Violator

Στην καρδιά των απανταχού, συνειδητοποιημένων thrashers, οι Violator κατέχουν εξέχουσα θέση. Το σχήμα από από τη Brasília, με το εμβληματικό του ντεμπούτο "Chemical Assault" του 2006, κατάφερε μονομιάς να μπει στις φωτεινές εξαιρέσεις του ιδιώματος σε μια δύσκολη δεκαετία. Με έμφαση στις έντονες old school αμερικάνικες επιρροές και πολιτικοποιημένο στίχο, με διαρκείς περιοδείες και καυτά σόου, οι Violator ήταν ένα όνομα που δεν άφηνε ασυγκίνητο κανένα. Αυτές τις ημέρες, επιστρέφουν με τον τρίτο full-length δίσκο τους, το "Unholy Retribution", και πρώτο έπειτα από το "Scenarios Of Brutality" του 2013. Και θερίζουν.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ο δίσκος μπαίνει με το "Hang The Merchants Of Illusion". Από τον τίτλο και μόνο, οφείλεις να καταλάβεις. Επίθεση κατά παντός εξουσίας, αντιφασιστικός λόγος, και riffs, riffs, riffs. Σκηνές από επιρροές Death Angel, Vio-Lence, Kreator, Sacrifice, Slayer, Exodus, και Nuclear Assault περνάνε μπροστά από τα μάτια μας με τα πρώτα μουσικά μέτρα. Το ξύλο με το καλημέρα δεν χωράει αμφισβήτησης. Το νέο άλμπουμ των Violator ξεκινάει με ένα από τα καλύτερα κομμάτια της δισκογραφίας τους. Το "Cult Of Death" που έπεται, συνεχίζει στο ίδιο μήκος κύματος, φανερώνοντας και τις τεχνικές χάρες της μπάντας. Είναι σαφές πως οι Βραζιλιάνοι δεν ηχούν παλαιωμένοι.

Η μόνη σκουριά που εντοπίζεται στο "Unholy Retribution", είναι αυτή που κάνει τις ξυραφένιες κιθάρες πιο επίπονες. Ακόμη και όταν τιμούν τους Black Sabbath όπως στο "The Evil Order", ξεδιπλώνοντας πιο mid-tempo γούστα, οι Violator θα βρουν την κατάλληλη γέφυρα για να επιτεθούν. Τα 41 λεπτά του εντελώς παλαιομοδίτικου δίσκου, με τα οκτώ κομμάτια για λιτή και περιεκτική ισορροπία, δεν πάσχουν από πουθενά. Δεν υφίσταται μουσικό θέμα που να υστερεί ή να διαρκεί παραπάνω του απαραίτητου, δεν υπάρχει σύνθεση που να μην διαθέτει την απαραίτητη ορμή ώστε να μην ξεθωριάζει έπειτα από διαδοχικές ακροάσεις.

Το "Unholy "Retribution" ομολογουμένως όσο διαρκεί είναι μια αλκοολική χρονοκάψουλα. Δεν παρουσιάζει καμία καινοτομία, και η ταυτότητά του αναδύεται ως ένα παλαιομοδίτικο όλον. Ποιοτικά, οι Violator, όπως φαίνεται και από το "Chapel Of The Sick", που στιχουργικά θίγει θέματα όπως ο νεοφασισμός και η γενοκτονία των Παλαιστινίων, ηχούν λες και είναι 15 χρόνια νεότεροι. Το τρίτο τους άλμπουμ, είναι ένα μικρό έπος, μια ασυναγώνιστη thrash metal αλητεία, ένας δίσκος που οι λάτρεις του ήχου θα εκτιμήσουν, και ένα άλμπουμ που οφείλουν να ακούσουν όσα άτομα αναζητούν ένα αψεγάδιαστο άλμπουμ του ύφους στο σήμερα.

Αντί επιλόγου, ένα πιο προσωπικό σχόλιο. Παρά τις ατέλειες και τις αντιφάσεις της, η ξεκάθαρη πολιτική θέση των Violator, αλλά και οι εν πολλοίς DIY ρίζες τους και δεσμοί με κόσμο στον πλανήτη, τους διαχωρίζουν εμφανώς από μια σειρά πολλών, δήθεν κοινωνικά ευαίσθητων thrash metal συγκροτημάτων. Φυσικά, το ζητούμενο για ένα μουσικό δεν είναι τα λάβαρα και οι «ένα-προς-ένα» κυριολεξίες για να αποτυπώσει την φιλοσοφία του. Μερικές φορές όμως σε θολά νερά και πίσω από πέπλα αβεβαιότητας, αξίζει να τεμαχίζεις τον αέρα, με μουσικές που σφίγγουν τις γροθιές της αλληλεγγύης. Όπως συμβαίνει στο φινάλε του άλμπουμ με το "Vengeance Storm".

Bandcamp
Youtube