Lorde

Πριν καν ανοίξει η πόρτα του δωματίου, η ύπαρξη του ελέφαντα είναι δεδομένη. Η Lorde είναι η ίδια καλλιτέχνιδα που μία δεκαετία πίσω πήρε ολόκληρο τον πλανήτη παραμάζωμα με το ντεμπούτο της. Εκείνη που ο David Bowie είχε χαρακτηρίσει ως το μέλλον της μουσικής. Μία από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που κατάφεραν να αλλάξουν τον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας, έστω και λίγο, με μοναδικό όπλο το ταλέντο. Δεδομένου του μεγέθους του ονόματός της, οι ταμπέλες έχουν ελάχιστη ως μηδαμινή σημασία. Οποιαδήποτε προσέγγιση με λογική «ο δίσκος είναι pop/indie/alternative» είναι τόσο επιφανειακή όσο και, σε τελική ανάλυση, άχρηστη.

Σίγουρα, αν έπρεπε με το πιστόλι στον κρόταφο να διαλέξεις ένα διάδρομο για να τοποθετήσεις το βινύλιο (η ίδια επέλεξε να μην κυκλοφορήσει το άλμπουμ σε CD για περιβαλλοντικούς λόγους), εκείνος της pop θα ήταν ο πιο προφανής. Δεν χρειάζεται ωστόσο περισσότερο από μερικά λεπτά για να φανούν τα κενά στο σενάριο. Πόσο συχνά συναντώνται προσγειωμένα, οργανικά τραγούδια σαν το "The Path" που μπορούν να κατακλύσουν ραδιόφωνα, charts και κάθε λογής μέσα; Λαμβάνοντας υπόψη το παρελθόν της Νεοζηλανδής το αποτέλεσμα ήταν λίγο-πολύ κλειδωμένο. Από την άλλη, οι μελωδίες είναι τόσο μεγάλες που δεν θα ταίριαζαν σε οποιαδήποτε γραμμή πέραν της πρώτης.

Σε μια εποχή που το ευρύ κοινό σοκάρεται κυρίως κατά παραγγελία ή/και με τους πιο χοντροκομμένους τρόπους, το εξώφυλλο και το ήδη εμβληματικό βίντεο για το ομώνυμο κομμάτι είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενες αλλαγές. Κι αν συχνά η βιτρίνα δίνει λάθος εντυπώσεις, το σύνολο εδώ βρίσκεται πιο κοντά στην αντίθετη πλευρά. Τραγούδια σαν τα "California" και "Stoned At The Nail Salon" ακούγονται απλά και άμεσα χωρίς την παραμικρή φθήνια. Γνώριμα χωρίς να μοιάζουν με αναμασήματα. Φανταχτερά και σέξι χωρίς να γίνονται χυδαία. Οι φορτωμένες παραγωγές του παρελθόντος λάμπουν δια της απουσίας τους. Τα δεύτερα φωνητικά της Phoebe Bridgers δείχνουν κάθε άλλο παρά τυχαία.

Οι μελωδίες σε συνδυασμό με τη χροιά δημιουργούν μια ατμόσφαιρα προσωπική κι άμεσα αναγνωρίσιμη. Ο τρόπος που ξεδιπλώνονται θεματικές και προβληματισμοί στους στίχους είναι γεμάτος φρεσκάδα και γούστο. Η στροφή στον ήχο δεδομένα θα πονοκεφαλιάσει μερίδα του κοινού, αλλά στο τέλος της ημέρας αφήνει μια αίσθηση φυσικότητας και καλλιτεχνικής ακεραιότητας. Από μόνο του το "Fallen Fruit"* είναι ικανή απόδειξη. Ο Jack Antonoff δεν αναλαμβάνει το ρόλο ενός απλού μισθοφόρου, ούτε εκείνον του επιφανή δεύτερου χαρακτήρα. Η παρουσία του μπορεί να είναι εμφανής από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, ωστόσο περισσότερο ακολουθεί στα βήματα της πρωταγωνίστριας, παρά περπατά δίπλα της.

Αν μπορούσες να μετατρέψεις σε μουσική τα συναισθήματα μιας αγαπημένης, μισοξεχασμένης καλοκαιρινής μέρας, πιθανότατα θα ακουγόταν όπως το "Solar Power". Η λιακάδα, οι βόλτες, οι κουβέντες περί ανέμων και υδάτων, οι μικρές αναπολήσεις και οι αναμνήσεις που ακόμα δεν συνειδητοποιείς ότι γεννιούνται. Όλα υπάρχουν εδώ. Στην τσαχπινιά και τις μακρινές σειρήνες του "Dominoes". Στο τεραστίων διαστάσεων "Mood Ring". Στη δροσιά του "Oceanic Feeling". Στις διασκευές του συνοδευτικού "Te Ao Mārama" EP. Στο αναπάντεχο χτύπημα του 'we had no idea the dreams we had were far too big' και στο υπέροχο σβήσιμο του 'I'll know when it's time to take off my robes and step into the choir'.

* Ξεχωριστή αναφορά στο οριακά οπαδικό πάντρεμα με "Break The Ice" (κι όμως, αυτό) που μόνο κάποιο πραγματικά ξεχωριστό μυαλό θα μπορούσε να σκεφτεί στο χαρτί και μόνο μία ιδιοφυΐα θα μπορούσε να φέρει εις πέρας στην πράξη. Η Lorde προφανώς δεν είχε κανένα πρόβλημα.