Ανασκόπηση 2021: Jazz

Floating Points, Pharoah Sanders & The London Symphony Orchestra

Κατά κοινή ομολογία, ένας από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς ανεξαρτήτως είδους. Κάτω από την εποπτεία του thirty something παραγωγού ηλεκτρονικής μουσικής Floating Points, παρακολουθούμε την ένωση τριών διαφορετικών μουσικών κόσμων, της ηλεκτρονικής, της κλασικής και της jazz. Το "Promises" καθοδηγείται από ένα και μόνο ακόρντο που ταξιδεύει σε σκηνές και δεκαετίες, τη στιγμή που η ορχήστρα προσθέτει τις ανατριχιαστικές της πινελιές και ο τεράστιος Sanders χαρίζει μια ανεπανάληπτη, απολύτως υπερβατική ερμηνεία με το σαξόφωνο του. Μια υπερπαραγωγή υποστηρίζει το όλο εγχείρημα - άσε κάποιους να νομίζουν πως πρόκειται για δίσκο απλό - και το "Promises" θα συνεχίζει να ταξιδεύει προς το άπειρο.

Fire!

Παίζει άνετα με την πρωτιά σε ότι μπορούμε να πούμε πειραματικό jazz. To τρίο από τον βορρά φτιάχνει κάτι δύσκολο μεν, προσιτό δε. Αυτοσχεδιαστική μουσική που με περίσσια άνεση μπορείς να την τιτλοφορήσεις ως απολαυστική και φευγάτη. Δεν είναι η μπάντα που κρατάει δεσμούς με το παρελθόν, οπότε οι δίσκοι της είναι εξ ορισμού προοδευτικοί και ξεχωριστοί. Δεν έχει υπερβολές, ούτε φανφάρες. Έχει μια ουσία που χωρίς κενά και ψευτοψαγμενιές είναι πραγματικά μοντέρνα και ζόρικη. Είναι εύγευστο, έξυπνο και καλοφτιαγμένο. Το "Defeat" είναι ένας τρομερά avant garde, εντυπωσιακά spiritual και πάρα πολύ free jazz δίσκος που δύσκολα θα ξεπεραστεί. Η καλή μουσική, ακόμα κι όταν είναι δύσκολη, ξεχωρίζει.

Irreversible Entanglements

Δύσκολες μουσικές, αλλά πρωτοπόρες και ακραία ενδιαφέρουσες. Κουλτούρα. Άποψη. Μάχη. Ιδέα. Το "Open The Gates" καθιερώνει την μπάντα ως μία από τις καλύτερες σύγχρονες μπάντες στον χώρο. Οι Irreversible Entanglements εδώ ξαναδείχνουν και αποδεικνύουν πόσο απίστευτοι μουσικοί είναι. Εδώ ουσιαστικά φτιάχνουν κάτι που μόνο αυτοί μπορούν. Εδώ μας εξηγούν γιατί η μουσική είναι μία, γιατί δεν υπάρχουν όρια, γιατί το παλιό πρέπει να δένει με το καινούργιο, γιατί το παραδοσιακό πρέπει να μπλεχτεί με το φρέσκο, γιατί οι ιδέες δεν πρέπει να κολλάνε σε είδη και συνταγές και στεγανά. Καταφέρνουν την ένωση προχωρημένης jazz, ποίησης και πνευματικής μουσικής, που συνδέει εκπληκτικά το παρελθόν και το μέλλον.

Sons Of Kemet

Όταν έχεις Shabaka Hutchings στο σαξόφωνο δεν εχεις τίποτα να φοβηθείς. Από πίσω αλλαγές είναι οι Steve Williamson, Cassie Kinoshi και Kebbi Williams που βοηθούν σε συγκεκριμένα κομμάτια στο πνευστό. Φωνητικά από Joshua Idehen, Angel Bat Dawid, Moor Mother, Kojey Radical και D Double E. Μαγεία. Κρουστά , tuba , τρομπόνι και τρομπέτα γεμίζουν τις συνθέσεις. Η μίξη εξαιρετικά μοντέρνας και (υπερ)προχωρημένης jazz με κάθε είδους τραγουδιού (χορωδίες, φωνητικά,rap) είναι απολαυστική. Το "Black To The Future" είναι δυναμικό, ενεργητικό, αινιγματικό και ethnic. Ο δίσκος είναι ότι καλύτερο θα ακούσεις φέτος στα μοντέρνα. Θα το λέγαμε και εμβληματικό έργο για τη μοντέρνα nu βρετανική σκηνή του σήμερα Παράλληλα είναι από τα καλύτερα στα παραδοσιακά. Απολαυστικό.

BADBADNOTGOOD

Το "Talk Memory" μπορεί να γίνει συντροφιά πίσω από οτιδήποτε κάνεις. Μπορεί όμως να γίνει και ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Έχει απίθανα κομμάτια που το καθένα ξεχωριστά αγγίζει το τέλειο σε σημεία. Αφήνοντας λίγο πίσω την ασύνδετη πορεία και τη σύνδεση των κομματιών του δίσκου και στεκόμαστε στις πολλές ομορφιές που χαρίζει. Αυτοσχεδιασμός, πειραματισμός και rock αισθητική. Δυνατές στιγμές και ιδιαίτεροι ήχοι. Εδώ θα βρεις μερικές από τις καλύτερες στιγμές τους. Είναι η αρχή μιας νέας περιόδου για το τρίο. Αρχή για νέες ιδέες. Αρχή για όμορφες μουσικές. Αρχή για πρωτότυπα πράγματα. Άλλος ένας εκπληκτικός δίσκος που μπορεί να σε κερδίσει σε πάρα πολλά σημεία.

John Coltrane

Μια ζωντανή έκδοση του πλατινένιου πλέον δίσκου του ηγέτη του σαξόφωνου "A Love Supreme: Live In Seattle" φέρνει η Impulse στα ράφια των καταστημάτων. Συνηθισμένο τα τελευταία χρόνια οι δισκογραφικές να αναζητούν χαμένα ή ξεχασμένα sessions από ζωντανές η στουντιακές προσπάθειες μεγάλων καλλιτεχνών του είδους. Είτε είναι κερδοσκοπικό, είτε είναι τυχαίο, εμάς μας ικανοποιεί καθώς μπορούμε να ακούσουμε μερικές μεγάλες στιγμές και ενδεχομένως κάποιες σημειώσεις που δεν είχαμε ακούσει ποτέ. Το παράξενο είναι ότι υπάρχει δίσκος "Live in Seattle" με την ίδια σύνθεση, το 1965, αλλά διαφορετικά κομμάτια. Απορίας άξιο λοιπόν πως δεν είχε κυκλοφορήσει τότε, αυτή η συλλογή κομματιών. Όμορφες, γνωστές και αξεπέραστες συνθέσεις με την προσθήκη του Pharoah Sanders που δίνει το κάτι άλλο στον πειραματισμό.

Miles Davis

Πολλές κυκλοφορίες για τον ηγέτη της τρομπέτας. Οι πιο σημαντικές φετινές είναι το "The Lost Concert" και το "Merci Miles! Live at Vienne", αλλά αξίζει να ψάξετε και το "Champions: Rare Miles From Τhe Complete Jack Johnson Sessions" το οποίο όπως αναφέρει και ο υπότιτλος του, δίνει μερικές σπάνιες εκτελέσεις της δισκάρας του Miles. Το πρώτο από τα ζωντανά, είναι μια εξαιρετική εμφάνιση στο Παρίσι το 1991 που αν καταγράψουμε ποιοι απίθανοι καλλιτέχνες εμφανίστηκαν μαζί του δεν θα μας φτάσει ο χώρος. Οι συνθέσεις που έχουν επιλεγεί είναι μια best of συλλογή. Λίγο πριν, είχε εμφανιστεί στη Βιέννη. Άλλη μία συναυλία λίγο πριν τον θάνατο του με πολύ διαφορετικές και ενδιαφέρουσες επιλογές κομματιών που αξίζει να ακούσετε.

Duke Ellington

H ηχογράφηση του "Berlin 1959" έγινε στη Γερμανία στις 4 Οκτωβρίου του 1959 στο Βερολίνο, στο Sportpalast. Η μπάντα (...and his orchestra) που ηγείται ο φανταστικός πιανίστας ήταν μεγάλη και αριθμητικά και παικτικά. Τρομπέτες: Cat Anderson, Fats Ford, Clark Terry και Ray Nance. Τρομπόνια: Britt Woodman, Quentin Jackson και Booty Wood. Άλτο σαξόφωνο ο Johnny Hodges και ο Russell Procope που παίζει και κλαρινέτο. Τενόρος σαξοφωνίστας ο Paul Gonsalves και ο Jimmy Hamilton που επίσης παίζει και κλαρινέτο. Βαρυτονίστας ο Harry Carney. Ο ήχος θυμίζει κάτι από τις τότε εποχές. Έχει swing, vocal, modal και έντονα ορχηστρικά στοιχεία bid band. Εξαιρετική συναυλία χωρίς εκπλήξεις αλλά με διασκεδαστικό αποτέλεσμα.

Marcos Resende

Είναι ουσιαστικά η πρώτη δουλειά του Marcos η οποία κατάφερε να κυκλοφορήσει μετά από 45 χρόνια! Το "Marcos Resende & Index" είναι μια εξαιρετικά progressive δουλειά του συνθέτη/πιανίστα που μπορεί να σε αφήσει άφωνο. Το κουαρτέτο έχει στο μπάσο τον Rubão Sabino, στα τύμπανα τον Claudio Caribé και στα σαξόφωνο και φλάουτο τον Oberdan Magalhães. Παρότι όλοι παίζουν γρήγορα, funk, φευγάτα και σε σημεία εντυπωσιακά η απίθανη δουλειά γίνεται στα πλήκτρα, το πιάνο και τα synths του Resende. Ηχογραφήθηκε το 1976 κι όμως ακούγεται τόσο φρέσκο και προοδευτικό. Λόγω κακής συμφωνίας έμεινε στο ράφι, αλλά το 2018 το επανέφερε ο ίδιος και με τη βοήθεια του Joe Davis άρχισε να το φρεσκάρει για να κυκλοφορήσει. Δυστυχώς πέθανε σχετικά απότομα λίγους μήνες πριν ολοκληρωθεί η δουλειά για να εκδοθεί ο δίσκος. Ένα fusion διαμάντι.

Bill Evans

Τον πιανίστα σε ένα διήμερο στην Ολλανδία συνόδευαν οι Eddie Gomez στο μπάσο και Marty Morell στα τύμπανα. Το "Behind Τhe Dikes: The 1969 Netherlands Recordings" είναι μια εξαιρετική συλλογή κομματιών που έχουν αποδοθεί εξαιρετικά σε ένα κοινό που δείχνει να το απολαμβάνει. Ο Evans ποτέ δεν κάνει επίδειξη, ποτέ δεν κάνει υπέρβαση, αλλά πάντα ακούς πόσο σταθερά και σίγουρα παίζει και προσφέρει αρμονίες, μελωδίες και συγχορδίες. Μια απολαυστική ζωντανή εμφάνιση. Επιπλέον αναζητήστε άλλη μια ξεθαμμένη live κυκλοφορία, ως Bill Evans Trio με τίτλο "On Α Friday Evening" σε μια εμφάνιση του 1975.

Check Also: Art Blakey Αnd The Jazz Messengers - "First Flight To Tokyo: The Lost 1961 Recordings", Herbie Hancock & Mwandishi - "July 21st, 1971, Nice, France"

Khan Jamal - "Infinity" (1984)

Σίγουρα τα 80s δεν είναι η καλύτερη δεκαετία για την jazz και δύσκολα σκεφτόμαστε αυτήν την περίοδο όταν αναφερόμαστε σε ξεχασμένα διαμαντάκια. Κι όμως, να που μία από τις επανακυκλοφορίες του 2021 που προκάλεσε αίσθηση προέρχεται από την περίοδο αυτή και είναι ένα μικρό αριστούργημα. Ο βιμπραφωνίστας Khan Jamal ηγείται ενός sextet που κινείται σε modal και spiritual πορεία. H ύπαρξη και περκασιονίστα, δίπλα σε drums και βιμπράφωνο, δίνει μία ρυθμική έμφαση στη μουσική αλλά τελικά το αποτέλεσμα είναι κυρίως μελωδικό συνέπεια του παιξίματος κυρίως των πνευστών (σαξόφωνο, φλάουτο και, στην ομότιτλη του δίσκου σύνθεση, φυσαρμόνικα) και του πιάνου.

George Otsuka Quintet - "Loving You George" (1975)

Δύο επανακυκλοφορίες φέτος από το ρεπερτόριο του σπουδαίου Γιαπωνέζου drummer, αμφότερες εξαιρετικές αν όχι απαραίτητες. Επιλέγουμε αυτή σε σχέση με το "Sea Breeze" του 1971 όχι απαραίτητα επειδή είναι καλύτερο αλλά μάλλον επειδή είναι ζωντανά ηχογραφημένο και η ενέργειά του ξεχειλίζει από κάθε αυλάκι του βινυλίου. Η τετράδα των μουσικών που συμπληρώνουν την κινητήριο μηχανή του Otsuka είναι εξαιρετική, με προεξέχοντα τον πιανίστα Fumio Karashima του οποίου η σύνθεση "Little Island" είναι και η μοναδική δικιά τους στο δίσκο. Οι εκτελέσεις τους όμως σε συνθέσεις των Kuhn, Riperton και Coltrane είναι οργασμικές.

Calvin Keys - "Shawn-Neeq" (1971)

Σαφέστατα στον τομέα των επανεκδόσεων ένα από τα γεγονότα της φετινής αλλά και της περσινής χρονιάς ήταν η σειρά επανεκδόσεων του καταλόγου της Black Jazz. Με τα χαρακτηριστικά ομοιόμορφα ασπρόμαυρα εξώφυλλα και ένα έντονο φλερτ προς τη soul jazz, είναι όλες οι κυκλοφορίες αξιόλογες οπότε επιλέξαμε δύο που ακούσαμε περισσότερο φέτος. O Calvin Keys στο ντεμπούτο του αποδεικνύεται ένας απολαυστικός jazz κιθαρίστας που τιμάει την παράδοση του rythm ‘n’ blues. Όπως συχνά συμβαίνει με τους κιθαρίστες, αφήνει λίγο χώρο στους υπόλοιπους μουσικούς για να βγουν στο προσκήνιο αλλά αυτό δε στοιχίζει στο αποτέλεσμα. Χορευτικός και με άμεσο αλλά πυκνό παίξιμο κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του δίσκου μπορεί να γίνει και πιο χαλαρός και ατμοσφαιρικός όταν το επιθυμεί όπως δείχνει η σύνθεση που ονόμασε και το δίσκο. Στο κάτω κάτω δεν είναι τυχαίο που του έχει αφιερώσει σύνθεσή του ο Pat Metheny.

Doug Carn - "Infant Eyes" (1971)

Συνεχίζοντας με τις επανεκδόσεις της Black Jazz, εδώ έχουμε τον Doug Carn σε ένα αριστούργημα για το οποίo η ανεξάρτητη αυτή εταιρεία πρέπει να είναι πολύ περήφανη. Ο πιανίστας αποδίδει με το συγκρότημά του κυρίως συνθέσεις άλλων μεγαθηρίων της jazz (Coltrane, Tyner, Shorter, Hutcherson) αλλά προθέτει στις περισσότερες στίχους τους οποίους αποδίδει πανέμορφα η σύζυγος του, Jean Carn. Το αποτέλεσμα ακροβατεί ανάμεσα στη soul και τη spiritual jazz, διατηρεί όλη τη μουσικότητα των αυθεντικών συνθέσεων προσθέτοντας την πολύ ουσιαστική φωνητική ερμηνεία που δένει άψογα με το σύνολο αντί να κυριαρχεί επί των μουσικών.

Art Blakey And The Jazz Messengers - "The Witch Doctor" (1967)

Κυκλοφορία του Art Blakey από τα 60s; Με Wayne Shorter και Lee Morgan στα πνευστά και Timmons - Merritt σε πιάνο και μπάσο; Με μόλις μία επανέκδοση σε βινύλιο στο μακρινό 1981; Και επίσημη επανέκδοση στην καταπληκτική σειρά Tone Poet της Blue Note; Ναι, ευχαριστούμε, με κλειστά μάτια. Ομολογουμένως για την εποχή που κυκλοφόρησε (ηχογραφήθηκε το ‘61), την εποχή που ο Coltrane ήδη κυκλοφορούσε τους τελευταίους του δίσκους και η «Νέα Μουσική» των Coleman, Ayler κτλ είχε ήδη κάποια χρόνια στις πλάτες της, το αυστηρό hard bop στυλ του δίσκου μπορεί να ήταν ξεπερασμένο. Πλέον όμως, με το προνόμιο της χρονικής απόστασης, το "Witch Doctor" μπορεί να εκτιμηθεί ως άλλο ένα παράσημο στη δισκογραφία ενός από τους μεγαλύτερους των μεγάλων.

Check also: JuJu - "A Message From Mozambique", Sun Ra - "Lanquidity", Andrew Hill - "Passing Ships", The Roots - "Roots ", Francisco Mora Catlett - "Mora! I & II"

Charles Lloyd & The Marvels

Ο Charles Lloyd είναι ένας εξαιρετικός και τεράστιος σαξοφωνίστας (και φλαουτίστας). Αν ψάξεις τη δισκογραφία του θα εντυπωσιαστείς. Είναι πλέον 83 χρονών. Μαζί του ως The Marvels είναι οι Bill Frisell (κιθάρα), Greg Leisz (pedal steel κιθάρα), Reuben Rogers (μπάσο) και Eric Harland (τύμπανα) και το "Tone Poem" είναι η τρίτη τους δουλειά. Αν και πλησιάζει να χαρακτηριστεί avant-garde jazz επειδή ξεφευγει λίγο σε ρυθμούς, αν προσέξεις καλά θα καταλάβεις ότι είναι ένα όμορφο μπλέξιμο post-bop με κιθαριστικές funk ιδέες. Εκτός από τρεις δικές του συνθέσεις εδώ θα ακούσεις διασκευές σε κομμάτια των Ornette Coleman, Thelonious Monk, Leonard Cohen, Gabor Szabo και Ignacio Villa σε μια διαφορετική μορφή. Η μπάντα λειτουργεί εκπληκτικά, δείχνουν ένα σωστότατο δέσιμο και το αποτέλεσμά είναι σίγουρα απολαυστικό.

Chris Potter

Εξαιρετικός καλλιτέχνης και ένα από τα σίγουρα ονόματα στον χώρο. Δεν απογοητευει σε ότι και να κάνει. Παίζει σαξόφωνα, κλαρινέτο, φλάουτο και πλήκτρα. Έχει μαζί του και φέτος τους James Francies στο πιάνο και Eric Harland στα κρουστά. Η δουλειά έγινε μετά τον προηγούμενο δίσκο επίσης εκπληκτικό τους δίσκο. Έχουμε ουσιαστικά πέντε πειραματικές αλλά εύκολες συνθέσεις που ενώ ακούγονται και πραγματικά είναι παραδοσιακές, έχουν τόσο έντονα πλήκτρα που ξεφεύγουν! Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους εν ενεργεία σαξοφωνίστες στον κόσμο. Αυτό ειναι το μόνο σίγουρο. Μερικές φορές όταν τελειώνει ένα σόλο του γουρλώνεις τα μάτια και ψάχνεις να δεις τι έγινε. Απολαυστικό "Sunrise Reprise" που αξίζει από όποια οπτική ή μουσικό ύφος κι αν το δεις.

Amaro Freitas

Το "Sankofa" είναι το τρίτο ολοκληρωμένο άλμπουμ αυτού του Βραζιλιάνου πιανίστα. Σχετικά άγνωστος στη χώρα του και τη Λατινική Αμερική γενικότερα. Δώστε αρκετό χρόνο όμως σε αυτόν τον δίσκο, γιατί ο καλλιτέχνης φαίνεται ότι έχει μπροστά του πολύ μέλλον και πιθανότατα λαμπρό. Το μείγμα της ακεραιότητας, του πάθους και της τεχνικής γνώσης είναι σαγηνευτικό και γοητευτικά ενδιαφέρον. Παίζει εξαιρετικά. Διακρίνεις πανεύκολα το ταλέντο του και αυτόν τον καινοτόμο, ξεχωριστό και μοναδικό του τρόπο στο παίξιμο. Χαϊδεύει τα πλήκτρα με εντυπωσιακό τρόπο. Πρόκειται για ένα προχωρημένο και αρκετά πειραματικό δημιούργημα, αλλά απαλό, όμορφο και κυρίως παραδοσιακό jazz δίσκο. Δεν είναι σαν όλα τα άλλα. Ξεχωρίζει.

Kenny Garrett

To λέει και ο τίτλος του "Sounds From The Ancestors" και ξεκαθαρίζει ότι ο Kenny φτιάχνει κομμάτια με σημεία που θυμάται από μικρό παιδί και δεν διστάζει να διασκευάσει, να χρησιμοποιήσει και να παραμορφώσει μερικές παλιές ιδέες. Υπάρχουν ρίζες από Detroit, Γαλλία, Νιγηρία και Γουαδελούπη. Ξεκίνημα με αφρικανικές μυρωδιές. Μετά ακούς κάτι από John Coltrane , πιο κάτω Aretha Franklin και Marvin Gaye. Δεν λείπουν ακόμα και κλασικές gospel ιδέες. Στη συνέχεια ακούς τον σεβασμό και τον φόρο τιμής που αποδίδει σε Art Blakey και Tony Allen. Σϊγουρα δεν λείπουν και μυρωδιές από Miles Davis. Είναι τρομερό. Αν τελικά θυμηθείς James Brown μέχρι και εμπειρίες από Jimi Hendrix αραξε και απόλαυσε το.

Fergus McCreadie

Το τρίο είναι οι David Bowden στο κοντραμπάσο, ο Stephen Henderson στα τύμπανα και φυσικά ο Fergus McCreadie στο πιάνο. Η μουσική του "Cairn" είναι πειστική, ξεχωριστή και δυνατά μελωδική. Εκτός από ικανοί στον αυτοσχεδιασμό οι νέοι αυτοί υμνούν μια σπάνια επιρροή από παραδοσιακή σκωτσέζικη λαϊκή μουσική. Ακούμε μια λυρικού ύφους jazz με folk χροιά. Παρότι μικροί σε ηλικία, είναι ήδη από τα καλύτερα πιάνο τρίο στον κόσμο αυτήν τη στιγμή. Ο ήχος τους είναι συναισθηματικά άμεσος και η συγκριτική απλότητα των κομματιών τους ξεγελάει, καθώς στην πραγματικότητα όλα είναι εντυπωσιακές και πολύ ώριμες συνθέσεις. Αξιο αναφοράς ότι οι μουσικές τους τσιμπάνε το συναίσθημα. Κάπως σε αρπάζουν και δεν λένε να σε αφήσουν.

Check Also: Wildflower - "Better Times", Julian Lage - "Squint", Franco Ambrosetti Band - "Lost Within You"

Jaubi

Να που ακούσαμε και απολαύσαμε μια μπάντα από το Πακιστάν. Να που τελικά κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Να που έμπλεξαν στο "Nafs Αt Peace" την παράδοση και ανατολίτικες μουσικές, με όργανα τα οποία δεν έχεις ξανακούσει (ούτε σαν όνομα). Σίγουρα δεν μας λέει τίποτα το sarangi, cajon, kalimba ή η tabla. Το αποτέλεσμα όμως είναι κάτι που παρότι παράξενο, δεν είναι πρωτόγνωρο. Ουσιαστικά, αν έχεις ακούσει πειραματικούς δίσκους των John Coltrane, Miles Davis, Wayne Shorter και Charles Mingus θα εντοπίσεις πολλές παρόμοιες ιδέες παιγμένες με λίγο διαφορετικούς ήχους. Η μουσική τους είναι πνευματική, σίγουρα προοδευτική και οι ήχοι τους εξελίσσονται απίστευτα δημιουργώντας μια χορευτική διάθεση και μια ταξιδιάρικη προοπτική.

Menagerie

O κιθαρίστας Lance Ferguson και βασικός συνθέτης των κομματιών παίζει κυρίως σε funk και soul μπάντες. Η νέα σύνθεση παρουσιάζει μια εξαιρετική μπάντα με τους Phil Noy στα σαξόφωνα (κάθε τύπου), Benjamin Hanlon στο μπάσο, Daniel Farrugia στα τύμπανα, Phil Binotto στα κρουστά και το vibraphone, Mark Fitzgibbon στο πιάνο, Ross Irwin στην τρομπέτα, Christin Deralas και Fallon Williams στα φωνητικά. Οι εννιά αυτοί παρουσιάζουν στο "Many Worlds" μια έξυπνη, ειδικά μοντέρνα, ιδιαίτερα εύκολη και ομολογουμένως εξαιρετικά πνευματική jazz με ωραίους, εύπεπτους και γλυκούς ρυθμούς. Η σύνθεση θυμίζει κλασικούς του παρελθόντος και ιδιαίτερα το παίξιμο στα πνευστά. Εξαιρετικά όμορφες spiritual μουσικές και ιδέες που συνδέουν την ιστορία της jazz με το παρόν.

Work, Money, Death

Βασικό όργανο το σαξωοφονο του Tony Burkill. Οι Neil Innes και Pete Williams γνωστοί από τους The Scorcerers. Το τεμπούτο τους λεγόταν "Work Money Death" οπότε αυτό κατέληξε το όνομα της μπάντας και ο τίτλος του δίσκου "The Space in Which the Uncontrollable Unknown Resides, Can Be the Place From Which Creation Arises" . H jazz τους χωρίζεται σε δύο μέρη. Μπροστά το "Dusk" και πίσω το "Dawn". Στο πιάνο είναι ο Adam Fairhall και στο πρώτο κομμάτι ακολουθούν μαζί με τον Tony τους υπνωτικούς ρυθμούς των υπολοίπων και προσφέρουν εκπληκτικές νότες και ιδέες, για να καταλήξουν σε εξαιρετικούς αυτοσχεδιασμούς και πειραματισμούς στο κλείσιμο της σύνθεσης. Μετά το σαξόφωνο ξυπνάει και μαζί με περίεργα κρουστά σολάρει και περιμένει την ενσωμάτωση του πιάνο, για να εκτοξευτούν μαζί σε κάτι εκπληκτικό. Η μουσική τους είναι εύκολη, υπνωτική και συνάμα ενθουσιαστική και γλυκιά.

Nat Birchall

Στα έξι κομμάτια του "Ancient Africa" ο Nat συνδυάζει πνευματικές μελωδίες και σόλο τύπου Coltrane. Παραδίπλα έρχονται μερικά εξαιρετικά αλλά απαλά στρώματα κρουστών που δίνουν στον ρυθμό και στην ατμόσφαιρα μια ειδική ομορφιά. Το σύνολο είναι παραγεμισμένο με αφρικανικές επιρροές. Ο δίσκος θέλει πάρα πολύ προσοχή για να τον καταλάβεις και σίγουρα για να αρχίσει να σου αρέσει. Δεν είναι τόσο δύσκολος ή αποκρουστικός, απλά δεν είναι το άκουσμα που το θεωρείς γνώριμο. Πραγματικά είναι εξαιρετικός και δεν του φαίνεται από τα πρώτα ακούσματα. Αξίζει να του χαρίσεις χρόνο και αυτός θα σε ανταμείψει, θα γίνει φίλος σου και θα σε συντροφέψει σε στιγμές γεμάτες αναμνήσεις.

Damon Locks

O δίσκος "Now" θα μπορούσε να είναι και στην ενότητα fusion αυτής της ανασκόπησης, σίγουρα και στην ενότητα nu. Πρακτικά παρουσιάζει εξαιρετικές μουσικές με λίγο απ’ όλα. Φτιαγμένο μέσα σε μια Αμερική που έβραζε (BLM) και έναν πλανήτη που ζει σε απομόνωση ταίριάζει με την εποχή του. Ο δίσκος δημιουργήθηκε μέσω αποστάσεων και προβλημάτων. Ο Damon είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον άνθρωπος και αξίζει να ψάξετε την πορεία του γενικότερα. Η μπάντα και οι 6 τραγουδιστές που απαρτίζουν το Black Monument Ensemble του είναι φανταστικοί. Η πνευματικότητα που είναι και το βασικό πλεονέκτημα της κυκλοφορίας αλλά και η ατμόσφαιρα αυτής της μοντέρνας και πειραματικής μουσικής είναι εξαιρετικές.

Check Also: Quetzal Tirado & Yoshi Wall - "Tarpaulin", Muriel Grossmann - "Union", James Brandon Lewis / Red Lily Quintet - "Jesup Wagon"

Slowly Rolling Camera

Σχηματίστηκαν στο Κάρντιφ το 2013 από τον Dave Stapleton, επίσης ιδρυτή της Edition Records. Είναι βασικός συνθέτης και πιανίστας και έχει μαζί τον Elliot Bennett ως κρουστό, τον Deri Roberts ως παραγωγό και την Dionne Bennett ως τραγουδιστρια και στιχουργό. Αυτή είναι η πέμπτη κυκλοφορία της μπάντας. Ο ήχος στο "Where Τhe Streets Lead" είναι μαγικός. To τι έχουν χωρέσει μέσα δεν περιγράφεται. Η ατμόσφαιρα κινηματογραφική και οι συνθέσεις απίθανα προσεγμένες. Σε υπνωτίζει, σε δελεάζει και σε κάνει να το ερωτευτείς. Είναι μια jazz που παρότι είναι αρκετά προχωρημένη, περιέχει πολλά όργανα και πληθώρα από εφέ, δεν είναι δυσπρόσιτη ούτε δύσκολη. Θα έλεγες ότι εδώ ακούς ένα μείγμα από jazz, neo-soul, trip-hop και ηλεκτρονική μουσική.

Elephant9

Πολλά διαφορετικά πλήκτρα. Στα έγχορδα μπόλικες κιθάρες και μπάσο σαν βασικός παίχτης. Διάφορα και διαφορετικά κρουστά. To τρίο από τη Νορβηγία θα μπορούσαμε να πούμε ότι προσπαθεί και παίζει μια μίξη από jazz με πολύ μοντέρνο και κινηματογραφικό rock τρόπο. Οι ήχοι είναι προοδευτικοί, έχουν κάτι ταξιδιάρικο και ζαλίζουν όντας ιδιαίτερα ψυχεδελικοί. Ο βηματισμός και το χτίσιμο των κομματιών είναι εκπληκτικός. Η ατμόσφαιρα κερδίζει και θα την έλεγες από ενδιαφέρουσα έως ασυγκράτητα φανταστική. Το ταξίδι που κάνεις για τρία τέταρτα μαζί με τις συνθέσεις του "Arrival Of The New Elders " είναι ποικιλόμορφο, μπλεγμένο και απολαυστικό. Δεν μας χάλασε που ένα jazz fusion κοντράρει psychedelic rock και neo-soul δίσκους.

Pino Palladino & Blake Mills

Ο Pino Palladino έχει παίξει μπάσο παντού (Elton John, D'Angelo, Eric Clapton, Phil Collins, The Who, Jeff Beck, Herbie Hancock, John Mayer, Adele, Ed Sheeran, Harry Styles και Jacob Collier). Έχει ένα τρόπο να ταιριάζει τον ρυθμό τους σε jazz, funk, soul, rock αλλά και pop μουσικές. Ο Βlake Mills είναι περισσότερο γνωστός για τις παραγωγές στους Fiona Apple, Perfume Genius, Phoebe Bridgers και Bob Dylan. Εδώ παίζει σιτάρ, κρουστά, synth, τύμπανα, κιθάρες, φλάουτο και μερικά ακόμα ψιλοψαγμένα και άγνωστα στο κοινό όργανα. Στις συνθέσεις τους υπάρχουν άλλοι 13 μουσικοί με σαξόφωνα, βιολιά και λοιπά όργανα που μπλέκουν ακόμα πιο όμορφα τους ήχους. Τελικά οι μουσικές εδώ κινούνται από την Αφρική, περνάνε στην Αμερική με funk διαθέσεις, κλείνουν το μάτι στην ευρωπαϊκή nu-jazz και καταλήγουν στην Κούβα εξερευνώντας στην πορεία ότι μπορείς να φανταστείς. Το "Notes With Attachments" είναι τελικά όσο fusion πάει!

Dave Holland

Έχουμε να κάνουμε με ένα τρίο των Dave Holland σε κοντραμπάσο και ηλεκτρικό μπάσο, Kevin Eubanks στην κιθάρα και Obed Calvaire στα τύμπανα. Ο κύριος κύριος Dave είναι ένας φοβερός μπασίστας που παίζει άνετα και τις περισσότερες φορές σπέρνει, σε τρίο και κουαρτέτα σε περιβάλλον fusion και post-bop, όπως και σε μεγάλα μουσικά σύνολα. Προφανώς όπως καταλάβατε μαγεύει στο κοντραμπάσο, αλλά κάνει ασύλληπτα πράγματα και στο ηλεκτρικό. Μην ξεχνάμε ότι τον είχε επιλέξει ο τιτάνας Miles Davis για να παίζουν μαζί. Έγινε 75 ετών, αλλά το "Another Land" δείχνει ξεκάθαρα ότι η φωτιά, η ενέργεια και το πάθος δεν σβήνουν ποτέ. Ο ήχος είναι βασίζεται στα έγχορδα. Έχει ένα rock ύφος, αλλά προφανέστατα η δομή του και η ατμόσφαιρα είναι ένα καλάθι γεμάτο jazz.

Portico Quartet

Σύγχρονη τζαζ. Μινιμαλιστική ηλεκτρονική μουσική. Μοντέρνα κλασική. Τρεις αξονες που τελικά δένουν φανταστικά μεταξύ τους. Η καραντίνα τους βοήθησε να εξερευνήσουν τις μουσικές και τους ήχους που είχαν φανταστεί. Μεγάλες φιλοδοξίες και ζεστοί ήχοι που συναντιούνται σε μια κατάλληλη διασταύρωση όπου η υφή τελικά υπερισχύει του είδους. Είναι δεμένο. Είναι μπλεγμένο. Έχει λίγο από διαφορά και πολύ από τίποτα. Δηλαδή, είναι ένα ύφος, για να μην πουμε είδος ή παρακλάδι, μόνο του. Αν θες κάτι ατμοσφαιρικό, μινιμαλιστικό, κλασικό και jazz όμως, σίγουρα στο μοντέρνο "Terrain" θα βρεις κάτι πολύ όμορφο και φρέσκο.

Check also: Nick Walters & The Paradox Ensemble - "Implicate Order", Błoto - "Kwasy i Zasady", Antonio Neves -"A Pegada Agora é Essa", John Carroll Kirby - "Septet"

William Parker

Το έργο "Migration Of Silence Into Αnd Out Οf The Tone World" διαρκεί περίπου 10 ώρες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δέκα διαφορετικά albums. Συλλογή φωνητικών και ενόργανων σουιτών που ηχογραφήθηκαν για αυτό το έργο από τα τέλη του 2018 έως τις αρχές του 2020. Οι γυναικείες φωνές είναι ο πραγματικός πυρήνας του. Μουσική συναισθηματική και ατρόμητη. Πολύ μοντέρνα αλλά και προσαρμοσμένη στην παράδοση. Η τέχνη του Parker δεν αντλεί μόνο από το βαθύτερο πηγάδι της αφροαμερικανικής κουλτούρας, αλλά έχει έμπνευση από όλο τον κόσμο, ήχους από την Αφρική, την Ασία και την Ινδονησία καθώς και την Ευρώπη και την Αμερική. Φωνές από Ellen Christi , Andrea Wolper, Fay Victor, Jean Carla Rodea, Kyoko Kitamura, Lisa Sokolov και Raina Sokolov-Gonzalez.

Ill Considered

Οι Βρετανοί μετά από μια σειρά δέκα δίσκων αριθμημένων με το όνομα τους, κυκλοφορούν και κάτι με ξεχωριστό τίτλο. Το "Liminal Space" ακούστε το οπωσδήποτε. Κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο και παραλίγο να μην ήταν στην ανασκόπηση. Κυκλοφόρησε αργά και οι λίγες ακροάσεις το αδικούν γενικότερα στον παγκόσμιο τύπο. Αυτός είναι ένας από τους καλύτερους φετινούς avant δίσκους που συνδυάζει υπέροχα έως και καταπληκτικά fusion, spiritual και παραδοσιακές bop ιδέες. Η μπάντα έχει αξιόλογα ονόματα. Idris Rahman στο σαξώφονο ίσως φτάνει. Αλλά αξίζει να σημειώσουμε και τους Liran Donin, Emre Ramazanoglu και Tamar Osborn. Χαοτικοί ρυθμοί που πυκνώνουν μέχρι να συναντηθούν με ήρεμες μελωδίες που στέκονται σε μια αριστοτεχνική δουλειά από φλάουτο, ντραμς, τούμπα και σαξόφωνα.

Thumbscrew

Οι Tomas Fujiwara (κρουστά, τύμπανα), Mary Halvorson (κιθάρες) και Michael Formanek (μπάσο, κόντραμπάσο) παρουσιάζουν στο "Never Is Enough" κάτι πολύ προχωρημένο. Οι εννιά συνθέσεις, έχουν μοιραστεί ώστε ο καθένας να έχει δημιουργήσει τρεις από αυτές. Τα δάχτυλα και των τριών χαϊδεύουν απίστευτα τα όργανα. Είναι πολύ όμορφο και ταυτόχρονα ήρεμο, όσο τολμηρό κι αν είναι, το άκουσμα αυτών των δημιουργιών. Το συναίσθημα που αφήνουν είναι στενάχωρο και μελαγχολικό. Τα κοψίματα, τα γυρίσματα και οι αλλαγές του παραπέμπουν σε ψυχεδελικού rock συνθέσεις, μέχρι και progressive metal ακούσματα σαν να τα αφουγκράζεσαι σαν στιλ κάπου πίσω. Είναι σίγουρα μια από τις πιο διαφορετικές avant-garde jazz.

Archie Shepp & Jason Moran

Αρκεί να γράψουμε για το σπαρακτικό σαξόφωνο του πρώτου και το αρμονικό και φλογερό πιάνο του δεύτερου. Ο δίσκος "Let My People Go" είναι συγκινητικός. Ο δίσκος έχει μυρωδιά Black Lives Matter. Η φωνή και το σαξόφωνο ραγίζουν, κλαίνε και σου καταστρέφουν την καρδιά. Ο τρόπος που σφυρίζει το πνευστό είναι σήμα κατατεθέν του Shepp αλλά και κάτι απίθανα απολαυστικό για τον ακροατή. Τα negro spirituals που ακούγονται εδώ είναι στη μνήμη άτυχων και αθώων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από το κράτος. Τα κομμάτια έχουν ηχογραφηθεί ζωντανά από εμφανίσεις των δύο στο Παρίσι το 2017 και το 2018. Εξαιρετικές συνθέσεις και μια απίθανα καταπληκτική ατμόσφαιρα.

Anna Webber

Η κύρια με το εξαιρετικό τενόρο σαξωφωνο και το φλάουτο, στα πρώτα κομμάτια είναι με το βασικό τρίο, δηλαδή τους John Hollenbeck στα τύμπανα και Matt Mitchell στο πιάνο. Στο έκτο κομμάτι (και όλα τα μέρη του) την ακολουθεί μια τεράστια μπάντα (Large Ensemble) με ότι όργανο φαντάζεστε και μπορείτε να φανταστείτε σε μια ορχήστρα. Το " Idiom" είναι ένα έξοχο έργο. Είναι ανήσυχο και καινοτόμο. Έχει κάτι δύσκολο, που είναι όμως τόσο γοητευτικό που αντί να σε ζορίζει σε έλκει. Πειραματική και αυτοσχεδιαστική μουσική που δημιουργεί νέες τεχνικές επικοινωνίας, μεθόδους ρυθμού και ανόδου και δημιουργικής δομής. Μείγμα οργάνων με μια ας πουμε κλασική ενορχήστρωση διασκευασμένα σε διαμορφώσεις ασυνήθιστες για την τζαζ ή την κλασική μουσική. Απίθανο.

Check also: Adam O'Farrill - Visions Οf Your Other, Vijay Iyer / Linda May Han Oh / Tyshawn Sorey - "Uneasy", Rodrigo Brandão & Sun Ra Arkestra - "Outros Espaço"

Azmari

Είναι μια μπάντα από τις Βρυξέλλες που αποτελείται από τους Arthur Ancion (τύμπανα), Basile Bourtembourg (πλήκτρα), Jojo Demeijer (κρουστά), Niels D’haegeleer (μπάσο), και Mattéo Badet (σαξόφωνο). Στο κέντρο της Ευρώπης. Στο Βέλγιο. Οι επιρροές τους φαίνεται πως έχουν να κάνουν με Mulatu Astatke, Fela Kuti και The Heliocentrics. Το "Samā'ī" είναι ένας folk, με τουρκικές επιρροές δίσκος, που με την jazz συνδέετε στο ethio και στο funk κομμάτι της. το "Samā'ī" συνδυάζει λοιπόν άψογα αφρικανικές και ανατολίτικες μελωδίες με αβίαστη ακρίβεια, παρέχοντας μια νέα αντίληψη στον ethiojazz ήχο. Το ψυχεδελικό έως και χορευτικό ανεβαστικό στοιχείο της κυκλοφορίας είναι φανταστικό. Ο ήχος είναι ειλικρινά ταξιδιάρικος. Ταιριάζει σε ανθρώπους με ακούσματα από τα Βαλκάνια μέχρι τη Μέση Ανατολή. Αληθινά εντυπωσιακό.

Ches Smith And We All Break

Έχει παίξει κρουστά στους Xiu Xiu. Ανήκει και στο δυναμικό των Secret Chiefs 3. Σε αυτήν την μπάντα έχει μαζί τον Matt Mitchell (ψάξτε και τη συνεργασία με Kate Gentile στο "Snark Horse") στο πιάνο και Miguel Zenón στο άλτο σαξ. Στο "Path Of Seven Colors" βασική θέση και μεγάλη εντύπωση κάνει το vibrato της τραγουδίστριας Sirene Dantor Rene και ο δυναμικός νεαρός νεοφερμένος κοντραμπάσίστας Nick Dunston. Οι μουσικές εδώ είναι ένα σύμπλεγμα jazz, folk, avant-garde και παραδοσιακών μουσικών της Καραιβικής. Προφανώς και ο ήχος και κυρίως τα κρουστά κρατάνε ψηλά τη σημαία της afro-jazz, αλλά το τελετουργικό είναι τριγύρω από τραγούδια και κρουστά Βόντου της Αιτής. Ιδιαίτερο άκουσμα και μουσικές που σε ταξιδεύουν πραγματικά μακριά.

Femi Kuti & Made Kuti

Ο τεράστιος Fela Kuti ήταν ο πατέρας του Femi, o οποίος με τη σειρά του είναι πατέρας του Made. Η κληρονομία είναι ξεκάθαρα τεράστια. Το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά, δύο φορες εδώ! O πρώτος φέτος παρουσίασε τη δουλειά "Stop The Hate" και ο δεύτερος το ντεμπούτο του "For(e)ward". Χωρίς να υπάρχουν ψεγάδια και προβλήματα σε αυτές τις κυκλοφορίες και αφού κάνουμε τις ανάλογες ακροάσεις και των δύο δίσκων, θα περάσουμε στη φετινή τους συνεργασία με όνομα "Legacy +". Γιος και εγγονός λοιπόν του απίθανου ακτιβιστή και πρωτεργάτη της Afrobeat φτιάχνουν έναν συνεργατικό δίσκο o οποίος είναι μια γιορτή και ένα νεύμα στο μέλλον της Afrobeat. Το πνεύμα της μουσικής και το βάρος της κληρονομιάς ήταν αρκετά για να κατευθύνουν τη μουσική τους πορεία. Αυτό που προσφέρει το "Legacy+" είναι μια συγχώνευση του θρύλου του Fela, του αδυσώπητου αγώνα του Femi και της εξέλιξης του είδους μέσω Made. Τρεις γενιές Arobeats σε ένα σημείο.

Muito Kaballa Power Ensemble

Λίγο ρούμπα, λίγο funk και μπόλικη Κούβα. Η μπάντα βέβαια είναι από την Κολονία. Το "Mamari" όμως έχει ένα ethnic στιλ από πολύ μακριά. Σίγουρα ακούς επιρροές από Fela Kuti. Τι άλλο. Ακούς μουσική της ζούγκλας και ήχους που σε μεταφέρουν σε πολύ ζεστό κλίμα. Σημασία δεν έχει που και ποιος παίζει τη μουσική, σημασία έχει η έμπνευση, η σωστή ενορχήστρωση και η καλή χρήση των μέσων. Εδώ όλα έχουν σωστή επιρροή, εκτέλεση και πορεία. Ο δίσκος είναι ακριβός αυτό που θα περίμενες να ακούσεις από μια jazz που παραείναι folk και κρατάει έναν γοητευτικό και σταθερά παραδοσιακό ήχο στα πνευστά. Δεν θα σε απογοητεύσει σε κανένα σημείο. Είναι όμορφος και αρκετά εύκολος.

Nubiyan Twist

Το "Freedom Fables" θα μπορούσε να είναι και στη nu ενότητα και στη fusion ενότητα, ίσως και σε άλλες. Αυτός ο neo-soul ήχος που στηρίζεται στα βασικά της afrobeat όμως το κάνουν ένα πανέμορφο άκουσμα. Αρκετά διασκεδαστικός και εκρηκτικός κατά σημεία δίσκος. Τα στοιχεία της nu jazz έρχονται τις σωστές στιγμές. Δεν είναι ένα αξιομνημόνευτο δημιούργημα αλλά μπορεί να συνοδεύσει αφάνταστα όμορφα το απόγευμα σου. Οι μουσικοί εδώ έχουν δημιουργήσει έναν αρκετά πρωτότυπο ήχο και ένα μείγμα πολυπολιτισμικών επιρροών που τελικά κάνει τη δουλειά του αρκετά καλά. Όντας μια χρονιά με φτώχεια στη δημιουργία αξιόλογων δίσκων στα συγκεκριμένα είδη, αυτό κρατάει τη σημαία σταθερά και αρκετά ψηλά.

Check also: Naïssam Jalal & Rhythms Of Resistance - "Un Autre Monde", The Overview Effect - "Without Territor", Balimaya Project - "Wolo So"

Chris Corsano & Bill Orcutt

"Made Out Of Sound"
Το πείραμα και ο αυτοσχεδιασμός πάει σύννεφο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν εξαιρετικό πειραματιστή drummer (ίσως ο καλύτερος παγκοσμίως) και έναν εξαιρετικό πειραματιστή κιθαρίστα. Το αποτέλεσμα είναι μια ελεύθερη μουσική που έχει θορυβώδες υπόβαθρο, πειραματικό και έξαλλο περιβάλλον, χαοτικό και τεχνικό τρόπο, παθιασμένη και σίγουρα περίπλοκη δομή και ύπουλα υπνωτικό. Αυτό το αγωνίωδες, avant-garde, μυστηριώδες και γλυκόπικρο που σου αφήνει είναι το όμορφο της υπόθεσης. Οι συνθέσεις (δεν ξέρω καν αν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει δομημένη σύνθεση) είναι άναρχες, απροβάριστες, με γνώμονα την αλλοπρόσαλλη πορεία και την απότομη κατάληξη. Χορδές και κρουστά σε μια μάχη μεταξύ τους. Κιθάρες και κύμβαλα. Παραμορφώσεις και τύμπανα. Δεν κάνει για όλους και δεν αντέχεται από πολλούς. Είναι μαγικό, με δύσκολο όμως τρόπο.

Jeff Parker

Ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός είναι ένα είδος ή καλύτερα στιλ μουσικής που εμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Απουσία καθιερωμένων μουσικών «ιδιωμάτων» ή δομών. Ο Jeff ακολουθεί το κίνημα και αφήνει την κιθάρα να οδηγήσει. Το "Forfolks" είναι οι χορδές της κιθάρας του Jeff και μετά το μυαλό του ακροατή. Το πως μπορεί μια ασύνδετη και αδόμητη προσπάθεια να σε χαζέψει τόσο πολύ είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Είναι κάτι πολύ όμορφο. Είναι οι ιδέες που γεννήθηκαν και επί τόπου αποτυπώθηκαν επάνω στο τάστο της κιθάρας. Είναι οι μελωδίες που χαράχθηκαν στα μάτια του συνθέτη και πέρασαν τόσο μαγικά στο αυτί του κάθε ακροατή. Μια κιθάρα. Μια παράξενη και πειραματική παρουσίαση.

Archipelago

Faye MacCalman στο τενόρο σαξόφωνο, στο κλαρινέτο, τα synths και μερικά φωνητικά, ο John Pope στο μπάσο και φωνές και ο Christian Alderson σε τύμπανα και κρουστά. Δεν είναι και το πιο περίεργο από τα ελεύθερα και αυτοσχεδιαστικά. Ίσως δεν είναι καν από τα πιο προχωρημένα. Το "Echoes To The Sky" όμως μέσα από το fusion προφίλ του κερνάει μια πειραματική και εναλλακτική ματιά στην ελεύθερη και αυτοσχεδιαστική jazz. Αυτός ο δίσκος μπορεί να βάλει το τρίο ακόμα πιο σταθερά στον χάρτη της σύγχρονης μουσικής. Έχει όμορφες ιδέες και μερικά ανεβάσματα που τα βρίσκεις μόνο σε μοντέρνες rock συνθέσεις. Οι μελωδίες, οι αλλαγές και η πορεία κάθε κομματιού είναι το λιγότερο απολαυστικό άκουσμα. Ανοιχτό μυαλό, προσεκτικά αυτιά και προχώρα.

Graham Costello's Strata

Άλλη μια δουλειά που έχει τρομερή ενσωμάτωση ειδών. Ένας μοντέρνος και προχωρημένος μινιμαλισμός σαν μια σύγχρονη προσέγγιση στην κλασική μουσική που επιδιώκει να μπλεχτεί με τον θόρυβο, τη rock και την παλαβή και αυτοσχεδιαστική jazz. To "Second Lives" είναι ένας υπέροχος δίσκος, που μεταξύ fusion και noise βγάζει κάτι τρομερά ενδιαφέρον και ποικιλοτρόπως υπέροχο. Ο Graham Costello στα κρουστά ακολουθείται από μια εξαιρετική πεντάδα μουσικών από τη Γλασκόβη που δημιουργούν απίθανες αντιφάσεις. Harry Weir σαξόφωνο, Liam Shortall τρομπόνι, Fergus McCreadie πιάνο, Joe Williamson κιθάρα και Mark Hendry στο μπάσο, τα δίνουν όλα. Απίθανα πειραματικό και εξαιρετικά φρέσκο. Τόσο φρέσκο όσο λίγα φέτος.

Le Tigre Des Platanes

Ο δίσκος δεν θα εμφανιστεί πολύ εύκολα σε λίστες ή σε έντυπα. Το "Terminus Radioso" ίσως δυσκολευτείς να το ακούσεις. Είναι ένα καλά κρυμμένο διαμάντι μιας μεταμοντέρνας jazz προσέγγισης, γεμάτο με όλα τα εφόδια και έτοιμο να πολεμήσει τον οποιοδήποτε. Γράφτηκε το 2019, παρουσιάστηκε σχεδόν κρυφά το 2020, αλλά κυκλοφόρησε επίσημα και εμφανίστηκε στον κόσμο φέτος. Σαξόφωνο, τρομπέτα, synth, κοντραμπάσο και απίθανα κρουστά. To κουαρτέτο από τη Γαλλία δεν θα σε απογοητεύσει. Προχωράει μπροστά. Κερδίζει από τις επιρροές του. Είναι nu jazz. Είναι free jazz. Είναι avant garde jazz. Φτιάχνει κάτι πρωτότυπο και με ελαφριά μεν αλλά πεισματική οσμή αυτοσχεδιασμού καταφέρνει να εξελιχθεί μέσα από τον ίδιο του τον κορμό. Είναι αυτό το πειραματικό που αντέχει και οφείλει να έχει κάθε μοντέρνα jazz δουλειά.

Check also: Lee Ranaldo, Jim Jarmusch, Marc Urselli & Balázs Pándi - "Churning Of The Ocean", Whit Dickey, William Parker & Matthew Shipp - "Village Mothership", Hamid Drake, Elaine Mitchener, William Parker, Orphy Robinson & Pat Thomas - "Some Good News"

Nala Sinephro

Χαλαρωτικά και σίγουρα προσεγμένα και θεραπευτικά ηχητικά ταξίδια. Το "Space 1.8" θα κάνει εντύπωση για αυτό που σε κάνει να νιώθεις. Δεν είναι ιδιαίτερα περίπλοκος ή πολύπλοκος, άλλα τα ευαίσθητα πλήκτρα δημιουργούν έναν μοναδικό και πολύ εξελιγμένο και μοντέρνο ήχο. Μυστικισμός σε ένα όμορφο έργο τέχνης που δεν θα βρεις όμοιο του εκεί έξω. Μια συνειδητή μικρότητα και μια ευπρόσδεκτη απλότητα που εστιάζουν στον εσωτερικό μας κόσμο. Η ίδια το περιγράφει σαν ιατρικό! Κρουστά, πλήκτρα, έγχορδα και πνευστά δημιουργούν μια χαλαρή και απαλή, αλλά πολυεπίπεδη ηχητική παλέτα. Οδηγούμενο από synths φρέσκο και χαλαρό ambient jazz δημιούργημα. Σταθερό, απλό και σίγουρο.

Moor Mother

H Camae Ayewa κυκλοφορεί για άλλη μια χρονιά μια εξαιρετικά μοναδική αλλά ταυτόχρονα και πολλή παράξενη κυκλοφορία. Στέκεται με ιδιαίτερη δύναμη. Απλώνει και φωνάζει τις σκέψεις της. Προτάσσει αλληλεγγύη. Φτάνει επανειλημμένως σε ξεσπάσματα. Το "Black Encyclopedia Of The Air" είναι κατά του ρατσισμού, της αποικιοκρατίας και της σάπιας κυριαρχίας. Μιλάει, χώνει και απαγγέλλει πάνω από ήχους, θορύβους και μια παράξενη μίξη ήχων. Jazz poetry, παρανοϊκοί ήχοι και ένα πειραματικό hip hop από το μέλλον. Συνεργάζονται αρκετοί στα φωνητικά και αυτό το κάνει περισσότερο hip hop/rap σε σχέση με παλιότερες κυκλοφορίες της. Αυτός ο δίσκος έχει πολλές διαφορές από οτιδήποτε άλλο έχεις ακούσει. Πραγματικά ξεχωριστό.

Alfa Mist

To πλεονέκτημα του ειναι ότι δεν είναι πουθενά προβλέψιμο. Δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι γίνεται βαρετό ή ανυπόφορο πουθενά. Είναι ώριμο και δεν φοβάται καμία σύγκριση με τα προηγούμενα. Είναι αρκετά ζεστό, ακούγεται προσβάσιμο και καταλήγει προκλητικό. Δεν κουράζει όσο κι αν νομίζεις οτι έχει κάποιες επαναλήψεις. Δεν μοιάζει σε κανένα του σημείο δήθεν. Έχει μια καλή αρμονία μεταξύ πνευστών και ρυθμών και μια όμορφη παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα. Είναι μοντέρνο και στηρίζει το όνομα του. To "Bring Backs" αν το προσέξεις κερδίζει με τα κλασικά του στοιχεία και αυτό είναι σίγουρα το πιο γοητευτικό του ατού.

Emma Jean Thackeray

Μια jazz που δεν είναι jazz. Μια μουσική που ακόμα ψάχνεται. Μια τύπισσα που οφείλει να λάβει ότι της αξίζει. Το "Yellow" αν καταφέρει να βγει στην επιφάνεια θα κάνει τρομερή εντύπωση. Σκηνή Λονδίνου. Nu και underground και fusion. Σε κάθε κομμάτι η Emma Jean παίζει τρία, τέσσερα και πέντε και επτά και δεν ξέρω κι εγώ πόσα διαφορετικά μουσικά όργανα (συν τη φωνή που βάζει). Δεν φτάνει που παίζει, γράφει και χρησιμοποιεί τόσα πολλά, μαζί της έρχονται δεκάδες μουσικοί και χώνουν τρομπόνια, βιολιά, βιόλες, σαξόφωνα, πιάνο, τύμπανα, τσέλο, κλαρινέτο, τούμπα και διάφορα άλλα. Είναι ένα από τα πιο ποικίλα και ενδιαφέροντα έργα του σήμερα. Κρατάει ιδέες από το παρόν. Εννοώ ότι εμπνέεται από σύγχρονους συνεπιβάτες της μοντέρνας jazz (και όχι μονο) σκηνής του μεγάλου νησιού στο UK.

Trigg & Gusset

Αρκετά σκοτεινό. Πρόκειται για ένα ολλανδικό project. Οι δυο καλλιτέχνες, Bart Knol και Erik van Geer ασχολούνται με πλήκτρα (synth, πιάνο, samples) και σαξόφωνο αντίστοιχα. Στο "Black Ocean" τύμπανα έχει παίξει ο Mischa Porte, κιθάρες ο Jurren Mekking και τρομπέτα ο Coen Hamelink. O ήχος είναι αρκετά σκοτεινός, μουντός, μαστουρωμένος και υπνωτικός. H jazz τους είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρική, χωρίς ιδιαίτερα κολλήματα στο παλιό και το κλασικό, αλλά με μια όμορφη τάση να πηγαίνει κοντά σε drone και ηλεκτρονικές μουσικές. Dark Jazz. Κατά κάποιο τρόπο και με μια περίεργη τροπή, μπορεί να σε χαζέψει. Είναι απαλό. Είναι γλυκό. Είναι τρυφερό.

Check also: Dinamitri Open Combo - "Mappe per l'Eden", Sam Gendel - "Fresh Bread", Cities Aviv - "The Crashing Sound Of How It Goes", Fox Capture Plan - "Xronicle"

Jan Van de Engel

Ίσως πρόκειται για το ελληνικό jazz άλμπουμ που συζητήθηκε περισσότερο φέτος. Ο ντράμερ Γιάννης Αγγελόπουλος, επικεφαλής ενός περιπετειώδους κουαρτέτου, εξερευνεί με το "Streams" ένα πολύ ιδιαίτερο fusion παραδοσιακών jazz ηχοχρωμάτων, afro ρυθμών κι ελληνικής δημοτικής μουσικής. Δεν το κάνει όμως με τρόπο «τουριστικό», προσπαθώντας να συνενώσει Ανατολή και Δύση, παρά προσπαθεί να εμπνευστεί ένα νέο μουσικό κόσμο που οι πυξίδες έχουν σπάσει. Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον, γνήσια υπερβατικό άλμπουμ.

Ramdat with Gustaf Hielm

Το "FrimFall" είναι ένα πολύ ιδιαίτερο σε ατμόσφαιρα άλμπουμ και αποτελείται από δύο εικοσάλεπτες συνθέσεις ενός ελεύθερου, σκοτεινού αυτοσχεδιασμού. Ο Γιάννης Αράπης (κιθάρα), Βαγγέλης Δήμος (τύμπανα), Βίκτωρ Καραμάνης (σαξόφωνο, κλαρινέτο) και Δημήτρης Βεντουράκης (πιάνο, Rhodes) μαζί με τον Gustaf Hielm στο μπάσο, καταδύονται σε ένα πνιγηρό υπόγειο, όπου οι αισθήσεις και οι ήχοι μοιάζουν αφηρημένοι, παραμορφωμένοι. Ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κάποιοι από τους μουσικούς εδώ εμπλέκονται και στους εξαιρετικότατους Sans Corps.

Petros Klampanis

Πόσο ενδιαφέρον άλμπουμ μπορεί να φτιάξει κανείς με ένα κοντραμπάσο, λίγους κρουστούς ήχους και μια φωνή; Το "Rooftop Stories" είναι τελικά πολύ πιο ενδιαφέρον απ' ό,τι θα του «αναλογούσε», αποδεικνύοντας ότι η φαντασία και ο τρόπος που μπορεί κανείς να σκηνοθετήσει τη μουσική του/της είναι μείζονος σημασίας. Ο Κλαμπάνης δεν βρίσκεται τυχαία στη Νέα Υόρκη, παίρνει το μάξιμουμ από την ίδια του τη δημιουργικότητα και κυκλοφορεί ένα παιχνιδιάρικο άλμπουμ που μπορεί να είναι ένα μανιφέστο κοντραμπάσου και ταυτόχρονα να δραπετεύει και να φτιάχνει παράξενες ιστορίες στις αθηναϊκές ταράτσες.

Junk33

Να κι ένα εντελώς διαφορετικό τριπάκι! Οι Junk33 δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να δηλώσουν ηχητικά ότι Κυψέλη = Λονδίνο, παίρνοντας μας μια βόλτα με το "The Equinox" μέσα από αστικά σοκάκια και τόνους από funky, hip-hop και trip-hop στοιχεία που ντύνουν όμορφα τη μοντέρνων αναζητήσεων jazz τους. Χορευτικό, νοσταλγικό, με μια μυρωδιά από τα μεγάλα beats των 90s, αυτό εδώ είναι ένα πολύ ευχάριστο άλμπουμ που συνοδεύει ιδανικά τις περιπλανήσεις σου εκεί, στο downtown. Ένας δίσκος σκέτη ομορφιά, με άποψη και προσωπικό στιλ.

Vasilaraps

Όσοι αγαπάτε την gypsy jazz κιθάρα, δεν πρέπει να σας ξεφύγει αυτή εδώ η δουλειά των Γιάννη Αράπη και Θέμη Βασιλείου. Ο "Βασιλάραπς" ήταν Έλληνας κιθαρίστας με αιθιοπικές ρίζες των αρχών του 20ου αιώνα, πειραματιζόταν δε πάνω στο ρεμπέτικο, την jazz και την ατονικότητα. Το "Four Kaminetti For Guitar Duet" είναι ένα αλλόκοτο, περίεργο, δυσνόητο κιθαριστικό άκουσμα που παντρεύει κάθε κιθαριστική παράδοση, την American primitive guitar, τη μουσική της Αφρικής, το ελληνικό λαϊκό, το ακαδημαϊκούς πειραματισμούς του Schoenberg... Ένα έξοχο, διαφορετικό άλμπουμ που λειτουργεί και σαν μάθημα μουσικής ιστορίας.