Old Man Gloom

Αυτή η παρέα από το Νέο Μεξικό κάνει πολύ καλά -και τόσο μα τόσο κοντά στα γούστα μου- αυτό που κάνει. Νομίζω ότι είναι πλέον η μοναδική μπάντα που ταιριάζει απόλυτα όλα τα στοιχεία που ονειρεύομαι και φαντάζομαι ρομαντικά όταν προσπαθώ να εξηγήσω τι σημαίνει post-metal ή καλύτερα όπως προτιμάμε να αναγράφουμε, ατμοσφαιρικό sludge metal.

Χωρίς να αποφεύγει εντελώς την χρήση ambient και noise περασμάτων, αλλά μειώνοντας αισθητά (χρησιμοποιώντας πιο εύστοχα) αυτά τα πειράματα σε σχέση με τον προκάτοχό του, το καινούργιο άλμπουμ των Old Man Gloom καταφέρνει να δημιουργήσει όμορφες ατμόσφαιρες και να δώσει το απαιτούμενο βάρος στην ωμότητα και την τραχύτητα που του ταιριάζει. Ο δίσκος θα λατρευτεί ιδιαίτερα από φίλους του είδους.

Για όσους λησμονούν μεγάλες στιγμές της προηγούμενης δεκαετίας στον χώρο και εμπιστεύονται τις ικανότητες των  Aaron Turner (ex-Isis, Twilight, Greymachine) , Nate Newton (Converge, ex-The Ocean) και C. Scofield (Cave In, Zozobra) δεν έχουν παρά να σπεύσουν να ακούσουν αυτό εδώ το υπέροχο, ανά φάσεις βίαιο και κατά βάση άκρως λασπωμένα ατμοσφαιρικό δημιούργημα.

Η εισαγωγή με το "Fist Of Fury" είναι μικρή μεν αλλά τόσο θορυβωδώς επιθετική που κάνει ένα εκρηκτικό μπάσιμο το οποίο σε συνδυασμό με τα ακραία και ειδικά παραμορφωμένα φωνητικά σε φέρνουν στο ξεκίνημα του επόμενου "The Lash" ήδη έτοιμο για μεγάλα πράγματα. Το ξεκίνημα με τις κιθάρες στο εξίσου ολιγόλεπτο αυτό κομμάτι είναι τρομερό. Η βραχνάδα που ακολουθεί και ακολουθεί αυτό το μοντέρνο και σάπιο metal είναι όλα τα λεφτά. Αμέσως και γρήγορα-γρήγορα έχουμε περάσει στο "Predators" το οποίο είναι ακριβώς αυτό που ήθελες να ακούσεις. Ρυθμικά περάσματα γεμάτα λάσπη και κοτρόνες. Φωνές και ουρλιαχτά που θυμίζουν άλλα περισσότερο ακραία metal παρακλάδια. Κομματάρα που δεν ξεφεύγει από την συνταγή του είδους, μπλέκει όμορφα noise και πειραματικά γεφυρώματα, αλλάζει ένταση και ρυθμούς και φροντίζει να μπλέξει την ατμόσφαιρα επικίνδυνα. Στο τέλος σε τρομάζει και νομίζεις ότι ακούς Menace Ruine με λίγο από Sunn O))).

Το "Shoulder Meat" που έρχεται συνεχίζει τον τρόμο και το σκοτάδι που απλώθηκε πριν. Αρκετά πειραματικό στην αρχή και μετά από ενάμιση ambient λεπτό, βαράει αργά και βασανίστηκα σε doom ρυθμούς και sludge ατμόσφαιρες. Θυμίζει υπερβολικά Isis και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Η ορχηστρική γέφυρα "Simia Dei" κρατάει έναν σταθερό ρυθμό, πλέκει μερικά εκπληκτικά κιθαριστικά περάσματα και ανεβάζει με post-rock ύφος την σύνθεση προς το τελείωμά της. Άλλο ένα μικρό κομμάτι για τα συνηθισμένα, έρχεται με ταχύτητα και punk ρυθμούς. Το "Never Enter" είναι το πιο hardcore κομμάτι της κυκλοφορίας και ξενίζει αρκετά, αλλά όχι με την κακή έννοια.

Φτάνοντας προς το τέλος, βαρύ και επικό το "Promise" είναι επιτομή στο θόρυβο. Διδάσκει τι πάει να πει μοντέρνο sludge και ξερνάει υποσχέσεις σε ανίδεους. Εδώ ακούς μερικά από τα πιο ακραία είδη μαζεμένα. Σκληρά, σκοτεινά, βίαια και ακραία γλυκίσματα για κάθε γούστο μέσα σε ένα πεντάλεπτο κομμάτι. Μεγάλη μαγκιά! Το κλείσιμο με το δεκατετράλεπτο "Aarows To Our Heart" ακούγεται αρκετά ατμοσφαιρικό και μερικές φορές κινηματογραφικό. Είναι σαν ταινία τρόμου. Κάτι πάει να ξεκινήσει. Κάτι ετοιμάζεται να σου ορμήσει. Το κάνει βασανιστικά, έξυπνα και απειλητικά. Ουσιαστικά δεν είναι επιθετικό. Απλά σε βασανίζει, σου κάνει μερικές δαγκωματιές και μετά πάλι ηρεμεί. Σίγουρα όμως οι πληγές θα ματώσουν και θα μολυνθούν, από την αρρώστια τους...

Η μουσική τους είναι άκρως εμπνευσμένη και αδιαμφισβήτητα αυτοί οι μουσικοί έχουν ευδιάκριτες ικανότητες. Ο δίσκος είναι σε σημεία τρομερός, αλλά έπρεπε τα μικρότερα κομμάτια της κυκλοφορίας να δίνουν κάτι παραπάνω. Πλησιάζει να μπει στ' αγαπημένα, ίσως να έχει καλύτερα περάσματα από τον προηγούμενο αλλά κάπου τεμπελιάζει και δεν δύναται να εξυψωθεί. Για τους λάτρες του είδους όμως είναι τεφαρίκι.