Wings Of Steel

Ακάθεκτοι συνεχίζουν οι Αμερικάνοι metallers μετά το ντεμπούτο του 2023 και το à Paris live της επόμενης χρονιάς. Βεβαίως, και με τη φετινή παρουσία τους στο UTH. Η παρέα που κρατάει από τα σχολικά της χρόνια, αρχίζει και κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα μέσω heavy/power metal ιδεών και ουδόλως δε διστάζει να τις ταιριάξει με ατόφιο hard rock. Μπόλικες οι μουσικές αγάπες τους και δεν κρύβονται πανάθεμά τες.

Αν μπορούσαν να τις μαζέψουν άπασες ή πλείστες εξ αυτών σε μία και μόνο σύνθεση, θα το έκαναν. Δηλαδή, το έκαναν και παρουσίασαν την ομώνυμη δεκάλεπτη σύνθεση ως το πρώτο single. Τολμηρό με βάση τα δισκογραφικά δεδομένα και συνήθειες, που εν τέλει πρόκειται για δέκα συναρπαστικά λεπτά και μπράβο τους και εύγε. Αποκωδικοποιούνται σχετικά αβίαστα, η παράθεση ονομάτων με κουράζει και είμαι πεπεισμένος ότι θα τα ανακαλύψετε μόνοι σας. Κάτι σαν κινηματογραφικά «πασχαλινά αβγά». Άντε ας πω ένα: Metallica των ‘80s.

Παρόλο που στις δηλώσεις τους αναφέρονται για το πιο βαρύ και γρήγορο υλικό τους, μόνο απαρατήρητες δεν περνάνε οι ηπιότερες/hard rock στιγμές τους: "I've been trying babe, really tried the best I could, I've been through enough to tell you, since you came along I thought I had it all". Υπογραφή, σφραγίδα και βουλοκέρι David Coverdale, αμέ. Εσείς με Οικονομόπoυλο, εμείς με Whitesnake, χα. Τα παληκάρια καλύπτουν ένα αρκετά ευρύ φάσμα των ‘80s, με έκαστο μέρος του να παραπέμπει και κάπου ή μάλλον σε κάποιους. Ω ναι, ασπάζονται και το doom σκότος της Abigail.

Παικτικά, φωνητικά, ορχηστρικά παίρνουν με δέκα με τόνο. Δε γίνεται να μην εκτιμηθεί το κιθαριστικό όργιο του Parker Halub, μήτε η απόδοση του Leo Unnermark στο όφωνο. Αν υπάρχει χρυσή τομή ή η πιο τεντωμένη και τσίτα ευθεία γραμμή μεταξύ heavy/power metal & hard rock, τούτοι εδώ τη βαστάνε γερά και από τις δύο άκρες. Κάτσε, μου ήρθαν άλλα δυο ονόματα: Helloween & Judas Priest. Και κάπου εδώ αρχίζω και προβληματίζομαι σοβαρά: τί ρόλο βαράνε τελικά; μήπως ένα επιπλέον φιλτράρισμα θα διέλυε αυτές τις σκέψεις και θα ενίσχυε περαιτέρω τη μουσική τους προσωπικότητα/ταυτότητα;

Ξεκάθαρα ναι και στα DIO, βρε αθεόφοβοι "We Rise"; Τούτη υπήρξε και η σταγόνα που έκλινε εν τέλει το ζύγι προς τη μεριά του «ναι μεν, αλλά». Και η συγκεκριμένη δημιουργία, φέρει βαρέως το «αλλά», που θα μπορούσε να γραφεί με ΚΕΦΑΛΑΙΑ. Δηλώνω σίγουρος πως στα live τους θα υψώνουμε χέρια στον αέρα και θα χύνουμε ιδρώτα, επειδή ακριβώς το συναίσθημα θα παραείναι ισχυρό. Επίσης, δηλώνω σίγουρος πως αν τα προφανή δε γίνουν καλυμμένα και μαεστρικά μελετημένα με εκπλήξεις να καραδοκούν, δε θα αρκεί μήτε ο Leo, μήτε ο Parker. Με περίσσεια αγάπη τα γράφω, βάζοντας στο τέρμα το "Flight of the Eagle", τον μπασάτο επίλογο του δίσκου.

Bandcamp