![[7]: Sons Of Anarchy: Η Αρχή Του Τέλους](https://images.rocking.gr/cine/2014/150x150/sonsofanarchy-cover.jpg)
«A Buyer's Guide»: Exciter
Οδηγός δισκογραφίας για τους Καναδούς speed metal πιονέρους
Δημιουργημένοι στην Ottawa του Καναδά το 1978, οι Hell Razor γρήγορα θα άφηναν αυτήν τους την ονομασία για το πιο Priest-ικό Exciter, δίνοντας τα χέρια με τον Mike Varney της Shrapnel Records για την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους. Τα υπόλοιπα, αποτελούν μέρος της heavy metal μυθολογίας, στην οποία η τριπλέτα των Dan Beehler, John Ricci και Allan James Johnson έβαλε το δικό της λιθαράκι με τα τρία πρώτα, ασυναγώνιστα άλμπουμ της.
Έτσι, 40 χρόνια μετά το ιστορικά βαρυσήμαντο "Heavy Metal Maniac" και μόλις μερικές ημέρες πριν την headline εμφάνιση τους στα πλαίσια του Up The Hammers festival, θυμόμαστε και κατατάσσουμε τα άλμπουμ της άνισης δισκογραφίας των Καναδών speed metallers, εν είδει προθέρμανσης για τα όσα σπουδαία ελπίζουμε να βιώσουμε ζωντανά.
Heavy Metal Maniac
(Shrapnel, 1983)
Το ντεμπούτο των Καναδών στέκεται εδώ και 40 χρόνια ως ένας κλασικός δίσκος της εποχής γιγάντωσης του heavy metal. Έχοντας επηρεάσει περισσότερες μπάντες απ' όσες μπορούν να χωρέσουν σε αυτήν την παράγραφο, οι Exciter στο "Heavy Metal Maniac" παρουσιάζουν έναν πρότυπο speed metal ήχο, ο οποίος έχει την ταχύτητα, το τσαγανό και το street attitude για να ξεχωρίσει αμέσως. Το power trio, με μπροστάρη των ντράμερ/τραγουδιστή Dan Beehler, καταφέρνει να ορίσει τη θέση του στα τρέχοντα ‘80s δρώμενα, σε ένα άλμπουμ με underground ύμνους ("Heavy Metal Maniac", "Cry Of The Banshee", μεταξύ άλλων) και ειδικό βάρος που τελικά, σε βάθος χρόνου, ξεπέρασε αυτό της ίδιας της μπάντας.
Violence & Force
(Megaforce, 1984)
Ενεργητικό, ταχυδύναμο και εκπληρώνοντας στο απόλυτο την speed metal ταμπέλα, το sophomore άλμπουμ των Exciter δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τον προκάτοχο του, πέραν της δημοφιλίας και της αποδοχής του τελευταίου πλέον. Με το σχήμα να συνεχίζει τις αλλαγές εταιρειών (γεγονός που θα του στοιχίσει στην πορεία του) και το δίπολο Judas Priest-meets-Motorhead να μην σπάει ως κυρίαρχες δημιουργικές επιρροές, το "Violence & Force" στέκεται ως ένα catchy, διασκεδαστικό άλμπουμ ατόφιου καναδικού metal, όντας ένας αυθεντικός εκπρόσωπος ενός είδους χαμένου στις συμπληγάδες του heavy και του thrash.
Long Live The Loud
(Music For Nations, 1985)
Τα πάντα έτρεχαν πιο γρήγορα, σε ό,τι αφορά τα μουσικά δρώμενα, στα ‘80s, με τους Exciter να φτάνουν κάπου εδώ στο απόγειο της καριέρας τους – παρακάτω, δυστυχώς, θα είχε μόνο κατηφόρα. Έτσι, το τρίτο πόνημα των Καναδών φαντάζει ως το πιθανόν πιο ολοκληρωμένο τους, καθώς κάθε στοιχείο του Exciter χαρακτήρα βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή μορφή του. Το άλμπουμ διαθέτει εξαιρετικό, sword & sorcery εξώφυλλο, τα τσαμπουκαλεμένα φωνητικά του Beehler ποτέ δεν ακούστηκαν καλύτερα, το τεχνικό επίπεδο των συνθέσεων πληροί τις ‘80s προδιαγραφές των δίσκων από τη Βόρεια Αμερική, με συνέπεια το υλικό να φαντάζει ως μια ικανή, λιγότερο επικίνδυνη (αλλά περισσότερο εκτελεστικά επαρκής) εκδοχή των καλών Venom.
The Dark Command
(Osmose Productions, 1997)
Η μοναδική πραγματική αναλαμπή των «ύστερων» Exciter (οκ, υπάρχει και το μισό "Kill After Kill", ένα δίσκο για τον οποίο οι γνώμες διίστανται) ακούει στο όνομα "Dark Command" και κρίνεται ως ένα άλμπουμ σκοτεινό και παραγνωρισμένο, που τιμάει την ιστορία τους στο ακέραιο. Ο John Ricci παρέμεινε ως ο μόνος εκπρόσωπος της αυθεντικής σύνθεσης της μπάντας και, πλαισιωμένος από μερικούς ικανούς νέους μουσικούς (μεταξύ των οποίων ο Jacques Belanger - των Assassin's Blade), καταφέρνει εδώ να προσφέρει έναν εμπνευσμένο δίσκο πυρακτωμένου speed metal. Μάλιστα, όλα αυτά σε μια εποχή που μονάχα φιλική δεν την έλεγες για τα σχήματα της heavy/speed/thrash συνομοταξίας, καθώς το ενδιαφέρον του κοινού υπήρχε μειωμένο, αν και μάλλον αυτό είναι και το «μυστικό» που κάνει το εν λόγω άλμπουμ να λειτουργεί· κοινώς, το γεγονός ότι η μπάντα έπαιξε δίχως να σκέφτεται νόρμες, μόδες και κάθε λογής εμπορικές σερπαντίνες, αλλά για την ίδια την προσωπική της ευχαρίστηση και τους οπαδούς της.
Unveiling The Wicked
(Music For Nations, 1986)
Είναι κρίμα που τα πραγματικά σπουδαία για την μπάντα τελείωσαν μια χρονιά πριν το παρόν άλμπουμ, το οποίο πλέον μνημονεύεται περισσότερο για το χαρακτηριστικό του εξώφυλλο, παρά για το μουσικό του ποιόν. Με το κλασικό power trio των Beehler/Johnson/Ricci να σπάει και τον τελευταίο να αντικαθίσταται από τον - ομολογουμένως ικανότερο τεχνικά - Brian McPhee, οι νέοι Exciter επιχειρούν μια υφολογική στροφή που όχι μόνο δεν τους βγήκε, αλλά τους έριξε σταδιακά στα βράχια της μερικής ανυποληψίας. Οι οπαδοί της μπάντας ένιωσαν προδομένοι, με το άλμπουμ να μην έχει τον take no prisoners αέρα των τριών πρώτων δίσκων, αλλά μια πιο classic heavy προσέγγιση που θεωρήθηκε αναιμική, γεγονός που θα έφερνε ακόμη περισσότερες - λάθος - ανακατατάξεις στο ασταθές σχήμα. Παρόλα αυτά, απομονώνοντας στιγμές σαν το εναρκτήριο "Break Down The Walls" ή το "Invasion/Waiting In The Dark", δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ένα κακό άλμπουμ (κάθε άλλο), αλλά μάλλον για μια δουλειά που βγήκε τη λάθος στιγμή, από το «λάθος» συγκρότημα.
Blood Of Tyrants
(Osmose Productions, 2000)
Ομολογουμένως, το "Blood Of Tyrants" είναι ένας «ναι μεν, αλλά» δίσκος, αφού δεν υπάρχει, στην πραγματικότητα, κάτι κακό να του προσάψεις. Ακολουθώντας τα πρότυπα που πολύ καλού "Dark Command", έχοντας ανάλογο speed/thrash ύφος και το ίδιο, αναλλοίωτο lineup με εκείνο, το μοναδικό του «ψεγάδι» βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν είναι τόσο ανταγωνιστικό όσο ο προκάτοχος του. Κατά τα άλλα, αν θέλουμε να εξαντλήσουμε την αυστηρότητα και την ειλικρίνεια μας, το "Blood Of Tyrants" φαντάζει ως ο τελευταίος Exciter δίσκος που έχει κάτι ουσιώδες να προσφέρει, και μπορεί κάποιος να ακούσει - έστω με μερικά skip - ακόμη και σήμερα δίχως προβληματισμούς ή από κάποιου είδους «υποχρέωση ακρόασης».
Thrash, Speed, Burn
(Massacre, 2008)
Θαρρώ πως το πραγματικό ποιοτικό μεταίχμιο της δισκογραφίας των Exciter δεν βρίσκεται λίγες γραμμές παρακάτω, αλλά στο συγκεκριμένο δίσκο. Οχτώ χρόνια μετά το καλούτσικο "Blood Of Tyrants", με νέο τραγουδιστή που δεν τον λες άστοχη επιλογή και με τον John Ricci να κρατάει ακόμη τα ηνία τους, οι Καναδοί κυκλοφόρησαν το "Thrash, Speed, Burn" του ευφάνταστου τίτλου, αλλά των όχι-και-τόσο-ευφάνταστων ιδεών. Σύμφωνοι, ο ένατος δίσκος της μπάντας είναι OK, και αυτός είναι ο πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός που μπορεί κανείς να εκφράσει. Όχι άσχημο, όχι προβληματικό, με ορισμένα δυνατά στοιχεία κυρίως στον κιθαριστικό κι ερμηνευτικό τομέα, αλλά και όχι κάτι το ιδιαίτερο, αφού το λες μέχρι και σχετικά αδιάφορο, να σφιχταγκαλιάζει τη συμπαθητική μετριότητα.
Exciter
(Maze, 1988)
Όσο κατεβαίνει ο εν λόγω οδηγός νιώθω σαν να επαναλαμβάνω την ίδια παράγραφο περί μετριότητας, απλά σε παραλλαγές. Πιθανόν να συμβαίνει κιόλας, αλλά για αυτό δεν οφείλεται η όποια συγγραφική μου ευφράδεια, αλλά το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της Exciter δισκογραφίας παλαντζάρει κατά το δοκούν από το status του συμπαθητικού σε εκείνο του μάλλον μέτριου. Έτσι και στο ομότιτλο άλμπουμ τους, που επιχειρούσε ένα βεβιασμένο reboot της μπάντας εν έτει 1988, τα πράγματα μοιάζουν και πάλι κάπως…λίγα. Ναι μεν η παραγωγή του υλικού μάλλον είναι η καλύτερη της καριέρας τους, σίγουρα κομμάτια όπως το "Scream Bloody Murder" έχουν το δικό τους αποτύπωμα, αλλά, ας μην κοροϊδευόμαστε, οι μέτριοι Exciter παραμένουν όσο μέτρια είναι μια αντίστοιχη μπάντα της σειράς, σε όλα πλην της κληρονομιάς τους.
Death Machine
(Massacre, 2010)
Τελευταίο χρονικά άλμπουμ για τους Καναδούς, το οποίο ήρθε στο φως 13 χρόνια πριν, για να επιστρέψει γρήγορα - γρήγορα στο σκοτάδι της λήθης. Οι λόγοι, έχουν αναλυθεί λίγο-πολύ παραπάνω, αφού το "Death Machine" αποτελεί έναν «τίμιο διάδοχο» του "Thrash, Speed, Burn", το οποίο, με τη σειρά του ήταν συμπαθητικό και τίμιο και όλα τα συναφή. Κοινώς, καλή η συμπάθεια και σεβαστή απόλυτα η ιστορία και η δισκογραφική κληρονομιά σχημάτων σαν τους Exciter και τους Anvil αυτού του κόσμου, αλλά δεν μπορεί να βαφτίσει το κρέας, ψάρι.
Better Live Than Dead
(Bleeding Hearts, 1993)
Ηχογραφημένο σε διάφορες στάσεις της καναδικής τους περιοδείας το 1991, το εν λόγω live άλμπουμ λειτουργεί και σαν ένα άτυπο best of της μπάντας, αφού το setlist του απαρτίζεται μονάχα από κομμάτια των τριών πρώτων, κλασικών δίσκων της. Με αρκετά ωμό ήχο και σε ένα περιβάλλον που το σχήμα νιώθει άνετα κι απελευθερωμένα, το "Better Love Than Dead" φαντάζει ως ένα αντιπροσωπευτικό ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ με ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Βεβαίως, η επιλογή εταιρείας για την κυκλοφορία του το έχει καταστήσει αρκετά δυσεύρετο, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει τη σήμερον ημέρα, για τους περισσότερους πέραν των όσων προτιμούμε ακόμη τα φυσικά format κυκλοφοριών.
A Compilation
1. Heavy Metal Maniac
2. Stand Up And Fight
3. Holocaust
4. Black Witch
5. Cry Of The Banshee
6. Violence And Force
7. Scream In The Night
8. Pounding Metal
9. Saxons Of The Fire
10. Delivering To The Master
11. Long Live The Loud
12. Victims Of Sacrifice
13. I Am The Beast
14. Wake Up Screaming
15. Aggressor
16. Dark Command
17. Burn At The Stake
18. Ritual Death
19. Rule With An Iron Fist
20. The Punisher
21. Break Down The Walls
22. Invasion/Waiting In The Dark
