Καταχνιά

Καταχνιά

Self Released (2014)
Από τον Nτίνο Παυλίδη, 02/09/2014
Επική γκρίζα ποίηση σε σκοτεινό crust φόντο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Επιτέλους κυκλοφόρησε. Το 12" ντεμπούτο των Θεσσαλονικιών Καταχνιά ήταν σίγουρα ο περισσότερο αναμενόμενος δίσκος της φετινής χρονιάς για την ελληνική punk κοινότητα, και πράγματι το αποτέλεσμα απέδειξε, ή καλύτερα επιβεβαίωσε, ότι όλη αυτή η αναμονή άξιζε τον κόπο.

Έχοντας κανείς  συνηθίσει στις εκπληκτικές εμφανίσεις των Καταχνιά -τέσσερις φορές τους έχω δει και όλες ανεξαιρέτως με έχουν αφήσει άφωνο- νομίζω πως θα ξαφνιαστεί αρχικά με τον δίσκο. Το πρόσωπο που παρουσιάζουν σ' αυτόν τον δίσκο είναι σίγουρα κάπως πιο «καθαρό», πράγμα που και εμένα με ενόχλησε αρχικά για κάποιο διάστημα. Τα τύμπανα είναι αλάνθαστα, τα πάντα πέφτουν στο μέτρο, οι κιθάρες δεν έχουν αυτή την αιχμηράδα που θα βαρέσεις μια συγχορδία και θα μείνει ο ήχος στον χώρο, και γενικώς λείπει αυτό που λέμε «feeling του live», που στην προκειμένη είναι αντικειμενικά το κάτι άλλο.

Η ουσία όμως παραμένει, και αυτό που σε καμία περίπτωση δεν λείπει είναι η ποιότητα των κομματιών, οι ιδέες, και οι συνθέσεις που καθιστούν τελικά το άλμπουμ απαραίτητο άκουσμα για κάθε φίλο του punk σήμερα. Τα κομμάτια είναι αυτό που λέμε επικά, θλιβεροί crust ύμνοι ντυμένοι με ένα σκοτεινό πέπλο. Δεν υπάρχει μέρος στον δίσκο που να μην είναι πιασάρικο, που να μην απομνημονεύεται με την πρώτη στιγμή, και να μην τραγουδιέται ύστερα σε ανυποψίαστες στιγμές. Κάθε refrain είναι μια κορύφωση για το κάθε τραγούδι, και τα διπλά γρεζάτα φωνητικά σε συνδυασμό με την γκρίζα αστική ποίηση στην οποία με πόνο επιδίδονται, είναι κάτι το μοναδικό στα χρονικά της εγχώριας underground σκηνής.

Η κυκλοφορία αυτή με το εναρκτήριο σερί του "Νεκροβατώντας", του αγαπημένου μου "Επικίνδυνοι Φίλοι", του "Επίλογος Σε Ό,τι Ονειρεύτηκες" και του "Η Ανατριχίλα Της Προδοσίας" δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια μέχρι να σε κερδίσει.

  • SHARE
  • TWEET