Μανώλης Αγγελάκης

Τι Κάνουν Οι Σκιές Τη Νύχτα;

Inner Ear (2011)
19/09/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η παραγωγή σε ένα δίσκο είναι σαν τον ασβέστη στην οικοδομή: τη ρίχνεις από πάνω, σκεπάζει τα πάντα, αλλά αν πέσει σε λάθος σημεία, μπορεί και να σε κάψει. Δεν ξέρω «τι κάνουν οι σκιές τη νύχτα», αλλά εκτιμώ πως ρίχνουν ασβέστη στη φωνή και τις συνθέσεις του νέου δίσκου του Μανώλη Αγγελάκη.

Προερχόμενος από το χώρο της μουσικής παραγωγής και έχοντας άλλους δύο δίσκους στο παρελθόν του, ο Αγγελάκης μοιάζει να γοητεύεται από το σύμπαν του Waits, αλλά και αυτό των προσωπικών δίσκων του Αγγελάκα ή των πιο υποτονικών σημείων της ενδιάμεσης περιόδου των Διάφανων Κρίνων, έχοντας όμως και μια βάση στην ελληνική παραδοσιακή και λαϊκή μουσική. Έτσι, μπλέκει και μπλέκεται πολύ με τις ενορχηστρώσεις, σέρνει ρυθμούς και φωνή στο πάτωμα, μέχρι να αφήσουν χαραγές, και τραγουδάει άμετρα και απαγγελτικά. Με την έναρξη του δίσκου, καπνοί θα αναβλύσουν από το στερεοφωνικό σου και οι σκοτεινές ιστορίες θα παρελάσουν από μπροστά σου, πένθιμες και εσωτερικές.

Δεν κρύβω πως η παραπάνω περιγραφή θα έπρεπε να τέρπει ένα ακροατή σαν και εμένα, αλλά δυστυχώς δεν το έκανε. Οι καλές προθέσεις υπάρχουν, οι μουσικές ιδέες υπάρχουν, οι σκοτεινές μελωδίες ξεπηδούν, αλλά. Αλλά. Αλλά οι στίχοι είναι λίγοι και «λίγοι» για να αφηγηθούν μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ή αν θέλετε για να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα ανάλογη των μουσικών, και η απαγγελία είναι κάπως «πονηρή»: στις χαμηλές συχνότητες χάνεται και το εύρος και η ποιότητα της φωνής κάποιου, τόσο που δυστυχώς δε μπορώ να είμαι σίγουρος τι φωνή τελικά ακούμε στο δίσκο. Παράλληλα, όμως, μπορεί να αναδειχθεί η χροιά και η εκφραστικότητα. Από εκφραστικότητα καλά πάμε, από χροιά όμως δε μπορώ να γράψω πως ακούς κάτι που θα το ξεχωρίσεις, για παράδειγμα, σε ένα κομμάτι στο ραδιόφωνο.

Αναγνωρίζοντας πως είμαι πολύ αυστηρός, δεν ψέγω τη μουσική προσπάθεια του Αγγελάκη, αλλά χρεώνω τη γενική θολούρα των "Σκιών" στη σκοτεινή παραγωγή, που έκλεισε μεν τα φώτα, αλλά δε μας αφήνει ούτε μια δέσμη φωτός για να δούμε τι... ακούμε. Μπλεγμένος δίσκος που θέλει πολλά να πει, αλλά το παρακάνει με το στυλιζάρισμα.
  • SHARE
  • TWEET