάνουν αυτό. Δεν μου αρέσει το στίγμα που αποκτήσαμε μεταξύ του "Cheat The Gallows" και του καινούριου άλμπουμ "Into The Maelstrom". Υπήρξε σημαντικός χρόνος αδράνειας. Ίσως θα μπορούσα να βγάζω ένα άλμπουμ εδώ κι εκεί με μια μικρή εταιρία, αλλά δεν νομίζω πως θα μας βοηθούσε να πάμε μπροστά. Ελπίζω πως δεν θα επαναλάβω αυτό τον κύκλο ξανά.

Οπότε, ποιά είναι η κατάσταση τώρα; Είναι οι Bigelf ζωντανοί και πιο δυνατοί; Θα είστε πλήρως ενεργοί ως μπάντα;
Ναι! Κοιτάμε τα καλοκαιρινά φεστιβάλ, ψάχνω για θέσεις ως support σε περιοδείες, πιθανόν μια Ευρωπαϊκή περιοδεία το φθινόπωρο, αλλά τίποτα δεν έχει γίνει ακόμη, ακόμη είμαστε στο ψάξιμο. Αφού δεν ήμασταν στο προσκήνιο για καιρό δεν υπάρχει περιοδεία, αλλά τώρα με την κυκλοφορία του δίσκου υπάρχουν πράγματα που θα ακολουθήσουν.

Υπήρξαν κάποιες αλλαγές στο στρατόπεδο των Bigelf, αλλά η πιο σημαντική ήταν πως είχες τον Mike Portnoy μαζί σου. Πώς είναι να ξέρεις ότι ο Mike Portnoy υπήρξε μεγάλος οπαδός του μουσικού σου οράματος και τώρα είναι μέλος του συγκροτήματος; Μήπως είναι κι αυτός ένας λόγος που η μπάντα είναι ακόμη ζωντανή;
Λοιπόν, εγώ κι ο Mike, όταν αρχικά γνωριστήκαμε, ξέρεις υπάρχει ένας όρος γι αυτό που λέει «αδέρφια από άλλη μητέρα» και νομίζω πως ο Mike κι εγώ μοιάζουμε πολύ. Μοιάζουμε πολύ στη μουσική, στο ότι έχουμε τις ίδιες αγαπημένες μουσικές και γίναμε πολύ κοντινοί φίλοι στις περιοδείες. Νομίζω πως οι δυο μας θα κάναμε οπωσδήποτε κάτι μαζί σε κάποια φάση. Το είχαμε συζητήσει αρκετές φορές, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό το κάτι θα κατέληγε να είναι οι Bigelf. Είναι, απλά, ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκαν τα πράγματα, δεν υπήρχε εκ των προτέρων η σκέψη «Ω ναι, θα διώξω κάποια άτομα από τους Bigelf και θα πάρω τον Mike Portnoy». Ήταν σίγουρα στο μυαλό του Mike. Περνούσα πολύ δύσκολα σκεπτόμενος εάν έπρεπε να συνεχίσω με τη μπάντα και ο Mike μου τηλεφωνούσε συνεχώς λέγοντας «Ε, πότε θα βγάλετε καινούριο δίσκο; Πότε θα ηχογραφήσετε, τι γίνεται;» Κι εγώ έλεγα πως τελείωσα με αυτό, δεν πάει άλλο. Αυτός επέμενε πως «Δεν μπορείς να τα παρατήσεις, πρέπει να συνεχίσεις». Έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον. Μου στάθηκε πολύ σαν φίλος. Με βοήθησε όταν μιλήσαμε για το μέλλον και το δίσκο και σίγουρα άλλαξε την όλη ενέργεια. Φυσικά είναι και celebrity και μεγάλη δύναμη πίσω από τα τύμπανα. Είναι μια μεγάλη οντότητα στο δίσκο. Έτσι, όπως είπα, το σύμπαν άνοιξε το μονοπάτι και κάποια πράγματα έγιναν. Πρέπει απλώς να τα ακολουθήσεις...

Υπήρξε συμμετοχή του Mike στη δημιουργία της μουσικής; Συνήθως είναι ενεργός σε ότι καταπιάνεται. Έφερε καμιά ιδέα στο τραπέζι;
Όχι, όχι ιδιαίτερα... Δεν είχαμε και τόσο χρόνο να συνεργαστούμε. Περισσότερο έστελνα στο Mike τα demos και αυτός προσέθετε τη «Mike Portnoy λάμψη» σε όλο το δίσκο, ξέρεις το στυλ του. Όμως παρέμεινε πολύ πιστός στις ιδέες που υπήρχαν για τα τύμπανα στα demos, μάλιστα έπαιξε μερικά μέρη αυτός και μερικά εγώ. Δεν είχαμε το χρόνο να συνεργαστούμε σε κάτι. Ήμασταν, κατά βάση, λιγότερο από μια βδομάδα στο στούντιο όπου τζαμάραμε... μάλλον δεν τζαμάραμε ακριβώς, απλώς παίζαμε τα τραγούδια, επειδή ξέραμε τις ενορχηστρώσεις. Απλώς προσπαθήσαμε να κολλήσουμε τα καλύτερα μέρη των drums και αυτός δεν είναι ο τρόπος που προσωπικά ήθελα να γίνει, αλλά κατέληξε να είναι ένας πολύ διαφορετικός κι ενδιαφέρον τρόπος για μένα να κάνω το δίσκο. Αυτό οφείλεται στο ότι το γράψιμο του δίσκου δεν έγινε με την προσέγγιση μιας μπάντας, ενώ συνήθως αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο γίνονταν οι δίσκοι των Bigelf. Ξέρεις, ηχογραφώντας τα πάντα με τη μια, κιθάρες και τύμπανα. Και αν γράψεις ένα καλό σόλο το κρατάς, αν ένα φωνητικό μέρος βγει σωστό το κρατάς. Στην προκειμένη περίπτωση ήταν περισσότερο δουλειά της τελευταίας στιγμής με το Mike. Ήταν στην πόλη και εμείς προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι να συμβεί. Οπότε δεν υπήρχαν ούτε τα βασικά μέρη, για παράδειγμα τα drums...Όταν προχώρησα με τις ηχογραφήσεις του δίσκου ήταν μια διαδικασία σαν να βάζεις το ένα τούβλο μετά το άλλο. Δεν υπήρχε μπάντα να γράψει. Πραγματικά έκανα το άλμπουμ από το μηδέν.

Θα ήθελες να ξανακάνεις με τον Mike στο μέλλον; Θα τον άφηνες να γίνει μέρος του μουσικού σου οράματος;
Ναι είμαι ανοικτός σε κάτι τέτοιο. Τυπικά, ο Mike δεν είναι μέλος του συγκροτήματος. Απλώς, βοήθησε σε αυτό το δίσκο και θα κάνουμε μαζί και το Progressive Nation Cuise. Δεν λέω πως δεν θα παίξουμε μαζί μετά από αυτό, αλλά είναι πολύ απασχολημένος με τους Winery Dogs και τα υπόλοιπα projects του. Ποτέ δεν λέω ποτέ, αλλά θα πρέπει, επίσης, να συγκεντρωθούμε στο να είμαστε μια μπάντα.

Είστε πλέον μέλος του roster της Inside Out, το οποίο είναι απολύτως λογικό κατά τη γνώμη μου...
Σίγουρα...

Ποιά είναι η γνώμη σου για την εταιρία και τους καλλιτέχνες της;
Νομίζω πως η Inside Out θα είναι μια εξαιρετική συνεργασία όσον αφορά στο να προωθήσει τη μουσική στους σωστούς ανθρώπους που ψάχνουν για μουσική τέτοιου είδους. Πιθανότατα, θα βοηθήσουν και στην επαγγελματική πλευρά των Bigelf που ήταν λάθος στημένη. Ελπίζω ότι θα πάρουμε τη βοήθεια της Century Media εδώ στις ΗΠΑ, όπου μπορούμε να θεωρηθούμε ένα νέο είδος progressive, psychedelic metal ή όπως στο διάολο θες να το ονομάσεις. Θα έπρεπε να πάει σε ανθρώπους που ψάχνουν αυτό τον τύπο μουσικής. Παραδόξως, οι Bigelf είναι ακόμη μια αρκετά underground μπάντα...

Η Inside Out είναι μια εταιρία που ειδικεύεται στην progressive rock μουσική και εσείς έχετε χαρακτηριστεί ως progressive rock. Αλλά δεν είμαι βέβαιος πως είστε prog με την κλασική έννοια του όρου. Οι περισσότεροι μουσικοί μισούν τις ταμπέλες, αλλά που θα τοποθετούσες τη μουσική των Bigelf;
Νομίζω πως έχουμε κάνει αρκετά καλή δουλειά στο να προσπαθήσουμε να κάνουμε τον ήχο των Bigelf ξεχωριστό και πιστεύω πως είναι πολύ δύσκολο να μας κατηγοριοποιήσει κανείς. To MTV κάποια στιγμή είπε πως οι Bigelf είναι psychedelic rock / metal, το οποίο νομίζω πως είναι ενδιαφέρον. Η Cortney Love μας χαρακτήρισε σαν τους «Radiohead του metal». Αυτό επίσης ήταν κάτι το ενδιαφέρον γιατί είναι ένας από τους πιο παράξενους συνδυασμούς. Συμφωνώ. Δεν πιστεύω πως τεχνικά είμαστε μια prog rock, μια progressive μπάντα. Υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα του όρου progressive. Είναι κάτι που έχω πει πολλές φορές. Π.χ. για μένα το "Revolver" των Beatles είναι progressive. Όχι progressive rock, αλλά ήταν progressive.  Οι Run D.M.C. όταν άρχισαν να χρησιμοποιούν κιθάρες, ήταν σίγουρα progressive.  Όταν σκέφτεσαι το progressive rock είναι οι King Crimson, Genesis, Yes… ξέρεις το τυπικό των πρώιμων 70s όπου υπήρχε πολύ jazz μέσα στο rock, fusion κι όλα αυτά, βάζοντας την κλασική μουσική στο rock 'n' roll. Οπότε νομίζω πως σίγουρα έχουμε progressive στοιχεία, αλλά οι Bigelf πάντα είχαν μια νοοτροπία να εστιάζουν γύρω από τα τραγούδια. Η σύνθεση αφορά περισσότερο στο τραγούδι και λιγότερο στο παίξιμο, και ξέρω πως το progressive rock είναι περισσότερο το ανάποδο από αυτό- τουλάχιστον έτσι συνηθίζονταν να είναι. Κάπου στην αρχή των 70s σίγουρα εξερράγη σε κάτι που είχε να κάνε περισσότερο με τα περάσματα και το να ακούς τα μουσικά τμήματα του κομματιού, αντί για το κομμάτι αυτό καθεαυτό. Έγινε περισσότερο για το παίξιμο και τις δομές και λιγότερο για το τραγούδι. Αυτό είναι που θαυμάζω τόσο πολύ στους King Crimson. Σίγουρα του δίνουν και καταλαβαίνει, αλλά στα πρώτα άλμπουμ επικεντρώνονται πιο πολύ στο τραγούδι. Και οι Genesis... Πολλές από τις πρώιμες μπάντες είναι έτσι. Κάπου μεταξύ του 1969 και του 1972-1973, οι περισσότερες progressive μπάντες - βλέπε τους Gentle Giant- είχαν πραγματικά τραγούδια. Οι Gentle Giant, ειδικά στους πρώτους δίσκους, είναι κυρίως μια φωνητική μελωδία, παρόλο που είναι πολύ-πολύ σπασμένη, μετά έχει μια κλασσική αλληλουχία συγχορδιών, αλλά και πάλι παραμένει ένα τετράλεπτο - πεντάλεπτο κομμάτι. Δεν είναι αυτό το δωδεκάλεπτο epic ή κάτι τέτοιο, που επίσης βέβαια αγαπώ. Δεν με ενδιαφέρει να χαρακτηριστώ progressive. Κάποιοι μας θεωρούν progressive metal... Δεν ξέρω. Δεν με ενδιαφέρει να κατηγοριοποιήσω τη μπάντα. Την λέω καλή...

Και είναι καλή. Τώρα, ας πάμε στο νέο άλμπουμ το οποίο θεωρώ πως είναι πολύ καλό και πρέπει να σε συγχαρώ γι' αυτό...
Σε ευχαριστώ...

Ποιές θα έλεγες πως είναι οι κύριες διαφορές του "Into The Maelstrom" σε σύγκριση με τα προηγούμενα άλμπουμ και ειδικά με το "Cheat The Gallows";
Όπως προανέφερα, πιθανότατα οι κύριοι παράγοντες είναι πως το "Cheat The Gallows" προέκυψε από την οπτική γωνία ενός διεστραμμένου καρναβαλιού γύρω τη μουσική βιομηχανία και τα διάφορα θέματά της, ενώ υπάρχει πολύ ο ρόλος του σταρ που παίρνω σε αυτό στο δίσκο, αλλά όπως και να έχει πηγάζει από αυτή τη νοοτροπία. Όπως, στο "Sgt Peppers", όπου μια άλλη μπάντα να ανακατεύεται με τη κανονική μπάντα.  Από εκεί προέκυψε και το Professor Diablo, για το οποίο δεν μίλησε κανείς, κάτι που είναι τόσο αστείο. Υπάρχει, πάντα, μια αίσθηση σαν καρναβάλι μέσα στο "Cheat The Gallows" και είχαμε φοβερούς μουσικούς, ήταν μια σπουδαία μπάντα εκείνο τον καιρό, ηχογραφώντας ζωντανά τα πάντα. Υπάρχουν κάποια ζωντανά φωνητικά υπάρχουν όλα αυτά τα πράγματα. Δεν έπρεπε απαραίτητα τα πάντα να είναι παιγμένα ζωντανά βέβαια, καθώς υπάρχουν κομμάτια όπου έκοψα μέχρι και τα drum tracks και ξεκινήσαμε από την αρχή, αλλά κυρίως έτσι ήταν. Το "Into The Maelstrom" ήταν ακριβώς το αντίθετο. Όπως είπα, εγώ κι ο Mike ξεκινήσαμε από την αρχή, με μερικές ιδέες και απλά έπαιζα ένα ρυθμικό μέρος κιθάρας ως οδηγό ή ίσως ένα πιάνο ως οδηγό για να παίξει ντραμς. Μετά σταμάτησα το δίσκο για περίπου ένα χρόνο κι έπειτα άρχισα να τον δουλεύω με τον Duffy να παίζει τα μέρη του μπάσου στο σπίτι.

Η ιδέα του δίσκου είχε να κάνει με μια ρετρό-φουτουριστική χρονομηχανή, το ψυχολογικό τέλος του κόσμου, ένα τέτοιο πράγμα. Οπότε ήταν μια εντελώς διαφορετική νοοτροπία και βεβαίως εγώ έπαιζα όλες τις κιθάρες με εξαίρεση μερικά σόλο που έπαιξε ο καινούριος κιθαρίστας μας Luis Maldonando. Αλλά εγώ οδηγούσα τα κομμάτια από κιθαριστική πλευρά. Έκανα μια συνειδητή επιλογή. Ήξερα πως ο Mike Portnoy μου είχε δώσει μερικά πολύ δυναμικά μέρη με τα ντραμς και σίγουρα ήταν μια συνειδητή επιλογή. Σίγουρα, υπάρχουν πολλά ωραία σημεία με αρμονίες και πλήκτρα, αλλά ήθελα να εστιάσω σε δυνατά κομμάτια, που θα είχαν δυνατές κιθάρες και πολύ δυναμικά τύμπανα. Τελικά, αυτό που χρειάζεσαι είναι να συνεννοείσαι με τους ανθρώπους σχετικά με το τι δουλεύει και τι όχι. Χρειάζεσαι μόνο ένα δυνατό riff και ένα μέρος των drums που να κολλάνε μεταξύ τους. Οπότε, άρχισα έχοντας αυτά στην κορυφή της πυραμίδας και τα υπόλοιπα ακολούθησαν. Δεν ήταν η ενορχήστρωση των εγχόρδων το κύριο μέλημα. Έκανα πολλές ενορχηστρώσεις, δεν θα πω πως δεν το έκανα, αλλά ξέρεις τι εννοώ, νομίζω πως είναι πολύ αντιπροσωπευτικό στο δίσκο αυτό το στοιχείο. Ακόμη και τα κομμάτια που έχουν πολλά έγχορδα, πραγματικά ορίζονται από τη ρυθμική κιθάρα. Επίσης, έχω πολύ περισσότερα επαναλαμβανόμενα μέρη στο δίσκο, καθώς προσπάθησα να συγκεντρωθώ σε μια ιδέα ή ένα riff. Μπορώ να πω πως μου αρέσει, περισσότερο στην κιθάρα παρά στα πλήκτρα. Οι Bigelf στην πρώτη τους σύνθεση ήταν απλώς ένα τρίο. Παίζαμε με κιθάρα, μπάσο και τύμπανα και φυσικά σκεφτήκαμε εάν έπρεπε να βρούμε έναν πλήκτρα ή αν έπρεπε εγώ να παίξω πλήκτρα. Και σταδιακά ξεκίνησα να παίζω πλήκτρα γιατί κανείς δεν έπαιζε. Κανείς δεν έπαιζε και σε αυτό το στυλ. Για μένα είναι πάντα δύσκολο να γράψω ένα riff και να έχω ένα άλλο άτομο να το παίζει... σκέψου τον Tony Iommi ή τον Brian May. Ξέρεις πως κανείς δεν θα το παίξει όπως αυτοί. Πιστεύω πως οποιοσδήποτε, ακόμη και ο John Lennon έπαιζε τα riff της κιθάρας διαφορετικά απ' ότι ο George και είναι μεγάλη επιβράβευση για μένα να παίζω τα δικά μου riff στο δίσκο. Δε θέλω να μειώσω τον A.H.M Jones ή τον Ace Mark, αλλά ημέρα δόξας για μένα, είμαι πολύ ενθουσιασμένος γι αυτό.

Το μόνο μου παράπονο είναι πως φαίνεται να λείπει ένα πιασάρικο κομμάτι στο στυλ του "Money It's Pure Evil".  Απέφυγες να γράψεις ένα τέτοιο τραγούδι ή απλά δεν σου βγήκε;
Θεωρείς πως λείπει ένα τραγούδι σε τέτοιο στυλ;

Ναι, δεν νομίζω πως υπάρχει ένα single που να ξεχωρίζει όπως το "Money It's Pure Evil", που σου κολλάει από την πρώτη φορά που το ακούς...
Εντάξει, για μένα υπάρχουν τραγούδια που ξεχωρίζουν. Αυτό που λες για το "Money It's Pure Evil" είναι μεγάλο κομπλιμέντο. Μακάρι να είχε πάει καλύτερα σαν single σε σχέση με το πως πήγε πραγματικά. Είχε ένα πολύ μεγάλο ρεφρέν. Δεν συνηθίζω να γράφω έτσι, σκεπτόμενος ένα μεγάλο single ή κάτι τέτοιο, αλλά τραγούδια όπως το "Alien Frequency", "Already Gone" και "Control Freak" είναι πιθανότατα το πιο κοντινό σε lead single. Ίσως τους λείπει η καθολική αποδοχή, αλλά ακούγονται καλά. Δεν ξέρω τι είναι δραστικό και τι όχι. Ο κόσμος συνήθως δεν αντιδρά πολύ καλά σε αυτό το είδος των singles. Ποιός θα περίμενε ότι το "Knights Of Cydonia" θα ήταν single; Kι όμως ήταν. Δεν βλέπω αυτό το τραγούδι σαν single. Είναι ένα φοβερό κομμάτι, πιθανότατα το αγαπημένο μου από τους Muse. Πιστεύω πως οποιοδήποτε τραγούδι είναι καλό θα ταίριαζε στη φόρμουλα ή την ενορχήστρωση... Ποιός ξέρει; Είναι δύσκολο να εκτιμήσεις την ανταπόκριση που θα έχει. Αλλά μου αρέσει το "Money It's Pure Evil".

Είναι πιθανότατα το καλύτερο κομμάτι σας, είναι φανταστικό...
Σ' ευχαριστώ...

Φαίνεται να έχεις μια τάση να αναμειγνύεις λέξεις για τίτλους τραγουδιών όπως το "Vertigod" το οποίο είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια στο δίσκο. Ειδικά το a-capella πολυφωνικό μέρος στο τέλος είναι εκπληκτικό.
Το τραγούδι αυτό είναι μια μίξη μερικών πραγμάτων, κυρίως προερχόμενο από τα τρομερά προβλήματα με ίλιγγους (Vertigo) που έχω αντιμετωπίσει στη ζωή μου. Είναι όταν ξεκινά από το εσωτερικό αυτί και χάνεις την καθολική ισορροπία σου και απλά πέφτεις κάτω. Όχι όπως λένε μερικοί «ω ζαλίζομαι, σαν σε ένα τρενάκι, είμαι στο αεροπλάνο ή στο αμάξι και ζαλίζομαι, παθαίνω ναυτία και κάνω εμετό». Αυτά συμβαίνουν σε κάθε φυσιολογικό άτομο, αλλά εγώ έχω πραγματικό ίλιγγο, που κυριολεκτικά πέφτεις κάτω, γιατί είναι σαν να κάθεσαι σε ένα φλιτζάνι τσαγιού (σ.σ.: βλέπε παιχνίδι στα luna park) όπου στριφογυρίζεις για μια ώρα και όταν κατεβαίνεις δεν μπορείς να δεις ούτε τον ορίζοντα, απλά σωριάζεσαι κάτω. Ήταν ένας συνδυασμός διαφόρων ιδεών, περισσότερο για το φόβο και τον πανικό που έχεις όταν αντιμετωπίζεις έναν ίλιγγο, για τα εσωτερικά κανάλια των αυτιών, το λαβύρινθο του αυτιού και τα υγρά, τα διάφορα επίπεδα που σου λένε που βρίσκεσαι. Μπορεί ακόμη και να χάσεις την ακοή σου. Δοκίμασα να το βάλω σε ένα κομμάτι, αυτό το μανιακό χάος που αντιμετωπίζω. Αυτό ήταν όλο. Όσον αφορά το συνδυασμό των λέξεων πιθανότατα πίστευα πως ήμουν ο θεός των ιλίγγων γιατί το πάθαινα τόσο πολύ. Ίσως όχι όσο άλλοι άνθρωποι, αλλά το είχα πολύ στη ζωή μου. Απλά συνέβη να δω τη λέξη και να πω, «g, o, θα μπορούσα να βάλω ένα d στο τέλος» (γέλια). Μου αρέσει κι εμένα πολύ αυτό το κομμάτι, είναι από τα αγαπημένα μου.

Μιας κι ανέφερα τα πολυφωνικά μέρη, πρέπει να σου πω ότι μου αρέσουν πολύ και υπάρχουν πολλά στα άλμπουμ σας. Ποιά μπάντα θα προτιμούσες για τα πολυφωνικά της μέρη, τους Gentle Giant ή τους Queen;
Ω φίλε! Αυτό είναι δύσκολο. Επειδή εμπνεύστηκα μεγαλώνοντας περισσότερο με τους Queen, θα διάλεγα μάλλον τους Queen αντί για τους Gentle Giant. Είναι μάλλον η πιο σημαντική μπάντα για μένα. Ο Freddy Mercury είναι ένας από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές όλων των εποχών και ο Brian May είναι μέσα στους τρεις κορυφαίους κιθαρίστες για μένα. Οι Gentle Giant είναι πιθανότατα μια από τις πιο αγαπημένες μου keyboard-related μπάντες. Ο Kerry Minnear είναι κορυφαίος και μαζί με τον Richard Wright από τους Pink Floyd, δυο από τους αγαπημένους μου. Αυτοί οι τύποι πραγματικά δημιουργούν επίπεδα και ηχητικά τοπία με τα πλήκτρα, όχι όπως ο Keith Emerson και ο Rick Wakeman που επικεντρώνονταν στα riffs και τα σόλο. Με τον Kerry και τον Richard είναι περισσότερο για τις υφές και τη βάση του κομματιού και ήμουν πάντοτε περισσότερο αυτού του είδους πληκτράς. Σίγουρα πάντως θα επέλεγα τους Queen σε αυτή την ερώτηση.

Παρ' όλο που δεν έχω τους πλήρεις στίχους, φαίνεται να έχουν ενδιαφέρουσες γραμμές και θα ήθελα να μάθω τι είχες στο μυαλό σου όταν τους έγραφες.
To "Incredible Time Machine" concept είναι μια μίξη δύο ιδεών. Αρχικά ο δίσκος θα αποτελούνταν από δύο άλμπουμ. Το ένα θα λέγονταν "Into The Maelstrom" και το άλλο "Incredible Time Machine”. Η ιδέα βασίζεται σε ένα ψυχολογικό ταξίδι στο χρόνο, όχι σε φυσικό επίπεδο. Έχει να κάνει με ψυχολογικά θέματα και το πως αντιμετωπίζουμε τον πόνο, τον φόβο για το μέλλον και την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Υπάρχει ένα κομμάτι στο "Mr. Harry McQuhae" για το φίλο μου A.H.M. Butler Jones, τον αρχικό κιθαρίστα των Bigelf που έχασε τη ζωή του. Είχε πέσει σε κόμμα όσο ήμασταν σε περιοδεία στη Σουηδία, ακριβώς πριν το άλμπουμ "Hex", οπότε ήταν σαν να εξορκίζω τους δαίμονες ψυχολογικά και έβγαλα όλα αυτά από μέσα μου, επειδή με έτρωγε για πάνω από δέκα χρόνια. Στόχευα σε κάτι τύπου "Planet Of The Apes", ότι η ανθρωπότητα είναι ελαττωματική,  όπως στο "The Matrix" και ό,τι κι αν κάνουμε, θα έχουμε κάτι σαν αποκάλυψη, όπου θα υπάρχει ένα ρομπότ τεχνητής νοημοσύνης, θα είναι κάτι που η ίδια η ανθρωπότητα θα έχει δημιουργήσει. Υπάρχει κάποιο σφάλμα με το πρόγραμμα και θα είναι στόχος στο μέλλον των υπολογιστών να επιδιορθωθεί. Πάνω κάτω με αυτό το θέμα έχουν να κάνουν οι στίχοι. Δεν είναι όλοι συνδεδεμένοι με την ιστορία, κάποιο είναι σκέψεις και αντιδράσεις για το πιθανό μέλλον που για μένα είναι ένα κακοποιημένο ρετρό μέλλον που δεν νομίζω πως θέλω να το ζήσω. Δεν βλέπω την ανθρωπότητα σε ένα γλυκό, space-age κόσμο, πιστεύω πως θα τον καταστρέψουμε πριν να φθάσουμε εκεί.

Δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω ότι έχετε ένα τραγούδι που λέγεται "Τheater Of Dreams", και όταν άκουσα το πρώτο verse σκέφτηκα πως κάνεις πλάκα στον Mike...
Ναι, αυτό ήταν ένα κομμάτι που έγραψα για τον Mike και δεν υπήρχε σκοπός να μπει καθόλου στο άλμπουμ, δεν υπήρχε καν σχέδιο να το ηχογραφήσουμε. Απλώς, διάβαζα διάφορα άσχημα και κακά σχόλια για τον Mike στο internet, πολύ μίσος γενικά, τα περισσότερα ψέματα βέβαια. Και συνομιλούσα με τον Mike για το τί γινόταν με τους Dream Theater, είχα μάθει πολλές λεπτομέρειες και τις σκέψεις του φυσικά για το ζήτημα. Ήμουν και σε περιοδεία μαζί τους, την τελευταία που έκαναν μαζί του, ήμουν εκεί. Οπότε διάβαζα όλα τα troll σχόλια και ξέρεις, πρόκειται για τη ζωή κάποιου ανθρώπου. Όσο φωνακλάς και ομιλητικός να είναι ο Mike μερικές φορές, είναι ένας υπέροχος και ευγενικός άνθρωπος με μια μεγάλη καρδιά, πάντα προσπαθεί να ζει τη στιγμή και να κάνει το σωστό. Μου χτύπησε άσχημα λοιπόν και άρχισα να γράφω το πρώτο riff και το πρώτο πράγμα που βγήκε ήταν η γραμμή «Sometimes you choose the wrong way, but pay no mind». Ήμουν στον υπολογιστή μου όταν έπαιξα την συγχορδία και απλά πάτησα το κουμπί κι άρχισα να γράφω, τότε μάλιστα είπα κάτι σαν το "Theater Of Dreams" στο ρεφραίν και δεν το σκέφτηκα ιδιαίτερα για αρκετό καιρό από τότε, ούτε καν το ηχογράφησα ή το άκουσα. Όταν ήμασταν στο studio με το Mike και γράφαμε τα drums , με ρώτησε εάν υπήρχαν άλλα τραγούδια, οπότε του έδειξα κάποια demos για να δούμε απλά αν υπήρχε κάτι που μας είχε ξεφύγει  κι όταν άκουσε το κομμάτι που έγραψα γι αυτόν ενθουσιάστηκε. Μου είπε «ξέχνα το για ποιον είναι γραμμένο το τραγούδι, είναι φοβερό, θα σε ενδιέφερε να το κάνουμε;» κι εγώ φυσικά είπα ναι. Αλλά ξεχάσαμε να το ηχογραφήσουμε και ήταν γύρω στις 12:45 το βράδυ, σχεδόν 1:00 τα ξημερώματα και το στούντιο ήταν έτοιμο να κλείσει, και ο Mike λέει «Τι θα κάνουμε με το "Theater Of Dreams";», οπότε το γράψαμε σε δύο μόνο takes, κυριολεκτικά τα τελευταία 15 λεπτά της ηχογράφησης του δίσκου, κι αυτό ήταν! Οπότε ναι, είναι ένα από τα αγαπημένα μου, θεωρώ πως είναι ένα όμορφο κομμάτι και περάσαμε καλά κατά τη διαδικασία της παραγωγής, το γυρίσαμε σε ένα στυλ heavy Beatles, είχε πολύ πλάκα. Δεν ήξερα καν ότι θα συμπεριλαμβανόταν τελικά στο δίσκο, απλά πήρε μια δική του υπόσταση και συνέχισε να υπάρχει.

Ανέφερες πριν ότι κατάφερες να χτίσεις έναν ξεχωριστό ήχο για τους Bigelf και συμφωνώ, αλλά πέραν αυτού είναι εύκολο για κάποιον να δει τις πιο προφανείς επιρροές, και θα έλεγα πως οι Beatles, Pink Floyd, Black Sabbath και Queen είναι οι πιο επιδραστικοί στον ήχο σας. Πως θα τους κατέτασσες ως τους πιο σημαντικούς για σένα και τον ήχο των Bigelf;
Αυτές τις τέσσερις μπάντες; The Beatles, Sabbath, Floyd και Queen; Μάλλον θα τους έβαζα σε αυτή τη σειρά. Οι Beatles άλλαξαν όλη μου τη ζωή, τον τρόπο που βλέπω τη μουσική, τον τρόπο που βλέπω την τέχνη γενικότερα, ακόμη και το πώς γράφω στίχους. Οι Beatles πραγματικά διαμόρφωσαν  σχεδόν τα πάντα επάνω μου. Αλλά υπήρχαν και στιγμές που δεν ήμουν απολύτως κολλημένος πάνω σε αυτό, μου άρεσαν πολύ οι Sabbath και πάντοτε με τραβούσε η βαρύτητα που έβγαζαν, το riffing και η σκοτεινιά, αλλά επίσης και το έξυπνα pop songwriting και τα ηχητικά τοπία που δημιουργούσαν οι Beatles. Νομίζω πως πολύ λίγες μπάντες έχουν καταφέρει να τα αναπαράγουν. Υπάρχει το "Abbey Road", έχουν κάτι μοναδικό αυτοί οι δίσκοι, η αλληλουχία των συγχορδιών που χρησιμοποιούνται, υπάρχει κάτι που κανείς δεν έχει καταφέρει να αναπαράγει ή να βρει αυτό το μικρό σημείο, είναι πολύ μοναδικός ο τρόπος που έγραφαν τα τραγούδια. Άλλη μια τεράστια επιρροή στη ζωή μου είναι οι Pink Floyd και οι Queen, ακούγοντας όλους σχεδόν τους δίσκους τους. Φυσικά ένα μεγάλο μέρος βγαίνει και στους Bigelf. Κάπως έτσι γίνεται συνήθως.

Εάν είχες να διαλέξεις ένα άλμπουμ από αυτές τις τέσσερις μπάντες που είναι το αγαπημένο σου και το πιο σημαντικό για σένα ως μουσικό και οπαδό, ποιό θα ήταν αυτό;
Για τους Beatles, είναι το "Abbey Road" ή το "The White Album", αλλά μάλλον θα έλεγα το "Abbey Road". Από τους Black Sabbath, είναι πιθανότατα το "Master Of Reality", περισσότερο από το "Paranoid". Για τους Pink Floyd... πω φίλε είναι δύσκολη ερώτηση αυτή... Σήμερα θα έλεγα σίγουρα το "Animals". Είναι ένας από τους τελειότερους δίσκους. Πάντα ήμουν ανάμεσα σε δυο, το "Animals" και το "Wish You Were Here". Το "Wish You Were Here" είναι μάλλον καλύτερο άλμπουμ, αλλά το "Animals" έχει κάτι το μοναδικό. Και μετά στους Queen, πάλι είμαι ανάμεσα σε δυο, το "A Night At The Opera" και το "Sheer Heart Attack". Πιθανότατα όμως θα επέλεγα το "A Night At The Opera". Η πέμπτη μπάντα θα ήταν οι King Crimson και θα επέλεγα το πρώτο άλμπουμ, είναι απίστευτο.

Οφείλω να πω πως συμφωνώ με τις περισσότερες επιλογές σου. Ξέρω πως είναι δύσκολη ερώτηση. Αν με ρωτήσεις αύριο μπορεί να έχω αλλάξει γνώμη για κάποιες από τις επιλογές μου...
Αυτό είναι πάνω κάτω. Τρελαίνομαι για το "Sgt. Pepper",  τρελαίνομαι για το "Dark Side" και αγαπώ όλα τα άλμπουμ των Queen. Είναι τόσο δύσκολο. Ξέρω για τα περί απομονωμένου νησιού κλπ, μου αρέσει να παίζω αυτά τα παιχνίδια, το κάνουμε και στο συγκρότημα όταν κάνουμε περιοδεία, αναφερόμενοι σε «αυτό το σόλο», ή «αυτό το drum fill», ξέρεις όλες αυτές τις χαζομάρες. Αυτή η φάση είναι η καλύτερή μας με τον Mike Portnoy, το κάνουμε συνέχεια και βγαίνει από το πάθος και την αγάπη για τη μουσική. Είναι ένα κομμάτι κι αυτό.

Μερικές φορές μου δίνεις την αίσθηση πως δεν ακούς καθόλου σύγχρονη μουσική. Ισχύει αυτό; Ακούς καθόλου σύγχρονη μουσική ή κάποιες μοντέρνες μπάντες;
Ναι, ναι. Ακούω και μοντέρνα πράγματα. Αν εννοείς πράγματα που κυκλοφορούν σήμερα, δεν ακούω τόσο πολύ, αλλά υπάρχουν στο iPod μου και ακούω πχ The Mars Volta, μου αρέσουν οι Beasty Boys και θεωρώντας μοντέρνο ότι δεν βγήκε στα 70's μεγάλωσα με Adam And The Ants, Japan, Duran Duran, Depeche Mode και αυτές είναι οι πρώιμες επιρροές όσον αφορά στο synthesizer, όλα από το νέο κύμα Βρετανικής μουσικής που συνέβη τότε. Μετά είναι οι System Of A Down, αγαπώ πολύ τους Rage Against The Machine…ξέρεις ποιο είναι το βασικό μου πρόβλημα με τις μπάντες όσο περνά ο καιρός; Μου αρέσει όταν μια μπάντα έχει εικόνες και οι περισσότερες έχουν εγκαταλείψει το οπτικό περιεχόμενο. Οι Beastie Boys -παρόλο που δεν είναι rock η μουσική τους - είναι πολύ οπτικοί. Ξέρουν τι κάνουν και είναι πολύ καλοί στο να συνδυάζουν το οπτικό κομμάτι με τη μουσική. Φαίνεται πως κάπου στα 90's αυτό το στοιχείο χάθηκε και δεν επικεντρώνονταν οι μπάντες στο οπτικό μέρος. Εγώ πιστεύω πως αυτό το οπτικό κομμάτι συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με αυτό που ακούς.

Τέλος, θα ήθελα να μάθω τώρα πως ένιωθες που ήσασταν πιο δημοφιλείς στη Σουηδία απ' ότι στις Η.Π.Α.;
Αγαπώ πολύ τη Σουηδία. Δεν είχα ιδέα τότε. Εκείνο τον καιρό που βγάζαμε το "Money Machine" και κάναμε ηχογραφήσεις, περίπου το 1997-1998, τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά εδώ στις Η.Π.Α. Ήμασταν παρεξηγημένοι και περνούσαμε απαρατήρητοι, όταν το "Closer To Doom" πήρε πέντε αστέρια σε ένα σουηδικό περιοδικό, κάτι που ήταν ανήκουστο. Ελάχιστες μπάντες το καταφέρνουν. Εγώ είπα «ας πάμε απλά» και αρχίσαμε να κάνουμε μερικά shows, παίξαμε στη Γερμανία, στη Φινλανδία, και βλέπαμε τι γινόταν. Φυσικά, εκεί είναι που αποκτήσαμε cult status, το πραγματικό underground όνομα φτιάχτηκε στη Σουηδία. Είμαι πολύ ευγνώμων, διότι η Σουηδία μας πήρε υπό την προστασία της κατά κάποιο τρόπο. Μας στήριξαν πολύ για αρκετό καιρό. Είχαμε Σουηδικό management για καιρό, Σουηδική δισκογραφική, και ηχογραφήσαμε το "Hex" στη Σουηδία, ο ατζέντης μου ήταν επίσης στη Σουηδία. Είναι πολύ έξυπνοι εκεί. Ξέρεις, η Σουηδία αλλά και η Ευρώπη γενικότερα δεν παράτησαν ποτέ το classic rock, το progressive rock, το καλό και στιβαρό psychedelic rock. Είναι ακόμη στο αίμα τους, το αγαπούν ακόμη. Αντίθετα στις H.Π.Α. είναι διαφορετικά. Όλα προχωράνε προς τις σύγχρονες τάσεις. Δεν έχει πολύ νόημα εκεί να παίζεις vintage ή retro μουσική αν προτιμάς, αλλά αυτή δεν έφυγε ποτέ από την Ευρώπη.

Λοιπόν, Damon, εύχομαι να παίξετε ζωντανά σύντομα εδώ και σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου.
Σ' ευχαριστώ Χρήστο, ευχαρίστησή μου. Τα λέμε σύντομα.