The Pineapple Thief

Για τα δεδομένα των The Pineapple Thief, τέσσερα χρόνια μεταξύ των κυκλοφοριών δεν είναι συνηθισμένο διάστημα. Αυτό έκανε την αναμονή για το "It Leads to This" να κουβαλάει αρκετές προσδοκίες, με την ελπίδα ότι μετά από τόσο καιρό θα είχαμε κάτι που θα μπορούσε να συγκριθεί με τα προηγούμενα «δεκάρια» τους, όπως ένα "Someone Here Is Missing" ή "In Your Wilderness", ή έστω με τα εξαιρετικά αξιόλογά τους "Dissolution" και "Magnolia". Κι η αλήθεια είναι ότι, χωρίς να φτάνει τόσο ψηλά, δεν τα πάει διόλου άσχημα, αν και μέσα από ένα διαφορετικό φακό, όπου η ποιότητα παραμένει, αλλά λείπει η τυπική μελαγχολική διάθεση που μας έχουν συνηθίσει. Κι αυτό είναι μάλλον καλό, μιας και δείχνουν να μην προσφέρουν έναν περιοριστικά trademark δίσκο.

Υπάρχει μία βασική προκείμενη εδώ, πως οι The Pineapple Thief δεν θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν κάποια «πατάτα» όταν έχουν τόσο έμπειρους μουσικούς από πίσω που ξέρουν να ποντάρουν στις δυνάμεις τους, κι έναν Bruce Soord ο οποίος κάνει μαγικά πίσω από τον ήχο ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι τόσο ευχάριστο στ’ αυτί, που ακόμη και κουρδίσματα να άκουγες θα ήταν αποδεκτό. Παράλληλα, όμως, έχουν κατασταλάξει σ’ έναν ήχο - τουλάχιστον εδώ και τέσσερις δίσκους, και κυρίως από την έλευση του Gavin Harrison πίσω από τα ντραμς και μετά - που κρατάει σταθερές άγκυρες, και επιτρέπει μόνο μικρές παραλλαγές πάνω σε θέματα. Φυσικά, αυτό που μπορεί να λειτουργεί ως στάνταρ ασφάλειας, έχει και ως αποτέλεσμα μία αίσθηση "μία απ’ τα ίδια", και αυτό έγινε λίγο αισθητό με το καλογυαλισμένο-αλλά-όχι-κάτι-ιδιαίτερο "Versions Of The Truth".

Το "It Leads to This" συνεχίζει σ’ αυτήν την κατεύθυνση, παρ’ όλο που αναδύεται η φρεσκάδα και η όρεξη του να γράφουν σε πραγματικό χρόνο ο Soord και ο Harrison σε μία προσπάθεια να ανακινήσουν λίγο την διαδικασία. Έτσι, τα κομμάτια έχουν λεπτομέρειες και θέματα που τα κάνουν να ξεχωρίζουν, χωρίς να πλατειάζουν. Μακριά από τις πιο progressive τάσεις που έχουν επιδείξει στο παρελθόν, εδώ κρατάνε τα πράγματα αρκετά σφιγμένα, πιο alternative, με το σκοτάδι να είναι μετρημένο και να διαλύεται και με πιο βαριές στιγμές, αλλά και με περισσότερη γκρούβα. Υπάρχουν, φυσικά, στιγμές που ξεχωρίζουν: το δυνατό και επιθετικό μπάσο του σινγκλ "Every Trace of Us", για παράδειγμα, τραβάει εξαρχής την προσοχή, ενώ θα έβαζα και την πιο spacey αύρα στο "To Forget", που εμπεριέχει και τον όμορφο στίχο Remembering’s not easy, yeah I know / But to forget is impossible, προτού έρθει ένα έντονα συναισθηματικό κιθαριστικό σόλο να το απογειώσει εντελώς, αλλά και τους ηλεκτρονικούς ήχους στο ομώνυμο που με πήγαν κατευθείαν στο "Deadwing" - οι συγκρίσεις με Porcupine Tree είναι πολλές και διάσπαρτες, αλλά είναι σαν να δηλώνουμε το αυτονόητο, οπότε και θα παραληφθούν. Τέλος, και παρά το κάπως απότομο τελείωμά του, βρίσκω εξαιρετικό άνοιγμα το "Take It Back", με το απαλό πιάνο και το πολύ διακριτικό του χτίσιμο.

Οι The Pineapple Thief ξεκίνησαν να γράφουν τον δίσκο μέσα στην πανδημία, και δεν έμειναν ανεπηρέαστοι από αυτό που συνέβαινε γύρω τους. Άλλος ένας δίσκος που αποτυπώνει την συγκυρία αυτή και τη μετουσιώνει σε τραγούδια, το "It Leads To This" αναστοχάζεται πάνω στις αποφάσεις της ανθρωπότητας, στο ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν και αλλιώς και δεν υπάρχει μονόδρομος που οδηγεί σ’ αυτό αναπόφευκτα, την κάπως ερημική και δυστοπική εικόνα του εξωφύλλου. Έτσι, παρά το σημείο εκκίνησης του δίσκου, η αίσθηση που αφήνει στο τέλος είναι αυτή μίας αισιοδοξίας πάνω στον έλεγχο που έχουμε στα πράγματα. Αυτή η διαφορετική διάθεση είναι κάτι ακόμη που δίνει μία νέα πνοή πάνω στη μουσική τους, και την κάνει να ξεχωρίζει με έναν πιο έντονο και ζωντανό τρόπο.

Μετά από είκοσι πέντε χρόνια, οι The Pineapple Thief έχουν σίγουρα εξελιχθεί ως συγκρότημα, γράφουν ακόμη ενδιαφέρουσα μουσική, και δοκιμάζουν νέα πράγματα, έστω με το ρυθμό και τον τρόπο τους. Θα μπορούσε το "It Leads to This" να είναι η καλύτερη κυκλοφορία τους; Απέχει πολύ από κάτι τέτοιο, ωστόσο είναι μία δουλειά που συμπυκνώνει τις ικανότητες του συγκροτήματος και θα μπορούσε να ιντριγκάρει ανυποψίαστα άτομα να ψαχτούν με τον εκτενέστατο κατάλογό τους (δεκατέσσερα άλμπουμ!). Δείχνουν να αισθάνονται άνετα σ’ αυτό το πετσί, εμπιστεύονται την προσέγγισή τους αρκετά ώστε να την επαναλαμβάνουν, ή ακόμη και για να αναγεννήσουν προηγούμενα κομμάτια τους σε νέες εκδοχές, πιο κοντά στο παροντικό τους όραμα. Με αυτή την ανανεωμένη διάθεση, και εφόσον δείχνουν να κρατάνε γερά το τιμόνι του αεροπλάνου με τον αυτόματο απενεργοποιημένο, μπορούμε να μιλάμε για ένα συγκρότημα που δεν έχει χάσει την ικμάδα του, κι ας μη μας συγκινεί αυτή τη φορά όπως έχει κάνει στο παρελθόν αρκετές φορές.

Bandcamp
Spotify