Η Jaimie Branch (τρομπέτα, ηλεκτρονικά, φωνητικά) πέθανε πολύ πρόσφατα στο διαμέρισμα της στη Νέα Υόρκη. Ο θάνατος ανακοινώθηκε από τη δισκογραφική από το Σικάγο η οποία έχει κυκλοφορήσει και τις δουλειές του Fly or Die, project της). Ήταν μια φευγάτη καλλιτέχνης, ένα ανήσυχο πνεύμα, ένα εξαιρετικό μουσικό μυαλό. Ο Jason Nazary (τύμπανα, synth) συντετριμμένος από τον απότομο χαμό της δεν μπορεί να συλλάβει τι έχει συμβεί. Το κρίμα είναι τεράστιο. Μαζί τους και ο Jeff Parker ο οποίος είχε κυκλοφορήσει τον αγαπημένο μας jazz δίσκο για το 2020. Τα ρόζ δελφίνια ας πούμε ότι φτιάχνουν μια μορφή μοντέρνας jazz. Πρακτικά πρόκειται για κάτι πάρα πολύ ψυχεδελικό, space και αυτοσχεδιαστικό. Όσο τραγικός κι αν είναι ένας θάνατος, αυτός ο δίσκος είναι κληρονομιά και άσχετα με το γεγονός είναι απίθανα μεταμοντέρνος και ιδιαίτερα πειραματικός. Εδώ η jazz φαίνεται να πηγαίνει προς πολλές κατευθύνσεις. Από τα μινιμαλιστικά ambient/noise τοπία έως τα μαξιμαλιστικά άκρα ενός φάσματος που κόβει την ανάσα. Λύπη. Αλλά και χαρά γι’ αυτό που μας άφησε.

Bandcamp
Spotify

Ο μεν μας απασχόλησε φέτος με την πρώτη του προσωπική δουλειά. Ο δε, πέρυσι με το ντεμπούτο των Yoth Iria και με το κύκνειο άσμα των Necromantia. Από κοινού έχουν να εμφανιστούν εννέα χρόνια, με το άψογα γερασμένο "The Regal Pulse of Lucifer". Η νέα τους συνεργασία κουβαλάει τα γνώριμα στοιχεία αμφότερων και επενδύεται οπτικά με ένα εξαιρετικό εξώφυλλο δια χειρός Μάξιμου Μανώλη. Η σφραγίδα των Rotting Christ απλώνεται φαρδιά πλατιά στο εναρκτήριο "Hades" και παρόλη την οικειότητά του, διαθέτει το ριφ – αρπάγη που σε μαγκώνει μέχρι να πεις το όνομα του Κάτω Κόσμου. Στα χνάρια του "Societas Satanas" κινείται το "The Black Halo", ομοιότης διδύμων. Μονοζυγωτικών κιόλας. Η λήξη δίνεται με το τρίτο, το ψηφιακό και το τσαμπουκαλεμένο "Fire, Chaos And Doom". Τούτο κρατάει από Gelsenkirchen μεριά, έδρα των σαραντάρηδων (δισκογραφικά) πλέον Sodom. Μια συνοπτική εννιάλεπτη περίληψη σχετικά με την μπάντα, καθώς και επανάληψη. Τη μητέρα της μάθησης.

YouTube

Σε ένα υποθετικό παράλληλο σύμπαν το "Unfold" θα ήταν το δεύτερο άλμπουμ των Melody’s Echo Chamber αντί για το πειραματικό "Bon Voyage". Ωστόσο, η συνεργασία της Melody Prochet με τον Kevin Parker των Tame Impala τερματίστηκε μαζί με την προσωπική τους σχέση, και όλη η ως τότε δουλειά τους έληξε άδοξα. Κάποια κομμάτια βρήκαν τον προσωρινό δρόμο τους στο αυτοκυκλοφόρητο ΕΡ του 2016 "From Pink They Fell Into Blue", και τώρα με τρία ακόμη σκαριφήματα συγκεντρώνονται σε αυτή τη συλλογή υπό τη στέγη της Domino Recording.

Παρά το ενδιαφέρον που παρουσιάζουν οι συνθέσεις, κάποια στο τυπικό στυλ των Melody’s Echo Chamber και άλλα σε μία ενδιαφέρουσα σύμφυση ηλεκτρονικής και νεοψυχεδέλειας, και παρά τη συμπάθεια που τρέφω για το "Norfolk Hotel" και το "From Pink They Fell Into Blue", παραμένει μία συλλογή για να κλείσουν οι λογαριασμοί του παρελθόντος. Το "Emotional Eternal" παραμένει η καλύτερη κυκλοφορία της Melody Prochet για το 2022 και το "Unfold" δεν είναι παρά ένα αδύναμο όραμα για όσα αναρωτήθηκαν «τι θα γινόταν αν…».

Bandcamp

"Blood and souls for my Lord Arioch" σκέφτηκα μόλις είδα το όνομα της μπάντας, μια ακόμα περιπέτεια για τον αλμπίνο αυτοκράτορα του Michael Moorcock. Πολύ πιθανό να μην έχει καμία σχέση εν τέλει. Αν λέγαμε εργασιομανή τον δημιουργό της, θα τον αδικούσαμε καταφωρα. Μάλλον υπερδημιουργικός είναι ο Ayloss με το τρίτο του έργο μέσα στη χρονιά (προηγήθηκαν οι Auriferous Flame & Clarent Blade), με τους Mystras & Spectral Lore να ηχούν ακόμα νωποί από την περσινή χρονιά. Το lo - fi black metal με τα ακατάληπτα φωνητικά, σχεδόν κραυγές, έχει κοινά στοιχεία με τους Mystras και την πολεμική / επική τους διάσταση. Οι καθάριοι ήχοι των ποικίλων πλήκτρων που βασίζονται κατ’ εξοχήν σε μινιμαλιστικά θέματα, είναι η δεύτερη φύση και το άλλο μισό αυτού του έργου, ένας συνδυασμός (νεο)κλασσικής - κινηματογραφικής μουσικής και black metal. Σύμπραξη του αιθέριου με την ηχητική βιαιότητα, όπου κυριαρχούν οι αρμονίες. Το ένα δίνει τη θέση του στο άλλο, ο νους φαντάζεται διάφορα και πλάθει εικόνες. Και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, κάποιος έχει κάνει πολύ καλά τη «δουλειά» του.

Bandcamp

Betamax στα τύμπανα και Danalogue στα synths και το ηλεκτρικό πιάνο κάνουν τη δουλειά. Αλλά στο σαξόφωνο εδώ μην ξεχνάμε ότι είναι ο βασιλιάς Shabaka Hutchings! Θα έλεγες ότι είναι χορευτική μουσική. Αν και η βάση είναι jazz, τα εργαλεία είναι synths και υπολογιστές. Αυτή η μοντέρνα έντεχνη ψυχεδελική jazz ακούγεται απίστευτα ευχάριστα. Σε ξεσηκώνει ρε παιδί μου, σε ανεβάζει επικίνδυνα όμορφα. Είναι εκπληκτικό πως μια jazz fusion μπάντα μπήκε έτσι στα λημέρια της ηλεκτρονικής μουσικής. Έχουμε συνηθίσει τελευταία (και) ιδιαίτερα στο Λονδίνο, ακριβώς το αντίθετο. Καλλιτέχνες της ηλεκτρονικής ή της hip hop να προσπαθούν να εντάξουν στον ήχο και στις συνθέσεις τους κάτι το jazz.

Ναι στηρίζονται σε αυτά που έκαναν πάντα, αλλά νιώθεις ξεκάθαρα ότι το «σπρώχνουν» ακόμα περισσότερο. Δεν θα το συγκρίνω με τον προηγούμενο δίσκο τους, το εκπληκτικό "Trust Ιn Τhe Lifeforce Οf Τhe Deep Mystery", μιας και ενώ έχουν ίδια βάση, διαφέρουν αρκετά. Αμφέβαλα ότι θα μπορούσαν να ταιριάξουν με την ποιότητα του προηγούμενου album τους, αλλά τελικά με ξεφτίλισαν και ξεπέρασαν τον εαυτό τους. H ουσία και αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι ακούμε κάτι εκπληκτικά καινοτόμο. Το κάθε κομμάτι είναι πιο καταπληκτικό από το προηγούμενο του. Αυτός είναι ένας από τους δίσκους της χρονιάς στον ευρύτερο χώρο της jazz. Ένα από τα καλύτερα μοντέρνα jazz δημιουργήματα που έχω ακούσει ποτέ. Είναι απλά και ξεκάθαρα ένα τόσο μα τόσο συνεκτικό και όμορφο έργο.

Spotify

Αυτός είναι ο δίσκος που ο Makaya πάλευε χρόνια να φτιάξει. Η σύνθεση είναι φανταστική. Αν σου πω ότι οι Jeff Parker (κιθάρα), Greg Spero (πιάνο), Joel Ross (βιμπράφωνο), Marquis Hill (τρομπέτα), Junius Paul (μπάσο, κρουστά), Irvin Pierce (τενόρο σαξόφωνο), Greg Ward (άλτο σαξόφωνο) και Matt Gold (κιθάρα, σιτάρ) συνοδέυονται και από μερικά βιολιά, βιόλα, φλάουτο και άρπα τότε τι μπορείς να φανταστείς ότι θα ακούσεις. Προφανώς και μιλάμε για fusion. Έρχονται rock, folk, ψυχεδελικά και jazz στοιχεία και δένουν όλα μαζί σε κάτι μοντέρνο, προχωρημένο και πειραγμένο. Ο πολυοργανίστας Makaya McCraven (drummer κατά βάση) κατάφερε να κάνει κάτι πολύ μεγάλο και σίγουρα μιλάμε για δισκάρα εφάμιλλης του "Universal Beings". Απολαυστικό, ενδιαφέρον και σε σημεία μαγικό.

Spotify
Bandcamp

Ένα περίεργο déjà vu με κατακλύζει ερχόμενος αντιμέτωπος με το δεύτερο πόνημα της συνεργασίας δύο εξαιρετικών φωνών, του Russell Allen των Symphony X και της (πρώην τραγουδίστριας των Nightwish) Annette Olzon. Βλέπετε, ο νέος τους συνεργατικός δίσκος κυκλοφορεί υπό τη σκέπη της (γνωστής σε όλους μας για τις δημιουργικές της πρακτικές) Frontiers, έχοντας ξανά στο δημιουργικό/συνθετικό ρόλο τον Magnus Karlsson και προσφέροντας ακριβώς τα προσδοκώμενα - σε βαθμό απελπισίας.

Φυσικά, το αποτέλεσμα είναι ανταγωνιστικότατο εντός των heavy/power/symphonic πλαισίων που ανήκει, αδιαπραγμάτευτα η συνύπαρξη Olzon και Allen κρίνεται άλλη μια φορά ιδιαίτερα επιτυχημένη, αλλά τα πάντα είναι τόσο καλοβαλμένα, αναμενόμενα και στρατηγικά αποδοσμένα που κάπου χάνεται η αίσθηση του πρωτότυπου και η καλλιτεχνική ψυχή των συνθέσεων. Ακόμη ένα άλμπουμ από τη γραμμή παραγωγής της ιταλιάνικης φάμπρικας μελωδιών, το οποίο όσο καλό κι αν ακούγεται, δεν παύει να είναι προκάτ, ένα προϊόν για κατανάλωση από ακροατές - πελάτες. Λίγες φορές, οι εργοστασιακές ρυθμίσεις δίνουν κάτι πραγματικά αξιόλογο, τις περισσότερες, όμως, η επανάληψη σε αισθητική, μοτίβα, ήχο και προσέγγιση είναι τόσο έντονη που δεν αντιλαμβάνεσαι αλλαγή - πέραν εκείνης στη μαρκίζα του άλμπουμ.

Σε τελική ανάλυση, το "Army Of Dreamers" δεν είναι κακό, ούτε καν μέτριο - κάθε άλλο. Στέκεται, όμως, τόσο απελπιστικά όμοιο με αντίστοιχες δουλειές της εταιρείας (αλλά και τον προκάτοχο του σε ό,τι αφορά το εν λόγω project), που χάνεται στο διαρκώς αυξανόμενο σωρό από δίσκους χωρίς πραγματικό λόγο ύπαρξης, πέραν από αυτό του κέρδους.

Με το "Dirt Femme", η Tove Lo μεταμορφώνεται από μία μουσικός με αρκετά χιτάκια στο ενεργητικό της (γκούχου-Habits (Stay High)-γκούχου) σε pop icon. Queer αισθητική, στίχος που δεν μένει σε ταυτοτικές ευκολίες, αλλά βουτά στην καρδιά των κοινωνικών προτύπων και προσδοκιών (και εννοώ το "Suburbia"), κολλητικά ρεφρέν, και μία πραγματική συνθετική ποικιλία που υποστηρίζει τις διαφορετικές πτυχές του ταλέντου της (άκου, για παράδειγμα, το σερί "Attention Whore", "Pineapple Slice", και "I’m To Blame").

Στο "Dirt Femme" κάθε τραγούδι έχει προσωπικότητα και παραπέμπει σε τέσσερις δεκαετίες μουσικής: ξεκινώντας από το δάνειο από τον Gershon Kingsley στο "2 Die 4", τα 80s synth στο καταπληκτικό "No One Dies From Love", alt ευαισθησίες από τα 90’s (κάπου ένιωσα το φάντασμα της Meredith Brooks), και μπιτάκια του 21^ου αιώνα. Άψογη παραγωγή, κολλητικές ιδέες, πανέμορφες ερμηνείες, και στίχοι που κυμαίνονται μεταξύ ευαλωτότητας, και σεξουαλικής προβοκάτσιας, σε μία κίνηση μεταξύ αυτοπραγμάτωσης και αυτοεπινόησης, με πραγματικό γούστο και στυλ (το συνοδευτικό σαραντάλεπτο visualizer είναι απολαυστικότατο μέσα στο ρετρό campiness που το χαρακτηρίζει). Ανεξάρτητη από τις προηγούμενες δισκογραφικές απαιτήσεις, η Tove Lo ίσως κυκλοφόρησε μόλις τον καλύτερο και πιο δικό της δίσκο.

YouTube Playlist

Με είκοσι χρόνια παρουσίας, οι Simple Plan δεν θα έπρεπε να χρειάζονται πολλές εισαγωγές. Επειδή ποτέ δεν ξέρεις βέβαια, τα πρώτα δύο δισκάκια τους είναι εκεί έξω και παραμένουν από τις καλύτερες προτάσεις προς όσους ενδιαφέρονται για νοητό ταξίδι στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Μετά από μία εμπορική στροφή και μερικές άνισες κυκλοφορίες, το σχήμα από τον Καναδά επιχειρεί να γυρίσει στα βασικά του ύφους που το καθιέρωσε. Το άνοιγμα των "Wake Me Up (When This Nightmare's Over)" και "Ruin My Life", με συμμετοχή του Deryck-των-Sum-41-Whibley, με μία μικρή δόση υπερβολής καθαρίζει ένα γενναίο ποσοστό από ό,τι έδωσε η μπάντα την περασμένη δεκαετία και κάτι παραπάνω. Απλά, σωστά pop-punk hits. Όχι τελείως απρόσμενα, στη συνέχεια τα γκάζια χαλαρώνουν και πέρα από κάποιες εκλάμψεις (βλ. "Best Day Of My Life") ο αρχικός ενθουσιασμός μαζεύεται. Σε κάθε περίπτωση, το πρόσημο είναι θετικό, η αλλαγή πλεύσης λειτουργεί τουλάχιστον ικανοποιητικά και αφήνει υποσχέσεις ότι αυτή είναι η αρχή μίας ολικής επαναφοράς.