Fire!

Ο Mats Gustafsson φροντίζει να αποδεικνύει συνεχώς ότι είναι ένας από τους σημαντικότερους και πιο συνεπείς Ευρωπαίους δημιουργούς στον χώρο της αυτοσχεδιαστικής μουσικής, και ειδικότερα αυτής που διατηρεί ένα "rock" ενδιαφέρον. Ανάμεσα στις αναρίθμητες συνεργασίες του, το «παραδοσιακό» τρίο των Fire! αποτελεί ίσως και αυτό με τη μεγαλύτερη βαρύτητα, αφού μαζί με τον Johan Berthling στο μπάσο και τον Andreas Werlin στα τύμπανα, παραδίδει δουλειές εκπληκτικής ομορφιάς και άποψης από το 2009. Τα πράγματα δεν θα αλλάξουν ούτε τώρα.

Πιστοί στο αξίωμα τους ότι "κανένας δίσκος των Fire! δεν είναι ίδιος με τον προηγούμενο", το "Defeat" έρχεται να δώσει μια ανανεωμένη εικόνα του οράματος της μπάντας. Το υπέροχο "The Hands" του 2018 φλέρταρε πολύ έντονα με το ψυχεδελικό rock, εδώ όμως οι Fire! κάνουν στροφή 180 μοιρών, αφήνοντας εντελώς πίσω τους τις distorted μπασογραμμές του Berthling και τις noise απολήξεις που τους χαρακτηρίζουν συνολικά. Από πολλές απόψεις, το "Defeat" μοιάζει να είναι ο λιγότερο πειραματικός και θορυβώδης τους δίσκος. Θα έλεγε κανείς ότι σε στιγμές μοιάζει με κανονική jazz.

Ας μην το πάμε όμως τόσο μακριά. Εξάλλου, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και η ακραία καλλιτεχνική έκφραση του Gustafsson στις αγωνιώδεις ανάσες του, καθώς ξεχύνεται η μυσταγωγία του εναρκτήριου "A Random Belt. Rats You Out.". Για πρώτη φορά όμως, αφήνει για λίγο στην άκρη το σαξόφωνο, μια που τρία από τα πέντε tracks του "Defeat" περιέχουν εκτεταμένα μέρη και solo με φλάουτο. Ένα φλάουτο που στα χείλη του Mats μετατρέπεται σε ένα άγριο θεριό, ένα αγρίμι που επιτίθεται με την πλαστικότητα και την αλήθεια του.

Ενώ η προαναφερθείσα σύνθεση εκτυλίσσεται με εναλλαγές και αυτοσχεδιασμούς ανάμεσα σε φλάουτο και σαξόφωνο, τα άλλα δύο μέλη της μπάντας χτίζουν όλη την υπόλοιπη εικόνα. Ο Berthling, πάντα περισσότερο krautrock παρά jazz στο άγγιγμα του, εκτελεί τις επαναλαμβανόμενες μπασογραμμές του με τρόπο υπνωτικό ενώ ο Werlin - έχω ξανακάνει την υπερβολική δήλωση ότι πρόκειται για έναν από τους πιο ιδιοφυείς ντράμερ στον πλανήτη - διαλέγει αυτήν τη φορά μια ευγενική, μα καθαρά tribal-ίστικη, προσέγγιση στα αεικίνητα του grooves. Μάλιστα, ο συνδυασμός αυτού του rhythm section με το φλάουτο, συχνά αφήνει μια ethiopique jazz αίσθηση, όχι πάρα πολύ μακριά από εκείνη τη δουλειά που μας ζάλισε πέρσι.

Το παραπάνω μοτίβο διατηρείται σε όλο σχεδόν το "Defeat". Το "Each Millimeter Of The Toad" απλώνεται σε δύο μέρη με μια ελαφρώς noir διάθεση, αφήνοντας όμως περιθώριο στα πνευστά να γεμίσουν με χρώμα όλο τον διαθέσιμο χώρο. Οι δύο guests του άλμπουμ (Mats Åleklint σε τρομπόνι και σουζάφωνο, Goran Kajfes στην τρομπέτα) βοηθούν στο να απλωθούν οι ενορχηστρώσεις, φέρνοντας το όλο άκουσμα λίγο πιο κοντά στον οργιώδη ήχο των Fire! Orchestra - την 28μελή (!) εκδοχή της μπάντας.

Στη συνέχεια, το "Defeat (Only Further Apart...)" αναλαμβάνει να υψώσει την τελετουργική του φωνή, με ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που, παραδόξως, ακούγεται upbeat και θρηνητικό ταυτόχρονα, φέρνοντας λίγο στο νου τα καμώματα των The End. Το άλμπουμ θα κλείσει με το "Alien (To My Feet") που αποτελεί και το σκοτεινότερο του track. Ο Berthling καταλαμβάνει εδώ τη μερίδα του λέοντος με ένα δυσοίωνο μπάσο, ενώ ο Mats παίζει, θαρρείς, για μια βροχερή, θλιβερή ανάμνηση. Φανταστικό, απλά.

Συνολικά, το "Defeat" μοιάζει να είναι μια πολύ ισορροπημένη δουλειά, χωρίς επιθετικές εξάρσεις, χωρίς υπερβολές και με πλεόνασμα συναισθήματος και φινέτσας. Πρόκειται για μια ακόμα αρχοντική εμφάνιση ενός εκπληκτικού σχήματος που, αυτήν τη φορά, επενδύει περισσότερα στα παιξίματα και στα «πονηρά» τους αγγίγματα, παρά στην υπέρβαση των στυλ. Στοχεύει περισσότερο στις ευγενικές σκιάσεις παρά στα shock που συχνά επιφυλάσσει. Από αυτήν την άποψη και για τα δεδομένα των Fire!, το "Defeat" είναι ένα άμεσο άλμπουμ που διακατέχεται από μια ήρεμη σοφία. Άριστα σμιλευμένα και ομοιόμορφα δομημένα, τα τριάντα έξι λεπτά του φέρνουν στο νου χίλια δυο πράγματα - εκτός από την Ήττα.

Spotify