Socos & The Live Project Band

Αντάρτικο Πόλεων

Puzzlemusik (2011)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 27/12/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ο Socos κατακτάει κορυφή. Έκφραση οξύμωρη καθότι το επιτυχαίνει βυθίζοντάς μας σε αβυσσαλέο σκοτάδι, ανήλεη οργή, αναπόφευκτη μιζέρια. Με κάθε ειλικρίνεια, μπήκα στον πειρασμό να γεμίσω την κριτική ετούτη μονάχα με τους παντοδύναμους στίχους του “Αντάρτικου Πόλεων”. Σχεδόν υπέκυψα. Θα έβγαινε μια πανέμορφη, υπέρ του δέοντος εύστροφη, ποιητική υπό μια γεμάτη βρύα, πρωτόλεια έννοια κριτική. Όπως και ο δίσκος, τον οποίον εν τέλει θα προσπαθήσω να προσγειώσω στα δικά μου χωράφια, όσο κι αν αυτά φαντάζουν χέρσα μπροστά στο πλουμιστό ταλέντο του Σώκου.

Καταρχάς, δοθείσης της ευκαιρίας  να πω πως κυκλοφορίες όπως το “Kafka” και η “Ύδρα Των Πουλιών” θα έπρεπε να συγκαταλέγονται στους δίσκους ογκόλιθους της σημερινής ελληνικής μουσικής σκηνής. Από όποια οπτική γωνία και να το δεις, είτε μιλάμε για πραγματική avant-garde καινοτομία, είτε για ρηξικέλευθες προσμείξεις, είτε για συναίσθημα είτε για το Σκοπό, που τόσο λείπει από την τέχνη και που τόσο της αρμόζει, όποιος κι αν είναι αυτός. Η ακρόαση της μουσικής του Σώκου είναι από τις πιο δύσκολες που μπορεί να τύχουν στο απαίδευτο αυτί –και ουδέν ίχνος ελιτισμού κρύβεται πίσω από αυτό, παρά μόνο προσωπική εμπειρία. Μοιάζει θαρρείς με το εξώφυλλο του “Αντάρτικου Πόλεων”. Η ουσία βρίσκεται εκεί πίσω, σε θηλυκή μορφή και για να την αγγίξεις πρέπει να μπήξεις το χέρι σου βαθιά μέσα από τα γυαλιά. Να γδαρθείς -ναι, αν έχει ένα χαρακτηριστικό η μουσική ετούτη είναι ότι γδέρνει. Τα τελικά ενδεχόμενα είναι τρία. Ή δε θα κάνεις καν την προσπάθεια, αφορίζοντας, ή θα το επιχειρήσεις μα θα τα παρατήσεις στην πορεία αποδεχόμενος την ήττα ή, τέλος, θα αγγίξεις την καλοσχηματισμένη φιγούρα, ματωμένος, σε οδυνηρή έκσταση.

Βέβαια, αυτή η ερμηνεία του εξωφύλλου που μόλις μοιράστηκα είναι βγαλμένη από τη διαστροφή μου. Η πραγματική ερμηνεία της είναι η προφανής, κάτι που συνηγορείται από την ταυτότητα του δίσκου, στον τόπο διαμονής της οποίας, αν υπήρχε, θα έγραφε περιπαικτικά «Στη μάπα σου». Πρόκειται για το “Αντάρτικο Πόλεων” και μέσα θα υπάρχουν κομμάτια όπως το “Party” με τους πιο άμεσους και ανατριχιαστικά αληθινούς στίχους, να απαγγέλλονται από γυναικεία φωνή με μουσικό χαλί τα ηλεκτρονικά τερτίπια του Σώκου και τρομαχτικές, άναρθρες φωνητικές μελωδίες. «Όχι, δε φταίει το χρήμα που παίρνει τη θέση του αίματός μας στις φλέβες μας. Φταίει η βλακεία που παίρνει τον εαυτό της τόσο στα σοβαρά». Δε χρειάζονται παράλληλες ερμηνείες, η τροφή είναι μασημένη και φτύνεται στα μούτρα σου. «Ζήτω η αστική ηθική των άτοκων ονειροδόσεων. Τροφοσυλλεκτική μάζα. Ελεύθερη αγορά. Έμμισθη κατάθλιψη». Δε γνωρίζω αν είναι η εποχή τέτοια ώστε οι χορδές να έχουν γίνει πιο ευαίσθητες στο άγγιγμα, μα το “Party” λέει τόσο απλά, τόσο αψεγάδιαστα αυτά που μια γενιά με photoshop-ικό χιούμορ προσπαθεί να ψελλίσει. Το εξώφυλλο του “Αντάρτικου Πόλεων” είναι απλά μια κούκλα πίσω από μια σπασμένη βιτρίνα, θέαμα κοινό πια. «Πουτάνες και πρέζα».

Η μουσική άλλοτε αποκτά ψυχεδελική, οργανική δομή και σε ρουφά σα δίνη, όπως σε μία από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου, το “Ερυθροphobia”, με τις υπνωτιστικές ακουστικές κιθάρες και το συναγερμικό πιάνο κάπου στη μέση να κάνει μάτια να γουρλώνουν και άλλοτε εκπλήσσει με το θάρρος της να πηδάει πάνω από κιτς σκοπέλους και να προσγειώνεται καταφανώς νικήτρια. Ναι, στο “Αντάρτικο Πόλεων” υπάρχει κομμάτι που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ιδανικό για headbanging, το “Σκουλίκι” με τις σχεδόν thrash κιθάρες. Υπάρχει και κομμάτι που είναι άμεση αναφορά στους Muse, πάλι ειρωνικά. Πρόκειται για το “Brunette”. Ειρωνικά όχι από την άποψη ότι υποτιμά κάποιο είδος μουσικής, μα από την άποψη ότι συμπεριφέρεται σε αυτά με ιατρική απάθεια, με σκληρότητα και ψυχρό αίμα. Τα ξεγυμνώνει από τα εκάστοτε συναισθήματα που είχαν εξελιχθεί να αναπαράγουν, τα ακρωτηριάζει και τα τοποθετεί στο δικό του παρανοϊκά όμορφο κολλάζ με το έτσι θέλω.

Αν μια φράση με στιγμάτισε από το δίσκο, αυτή είναι το ειλικρινές «Να ‘μουν χορτάρι» από το εξαιρετικό κομμάτι “Άνθρωποι Παράξενοι”. Ο γλυκός τρόπος με τον οποίο τραγουδιέται εν μέσω σκατόψυχων ασμάτων όπως το “Ως Τα Βάθη Της Άνοιξης” («Μ’ αγαπάς; Σ’ αγαπώ. Πόσο; Από δω ως (σ)το διάβολο») δεν μπορεί παρά να προκαλεί πράα αισθήματα ταύτισης, αγαλλίασης, συμπόνιας. Ο Socos γράφει προοδευτική μουσική με την πραγματική έννοια του όρου. Επίσης γράφει τις μουσικές, ξέρεις, εκείνες τις στριφνές, που θέλουν απανωτές ακροάσεις για να σου ανοιχτούν και όταν πια το κάνουν γίνεται σαφές ότι είναι μόνο για συγκεκριμένες ώρες και διαθέσεις. Εκείνες που όταν γυρνάς αργά σπίτι κάθε άλλο παρά νηφάλιος βγάζουν περισσότερο νόημα. Ο Socos είναι ο άνθρωπος που θα μιλήσει για αδιέξοδα και ταυτόχρονα θα σου αναπτερώσει τις ελπίδες ότι υπάρχει μέλλον στη μουσική, στην τέχνη. Είναι εκείνος στον οποίο θα δανείσεις τη φωνή και τη σκέψη για να δηλώσει «Και εσείς μη λησμονείτε, το τελευταίο δέντρο να το σώσετε γιατί από αυτό θα κρεμαστείτε». Αυτό είναι το “Αντάρτικο Πόλεων” και αυτή είναι η μουσική του...
  • SHARE
  • TWEET