Dirtmusic, Alcalica @ Temple, 09/11/18

Η ανταλλαγή κουλτούρας μπορεί να δημιουργήσει τολμηρά μουσικά εγχειρήματα, να ωθήσει τους καλλιτέχνες σε καινούρια μονοπάτια, πολλές φορές ανεξερεύνητα. Μερικοί μουσικοί έχουν την περιπέτεια και την αναζήτηση στο αίμα τους και τολμούν να ακολουθήσουν τους πιο απρόσμενους συνεργάτες - αναλογικά πάντα με αυτό που περιμένει από αυτούς το ευρύ κοινό. Έτσι λοιπόν ο Chris Eckman των Walkabouts, ο Hugo Race των Bad Seeds και ο Chris Bokaw. ξεκίνησαν τους Dirtmusic ως ένα ακουστικό blues σχήμα. Μετά το τζαμάρισμα τους με τους Tamikrest απο το Μάλι, το συγκρότημα άρχισε να αναζητά ethnic ρίζες για να φτάσει στο "Bu Bir Ruya" του 2018 , αντικαθιστώντας τον Bokaw με τον Murat Ertel των Baba Zula. Στην περιοδεία για αυτόν τον δίσκο μας επισκέφτηκαν και για πρώτη φορά, σε ένα γεμάτο Temple.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Alcalica με ηλεκτρονικούς ήχους συνοδευόμενους από τα φωνητικά της Julie Loi. Η μπάντα αποτελούντο από την Julie και τον Λεωνίδα Δανέζο στο σαντούρι και τα decks. Με Γαλλικά, Αγγλικά και Γερμανικά δημιουργούσαν ένα ethnic-electro μείγμα που ενίοτε κατέλληγε σε μία ιδιότυπη αντιπολεμική διαμαρτυρία. Μας τραγούδησαν ακόμα και για τις κεραμιδόγατες με τη βοήθεια μπαγλαμά, ενώ η Loi δεν έχανε ευκαιρία για να χορέψει - όπου το επέτρεπε η μουσική. Οι Alcalica δεν κατάφεραν να πείσουν τους θεατές στο Temple, καθώς η προσπάθεια τους ηχούσε επιδερμική, ειδικά στο τέλος της βραδιάς μετά την εμφάνιση των Dirtmusic.

Όταν στη σκηνή ανέβηκαν οι Dirtmusic η εικόνα στο Temple άλλαξε. Οι αυτοσχεδιασμοί και η ψυχεδέλεια γέμισαν τον χώρο σε ένα ταξίδι που, όπως έχουν δηλώσει και οι ίδιοι, σε πηγαίνει από την Ανατολή στη Δύση και πίσω. Η συμβατικότητα των Eckman και Race έδενε με τον απρόβλεπτο Ertel, προσδίδοντας μία πολιτισμική αντίθεση στα κομμάτια τους, που είναι και η ουσία των Dirtmusic. Με θεματολογία που εστιάζει σε εμπειρίες προσφύγων και σε εικόνες που αφήνει ο πόλεμος, οι τρεις τους - είτε με παρλάτες, είτε τραγουδιστά - καταπιάνονταν με τη συνεχή αναζήτηση ελπίδας στη σύγχρονη πολιτικοκοινωνική και ανθρωπιστική κρίση: ήρωες που θέλουν να περάσουν τα σύνορα ("The Border Crossing") ή με πιο γενικευμένες τάσεις φυγής ("Go The Distance").

Οι Dirtmusic μας έπαιξαν ολόκληρο τον τελευταίο τους δίσκο, μαζί με τα 'παλιά' "Fitzcarraldo", "Black Gravity" και "Troubles" προσαρμοσμένα στις καινούριες ισσοροπίες του συγκροτήματος. Κεντρικό πρόσωπο της συναυλίας αποδείχτηκε ο Murat Ertel, λόγο της επικοινωνίας του με το κοινό. Εκμεταλλευόταν ολόκληρη τη (μικρή) σκηνή, με το ηλεκτρικό saz του να αποτελεί τη βάση για το ethnic fusion ηχόχρωμα της μπάντας. Δημιουργούσε ‘σύννεφα’ feedback στο χώρο ενώ τα solo του γέμιζαν συνθέσεις όπως το "Love Is A Foreign Country" και το χειμαρρώδες "Outrage".

Αντίθετα με την δισκογραφική τους προσπάθεια, στην οποία τους βοήθησαν η Brenna Mac Crimmon, η Gaye Su Akyol και ο Görkem Şen, στο live τα φωνητικά τα μοιράζονταν οι τρεις τους. Ο ξυπόλητος Milan Cimfe στα drums έδινε ενέργεια στη μπάντα, διαφοροποιώντας τα κομμάτια από τις studio εκτελέσεις και δίνοντας στον κόσμο ένα λόγο ακόμα να κουνήσει τα πόδια του. Η μουσική τους δεν είναι ακριβώς χορευτική, αλλά με τα ηλεκτρονικά στοιχεία που την περικλείουν και το ρυθμό του Cimfe υπήρχαν πολλά σημεία που το κοινό κουνήθηκε στους ήχους των Dirtmusic.

Το συγκρότημα πιάστηκε απροετοίμαστο από την ένθερμη αποδοχή του κοινού στο encore και μην έχοντας προβάρει άλλα κομμάτια - όπως μας είπε ο Eckman η συγκεκριμένη σύνθεση των Dirtmusic είναι πρακτικά μια καινούρια μπάντα - μας έπαιξαν ξανά το "Bi De Sen Söyle". Οι παρευρισκόμενοι μετά τη βραδιά στο Temple κατάλαβαν ότι αυτή είναι η αρχή για τη συγκεκριμένη σύνθεση των Dirtmusic. Η χημεία και η αλληλεπίδραση τους στη σκηνή μας έκαναν να νιώσουμε ότι και το απολαμβάνουν άλλα και ότι έχουν να μοιραστούν μαζί μας αρκετές εμπειρίες ακόμα. Η συναυλία τους έδειξε πως η ανταλλαγή μουσικής κουλτούρας αγκαλιάζεται από τον κόσμο όταν είναι πηγαία και όχι επιτηδευμένη.

Φωτογραφίες: Πάνος Μούρτζης