Gaerea

Μέσα σε μια πενταετία, οι Gaerea έχουν καταφέρει να λογίζονται ως ένα από τα πλέον αξιόλογα σχήματα της σύγχρονης σκηνής. Από το απροσδόκητα εκρηκτικό ντεμπούτο τους, "Unsettling Whispers" το 2018, που διαδέχθηκε ένα άγουρο EP το 2016, μέχρι τη μεταπήδηση δύο χρόνια αργότερα στη Season Of Mist και το μαζικό "Limbo", οι cathartic black metallers, όπως αυτοαποκαλούνται, πραγματοποιούν μια ραγδαία ανωδική πορεία. Το νέο τους άλμπουμ, "Mirage", έρχεται να πιστοποιήσει τις δυνατότητες του σχήματος και στα πλέον δύσπιστα αυτιά.

Ο Άλκης, ορθά αναρωτιόταν στο τέλος της παρουσίασης του "Limbo", για το εάν το σχήμα έχει πιάσει ταβάνι. Έχοντας πλέον βρει το ηχόχρωμά τους στη λεπτή γραμμή σύγχρονου black metal με γενναίες post επιρροές, οι Πορτογάλοι όφειλαν να στοχεύσουν στην εκλέπτυνση του ήχου τους, και τη συμπύκνωση της άποψής τους σε μνημονικές συνθέσεις. Εκ πρώτης όψεως, τα σχεδόν 50 λεπτά του άλμπουμ αποδεικνύουν πως το συγκρότημα δεν αναζήτησε απλές δομές και black 'n' roll καταφύγια. Το κατράμι παραμένει, αλλά πλέον, εμφανίζεται πιο εξωστρεφές.

Στον πυρήνα τους, τα 8+1 κομμάτια του άλμπουμ διακατέχονται από μια αλάνθαστη τεχνική, η οποία δεν φοβάται να χρωματίσει το παιχνίδι των εντάσεων. Παράλληλα, οι μελωδίες καθίστανται εκ νέου επικές, και τα φωνητικά αρκούντως δραματικά. Στο "Mantle" η εκτόνωση του βασικού lead αγγίζει κορυφές της προηγούμενης δεκαετίας από παρεμφερείς μπάντες, ενώ τα κοψίματα του "Deluge" χτυπούν με ουσία και στόχο. Παράλληλα, το συγκρότημα πετυχαίνει μια αψεγάδιαστη παραγωγή, η οποία, μες την διάυγειά της δίνει όγκο αλλά κυρίως βάθος στις ατμοσφαιρικές επιταγές των συνθέσεων.

Βέβαια, είναι αναμενόμενο πως τέτοια ηχητικά συστατικά απομακρύνουν, σε συνδυασμό με το γενικότερο marketing, την μπάντα από τον σκληρό αισθητικό πυρήνα του ήχου. Όμως, αυτό, όπως εξελίσσεται το black metal τα τελευταία χρόνια, δεν αποτελεί τροχοπέδη αλλά αντιθέτως καθιστά τους Gaerea μια ακόμη όψη του ήχου που οριοθετούν σχήματα όπως οι The Great Old Ones, Der Weg Einer Freiheit, Misthyrming, Regarde Les Hommes Tomber, Uada, Dark Fortress, ή ακόμη οι Blaze Of Perdition και οι Harakiri For The Sky. Κοινώς, όπως ξεδιπλώνεται και σε στιγμές όπως το "Ebb", το metal των Gaerea είναι μαύρο ηχητικά και αισθητικά, χωρίς να αναμασά τις black προκαθορισμένες τεχνοτροπίες.

Ενισχύοντας την συναυλιακή τους ορμή, οι Gaerea μετατρέπουν την εσωστρέφεια σε δύναμη. Αυτοκριτικοί, απαισιόδοξοι και κινούμενοι στις σκιές, όπως στο ομότιτλο κομμάτι - δήλωση, δημιουργούν ένα άλμπουμ που έχει πάνω του τη σφραγίδα της απομόνωσης. Λογικό, αν αναλογισθεί κανένα πως δημιουργήθηκε μέσα στην πανδημία. Παράλληλα όμως, και παρά το γεγονός πως ο αυθορμητισμός που έδωσε ζωή σε αυτά τα τραγούδια, δεν τους εκτόξευσε σε διαφορετικό επίπεδο, οι Gaerea δημιούργησαν ένα άλμπουμ που με τις εναλλαγές ταχυτήτων και το πάθος του αδυνατεί να αφήσει ασυγκίνητο οποιοδήποτε λάτρη αυτού του ήχου. Ανεξαρτήτως της γενικότερα προσιτής προσέγγισης, ακόμη με βρίσκω να θαυμάζω την επιλογή τους να εκκινήσουν τον δίσκο με το οκτάλεπτο "Memoir", που έπειτα από μια mid-tempo εισαγωγή μετατρέπεται σε μια κινηματογραφική φουρτούνα, έχοντας ως κρυφό όπλο το μπάσο.

Πιθανώς, αν υπάρχει ένας δίσκος των Πορτογάλων που συνοψίζει το ποιόν τους, είναι το "Mirage". Πραγματικά όμως, η απόσταση των τριών δίσκων, προς τιμήν των Gaerea, είναι μικρή και δυσδιάκριτη, επιτρέποντάς τους στο να παρατείνουν τη δισκογραφική τους επιτυχία. Ο ακραίος ήχος, δεν μπορεί να μείνει εκτός της μόνιμης αβεβαιότητας που κρύβει το μέλλον. Οι τελεολογίες και οι απολυτότητες αφήνονται στο περιθώριο, και αν οι επιταγές του παρόντος προτρέπουν ηχητικά ταξίδια αυτής της φύσεως, τότε το χρυσό, και ασφυκτικό, όπως στο εξώφυλλο, σκοτεινό metal των Gaerea, που αλυχτά ορμητικά αν θελήσει, όπως στο "Salve", είναι η πεμπτουσία του. Οι Πορτογάλοι, εντάσσονται στην εμπροσθοφυλακή του σύγχρονου ήχου, και παρά τις προσωπικές μου ενστάσεις όσον αφορά την περαιτέρω λείανση των γωνιών τους, συνεχίζουν να δικαιώνουν όσα άτομα πιστεύουν σε αυτούς. Με πρώτους τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Bandcamp
Spotify