BadBadNotGood

Τα τελευταία χρόνια, ειδικά σε αυτόν τον χώρο, οι Καναδοί είναι από τα πιο δημοφιλή jazz σχήματα του πλανήτη. Ήταν πιο μοντέρνοι από τα βασικά του είδους και στα πρώτα τους βήματα έπαιζαν πολύ με instrumental hip hop ιδέες (και διασκευές). Λείπουν καιρό, καθώς έχουν πέντε χρόνια να κυκλοφορήσουν ολοκληρωμένο δίσκο. Ο ήχος τους είναι ένας κομψός συνδυασμός πλήκτρων (synths), μπάσου, κιθάρας, σαξόφωνου και παράξενα πειραματικών κρουστών. Οι βασικοί καλλιτέχνες πλέον είναι τρεις. Chester Hansen, Al Sow (κατά κόσμον Alex Sowinski) και Leland Whitty. Τη διαφορά κάνει η παρουσία ορχήστρας με τσέλο, βιολιά και βιόλες με τη βοήθεια του ιδιοφυούς Arthur Verocai. Λείπει ο Matthew A. Tavares, χωρίς όμως να δημιουργεί κάποιο κενό.

Δεν έγινε και τίποτα ρε Matty. Έφυγες, μας λείπεις αλλά δεν θα τα βάψουμε και μαύρα. Εντάξει, δεν τους πολύ λείπει για να πούμε και την πλήρη αλήθεια, αφού ο Whitty συνεχίζει να φτιάχνει μαζί του συνεργατικούς δίσκους. Αλλά, να που μπορούνε να αναγεννηθούνε και να δημιουργήσουν και χωρίς αυτόν. Αν σε εμάς λείπει κάτι, αυτό είναι η συνοχή και η συνεχόμενη ορμή. Δυστυχώς, αυτό που αξίζει αρνητικού σχολιασμού, είναι ότι δεν θα βρεις σταθερότητα σε ολόκληρο τον δίσκο. Δεν ψάχνω ντε και καλά για κάτι κακό και αυτό δεν επηρεάζει τη γενική μου άποψη ότι έχουμε να κάνουμε με έναν υπέροχο δίσκο, αλλά σε σημεία μου λείπει αυτό το παιχνιδιάρικο πνεύμα και η τολμηρή και πικάντικη αυτοπεποίθηση που είχαν στις πρώτες τους δουλειές. Από την άλλη, για να ξεκινήσω να αραδιάζω τα (πολλά) καλά, οφείλω να αναγνωρίσω ότι εδώ υπάρχουν στιγμές που κόβουν την ανάσα. Αυτή η δυναμική αντιπαράθεση εγχόρδων πάνω από τα παραμορφωμένα riff της κιθάρας, τις σαρωτικές μελωδίες του πιάνου και τις γραμμές σαξόφωνου που πραγματικά ουρλιάζουν, είναι εντυπωσιακή. Η συμβολή της ορχήστρας του Βραζιλιάνου είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Το ξαναείπα; Ε, περίπου. Δεν πειράζει αξίζει διπλής αναφοράς ο κύριος Arthur, καθώς γνωρίζει τις χορδές και την jazz καλύτερα από πάρα πολλούς και παρότι ο ρόλος του είναι υποστηρικτικός κάνει το αποτέλεσμα διαφορετικό.

Το εννιάλεπτο αρχικό κομμάτι "Signal From The Noise" είναι μια φανταστική, οριακά επική εισαγωγή στο έργο. Ξεκινώντας απαλά, αραιά και κάπως καταστροφικά, το ελικοειδές αυτό κομμάτι ανεβαίνει και εκρήγνυται γρήγορα καθώς δημιουργεί funk αναταραχές πάνω σε βροντερά τύμπανα και βρόμικες παραμορφώσεις. Το πνευματικό του ταξίδι συνεχίζει παράδοξα και το τελείωμα του σου κλείνει το μάτι πονηρά. To zither που ακούγεται στο δεύτερο κομμάτι "Unfolding (Momentum 73)" αν και παντελώς ασύνδετο όπως έγραψα παραπάνω, φτιάχνει μια απίστευτη ατμόσφαιρα και ζεσταίνει τον χώρο για τα πλήκτρα και το ασύλληπτο σαξόφωνο που πατάνε πάνω στα παράταιρα κρουστά. Στο τρίτο "City Of Mirrors" ο ήχος είναι ρομαντικός, αλλά οι εικόνες που φτιάχνουν τα ηχοτοπία τρομακτικές. Σέβεται την παλιά παραδοσιακή jazz και κρατώντας βάσεις από πιο ελεύθερα και προοδευτικά πράγματα παραδίδει κάτι μοβ ή μπορντό. To "Beside April" συνεχίζει την ομορφιά και η ορχήστρα γεμίζει τον ήχο και φτιάχνει κι άλλα φωτεινά αυτή τη φορά κόκκινα χρώματα. Εδώ ορίζουν την jazz fusion. Εδώ τα grooves πραγματικά ταράζουν τα νερά. Νερά που λαμβάνουν πιο σταθερά και βατά κύματα στο "Love Proceeding". Μια σύνθεση που τη λες και συγκινητική. Έχει μια παλαιότητα που την κάνει διαχρονική. Αρκετά αταίριαστο με τα υπόλοιπα, αλλά αισθησιακό σαν ξεχωριστό. Είναι smooth… Στις φυσικές εκδόσεις του δίσκου θα υπάρχει εδώ ένα επιπλέον κομμάτι, με τίτλο "Open Channels". Το "Timid, Intimidating" που ακολουθεί κάπως άμορφο, μοιάζει σαν άνοστο ενδιάμεσο πιάτο. Λάθος. Το παίρνω πίσω. Το "Beside April (Reprise)" είναι παντελώς άνοστο και ανούσιο. Αυτό το πιανιστικό ιντερλούδιο απλά πιάνει χώρο, χωρίς να προσφέρει συγκινήσεις. Ευτυχώς ο δίσκος κλείνει με την κομματάρα "Talk Meaning". Επικό για τελείωμα. Τύμπανα και άλτο πραγματικά ξεφεύγουν μακριά. Η άρπα σε επαναφέρει και κλείνει μαγικά.

Ακούγεται πανεύκολα πίσω από οτιδήποτε επιθυμείς να κάνεις. Μπορεί να γίνει συντροφιά στη δουλειά, στο αυτοκίνητο, σε ένα ταξίδι ή σε ένα περίπατο με τα πόδια. Μπορεί να βγει πιο μπροστά όμως; Έχει τη δυνατότητα να σε πείσει και να είναι πρωταγωνιστής αντί για χαλί και background στη βόλτα σου; Και ναι και όχι. Έχει απίθανα κομμάτια που το καθένα ξεχωριστά αγγίζει το τέλειο σε σημεία. Έχει όμως μια ασύνδετη πορεία και κάποια παραπτώματα στην ενορχήστρωση που το αφήνουν σαν σύνολο και σαν έργο πίσω. Αυτοσχεδιασμός, πειραματισμός και rock αισθητική. Δυνατές στιγμές και ιδιαίτεροι ήχοι. Δικιά τους αισθητική και καινοτόμα μουσική κουλτούρα. Όχι δεν είναι ότι καλύτερο έχουν γράψει ή θα γράψουν στο μέλλον. Είναι πολύ έως πάρα πολύ καλό όμως. Έχει μερικές από τις καλύτερες στιγμές τους. Είναι η αρχή μιας νέας περιόδου για το τρίο. Αρχή για νέες ιδέες. Αρχή για όμορφες μουσικές. Αρχή για πρωτότυπα πράγματα.

Spotify
Bandcamp