Ανασκόπηση 2021: Indie

Courtney Barnett - "Things Take Time, Take Time"

Ιδανική ηχητική συνοδεία για απομόνωση. Μετά την εντυπωσιακή καλησπέρα του ντεμπούτου και το εξίσου μεγάλο δεύτερο βήμα, η μερική αλλαγή κατεύθυνσης του "Things Take Time, Take Time" έρχεται φυσικά και παράξενα την ίδια στιγμή. Η ένταση αφήνει περισσότερο χώρο στην ηρεμία. Τα χρώματα διατηρούν τους νοσταλγικούς τόνους, αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο. Η παραγωγή εκπέμπει ζεστασιά. Οι γραμμές σε συνδυασμό με τη χροιά παραμένουν άμεσα αναγνωρίσιμες. Οι στίχοι χτυπάνε κέντρο με χαρακτηριστική άνεση. Ως συνήθως.

The War On Drugs - "I Don't Live Here Anymore"

Ιδανική ηχητική συνοδεία για ταξίδια. Πραγματικά και μη. Χωρίς απαραίτητα να αγγίζουν τις εμπορικές κορυφές του παρελθόντος, ο Adam Granduciel και η παρέα του παραμένουν πιστοί στο όραμά τους και γράφουν μουσικές γεμάτες συναίσθημα και ουσία. Οι αναφορές στο παρελθόν γίνονται με προσοχή και σεβασμό. Η ταυτότητα του σχήματος διατηρείται αναλλοίωτη. Στις συνθέσεις του "I Don't Live Here Anymore" υπάρχουν ίσες ποσότητες αισιοδοξίας και μελαγχολίας, κρυμμένες μέσα σε ήπιες μελωδίες. Αρκεί να κλείσεις τα μάτια σου για να χαθείς.

St. Vincent - "Daddy's Home"

Από εκείνες τις περιπτώσεις που αυτό που περιμένεις δεν είναι αυτό που νομίζεις. Σε πρώτη ανάγνωση το σύνολο μπορεί ακόμα να σταθεί κάτω από την ταμπέλα της indie pop. Την ίδια στιγμή όμως τίποτα δεν μοιάζει με φυσική συνέχεια της μέχρι τώρα πορείας της Annie Clark. Το πρόσωπο που εμφανίζεται πίσω από το μικρόφωνο έχει ξανθό καρέ μαλλί και φοράει γούνες. Τα τραγούδια βγάζουν έναν τελείως ρετρό αέρα. Ανάμεσα στη θεματολογία, το 70s πακετάρισμα και την ταιριαστά σέπια παραγωγή, η ιδιοφυΐα του "Daddy's Home" λάμπει από μακριά.

Lorde - "Solar Power"

Ανάμεσα στις σοβαρότερες υποψηφιότητες για πιο καλοκαιρινή κυκλοφορία της χρονιάς που έφυγε. Τα τραγούδια, οι ερμηνείες, η παραγωγή. Ακόμα και η πιο μικρή λεπτομέρεια στο "Solar Power" ξεχειλίζει φως. Η μοντέρνα προσέγγιση των προκατόχων του μένει στο παρελθόν. Καθαρές κιθάρες, πλήκτρα και κρουστά κάθονται στα πλάγια της σκηνής. Το κέντρο ανήκει αυστηρά στο μικρόφωνο, προφανώς. Η Νεοζηλανδή διατηρεί το στυλ και την τσαχπινιά, αλλά τα αποδίδει διαφορετικά. Ο τρόπος που ξεδιπλώνει σκέψεις και μελωδίες παραμένει απολαυστικός.

Still Corners - "The Last Exit"

Το σχήμα από το μεγάλο νησί ολοκληρώνει με έναν όμορφο, αν και όχι απαραίτητα εντυπωσιακό, τρόπο την τριλογία που είχε ξεκινήσει πίσω στο 2013. Τα βασικά συστατικά βρίσκονται στις θέσεις τους. Οι ήπιες εντάσεις. Οι λιτές ενορχηστρώσεις. Οι γραμμές της Tessa Murray. Το σταθερό σιγοντάρισμα του Greg Hughes. Η ατμόσφαιρα του "The Last Exit" είναι έντονα κινηματογραφική, με τον τρόπο μίας γουστόζικης ανεξάρτητης road trip ταινίας. Ακόμα και χωρίς να καινοτομεί, τα τοπία και τα χρώματα είναι αρκετά για να σε τραβήξουν στον κόσμο του.

Check Also: Dave Gahan & Soulsavers - "Imposter"

Chvrches - "Screen Violence"

Dying in a dream feels like home. Σκούρα χρώματα. Φωτεινές λεπτομέρειες από νέον. Βίαιες προτάσεις απλωμένες σε χαρτί και μεγάλα ρεφραίν. Με το "Screen Violence", το τρίο από τη Γλασκώβη επιστρέφει στον ήχο που το καθιέρωσε, καλύπτοντας περίτεχνα τις straight-up-pop ευαισθησίες του. Η Lauren Mayberry σα σωστή πρωταγωνίστρια αποτελεί το άλφα και το ωμέγα. Οι Iain Cook και Martin Doherty ακολουθούν σε δεύτερο πλάνο, γεμίζοντας κάθε καρέ με μελωδίες και σκοτεινές πινελιές. Το πέρασμα του Robert Smith μοιράζει απλόχερα ρίγη.

Coldplay - "Music Of The Spheres"

Μία υπενθύμιση ότι κάποιες φορές το mainstream βλάπτει σοβαρά την υγεία. Ακόμα κι επιστρατεύοντας όλη την καλή θέληση του κόσμου, κοιτώντας το "Music Of The Spheres", η δεκαετία του 2000 μοιάζει πιο μακρινή από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Η στόχευση μοιάζει τρομακτικά καρφωμένη στην εμπορικότητα. Η sci-fi επικάλυψη κάθε άλλο παρά κρύβει τα κενά. Η παραγωγή γυαλίζει σε υπερθετικό βαθμό. Πέρα από μετρημένες στα δάχτυλα εκλάμψεις, το όποιο άκρο υπήρχε στον ήχο των Chris Martin & Co. λάμπει δια της απουσίας του.

Japanese Breakfast - "Jubilee"

Στην άτυπη λίστα με τις προσωπικότητες που ανοίχτηκαν στο mainstream για τη χρονιά που πέρασε, η Michelle Zauner έχει κλεισμένη μία θέση κάπου ψηλά. Τα δείγματα από τις πρώτες δύο δουλειές των Japanese Breakfast ήταν κάτι παραπάνω από υποσχόμενες. Το γεμάτο προσωπικότητα και μελαγχολικά hooks υλικό του "Jubilee" ήρθε ως επιβεβαίωση. Το πανέμορφο soundtrack του "Sable" και η πρώτη συγγραφική της απόπειρα στο "Crying In H Mart" (για το οποίο αναμένεται και κινηματογραφική μεταφορά) απλά πρόσθεσαν κάμποσα θαυμαστικά.

London Grammar - "Californian Soil"

Απλό, λιτό, υπέροχο ραδιοφωνικό indie. Χωρίς εκπλήξεις ή καινοτομίες, αλλά με την πολύ καλή έννοια. Η Hannah Reid με την παρέα της συνεχίζουν να φτιάχνουν τραγούδια και ηχοτοπία που ξεχωρίζουν από τον σωρό με τα πιο απλά υλικά· μεγάλες μελωδίες, άμεσους ρυθμούς, αψεγάδιαστες παραγωγές, και μερικές μελωδίες ακόμα. Στην τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, με τίτλο "Californian Soil", μπορεί να μην επανεφευρίσκουν τον τροχό, ούτε καν τον δικό τους. Παραδίδουν όμως αρκετές συνθέσεις που έχουν κάθε λόγο να καρφωθούν σε μυαλά, λίστες και charts.

Lana Del Ray - "Chemtrails Over The Country Club"/ "Blue Banisters"

Πιθανότατα είναι η σύγχρονη βασίλισσα της pop και το νωχελικό της ύφος τής έχει χαρίσει ένα ξεχωριστό στυλ, κάτι ανάμεσα σε dream pop και θηλυκή crooner. Το 2021 τη βρήκε με δύο κυκλοφορίες, με την πρώτη, "Chemtrails Over The Country Club" να κερδίζει τις εντυπώσεις των περισσότερων αλλά και το "Blue Banisters" να ακολουθεί από πολύ κοντά. Καθαρά μουσικά, παρότι αμφότερα έχουν ξεκάθαρα τη σφραγίδα της και αποτελούν αναμφισβήτητα δίσκους με όλα τα χαρακτηριστικά που έχουμε μάθει να περιμένουμε από αυτήν, είναι το "Chemtrails…" που, συνεχίζοντας τη συνεργασία της με τον Jack Antonoff σε σύνθεση και παραγωγή, αποτελείται από πιο τολμηρά, βαθύτερα τραγούδια εξελίσσοντας τη δουλειά που ξεκίνησαν στο αριστουργηματικό "Norman Fucking Rockwell!".

Check Also: Julia Stone - "Sixty Summers", Lightning Bug - "A Color Of The Sky"

Tigers Jaw - "I Won't Care How You Remember Me"

Μελωδίες για να αγγίξουν την ψυχούλα σας και indie rock πέρα και πάνω από υποείδη και εποχές, καλύπτοντας πιθανότατα τα πάντα από τα 90s μέχρι σήμερα, το "I Won't Care How You Remember Me" είναι μία από τις πιο ξεκούραστες ακροάσεις που μπορεί να κάνει ένας rocker φέτος. Όταν δεν είναι απόλυτα συναισθηματικοί είναι χορευτικοί και όταν δεν είναι ή το ένα ή το άλλο είναι απλά και τα δύο. Τίποτα το ρηξικέλευθο, τίποτα το ακραίο ή πειραματικό, ούτε καν κάτι που θα κρατήσει τον ακροατή στην τσίτα, απλά όμορφα τραγούδια από αυτά που μέχρι να τα ακούσεις έχεις ξεχάσει πόσο ανάγκη τα έχεις.

The Coral - "Coral Island"

Οι ημέρες των πολλών εμπορικών υποσχέσεων είναι μάλλον πίσω τους και αυτό αν μη τι άλλο είναι μάλλον απελευθερωτικό για τους Coral που εδώ και χρόνια αποτελούν αγαπημένους καλλιτέχνες πολλών κριτικών αλλά όχι απαραίτητα με την ανάλογη εμπορική ανταπόκριση. Ο φετινός τους δίσκος πάντως, μία επιστροφή στην πιο pop πλευρά του trademark ανανεωτικού και ελαφρώς ψυχεδελικού 60s ήχου τους είναι μία υπενθύμιση του συγκροτήματος που κατάφερε να έχει κάποια singles του να ακούγονται παντού κάπου είκοσι χρόνια πριν. Οι παρομοιώσεις με τους Kinks δίνουν και παίρνουν όχι μόνο για το μουσικό μέρος αλλά και για το χαλαρό concept του δίσκου. Εν τέλει αποτελεί κατόρθωμα ο δέκατος δίσκος τους να είναι και επιβεβαίωση ενός ενεργού συγκροτήματος με πολλά ακόμα να δώσει και μία εξαιρετική αφορμή να τους μάθει όποιος μέχρι τώρα τους αγνοεί.

Sam Fender - "Seventeen Going Under"

Το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς κατά το, πάντα σημαντικό αλλά και μάλλον ξεπερασμένο ως επιρροή, ΝΜΕ, είναι η απαραίτητη ετήσια δόση Springsteen για τη νέα γενιά. Ως τέτοια, είναι μάλλον αδύνατο να της αντισταθείς αφού χρησιμοποιεί όλα τα τρικ του arena rock και τα αναπαράγει καλά, πολύ καλά. Πολλά πιασάρικα τραγούδια, όλα οικεία (αλλά κανένα ένοχο οικειοποίησης) αποτελούν έναν δίσκο που σε ελκύει να επιστρέφεις για ακροάσεις συνολικά ή εν μέρει στα πολλά του highlights. Και ναι, δε θα αρνηθούμε ότι αφήνει μία επίγευση πλαστικού και μανιέρας στο τέλος κάθε ακρόασης αλλά μία νέα ακρόαση συνήθως λύνει αυτό το πρόβλημα.

Clap Your Hands Say Yeah - "New Fragility"

Παιδί της indie rock σκηνής της προηγούμενης δεκαετίας, το συγκρότημα του Alec Ounsworth παραδίδει την πιο εξομολογητική δουλειά του μέχρι τώρα, φέρνοντας στο προσκήνιο όλους τους φόβους και προβληματισμούς του δημιουργού της. Κυρίως δίσκος βασισμένος στις μπαλάντες θα βρει σίγουρα δεκτικό κοινό στη χώρα μας, όμως ταυτόχρονα είναι ικανός και να κουράσει όταν προσπαθεί να γίνει περισσότερο λυρικός από pop.

Django Django - "Glowing In The Dark"

Βάζοντας ως μπούσουλα και προορισμό την ψυχεδέλεια οι Django Django μάλλον παραδίδουν έναν χορευτικό δίσκο στο "Glowing In The Dark". Κι αυτό μόνο κακό δεν είναι αφού σε κερδίζει η αμεσότητά του, ο κολλητικός χαρακτήρας του, οι πιασάρικες μελωδίες του. Ταυτόχρονα όμως πριν καλύψει όλη του τη διάρκεια έχεις πιθανότατα ξεχάσει ήδη τι άκουσες στην αρχή του. Πήρε καλές κριτικές και φαίνεται να επιβεβαιώνει ότι πολλοί περιμένουν σημαντικά πράγματα από αυτό το συγκρότημα, αλλά η συγκεκριμένη δουλειά, όσο ευχάριστη κι αν είναι, όσο κι αν μπορεί να δώσει 44 λεπτά απενοχοποιημένου ρυθμικού χτυπήματος ποδιού, δεν επιβεβαιώνει ακριβώς τις προσδοκίες.

Check also: Kiwi Jr. - "Cooler Returns", Wild Pink - "A Billion Little Lights", Lande Hekt ‎- "Going To Hell", Night Beats - "Outlaw R&B"

Emma Ruth Rundle - "Engine Of Hell"

Την Emma Ruth Rundle έχουμε μάθει να την αποθεώνουμε σε άλλες σκληρότερες ανασκοπήσεις, με το "Engine Of Hell" όμως κάνει το άνοιγμα της στον χώρο των ακουστικών singer/songwriters. Με συνθέσεις απογυμνωμένες σε ήχο και συναισθήματα, η Emma μας παίρνει μαζί της σε ένα ταξίδι ημερολογιακού χαρακτήρα, με μόνα όπλα την ειλικρίνεια των ερμηνειών της, ένα θαμπό πιάνο κι ενίοτε τις γνωστές, βραχνές indie folk κιθάρες που συνοδεύουν τις ενδοσκοπήσεις της. Ένα άλμπουμ μη αναμενόμενο αλλά καλοδεχούμενο.

Mdou Moctar - "Afrique Victime"

Λίγα πράγματα έκαναν στον indie κόσμο φέτος τόση αίσθηση όσο το "Afrique Victime" του Tuareg κιθαρίστα/songwriter Mdou Moctar. Αν οι πιο πρόσφατες γενιές αγάπησαν "τα blues της Sahara" μέσα από σχήματα όπως οι Tinariwen, ο Moctar πατάει πάνω σε αυτή την παράδοση προσθέτοντας όμως έναν κλασικό rock ηλεκτρισμό, σχεδόν όπως θα το έκανε ένας δυτικός guitar hero. Η μουσική της δυτικής Αφρικής συναντά τη folk και τα blues σε ένα εκρηκτικό, απόλυτα διαπεραστικό ηχητικό μείγμα.

Steve Gunn - "Other You"

Η παρουσία του έξοχου αυτού singer/songwriter από το Brooklyn μοιάζει να γίνεται δεδομένη στις κορυφαίες folk προτάσεις, κάθε φορά που κυκλοφορεί δίσκο. Το "Other You" βρίσκεται στο ίδιο υψηλότατο επίπεδο με το "The Unseen In Between" του 2019, με τα ίδια, φαινομενικά απλά υλικά: οι γήινες ερμηνείες, οι πινελιές μιας εκλεπτυσμένης americana, τα εξαιρετικά παιξίματα στην ακουστική και συνολικά οι καλοζυγισμένες, ευγενικές συνθέσεις είναι στοιχεία υπέρ του δέοντος αρκετά για έναν ακόμα όμορφο δίσκο που μοιάζει επιβεβλημένο να ξεχωρίσει από τον σωρό.

Rhiannon Giddens with Francesco Turrisi - "They're Calling Me Home"

Η σύγχρονη ιέρεια της αμερικανικής folk, συνεχίζοντας στην επιτυχημένη συνταγή του "There Is No Other", παραδίδει ένα ακόμα άλμπουμ Grammy βεληνεκούς. Η παρουσία του Turrisi εξασφαλίζει ξανά ένα ανεπαίσθητο μεσογειακό χρώμα στο "They're Calling Me Home", εμπλουτίζοντας έτσι τις folk, bluegrass, αφρικανικές και ιρλανδικές σκιάσεις του. Σε όρους ποιότητας, κάθε άλμπουμ της Giddens είναι φτιαγμένο για να ξεχωρίζει σαν χολιγουντιανή υπέρ-παραγωγή. Μας άρεσε και τη θεωρούμε εγγύηση, αν και μας φάνηκε ελαφρώς πιο safe από τον προκάτοχο του.

Sufjan Stevens & Angelo De Augustine - "A Beginner's Mind"

Ο Sufjan Stevens ίσως και να έχει γίνει, σε εμπορικούς όρους, ο απόλυτος βασιλιάς της ανεξάρτητης folk. Το "A Beginner's Mind" σηματοδοτεί τον πρώτο καρπό συνεργασίας με τον Angelo De Augustine και οι αγγελικές φωνές τους φαίνονται σαν σιαμαίες, ενώ οι γλυκές κιθαριστικές μελωδίες και οι όμορφες, εύπεπτες συνθέσεις κυκλώνουν τον ακροατή. Κι ενώ οι δύο καλλιτέχνες δανείζονται πολλά στοιχεία από τη folk παράδοση προηγούμενων δεκαετιών, το μοντέρνο άγγιγμα της μουσικής είναι αναντίρρητο, το δε παρμένο από κινηματογραφικές ταινίες concept προσδίδει έξτρα ενδιαφέρον.

Check also: The Weather Station - "Ignorance", Indigo Sparke - "Echo"

Circuit De Yeux - "-io"

Το project της Haley Fohr συνεχίζει την καλλιτεχνική του αναρρίχηση, φτάνοντας στο σημείο με το "-io" να κυκλοφορεί ένα από τα πιο αξιοπρόσεκτα άλμπουμ της χρονιάς. Εδώ η αντανάκλαση μιας παλιάς indie folk έρχεται να ενωθεί με στοιχεία που έρχονται από τον κλασικό ήχο της 4AD. Το άλμπουμ είναι γεμάτο από ελεγειακές στιγμές, οι συνθέσεις κυριαρχούνται από τα βαθιά, σχεδόν dark wave φωνητικά της Fohr, ενώ κλασικότροπες ενορχηστρώσεις στέλνουν τη μουσική σε παράξενες κατευθύνσεις.

Spellling - "The Turning Wheel"

Αν μπορούσαμε να απομονώσουμε τη φωνή της Spellling, θα ορκιζόμασταν ότι πρόκειται για μια «κοινή» pop τραγουδίστρια, όμως το "The Turning Wheel" είναι ένας μικρός καλλιτεχνικός θρίαμβος. Ο οργανικός χαρακτήρας, οι εκπληκτικές ενορχηστρώσεις (από 31 διαφορετικούς εκτελεστές, παρακαλώ) αλλά και ο σχεδόν DIY χαρακτήρας του άλμπουμ, το μετατρέπουν σε ένα υπερβατικό pop έργο, εκεί που οι ευαισθησίες και οι τεχνοτροπίες της δημοφιλούς μουσικής αποκτούν μια νέα contemporary διάσταση υψηλής αισθητικής.

Iosonouncane - "IRA"

Ο κατά κόσμον Jacopo Incani μας παρέδωσε με το τρίτο του άλμπουμ ως Iosonouncane ένα θαυμάσιο μουσικό ψηφιδωτό. Το "IRA" είναι πρωτίστως μια δουλειά εξερευνητική. Οι ήχοι, είτε έρχονται από ηλεκτρονικές είτε από singer/songwriter πατρίδες, ενώνονται με απώτερο στόχο μια μουσική καλειδοσκοπική, πολυμορφική, μυστηριώδη. Η φωνή του μας κυκλώνει με ζεστασιά, ενώ το μυστήριο μαίνεται. Απαντήσεις δεν μπορούν να υπάρξουν, μόνο ατελείωτες ακροάσεις - με το σκοτάδι να είναι κάτι παραπάνω από highly recommended.

Lost Girls - "Mennenkekollektivet"

Το ντεμπούτο των Lost Girls με τίτλο "Mennenkekollektivet" κουβαλάει θαρρείς τον ψυχρό αέρα του Oslo. Δίπλα όμως στα ηλεκτρονικά beats και στην ψηφιακή καρδιά της μουσικής, υπάρχει κάτι που δεν αφήνει το άλμπουμ να ακουστεί μηχανιστικό. Είναι η ποίηση; Τα απλωμένα spoken word; Οι υπόνοιες ενός υπερσύγχρονου kraut που επιμένει στην αναζήτηση μελλοντικών πειραματισμών; Ότι κι αν είναι, οι Lost Girls σου ζητάνε να χορέψεις και να δεις τον φουτουριστικό λυρισμό αυτής σου της κίνησης.

Tirzah - "Colourgrade"

Το "Colourgrade" βάζει τα γέλια σε κάθε προσπάθεια κατάταξης του σε κάποιο genre. Ναι, είναι χορευτικό αλλά και σκοτεινό, είναι πειραματικό αλλά και lo-fi, έχει μια alternative αύρα κι είναι ταυτόχρονα pop. Αυτό που ξεχωρίζει περισσότερο στην περίπτωση της λονδρέζας Tirzah είναι η ειλικρίνεια που αποπνέει το όλο εγχείρημα, η εσωτερικότητα και οι θεματικές του άλμπουμ, η μητρότητα, η σύνδεση, ο επαναπροσδιορισμός της ίδιας της καλλιτεχνικής της φωνής. Μιας φωνής έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερης.

Check also: Richard Dawson & Circle - "Henki"

W. H. Lung - "Vanities"

Δεύτερο άλμπουμ από το συγκρότημα από το Manchester και, πλέον, είναι σαφές πως οι W.H. Lung αποτελούν, χωρίς αμφιβολία, μια από τις πιο φρέσκες φωνές του ηλεκτρονικού εναλλακτικού ήχου. Βασικά, το "Vanities" μάλλον είναι ακόμη πιο καλό από το ντεμπούτο τους καθώς σε αυτόν εμπεριέχεται όλη η 80s νοσταλγική ατμόσφαιρα της χρυσής εποχής της synth-pop και του new wave, φιλτραρισμένη μέσα από σύγχρονα μέσα που τη φέρνουν κοντά στον ήχο των LCD Soundsystem και, γενικότερα, στο σήμερα. Αν σε λίγα χρόνια όλοι μιλάνε για τους W. H. Lung, εσείς μπορείτε να τους ενημερώνετε πως διαβάσατε πρώτα γι’ αυτούς εδώ.

John Grant - "Boy From Michigan"

Πέμπτο solo άλμπουμ από τον John Grant και, παρόλο που το ηλεκτρονικό στοιχείο παραμένει εμφανές, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί το κυρίαρχο συστατικό του "Boy from Michigan". Με όπλο του το πιάνο, ο Αμερικανός διευρύνει αρκετά τον ήχο του προσπαθώντας να δημιουργήσει έναν σύγχρονο avant- pop δίσκο για τον οποίο θα μιλάμε στο μέλλον με τεράστιο θαυμασμό. Μπορεί αυτή η αποστολή του λοιπόν να ήταν δύσκολη και να μην την έφερε τελικά εις πέρας, όμως μας χάρισε ένα καλό άλμπουμ γεμάτο επιρροές από τους Beach Boys, τον Giorgio Moroder και πολλούς άλλους, που πατάει εξίσου στη δεκαετία του 1980 και στο σήμερα.

The Notwist - "Vertigo Days"

Οι The Notwist μάλλον δεν μπορούν πλέον να συναρπάσουν. Όμως, συνεχίζουν να παραδίδουν αξιοπρεπείς δουλειές που συνδυάζουν indie επιρροές με ηλεκτρονικά στοιχεία και πλούσιες ενορχηστρώσεις με ραδιοφωνικά σουξέ. Το "Vertigo Days", δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μια ιδιαίτερα καινοτόμα ή αξιομνημόνευτη δουλειά, όμως είναι τίμιο, ευχάριστο και, σε γενικές γραμμές, καλύτερο από πολλά άλλα πράγματα που διαφημίζονται ως το "καλύτερο πράγμα που ακούσατε τη χρονιά που πέρασε".

Feu! Chatterton - "Palais D'Argile"

Οι Γάλλοι έχουν μεγάλη παράδοση στην ηλεκτρονική και στην pop μουσική και οι Feu! Chatterton αποτελούν σήμερα ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα της σκηνής. Ο τρίτος δίσκος του με τίτλο "Palais d'argile" είναι ένα αριστούργημα γεμάτο πανέμορφες μελωδίες και πρωτότυπες ιδέες που συνδυάζει την chamber pop με electro ξεσπάσματα. Άλλοτε τσιτωμένοι, κι άλλοτε απολύτως χαλαροί και ρομαντικοί, οι παριζιάνοι μας χάρισαν ένα από τα πιο πλούσια ηχητικά άλμπουμ του 2021.

Jungle - "Loving In Stereo"

Δεν είμαι απολύτως σίγουρος ποια είναι η λέξη που θα χαρακτήριζε καλύτερα τη μουσική των Jungle, όμως αυτό που κάνουν είναι γαμάτο. Με αφετηρία τις πιο disco εκδοχές της funk μουσικής, οι Βρετανοί στον τρίτο τους δίσκο συνεχίζουν να δημιουργούν άκρως χορευτική μουσική και να μας κερνάνε απανωτά hit-ακια φτιαγμένα να παιχτούν δυνατά και να χορευτούν με πάθος. Στην εποχή του Covid-19 βέβαια, ίσως αυτό να μην είναι και τόσο εύκολο θα μου πείτε. Και όμως, κάνετε λάθος. Ανοίξτε τα blue light σας, καλυφθείτε με glitter, βάλτε το "Loving In Stereo" να παίξει και αφεθείτε στους ρυθμούς του. Τα λένε οι Funkadelic από το 1970: "Free Your Mind... and Your Ass Will Follow".

Check Also: Lonelady - "Former Things"

Bo Burnham - "Inside"

Δεν είναι μόνο ότι τα τραγούδια από το show του Bo Burnham κυκλοφόρησαν και σε δίσκο οπότε «νομιμοποιούμαστε» να τα εξετάζουμε για την ξεχωριστή τους αξία. Είναι κυρίως ότι αποτελούν τόσο οργανικό κομμάτι του show του αλλά είναι ταυτόχρονα τόσο ανεξάρτητα και ολοκληρωμένα ώστε να επιστρέφεις σε αυτά ξανά και ξανά. Δεν είναι τυχαίο ότι η Phoebe Bridgers «πρόλαβε» να διασκευάσει το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, το "That Funny Feeling" (και να το «σκοτώσει» φυσικά, παίρνοντας τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά). Μπορεί το "Inside" να υπήρξε ένα άλμα προς τα εμπρός για το τι μπορεί να είναι το stand-up από εδώ και στο εξής, ίσως να είναι ένα meta αριστούργημα που έδειξε πώς το όραμα του δημιουργού του ασφυκτιούσε στις παραδοσιακές δομές της κωμωδίας, όμως και απομονωμένα τα τραγούδια αναδύουν, πέρα από χιούμορ, μία μουσική ευρυμάθεια που παίζει με πολλά είδη και μία κυνική στιχουργική-χειρουργική ακρίβεια που δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με οποιοδήποτε άλλο δίσκο κυκλοφόρησε φέτος ή τα τελευταία χρόνια.

Sault - "Nine"

Οι πολλαπλές κυκλοφορίες του project των Sault συνεχίστηκαν φέτος με (μόλις) μία δουλειά, υπό τον, πάντα αινιγματικό, τίτλο "Nine". Όπως και οι προηγούμενοι δίσκοι τους, και αυτός χαιρετίσθηκε από τους περισσότερους ως ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα που συνδέει πολλά στοιχεία της σύγχρονης mainstream μουσικής κι ας τον τοποθετήσουμε προσωρινά στο είδος του neo-soul ελλείψει καλύτερου ορισμού. Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι αποσύρθηκε, όπως ήταν προγραμματισμένο, από κάθε streaming υπηρεσία μετά από 99 ημέρες από την κυκλοφορία του, συνέβαλε ακόμα περισσότερο στο μύθο του. Παρότι δεν παρήγαγε ανάλογο χιτάκι με το περσινό "Wildfires", είναι άλλη μία απόδειξη τόσο της προοδευτικότητας των Sault όσο και του πόσο συνεχίζει να εξελίσσεται και να εκσυγχρονίζεται η λεγόμενη "μαύρη μουσική" χωρίς να χάνει καθόλου την εμπορικότητά της.

Halsey - "If I Can't Have Love, I Want Power"

Ανάμεσα στις σοβαρότερες υποψηφιότητες για πιο εντυπωσιακό οπτικοακουστικό υπερθέαμα της χρονιάς που έφυγε. Προφανώς, η δημιουργία ταινίας για «ντύσιμο» ενός δίσκου δεν είναι κάτι νέο. Προφανώς, μιλώντας για ένα όνομα που απευθύνεται σε πραγματικά ευρύ κοινό, οι λαμπρές παραγωγές και οι φαντεζί συνεργασίες δεν σπανίζουν. Η Halsey όμως το τερμάτισε. Από την παρουσία των Trent Reznor & Atticus Ross μπροστά και πίσω από την κονσόλα μέχρι την αυστηρά Imax συνοδευτική κυκλοφορία, το "If I Can't Have Love, I Want Power" είναι τεράστιο.

Curtis Harding - "Ιf Words Were Flowers"

Παρότι ξεκίνησε σαν αμιγώς soul καλλιτέχνης, στο "If Words Were Flowers" ο Curtis Harding φλερτάρει με το soul rock με παρόμοιο τρόπο με αυτόν που οδήγησε σε μεγάλη επιτυχία τον Kiwanuka. Και η αλήθεια είναι ότι ναι μεν δεν έγινε (ακόμα) ένα mainstream όνομα, η κυκλοφορία αυτή όμως κάθε άλλο παρά απαρατήρητη πέρασε. Ίσως σε κάποιες στιγμές να φαίνεται πως δεν έχει αποκτήσει ακόμα ξεκάθαρη και σταθερή προσωπικότητα και να πειραματίζεται με ήχους που, προσωπική μας άποψη, δεν είναι εξίσου επιτυχημένοι με τη βασική μουσική του προσέγγιση. Από την άλλη είναι πάρα πολλές οι φορές που τα τραγούδια του, πέρα από βάσεις για να χτίσει κάτι μελλοντικά, είναι απόλυτα ελκυστικές δημιουργίες και (γιατί όχι;) από τα καλύτερα που ακούσαμε φέτος, στο είδος του και όχι μόνο.

L’Rain - "Fatigue"

14 τραγούδια σε 29 λεπτά ίσως να σημαίνουν για κάποιους «πολλές ανολοκλήρωτες ιδέες», στην περίπτωση της L’Rain όμως μάλλον θα έπρεπε να μιλάμε για ένα ενιαίο σύνολο που κόβεται σε μικρές προτάσεις που περισσότερο διευκολύνουν την ακρόαση και κατανόηση του συνόλου και ενίοτε αποτελούν αυτοτελή τραγούδια. Κινείται και αυτή στο χώρο της πειραματικής soul έχοντας την ως αφετηρία πριν ταξιδέψει με λούπες και ambient ήχους σε χώρους που δεν είναι εύκολα κατατάξιμοι. Σε κάθε περίπτωση παραδίδει έναν ελκυστικό δίσκο που ακούγεται πολύ πιο άνετα και ευχάριστα από ό,τι η περιγραφή του προϊδεάζει.

Check also: Moby - "Reprise"

Λάμδα - " ΤΡИА"

Δεν ήμασταν σίγουροι για το αν οι Λάμδα ταίριαζαν περισσότερο εδώ ή στο alternative αλλά ο φετινός, τρίτος τους δίσκος, ήταν τόσο καλός που θα μπορούσαμε να τον βάλουμε και στις δύο κατηγορίες μόνο και μόνο για να τον αποθεώσουμε. Το " ΤΡИА" είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ που δεν περιορίζεται σε ηχητικές σκηνές. Εδώ το συγκρότημα συνδυάζει prog rock, alternative και ηλεκτρονικά στοιχεία με την παράδοση αλλά και τις κορυφαίες στιγμές της ελληνικής τραγουδοποιΐας. Οι Λάμδα με τον τελευταίο τους δίσκο δεν ανέβασαν απλά τον πήχη για τους εαυτούς τους αλλά και για όλη την ελληνόφωνη σκηνή.

The Boy - "Ώντρεϋ"

Χωρίς αμφιβολία ο Αλέξανδρος Βούλγαρης αποτελεί έναν από τους καλλιτέχνες του οποίου οι μουσικές σημάδεψαν τα ‘10s. Το νέο του άλμπουμ με τίτλο "Ώντρεϋ" είναι ένα ηχητικό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους. Με επιρροές από την αμερικανική folk και με μια εξαιρετική ερμηνεία από τη Δεσποινίς Τρίχρωμη, ο The Boy ακούγεται πιο χαλαρός και λιγότερο επιτηδευμένος από ποτέ. Και ξέρετε κάτι; Του πάει πολύ.

Pan Pan - "Φαντασμαγορία Δύο"

Μετά τη "Φαντασμαγορία Ένα" έρχεται η "Φαντασμαγορία Δύο"! Εφτά τραγούδια, εμπνευσμένα από καθημερινές ιστορίες αστικής τρέλας, φτιαγμένα για να μιλήσουν σε όλους όσους ασφυκτιούν στις άχρωμες πόλεις του σήμερα. Με έντονη την επίδραση των 80s, ο Pan Pan έφτιαξε έναν ηλεκτρονικό δίσκο γεμάτο synths, ηλεκτρονικά beat-ια κι εξαιρετικές ερμηνείες που, δικαίως, τον τοποθέτησε για τα καλά μεταξύ των σημαντικότερων ανερχόμενων εγχώριων δημιουργών.

Νεφέλη Φασούλη - "Ο Κόσμος Σου"

Το ντεμπούτο της Νεφέλης Φασούλη, σε μουσική και στίχους του Φοίβου Δεληβοριά, αποτέλεσε ένα από τα πιο ιδιαίτερα άλμπουμ του 2021. Ισορροπώντας μεταξύ jazz, λαϊκών στοιχείων, μπαλάντων κι εναλλακτικών πειραματισμών, το "Ο Κόσμος Σου" είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα, απολύτως απενεχοποιημένα πλουραλιστική ηχητική κατάθεση που αξίζει οπωσδήποτε την προσοχή σας.

Rosey Blue - "Swans"

Και για να μην λέτε πως είμαστε άδικοι με την αγγλόφωνη εγχώρια σκηνή, το 2021, η Rosey Blue- κατά κόσμον Δώρα Τσίγκα- κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο. Folk μελωδίες, κρυφές ματιές στην americana, blues-ιες, indie περάσματα και κάρτες Ταρώ συνθέτουν ένα άκρως απολαυστικό ηχητικό ψηφιδωτό. Το "Swans" δίνει την εντύπωση μιας ολοκληρωμένης δημιουργού που ξέρει τι κάνει, ξέρει που πάει κι εμείς δεν μπορούμε παρά να ανυπομονούμε για τη συνέχεια.

Check Also: Danai Nielsen - "Who Are They"