Charli xcx

Ξέρεις ήδη για ποιο πράγμα μιλάμε. Έχεις δει αυτό το χρώμα παντού γύρω σου ήδη. Όλοι παραμιλούν για τη φετινή δισκογραφική δουλειά της Charli xcx, ίσως έχεις ακούσει και κάτι από το δίσκο στην πραγματικότητα. Γιατί όμως ενώ ο δίσκος πλέον έχει χιλιοσχολιαστεί υπάρχει η ανάγκη να γράψω τα, δικά μου πράγματα γι' αυτόν; Οι λόγοι πολλοί. Ας ξεκινήσουμε με το ποια είναι τελικά αυτή η Charli xcx. Θυμάσαι εκείνο το απόλυτο χιτ πριν δέκα και βάλε χρόνια πριν που έπαιζε παντού και λεγόταν "I Love It" των Icona POP αλλά και το εξίσου επιτυχημένο "Fancy" της Iggy Azalea; Το κοινό τους σημείο, είναι πως η Charli συμμετείχε και στα δύο και άρχισε να μπαίνει στο ραντάρ ως ανερχόμενη pop καλλιτέχνης. Ακολούθησε το δικό της "Boom Clap" και κάποιες αρκετά επιτυχημένες κυκλοφορίες όπως τα "Sucker" και "Crash", όπου μόνο την ανέβαζαν, βήμα-βήμα. Η Charli έχει φτάσει μέχρι και στο σημείο να γράψει κομμάτι μαζί με τους Blondie σε αυτή την πορεία.

Τι στο καλό όμως συμβαίνει με το "brat"; Σε ένα κλίμα που το hyper-pop έχει αρχίσει να γίνεται μία από τις πιο ελκυστικές και ανερχόμενες πτυχές της pop μουσικής παντρεμένης με την ηλεκτρονική, και καλλιτέχνιδες σαν τις Kim Petras και Carolyne Polachek για να αναφέρουμε μερικά παραδείγματα, διαγράφουν τη δική τους πορεία βασιζόμενες στο υπο-είδος, το παράδειγμα της Charli βάζει το hyper-pop στην έως τότε τραγουδογραφία της με δύο βασικά κίνητρα – τη στενή της σχέση με τη Sophie και την φεμινιστική αλληλεγγύη κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας, όπως πλέον στα τριάντα σου αναλογίζεσαι ότι τη ζόρισες ή ότι τη λύγισες κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας που προτείνουν την ανταγωνιστικότητα εναντίον αυτής. Με αποτέλεσμα τελικά, ειλικρινή, κολλητικά, εύηχα hits που κανέναν τους δεν χάνει.

Ας τα πιάσουμε ένα-ένα. Ποια είναι η Sophie, ίσως ρωτάς. Πριν από λίγα χρόνια, η ηλεκτρονική μουσική σκηνή έχασε από ένα τραγικό ατύχημα, το οποίο μάλιστα συνέβη και στην Αθήνα, μία πρωτοπόρα μουσικό που ειδικότερα ακόμη με το δίσκο της, "Oil Of Every Pearl's Uninsides", είχε αφήσει μεγάλο στίγμα, προτείνοντας έναν glitch-core ήχο που χάραξε χωρίς υπερβολή την πορεία προς το hyper-pop: μια δοκιμή του "Pony Boy" θα πρέπει να σε πείσει. Η απώλεια αυτή άφησε το στίγμα της στην Charli καθώς στην πραγματική ζωή ήταν πολύ καλές φίλες. Αυτό που μουσικά έχει σημασία, είναι η εμφανής μουσική επιρροή της Sophie εντός των κομματιών του, τόσο μουσικά καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου, αλλά και με μεγαλύτερη ευθύτητα. Για παράδειγμα, το "Club Classics" εκτός του ότι θυμίζει αρκετά τις συνθέσεις της Sophie, λέει ξεκάθαρα πως "I wanna dance with George, I wanna dance to SOPHIE"(αυτός ο George που συχνά αναφέρεται στιχουργικά είναι ο επί χρόνια σύντροφος και αρραβωνιαστικός της). Το πιο γλυκό σημείο όμως αυτού του φόρου τιμής σε ένα άτομο που μουσικά πραγματικά μας και της λείπει, είναι το "So I", μια μπαλάντα, ένα γράμμα που της απευθύνεται ευθεία. Το γράμμα γράφει "And I know you said it's okay to cry, so I know I can cry, I can cry, I can cry" – ευθεία αναφορά στο κομμάτι της Sophie "It's Okay To Cry".

Στο πρίσμα της θύμησης αυτής της γυναικείας φιλίας, δεν ξεχνάμε το "brat". Ποιο είναι αυτό το μέρος της εαυτής που σε ορίζει ως brat; Η Charli, πλέον στα τριάντα της, επανατοποθετεί το βλέμμα της, ανακατασκευάζει την πιθανή πρότερη στάση ανταγωνισμού απέναντι σε άλλες συναδέλφισες, πλέον αδελφές, βλέπει τη μονομανία του πρέπει να είμαι η καλύτερη στην οποία σε πιέζει η βιομηχανία του θεάματος με άλλο μάτι – και το ειρωνεύεται στα μούτρα. Όλα αυτά, χορεύοντας. Στις γραμμές του "360" και του "Von Dutch" η Charli παίρνει το ρόλο της θεάς που όλες τη ζηλεύουν, μα θα έπρεπε αλήθεια να υπάρχει τέτοια ζήλεια; Μήπως αυτή θρέφει τις ανασφάλειες που τελικά αποκτάς μεγαλώνοντας, κάνοντας ανούσιες συγκρίσεις και αγώνες με άλλα άτομα για να αποδείξεις, τελικά τι; Από το "Sympathy Is Enough" και του πως διαχειρίζεσαι τα συναισθήματα που θα δείξεις τελικά προς τους άλλους μέχρι και το "Rewind" που καλεί σε εποχές συναισθηματικής αγνότητας και μεγαλύτερης αγάπης του εαυτού, η Charli δεν ντρέπεται να παραδεχτεί κακόβουλα συναισθήματα αλλά τελικά και την ανουσιότητά τους.

Για να φτάσει θεματολογικά αυτή η κορύφωση σε ένα από τα ίσως σημαντικότερα pop κομμάτια της χρονιάς αν όχι της δεκαετίας, "Girl, So Confusing". Εδώ, η Charli απλώνει ένα χέρι γεφύρωσης. Για χρόνια την κυνηγούσαν οι φυλλάδες για μια αυτοδημιούργητη από τον Τύπο κόντρα μεταξύ της και της Lorde, με αποτέλεσμα τα δύο κορίτσια να είναι ή να φαίνεται πως είναι, σε κόντρα. Εντός του κομματιού η Charli φτύνει αφοπλιστική ειλικρίνεια για το γυναικείο αυτό rivalry και πως νιώθει. Και το καλύτερο είναι ότι δούλεψε, μιας που η Lorde την πλησιάσε, είπαν πως θα τα φτιάξουν όλα, και αυτό έκαναν στο remix "The Girl, So Confusing Version With Lorde". Δεν θα παραθέσω όλους τους στίχους, αλλά έχει ενδιαφέρον και μεγάλο κομμάτι συγκίνησης να τους δεις δίπλα δίπλα. Θα αφήσω μόνο το σημείο "One day we might make some music, the internet would go crazy" του πρώτου με το "You told me how you'd been feeling, let's work it out on the remix" του δεύτερου. Σε μια πραγματικότητα που κομμάτια γράφονται για να δημιουργούνται "beefs", η Charli και η Lorde έλυσαν το δικό τους καθρεπτίζοντας τις ανασφάλειές τους.

Και λες τόση ώρα, και το "brat" καταφέρνει να μην είναι καν μόνο αυτά. Γεμάτο με φοβερά χορευτικά κομμάτια, ίσως με όχι τόσο έντονη ευθύτητα στιχουργική, αλλά προσπάθησε να μην κουνηθείς ενώ ακούς τα "B2b" ή "Mean Girls" – στο λέω ότι δεν γίνεται. Η προσπάθησε, ειδικά αν είσαι γυναίκα που πλησιάζει προς το τέλος της αναπαραγωγικής σου ηλικίας και ανέκαθεν δεν ήξερες αν θες να γίνεις μητέρα, να μην συγκινηθείς μοιραζόμενη το συναίσθημα ότι πρέπει να πάρεις την απόφαση σύντομα, τώρα ή ποτέ. Με έναν συνδυασμό τρομακτικής αν την αναλογιστείς στο όλον της, αφοπλιστικής ειλικρίνειας και συζητήσεων για διάφορες μορφές απώλειας – αυτής του θανάτου, της κοινωνικής σχέσης αλλά και του κοινωνικού ρόλου, αλλά και pop μουσικής στο τώρα, η Charli xcx συνθέτει έναν δίσκο που έχει μέσα χιούμορ, αλήθεια, την επιφανειακή του προσέγγιση της αθεράπευτα κουλ χορευτικής της μουσικής μα ταυτόχρονα ένα βάθος που όποιο αποφασίσει να εξερευνήσει, θα βρει ιστορίες ανθρώπινες ατόμων που θεωρεί διάσημα και πως αυτοί τελικά διαχειρίζονται τις σχέσεις τους και την πίεση – και θα μεταφέρει ίσως, αυτές τις λύσεις που προτείνονται στη δική του ζωή. Όπως τα περισσότερα ενδιαφέροντα πράγματα στη ζωή, το "brat" είναι ευχάριστο αν μείνεις στην επιφάνεια, μα τόσο πολυεπίπεδο και αληθινό και πηγή έμπνευσης αν σκάψεις προς τα μέσα. Αυτό θέλω προσωπικά να είναι το pop που μου φτιάχνει γλυκόπικρα τη μέρα και με εμπνέει. Η συγκεκριμένη απόχρωση του λαχανί είναι επίσημα το χρώμα του 2024.

Spotify