Steve Vai: «Το πάθος είναι η πιο ισχυρή δύναμη δημιουργίας»

Ο ογκόλιθος της κιθάρας θυμάται με νοσταλγία και αποθεώνει τον John Sombrotto, ενώ εξηγεί γιατί μας κάνει καλό να ανακαλύπτουμε και να ακολουθούμε το μεράκι μας

Από τον Παντελή Κουρέλη, 23/03/2023 @ 19:36

 Ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή κιθαρίστες (κάποιοι λένε ο μεγαλύτερος, εγώ δεν μπορώ ακόμα να ξεχάσω ότι ηττήθηκε στον αγώνα με με τον Ralph Macchio στην ταινία "Crossroads") πρόκειται να επισκεφτεί Θεσσαλονίκη και Αθήνα μετά από περισσότερο από μία δεκαετία. Οι περγαμηνές του Steve Vai ξεκινάνε από τις αρχές των ‘80s και τη συμμετοχή του στο συγκρότημα του Frank Zappa, αλλά δεν περιορίζονται εκεί. Ο Steve έχει δισκογραφήσει με τους Whitesnake (παίζει στο "Slip Of The Tongue" επειδή ο Adrian Vandenberg είχε τραυματιστεί), με τον David Lee Roth, με τους Alcatrazz και με τους Public Image Limited. Μπορεί όλοι αυτοί να ακούγονται παράταιροι μεταξύ τους, αλλά μήπως το γεγονός ότι μοιράζονται τον ίδιο κιθαρίστα είναι μια ένδειξη για την οικουμενικότητα της Τέχνης;    

Το παρελθόν του στους δύο πρώτους σε συνδυασμό με τη φιλία του με τον Johnny "Gash" Sombrotto μας έδωσε το "Vai/Gash" φέτος, έστω και 32 χρόνια μετά την ηχογράφησή του. Ο δε περσινός solo δίσκος του "Inviolate", είναι για τον γράφοντα ένας από τους καλύτερους που έχει βγάλει. Στο πρώτο σκέλος της περιοδείας για την υποστήριξή του ο Steve ανάρρωνε από ένα χειρουργείο που είχε κάνει στο χέρι και ήταν λίγο περιορισμένος στις κινήσεις και στις μετακινήσεις του. Πλέον έχει αναρρώσει εντελώς και θα έχουμε την τύχη να τον δούμε παρέα με τους εκπληκτικούς μουσικούς που συνήθως απαρτίζουν τις μπάντες που τον συνοδεύουν, αλλά και με τα ιδιόμορφα μουσικά όργανα πάνω στα οποία εξασκεί την τέχνη του.

Η κουβέντα μας έδειξε ότι ο Steve Vai είναι ένας παθιασμένος καλλιτέχνης με όραμα, με σχέδια, με συνέπεια, με επαγγελματισμό. Ένας καλλιτέχνης που παράλληλα είναι και αστέρας. Ένας διψασμένος άνθρωπος που φαίνεται πως έχει ανακαλύψει την κλίση, το μεράκι, το ταλέντο και το πάθος του και πορεύεται μ’ αυτά ως οδηγούς στη ζωή και στην καριέρα του. Ας δούμε τι είχε να μας πει.

Steve Vai

Καλημέρα Steve. Εδώ είναι βράδυ, αλλά εκεί πρωί. Σε ευχαριστούμε για την ευκαιρία να κάνουμε αυτή τη συζήτηση. Πώς είσαι;

Είμαι πολύ καλά. Είναι μια όμορφη μέρα στην ηλιόλουστη Νότια Καλιφόρνια, προετοιμάζομαι για την ευρωπαϊκή περιοδεία και αισθάνομαι υπέροχα.

Όσο μεγαλώνεις, όταν είσαι αθλητής ή μουσικός και ανήκεις στην αφρόκρεμα, καταλαβαίνεις ότι η σωματική σου ικανότητα μπορεί να περιοριστεί με τον χρόνο

Σε αντίθεση με πολλούς από τους προηγούμενους δίσκους σου, το "Inviolate" δεν είναι concept album, αλλά ένας υπέροχος δίσκος γεμάτος ροκ τραγούδια που δείχνει ότι είσαι σε κορυφαία φόρμα. Πιστεύω ότι θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως εισαγωγικός για κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ δουλειές σου. Τι είναι αυτό που προσπάθησες να πετύχεις με αυτόν τον δίσκο;

Με την πανδημία συνέβησαν πολλά πράγματα που άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο πορεύονται οι μουσικοί και αυτό επηρέασε κι εμένα. Πριν από την πανδημία δούλευα σε έναν εντελώς διαφορετικό δίσκο και συγκεκριμένα πάνω στο τρίτο μέρος του "Real Illusions", το οποίο ήταν μια πολύ μεγάλη παραγωγή, με πολλά φωνητικά και όργανα. Μόλις ήρθε το lockdown, αυτή η δουλειά προφανώς έφυγε αμέσως από το τραπέζι και πήγε στο ράφι. Αλλά το lockdown μου έδωσε μια εξαιρετική ευκαιρία να κάνω κάποια πράγματα που απαιτούσαν χρόνο και που από τη σκοπιά του παιξίματος, πάντα ήθελα να κάνω. Όσο μεγαλώνεις, όταν είσαι αθλητής ή μουσικός και ανήκεις στην αφρόκρεμα, καταλαβαίνεις ότι η σωματική σου ικανότητα μπορεί να περιοριστεί με τον χρόνο. Όσο το σώμα το επιτρέπει, νιώθω ότι απλά δεν υπάρχει ταβάνι.

Δηλαδή δεν υπάρχει κάποιο όριο;

Δεν υπάρχει όριο, όχι. Αυτό ισχύει για όλους. Ήθελα λοιπόν να κάνω μερικά από αυτά τα πραγματικά προκλητικά πράγματα που είχα στο μυαλό μου και τα οποία πίστευα ότι θα μου ήταν λίγο πιο δύσκολα όσο περνούσε ο καιρός. Πράγματα όπως το "Knapsack", το "Candlepower" και το "Teeth Of The Hydra" είναι φιλόδοξα, αλλά είναι και απολαυστικά. Ήθελα να δημιουργήσω έναν δίσκο που να είναι μελωδικός, που να έχει υπέροχη μελωδία, που να έχει συναρπαστική τεχνική, που να είναι διασκεδαστικός για τον κόσμο, έναν δίσκο που φτιάχνουν τύποι σαν εμένα. Είχα μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα του feeling το οποίο ήθελα να έχει ο δίσκος και του πόσο ήθελα να τον απολαύσουν οι ακροατές. Και νομίζω ότι αυτό πραγματικά έκανα.

Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από όλα αυτά τα ελληνικά ονόματα που έχεις χρησιμοποιήσει ως τίτλους τραγουδιών; Έχεις Δία, έχεις Ύδρα, έχεις Απόλλωνα, περίπου ο μισός δίσκος είναι έτσι! Πώς και έγινε όλο αυτό;

Λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, αλλά πρέπει να σου πω ότι ήταν απλώς ένα ευτυχές ατύχημα. Ξέρεις, μου αρέσει η ελληνική μυθολογία. Ως παιδί πραγματικά απόλαυσα αυτά στα οποία εκτέθηκα και σε αυτά συμπεριλαμβάνονται μερικές από αυτές τις ωραίες, παλιές ταινίες claymation όπως το "Clash Of The Titans" και το "Jason And The Argonauts". Επίσης, διδάχτηκα ελληνική μυθολογία στο σχολείο και σίγουρα υπάρχει μια γοητεία σε αυτήν. Υπάρχουν μερικά υπέροχα, εκλεπτυσμένα μυστήρια. Δεν είμαι ο τύπος που θα τα πάρει όλα αυτά και θα κάνει έναν δίσκο, γιατί όλα αυτά τα πράγματα έχουν ήδη συμβεί, έχουν ήδη γραφτεί και θα ήταν σα να επαναλαμβάνω το παρελθόν. Αλλά ενόσω έγραφα αυτόν τον δίσκο, μου ήρθαν στο μυαλό συγκεκριμένες εικόνες που αντηχούσαν στην ελληνική μυθολογία. Δηλαδή, όταν άνοιξα τη θήκη και εμφανίστηκε η νέα μου κιθάρα, σκέφτηκα ότι μοιάζει με την Ύδρα. Υπήρχε εκείνη η φανταστική ταινία, το "Jason And The Argonauts", όπου ο Ιάσονας έπρεπε να πολεμήσει την Ύδρα (σ.σ. είναι ένα τέρας στην ταινία, κάτι σαν τη Λερναία Ύδρα) για το χρυσόμαλλο δέρας και τελικά τη σκότωσε. Οι εχθροί του πήραν τα δόντια της και τα φύτεψαν και φυτρώσανε επτά σκελετοί - τα παιδιά της Ύδρας - που θα κυνηγούσαν τον Ιάσονα και τους άντρες του. Από αυτές τις σκηνές σκέφτηκα τον τίτλο "Teeth Of The Hydra". Επίσης, Apollo είναι το όνομα ενός από τα άλογα της γυναίκας μου. Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα ήταν υπέροχο να χρησιμοποιήσω αυτό το όνομα σε ένα τραγούδι μου. Μου ήρθε στο μυαλό ο τίτλος "Apollo In Color" και αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσε να ακουγόταν ένα τραγούδι με αυτό το όνομα. Έγραψα λοιπόν το τραγούδι γύρω από τον τίτλο. Όσο για το "Zeus In Chains", ήταν μία από τις περιπτώσεις που είχα ολοκληρώσει το τραγούδι, αλλά δεν είχα τίτλο. Οπότε όταν συμβαίνει αυτό, ρωτάω το τραγούδι «ποιός είσαι, πώς σε λένε;» Και καθώς το άκουγα, μου είπε "Zeus In Chains".

H πραγματική πρόκληση με τη Hydra είναι η μεταφορά της, γιατί δεν μπορεί να μπει σε αεροπλάνο και πρέπει να μεταφερθεί οδικώς

Επομένως μπορεί είτε να χτίσεις γύρω από τον τίτλο, είτε να βαφτίσεις ένα τραγούδι αφού ολοκληρωθεί. Ενδιαφέρον! Θα φέρεις την κιθάρα Hydra μαζί σου στην περιοδεία; Θα έχουμε τη δυνατότητα να τη δούμε από κοντά;

Δεν μπορούσα να την πάρω μαζί μου στο πρώτο σκέλος της ευρωπαϊκής περιοδείας το καλοκαίρι του περασμένου έτους, γιατί εκείνη την περίοδο ανάρρωνα από μια εγχείρηση που είχα κάνει στον ώμο. Αλλά την πήρα στην αμερικανική περιοδεία και αυτό πήγε υπέροχα. Θα είναι στερεωμένη σε μια βάση όταν παίζω. Ενδεχομένως να προσπαθήσω να σηκωθώ και να παίξω, αλλά είναι λίγο επισφαλές και δε θέλω να πάρω κάποιο τέτοιο ρίσκο. Στις περιοδείες μου έχω και ένα premium πακέτο, το "EVO Premium Experience", που θεωρώ μια φανταστική εμπειρία. Οι άνθρωποι μαζεύονται όλοι μαζί πριν τη συναυλία. Μιλάω με όλους τους και μετά έρχονται και στο soundcheck. Στην αμερικανική περιοδεία έκανα ένα γκάλοπ κατά τη διάρκεια του soundcheck. Αρχικά σηκώθηκα και έπαιξα τη Hydra κρατώντας τη και μετά την έβαλα στη βάση της και έπαιξα. Έπειτα, ρώτησα τους οπαδούς να μου πούνε τι προτιμούνε και το συντριπτικό ποσοστό τους μου είπε ότι προτιμούν η Hydra να στέκεται στη βάση της. Ο λόγος πιστεύω ότι είναι επειδή μπορούν να βλέπουν καλύτερα και να παρατηρούν τι ακριβώς κάνω. Το πρόβλημα με τη Hydra, η πραγματική πρόκληση, είναι η μεταφορά της. Η θήκη της είναι πολύ ογκώδης και δεν μπορεί να μπει στο αεροπλάνο. Πρέπει λοιπόν να μεταφερθεί οδικώς, πράγμα που είναι πολύ ακριβό, αλλά και γενικότερα επικίνδυνο για ένα τόσο ευαίσθητο όργανο. Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισα να κάνω το καλύτερο που μπορώ για να την κουβαλήσω μαζί μου ανά τον κόσμο, γιατί θέλω οι άνθρωποι να έχουν την ευκαιρία να την απολαύσουν.

Steve Vai

Το "Knapsack" είναι ένα φοβερό, μελωδικό ροκ τραγούδι. Το είχα ακούσει, αλλά ο αδελφός μου, που είναι ένθερμος θαυμαστής σου, μου είπε «τράβα δες το βίντεο», και έκανα ακριβώς αυτό. Έχοντας ως τότε απλώς ακούσει το τραγούδι, δεν μπορούσα να καταλάβω ότι έπαιζες μόνο με το ένα χέρι (σ.σ. τραβάτε δείτε το βίντεο!). Πόσο δύσκολο, πόσο προκλητικό ή πόσο φυσικό ήταν να το κάνεις;

Λοιπόν, κατά ένα μεγάλο μέρος μου βγήκε πολύ φυσικά. Ξέρεις, αν είσαι κιθαρίστας και κάνεις πολλά legato και hammering, μπορείς να παίξεις με το ένα χέρι, δεν είναι δα και κάποιο μεγάλο μυστήριο. Υπήρχαν όμως και κάποιες προκλήσεις, όπως το να παίζουν οι νότες χωρίς να ακούγονται ανοιχτές οι χορδές. Υπήρχαν μερικά σημεία όπου κανονικά έπρεπε να βάλω ένα εξάρτημα στον λαιμό της κιθάρας. Όμως δε μου αρέσει να το κάνω αυτό, γιατί χρησιμοποιώ πολύ συχνά ανοιχτές χορδές και το εξάρτημα αυτό πάντα «σβήνει» τις ανοιχτές χορδές. Η πραγματική πρόκληση στην ηχογράφηση αυτού του τραγουδιού ήταν ότι βρισκόμασταν σε lockdown, δεν υπήρχε κανείς εδώ και είχα μόνο ένα χέρι, με το οποίο έπρεπε να κάνω τα πάντα. Να ρυθμίσω την κάμερα, να ρυθμίσω τον ενισχυτή, να ρυθμίσω όλον τον εξοπλισμό, να κάνω τα sessions. Ήταν δύσκολο.

Όταν έχεις ένα όραμα και είσαι ενθουσιασμένος με αυτό, τίποτα δεν έχει σημασία

Και μάλιστα είχες μόνο το αριστερό χέρι διαθέσιμο, ενώ είσαι δεξιόχειρας.

Ναι, είχα το αριστερό μου χέρι. Είπαμε, αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση, το ότι έπρεπε να τα κάνω όλα μόνος μου στο στούντιο. Αλλά όταν έχεις ένα όραμα και είσαι ενθουσιασμένος με αυτό, τίποτα δεν έχει σημασία. Είσαι εσύ και απλά το κάνεις.

Έχεις ένα κάπως φουτουριστικό προφίλ. Εννοώ, φαίνεται να ασπάζεσαι τη χρήση της τεχνολογίας, βλέπουμε ότι οι κιθάρες σου είναι πολύ ιδιαίτερου σχεδιασμού κλπ. Έχεις και παραδοσιακή πλευρά αναφορικά με τον ήχο ή τον εξοπλισμό σου;

Έχω, ναι. Ο ήχος μου είναι σχετικά παραδοσιακός. Είναι βιρτουόζικο rock παίξιμο κιθάρας. Κατά βάθος, παίρνεις μια ηλεκτρική κιθάρα, ένα whammy bar, βάζεις πολύ overdrive και gain, εγώ βάζω και αρκετό delay και reverb κι αυτό είναι.. Αυτό μου αρέσει, αυτός είναι ο τόνος μου. Θα έλεγα ότι ο τόνος μου συνολικά είναι σχετικά συμβατικός, τουλάχιστον. Φυσικά, κάθε φορά που ένας κιθαρίστας βάζει τα δάχτυλά του σε ένα όργανο, δεν έχει σημασία ποιος είναι ο τόνος του. Η προσωπικότητά του θα περάσει στο παίξιμο με κάποιον τρόπο. Εκεί λοιπόν ο καθένας είναι μοναδικός και εκεί είμαι κι εγώ μοναδικός. Αν και έχω έναν σχετικά συμβατικό τόνο για rock κιθαρίστας, αυτά που κάνω με τον τόνο μου είναι αυτά που με κάνουν μοναδικό. Κι αυτό ισχύει για τον κάθε έναν κιθαρίστα, όλοι έχουν μια μοναδικότητα.

Τι σχεδιάζεις να κάνεις στο μέλλον για να ξεπεράσεις τα όριά σου ως μουσικός; Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου; Μήπως να παίξεις χωρίς καθόλου χέρια και να κοιτάζεις την κιθάρα κι αυτή να παίζει μόνη της;

Αυτό θα ήταν λίγο θρασύ! Λοιπόν, έχω ένα όραμα εδώ και καιρό. Δεκαετίες και δεκαετίες, και έτσι ξέρω ότι μάλλον θα το κάνω γιατί μου έχει κολλήσει. Όπως σου ανέφερα και πιο πριν, καθώς προχωράει η καριέρα σου ως μουσικός, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που ξέρεις ότι θα δυσκολεύεσαι να τα κάνεις γιατί θα σε περιορίζει το σώμα σου. Σε όλη μου τη καριέρα ως κιθαρίστας, συναντούσα στην πορεία μικρές ιδέες τεχνικής και τις έβαζα μέσα στους δίσκους μου. Είναι όλα αυτά τα περίεργα, κάπως ιδιόμορφα πράγματα που κάνω, όπως το joint shifting, το candlepower, η Hydra, όλα αυτά Θα μπορούσε να είναι και απλώς ένα riff. Έχω έναν σωρό από demos με μικρά δείγματα και αποσπάσματα αυτών των ιδεών, πρέπει να δουλέψω πάνω τους γιατί κάθε μικρή ιδέα απαιτεί απίστευτο χρόνο και εστίαση για να ολοκληρωθεί. Ο στόχος μου είναι να κάνω κάτι με όλα αυτά σε ένα έργο. Κυκλοφορώ πολλά πράγματα τον τελευταίο καιρό και σχεδιάζω να κυκλοφορήσω κι άλλα. Ελπίζω να κυκλοφορήσω έναν solo ακουστικό φωνητικό δίσκο, δηλαδή κάτι πολύ απλό. Επίσης, αυτόν τον καιρό ολοκλήρωσα τις ηχογραφήσεις τεσσάρων ωρών απίστευτα πολύπλοκης ορχηστρικής μουσικής με τη Metropole Orchestra και με την Tampa Bay Philharmonic. Μιλάμε για πολύ μεγάλης πληροφορίας, έντονη, αφηρημένη, σύγχρονη ορχηστρική μουσική. Πιθανότατα μετά από αυτή την περιοδεία θα εξαφανιστώ εντελώς για κάποιο διάστημα και θα δουλέψω πάνω σε αυτό το τελευταίο έργο. Θα προσπαθήσω να μεταφέρω όλες αυτές τις λανθάνουσες τεχνικές σε έναν δίσκο.

Όταν ήρθαν τα ‘90s, το grunge τα σάρωσε όλα και αν το "Vai/Gash" έβγαινε τότε, θα είχε θαφτεί. Νομίζω ότι η σημερινή εποχή είναι τέλεια για την κυκλοφορία του

Πριν από μερικές εβδομάδες κυκλοφόρησες τη συνεργασία σου με τον Johnny "Gash" Sombrotto. Πώς και αποφάσισες να το κυκλοφορήσεις φέτος, τριάντα χρόνια μετά την ηχογράφησή του; Το έκανες ως φόρο τιμής στον φίλο σου;

Τριάντα δύο χρόνια μετά. Κατά ένα μέρος, σίγουρα ήθελα να αποτίνω φόρο τιμής στον Gash. Αλλά επίσης, δεν το κυκλοφόρησα τότε γιατί δεν είχε ολοκληρωθεί αλλά και γιατί δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Όταν ήρθαν τα ‘90s, το grunge τα σάρωσε όλα και αν έβγαινε ο συγκεκριμένος δίσκος τότε, απλώς θα είχε θαφτεί. Νομίζω ότι η σημερινή εποχή είναι τέλεια για την κυκλοφορία του, γιατί είναι δίσκος με πολύ αυθεντικό ήχο της περιόδου των δεκαετιών του '70 και του '80. Ήθελα πραγματικά οι άνθρωποι που θα τον ακούσουν να αισθάνονται ενδυναμωμένοι, ανεβασμένοι από τις καλές μελωδίες και να νιώθουν όμορφα. Είναι απλό, εύθυμο, μηχανόβιο rock ‘n’ roll από τα ‘70s και τα ‘80s. Είναι μια δουλειά που έκανα για μένα και τους φίλους μου, κάπως όπως το "Flex-Able" και νομίζω ότι κάποιοι θα ενδιαφέρονταν να το ακούσουν. Πίστευα ότι ο κόσμος θα ενδιαφερόταν για τον δίσκο με τον Gash, αλλά δεν έβλεπα τον λόγο να τον κυκλοφορήσω τότε. Μετά τον θάνατό του, (σ.σ. σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα με μοτοσυκλέτα το 1998, δύο μέρες μετά τον θάνατο του πατέρα του Vai), δεν μπορούσα να το ολοκληρώσω, οπότε το έβγαλα από το μυαλό μου και το έβαλα στο ράφι. Αλλά το άκουγα κάπου-κάπου και το αγαπούσα, γιατί αντιπροσώπευε όλα όσα έκανα εκείνη την εποχή. Ήταν απλώς μουσική που μπορούσαμε να ακούσουμε όταν οδηγούσαμε τις μοτοσυκλέτες μας και να περνάμε καλά.

Αυτό που δεν συνειδητοποίησα τότε, όταν το ηχογραφήσαμε, ήταν το πόσο απίστευτος τραγουδιστής ήταν ο Gash. Δεν είχε τραγουδήσει ποτέ τέτοια πράγματα μέχρι τότε, συνήθως τραγουδούσε crooner υλικό, κάπως όπως ο Frank Sinatra. Δεν ήταν σε rock συγκρότημα, δεν τραγουδούσε rock, αλλά άκουγα στη φωνή του ότι υπήρχε «κάτι». Έτσι, όταν τον έφερα στο στούντιο και άρχισε να τραγουδάει, απλά δεν μπορούσα να το πιστέψω. Άρχισα να σκέφτομαι, «από πού προέρχεται αυτό το πράγμα;» Είχε έναν εντελώς αυθεντικό και δυναμικό ήχο, είχε ταυτόχρονα υπερβολή (σ.σ. χρησιμοποίησε τον όρο "swagger"), αυτοπεποίθηση και χάρισμα, αλλά ο Gash ήταν έτσι και ως άνθρωπος. Είχε και μια λιγότερο σοβαρή πλευρά, γιατί ήταν και παιχνιδιάρης κι αυτό μπορείς να το ακούσεις και στη φωνή του. Ο Gash ήταν από την Ανατολική Ακτή, ήταν νεοϋορκέζος μέχρι το κόκαλο. Είχε στο αίμα του την Ιταλία, το Long Island, το Queens, τις μοτοσυκλέτες κι αυτή ήταν η στάση ζωής του. Μπορώ να το αναγνωρίσω πολύ καλά αυτό, γιατί κι εγώ εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα, στη Νέα Υόρκη. Αυτό που άκουγα όμως έμοιαζε ταυτόχρονα και με τον David Lee Roth και τους Whitesnake εκείνης της περιόδου. Η Καλιφόρνια είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση, μοιάζει περισσότερο με τη μουσική του David Lee Roth (σ.σ. οι Van Halen ήταν από την Καλιφόρνια). Ξέρεις, είναι rock 'n' roll, αλλά είναι κάπως σα να έχει αυτή την ατμόσφαιρα της Καλιφόρνια μέσα της. Οι Whitesnake από την άλλη, έχουν μια αγγλική ατμόσφαιρα (σ.σ. είναι από την Αγγλία, τότε δραστηριοποιούνταν στην Καλιφόρνια). Και ο Gash τα συνδύαζε όλα αυτά. Το θέμα είναι ότι, έχοντας δουλέψει με πολλούς ικανότατους αστέρες, ένιωθα ότι ο Gash είχε το DNA ενός ροκ αστέρα. Και υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ ενός rock star κι ενός καλού τραγουδιστή.

Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ ενός rock star κι ενός καλού τραγουδιστή

Ναι, αυτά είναι διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους.

Ένας rock star μπορεί να σταθεί σε μια σκηνή και να διαποτίσει ολόκληρο το κοινό με το «εγώ» του, να είναι επιβλητικός, ελκυστικός και υπέρμετρα διασκεδαστικός. Αλεξίσφαιρος, εξωστρεφής και γεμάτος αυτοπεποίθηση. Ο Gash ήταν όλα αυτά τα πράγματα, αλλά είχε επίσης και φωνή. Μπορείς να είσαι rock star και να τη γλιτώνεις αν δεν έχεις και τόσο υπέροχη φωνή. Και μπορείς να έχεις μια υπέροχη φωνή και …απλώς να έχεις μια υπέροχη φωνή. Είναι σπάνιο να τα έχει κάποιος όλα μαζί και πραγματικά ένιωθα ότι ο Gash τα συνδύαζε όλα. Έχω κάνει διάφορες συνεντεύξεις και έχω ακούσει ανθρώπους να τον συγκρίνουν με τον David Lee Roth, με τον Paul Stanley ή με τον Graham Bonnet. Σίγουρα είχε μεγάλη ποιότητα, αλλά πρέπει να σου πω ότι ο Johnny είχε μια τονική ποιότητα στο εύρος της φωνής του ως τενόρος, αλλά είχε και μια περιοχή άλτο. Ήταν τόσο δυνατός, είχε ξεκάθαρα το χάρισμα του τονισμού, απλώς δεν μπορούσε να τραγουδήσει λάθος νότες. Και η ζεστασιά της φωνής του στις χαμηλότερες νότες τον υποστήριζε όμορφα όταν έμπαινε στις ψιλότερες νότες. Καταλαβαίνεις πώς το εννοώ; Όταν τραγουδούσε, υπήρχε μια ποιότητα και μια ουσιαστικότητα σε αυτό. Είναι σπάνιο. Δεν το ακούω στους άλλους τραγουδιστές.

Στη δεκαετία του '90, οτιδήποτε ακουγόταν σαν τη δεκαετία του '80 ήταν ο διάβολος

Γιατί βρήκες ότι αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ακούσει ο κόσμος αυτό το έργο;

Σκέφτηκα πρώτα απ’ όλα ότι οι άνθρωποι το 2023 έχουν μια πολύ διαφορετική οπτική της δεκαετίας του '80 από αυτή που είχαν οι άνθρωποι τη δεκαετία του '90. Στη δεκαετία του '90, οτιδήποτε ακουγόταν σαν τη δεκαετία του '80 ήταν ο διάβολος. Όλα ήταν λάθος και έπρεπε να σβήσουν από προσώπου Γης. Αλλά τώρα οι άνθρωποι κοιτάζουν πίσω και βλέπουν τη διασκέδαση που ρίχναμε και την καλή μουσική εκείνης της εποχής και αναπολούν τη δεκαετία του '80. Θα τολμήσω λοιπόν να πω ότι αν αυτός ο δίσκος είχε βγει τη δεκαετία του ’80, θα είχε μια πολύ ωραία θέση εκεί, γιατί έχει μια αυθεντικότητα. Στους ανθρώπους που το παίρνουν και το ακούνε σήμερα, μπορεί να προσφέρει την ευκαιρία να δημιουργήσουν ένα μικρό, φανταστικό, εναλλακτικό σύμπαν για το πώς θα ήταν αν είχε κυκλοφορήσει τότε Αυτό που παίρνει ο ακροατής είναι ένας φρέσκος δίσκος από τη δεκαετία του ’80, το 2023.

Steve Vai

Ανάμεσα στην πειθαρχία και το πάθος, ποιο θεωρείς πιο σημαντικό και ποιος από τους δύο αυτούς όρους πιστεύεις ότι σε περιγράφει με μεγαλύτερη ακρίβεια, το «πειθαρχημένος» ή το «παθιασμένος»;

Το πάθος είναι μια πολύ πιο ισχυρή κινητήριος δύναμη δημιουργίας από την πειθαρχία.

Συμφωνώ απολύτως.

Είναι πολύ πιο δυνατό. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι πρέπει να πολεμήσουν και να δουλέψουν υπερβολικά. Και λένε ότι έχουν έναν στόχο και ότι θα τον φτάσουν και ότι έχουν αγωνιστεί και ότι είναι «εκεί». Ξέρεις, τις περισσότερες φορές έχουν αγωνιστεί, αλλά δεν είναι «εκεί». Υπάρχει λοιπόν ένας άλλος τρόπος να το κάνεις αυτό, που είναι πολύ πιο αποτελεσματικός και πολύ πιο αντάξιός σου. Κι αυτός είναι το πάθος, το μεράκι. Γιατί όταν είσαι όταν είσαι στη δίνη του πάθους, είσαι στα καλύτερά σου, είσαι ένα μοναδικά δημιουργικό άτομο. Ο καθένας είναι μοναδικός και ο καθένας έχει τη δυνατότητα να εκφράσει αυτή τη μοναδικότητα στις δημιουργικές του προσπάθειες και όταν το κάνεις αυτό, είσαι σε κατάσταση πάθους, γιατί κάνεις κάτι που είναι φυσικό για σένα. Όταν κάνεις κάτι που είναι φυσικό, υπάρχει μια γνώση σε αυτό. Ξέρεις ότι μπορείς να το κάνεις αυτό και τότε μπορείς να χρησιμοποιήσεις και ορισμένα εργαλεία που έχεις εγγενώς. Το θέμα είναι ότι για πολλούς ανθρώπους, αυτή η χαρά και αυτό το πάθος, το μεράκι μπορεί να είναι σε κάτι σαν το πλέξιμο, το μαγείρεμα, την οργάνωση πραγμάτων ή στην κατασκευή μοντέλων αεροπλάνων. Αν δεν το καλλιεργήσεις, η εναλλακτική είναι μια φαντασίωση. Ο εγωισμός των ανθρώπων που τους δημιουργεί φαντασιώσεις για το τι πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουν για να βρουν την ευτυχία και μέσα σε αυτή τη φόρμουλα υπάρχει συνήθως και η επιτυχία στα μάτια του κόσμου. Όσο μεγαλύτερη είναι η επιτυχία, τόσο πιο χαρούμενοι είμαστε, κι αυτό είναι φυτεμένο μέσα μας. Δεν είναι αλήθεια, αλλά το πιστεύουμε, ειδικά αν δεν είσαι διάσημος και αν δεν έχεις στη διάθεσή σου όλα αυτά τα υλικά αγαθά που πιστεύεις ότι θα σε σώσουν. Έτσι οι άνθρωποι αρχίζουν να προβάλουν τη φαντασίωσή τους. Μπορεί κάποιος να λέει «θέλω να γίνω ο κορυφαίος βιρτουόζος της rock κιθάρας», αλλά να μην έχει μουσικό αυτί και να μη θέλει να αφιερώσει χρόνο στη βελτίωσή του. Αυτό δεν είναι πάθος, αυτό είναι αγώνας. Και είναι αγώνας στον οποίο συνήθως αποτυγχάνεις, γιατί δεν έχεις τη βενζίνη για να πετύχεις.

Αυτό που δεν συνειδητοποιούν οι άνθρωποι, είναι πως οτιδήποτε πολεμάς, το ενισχύεις

Σου λείπει το εσωτερικό κίνητρο.

Ακριβώς, το εσωτερικό κίνητρο, αυτό είναι η βενζίνη, το καύσιμο. Το εσωτερικό κίνητρο είναι ένα φυσικό ένστικτο για να κάνεις κάτι, σε αντίθεση με το να κάνεις κάτι πολεμώντας και δίνοντας αγώνα συνεχώς. Αυτό που δεν συνειδητοποιούν οι άνθρωποι, ειδικά οι πολιτικοί, είναι πως οτιδήποτε εναντίον του οποίου πολεμάς, το ενισχύεις. Είναι απλό και οι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν και δημιουργούν δυσλειτουργίες στη ζωή τους. Κάποιοι είναι αρκετά τυχεροί ώστε να αναγνωρίζουν το πάθος και το μεράκι τους. Πολλοί σκέφτονται ότι δεν έχουν κάποιο πάθος κι αυτό τους ενοχλεί, τους ανησυχεί. Απλώς δεν έχουν επιτρέψει στον εαυτό τους να το ανακαλύψει επειδή έχουν προγραμματιστεί από τον κόσμο να πιστεύουν ότι το μεράκι τους δεν αξίζει αρκετά. Αυτά λοιπόν είναι μαλακίες και δεν είναι αλήθεια. Ορίστε λοιπόν πώς μπορείτε να ανακαλύψετε το μεράκι σας. Ξεκινά με τον εντοπισμό ενός πράγματος που κάνετε και που σας αρέσει. Κάτι που μπορεί να σας δημιουργήσει ακόμη και τον παραμικρό ενθουσιασμό μέσα σας… Υπάρχει ένα αίσθημα ενθουσιασμού που ξεπερνά αυτό που ο κόσμος πιστεύει ότι πρέπει να κάνετε. Αναλόγως με το τι επιτρέπουν τα οικονομικά σας, τα άτομα που έχετε στη διάθεσή σας ή που δεν έχετε στη διάθεσή σας, υπάρχει κάτι που κάνετε και σας ελκύει και θα μπορούσε να είναι ένα πολύ απλό πράγμα που σας φαίνεται φυσικό. Και υπάρχει ενθουσιασμός στο να έχεις μια δημιουργική ιδέα. Εσύ ας πούμε γράφεις, σωστά;

Οι άνθρωποι κάνουν κακό στον εαυτό τους όταν πλοηγούνται σε πράγματα που δεν τους αρέσουν

Σωστά (σ.σ. γελάμε, με ρώτησε, έπρεπε να πω κάτι).

Μπορεί να πάρεις μια ιδέα για μια ιστορία από κάτι που μαθαίνεις. Να την κρατήσεις και ίσως αργότερα να βρεις λίγο ενθουσιασμό και να την αναπτύξεις. Αυτός είναι ο οδικός χάρτης προς το πάθος, η εξέλιξη του ενθουσιασμού. Δηλαδή, αν διατηρήσεις αυτό το συναίσθημα και το ακολουθήσεις,. εξελίσσεται σε πάθος. Μόλις είσαι σε κατάσταση πάθους, τίποτα δεν σε σταματά. Ο ήλιος, το φεγγάρι και τα αστέρια θα ευθυγραμμιστούν για σένα. Και όταν γίνει αυτό, υπάρχει καθαρότητα σκέψης. Οι προκλήσεις μετατρέπονται σε ευκαιρίες. Τα μάτια του παθιασμένου δε βλέπουν κάποια πρόκληση που πρέπει να αντιπαλέψουν. Δεν νιώθουν ότι πρέπει να πολεμήσουν τίποτα. Τώρα, έχοντας πει όλα αυτά, ο όρος «πειθαρχία» υπονοεί ότι πρέπει να κάνεις κάτι που δεν θέλεις. Λες «πρέπει να πειθαρχήσω τον εαυτό μου», «πρέπει να κοιτάζω το ρολόϊ», «θα εξασκηθώ για 18 ώρες». Υπάρχει μια διαμάχη σε αυτό, είναι πολύ διαφορετικό από το «θέλω πολύ να το κάνω αυτό» Μόνο εσύ ο ίδιος μπορείς να δεις τη διαφορά, αλλά πρέπει να έχεις το θάρρος να ακολουθήσεις εκείνα τα πράγματα που είναι ενδιαφέροντα για σένα. Στην πραγματικότητα δε χρειάζεται καν θάρρος, κάτι τέτοιο θα έπρεπε να είναι φυσικό. Οι άνθρωποι κάνουν κακό στον εαυτό τους όταν πλοηγούνται σε πράγματα που δεν τους αρέσουν. Αυτό είναι κάτι εντελώς προσωπικό και πρέπει ο καθένας να αναγνωρίζει από μόνος του το τι θέλει να κάνει, το τι θέλει να ακολουθήσει. Πρέπει να αξιολογήσει μόνος τα στοιχεία, αυτό είναι μια εσωτερική δουλειά. Δεν έχει να κάνει με κανέναν άλλο εκτός από εσένα τον ίδιο.

Steve Vai

Αυτή ήταν μια πολύ, πολύ ωραία απάντηση. Αισθάνομαι πιο σοφός τώρα.

Και έχω την τάση να συνεχίσω, ζητώ συγγνώμη!

Πάντοτε μου αρέσει να παίζω με τον Joe Satriani

Μέσω των G3, έχεις συνεργαστεί με πολλούς άλλους καταξιωμένους κιθαρίστες, όπως τον John Petrucci, τον Joe Satriani, τον Robert Fripp. Ποια από όλες τις συνεργασίες σου άρεσε περισσότερο και με ποιον από αυτούς πιστεύεις ότι ταίριαξες καλύτερα;

Τους απόλαυσα όλους. Είναι όλοι τους φανταστικοί και όταν ανεβαίνεις στη σκηνή με τους G3, θέλεις να ακούσεις και να συνεισφέρεις κι εσύ κατάλληλα. Κάθε ένα από αυτά τα παιδιά απλώς προσφέρει το μερίδιό του, είναι όλοι παγκόσμιας κλάσης. Μου άρεσε να είμαι με τον Eric (σ.σ. Johnson) ή τον Joe (σ.σ. Satriani), με τον οποίο μάλιστα γνωριζόμαστε από παιδιά. Πάντοτε μου αρέσει να παίζω με τον Joe. Όταν ο Eric Johnson είναι στη σκηνή, απλά τον ακούς και αλληλεπιδράς. Το ίδιο συμβαίνει και με τον John Petrucci. Με τον Robert Fripp είχαμε πολύ καλή αλληλεπίδραση εκτός σκηνής. Ξέρεις, με μερικούς ανθρώπους στη ζωή μοιάζουμε να είμαστε βγαλμένοι από παρόμοια καλούπια. Ο πιο εύκολος απ’ όλους είναι ο Joe. Μπορώ πολύ εύκολα να συνδεθώ μαζί του, γιατί είναι πολύ καλός στο να ακούει.

Δεν περνάει ούτε μία μέρα που να μη χρησιμοποιώ κάτι που έμαθα από τον Frank Zappa

Στην αρχή της καριέρας σου, έπαιζες με τον Frank Zappa. Υπάρχει κάτι που του πήρες από την εποχή που ήσουν μαζί του και το έχεις ακόμα και σήμερα; Τι αντίκτυπο είχε ο Zappa στη νοοτροπία σου;

Δεν περνάει ούτε μία μέρα που να μη χρησιμοποιώ κάτι που έμαθα από τον Frank σε αυτά που κάνω. Αλλά το σημαντικότερο πράγμα που πήρα μαζί μου από τις μέρες μου με τον Frank, είναι το μάθημα ότι αν έχετε μια δημιουργική ιδέα που είναι συναρπαστική για εσάς, απλά κάνετέ την. Χωρίς καμία δικαιολογία. Και αυτό με έχει υπηρετήσει εξαιρετικά.

Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης με τον οποίο ήθελες να συνεργαστείς αλλά δεν είχες την ευκαιρία;

Όχι. (σ.σ. σαφέστατος)

Ποτέ δεν πάω πουθενά χωρίς ολόκληρο τον κατάλογο του Tom Waits, του Allan Holdsworth, του Frank Zappa

Τι είδους μουσική ακούς; Παρόμοια με αυτή που συνθέτεις ή διαφορετική;

Λοιπόν, όταν ακούω μουσική, μου αρέσει η ποικιλία. Εκ των πραγμάτων ακούω πάρα πολύ τη δική μου μουσική, γιατί δουλεύω πάνω της, αλλά μου αρέσει να παίρνω μουσικές προτάσεις από τα παιδιά μου γιατί έχουν υπέροχο μουσικό γούστο και έχουν το δάχτυλό τους στον παλμό. Επίσης, λαμβάνω πολλή μουσική από διάφορους που μου λένε «τσέκαρε αυτό» και λοιπά. Αλλά, όποτε έχω χρόνο, αφήνομαι στα δικά μου ακούσματα και κάθομαι και ακούω μουσική. Ποτέ δεν πάω πουθενά χωρίς ολόκληρο τον κατάλογο του Tom Waits, του Allan Holdsworth, του Frank Zappa. Επίσης ακούω πολύ συνθέτες όπως ο Stravinsky και ο Mahler, αλλά και νεότερους όπως ο Mangus Lindberg και ο Esa-Pekka Salonen. Το μουσικό μου γούστο κινείται σε πολλές περιοχές.

Μπορείς να μας πεις τι να περιμένουμε από τις συναυλίες σου στην Ελλάδα ή το φυλάς για έκπληξη;

Να περιμένετε πολλά από αυτά που κάνω συνήθως. Επίσης, έναν σωρό πράγματα από τον νέο δίσκο.

Αυτό είναι καλό!

Θα έχω μαζί μου την Hydra. Ίσως παίξουμε μερικά κομμάτια από τον δίσκο με τον Gash, θα έχουμε και μερικά από αυτά που ξέρω ότι θα σας αρέσουν, όπως το "For The Love Of God" ή το "Building The Church", τέτοια πράγματα. Θα έχει και μερικά τραγούδια που δεν έχουμε ξαναπαίξει. Θα είναι ένα ανεβαστικό show, να ξέρετε. Αγαπώ πολύ την αίσθηση του να βρίσκομαι μπροστά σε κοινό σαν αυτό της Ανατολικής Ευρώπης και ειδικά της Ελλάδας, η στάση σας εκεί είναι πολύ υποστηρικτική. Στους ανθρώπους εκεί αρέσει να περνάνε καλά.

Steve Vai

Θα είμαι εκεί με τον αδελφό μου. Την τελευταία φορά δεν σε είδα, αλλά σε είδα το 2005 με τον Eric Sardinas και ήταν τέλεια. Ο αδερφός μου σε είδε και το 2000, σε ακολουθεί από παλιά.

Σας ευχαριστώ.

Κι εγώ σε ευχαριστώ, ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Ανυπομονώ πραγματικά να έρθω εκεί και εκτιμώ την υποστήριξη.

Να έχεις μια ωραία μέρα.

Κι εσύ το ίδιο. Αντίο!     

  • SHARE
  • TWEET