Villagers Of Ioannina City

Riza

Mantra (2014)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 07/04/2014
Το ρεμπέτικο είναι για τους bluesάδες και το κλαρίνο για τους μεταλλάδες
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Εστιάζοντας στην σύγχρονη εγχώρια rock / metal σκηνή, από τους Mode Plagal και την "Πικροδάφνη" μέχρι τους τελευταίους δίσκους των Rotting Christ, η ενσωμάτωση μέρους της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής στους ξενόφερτους rock και metal ήχους, υπήρξε τουλάχιστον ελκυστική και σε ορισμένες των περιπτώσεων εκφράστηκε εξαιρετικά αποτελεσματικά, τόσο για τον ακροατή όσο και για τους δημιουργούς. Το τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα που μου έρχεται στο νου, είναι οι Darnakes με το "Elenaki" της Μικράς Ασίας που μπήκε στα χωράφια των Tool και δη στο "Schism". Tool είπες; Βάστα καημένη μου καρδιά και θα το ξαναπώ...

Το μουσικό παρελθόν της μπάντας ως V.I.C. Royal υπήρξε σύντομο, ακούστηκε από λίγους, αγκαλιάστηκε από όλους αυτούς και το "To Be Continued..." με το thrash / metalcore ύφος του θα βγει και πάλι στην επιφάνεια έπειτα από έντεκα χρόνια λόγω του "Riza" και των ερωτημάτων που δικαιολογημένα θα αναγείρει. Βλέπεις, καλός ο μαύρος ευρωπαϊκός Βορράς και ο μπαρουτοκαπνισμένος αμερικάνικος Νότος, εδώ όμως είναι Βαλκάνια κι εν προκειμένω...Ήπειρος, εξ' ου και η απουσία του "Τούτοι Οι Μπάτσοι Που'ρθαν Τώρα". Το "Age Of Aquarius" όμως θα χωρούσε εύκολα, ειδικά στην μικρή κοιλιά του δίσκου αντικαθιστώντας τα "Chalasia" και "Skaros". Μικρό το κακό...

Οι V.I.C. έχουν ακούσει Tool, πολύ Tool, μα πολύ Tool, καθώς κι ελληνικό heavy / stoner rock. Το "Ti Kako" είναι μάρτυς όχι υπεράσπισης ή κατηγορίας, μοναχά αδιάψευστα μουσικός, διότι περικλείει το εισαγωγικό riff του "Space Loop 430" των Planet Of Zeus, την φιλοσοφία των 1000mods στο rhythm 'n' section και την συνθετική δομή των Tool. Πάνω απ' όλα όμως έχουν ακούσει δημοτική μουσική κι αυτήν προσπαθούν να αναδείξουν στον δίσκο τους. Banjo και hurdy gurdy οι μεν και οι δε; Κλαρίνο εμείς. Ίσως το μόνο όργανο που τυγχάνει καθολικής αποδοχής ανά την ελληνική επικράτεια κι εδώ έχει την τιμητική του.

Αδιαμφισβήτητοι πρωταγωνιστές είναι οι Κωνσταντής Πιστιόλης, γνωστός για τις συνεργασίες του με Γιάννη Χαρούλη και Βαγγέλη Καζαντζή, και ο -προσεχώς και στο πανελλήνιο- Γιάννης Χαλδούπης, δεν στέκονται όμως σαν την καλαμιά στον κάμπο. Η δουλειά που έχουν κάνει οι VIC στον τομέα της ενορχήστρωσης είναι σεμιναριακή με δύο καταπληκτικά αποτελέσματα. Το "Riza" δεν λογίζεται ως ένας δίσκος διασκευών, όχι μόνο λόγω του ότι περιλαμβάνει και δικές τους συνθέσεις, αλλά κυρίως επειδή βγάζει μια πρωτοτυπία που πιθανώς θα βρει κι άλλους μιμητές. Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι η συμπεριφορά τους στις παραδοσιακές μας νότες. Το δημοτικό μας τραγούδι δεν είναι πολεμοχαρές ούτε πανηγυρτζίδικο. Είναι εδαφίσιο κι αέρινο, πουπουλένιο στις μύτες των ποδιών κι έτσι του φέρθηκαν, με σεβασμό και χωρίς υπερβολές.

Το ότι ο καθένας μας θα έχει την αγαπημένη του σύνθεση στο "Riza" είναι δεδομένο, οπότε θα σταθώ σε κάτι προσωπικό. Το "Tabourla" είναι η πιο διασκεδαστική στιγμή του δίσκου ένεκα των στίχων του, επανέφερε όμως στην μνήμη μου δυο εκ των σπουδαιότερων Ελλήνων ηθοποιών που ερμήνευσαν ρόλους κι άφησαν ιστορία στην τηλεόραση. Τον Γιώργο Μοσχίδη στο "Χαίρε Τάσο Καρατάσο" και τον Γιώργο Αρμένη στο "Ο Πρίγκηπας", χαρακτήρες που θαρρείς πως ζωντάνεψαν μέσα από την ερμηνεία του κου Κανένα των Ιωαννίνων. Πάω τώρα να πουλήσω μούρη στον Βάρνακα, στα καφενεία και στις στάνες του, στα δέντρα και στις πέτρες του και στο εκφυλισμένο "Γιάννη Μου Το Μαντήλι Σου" που επιτέλους απογαλακτίστηκε από την λαίλαπα της «έντεχνης» παπαριάς...

  • SHARE
  • TWEET