Fire! @ Gazarte Ground Stage, 26/09/25

Επιστροφή με διήμερο εν Ελλάδι εμφανίσεων του τρίο. Την Παρασκευή τους απολαύσαμε στο Γκάζι της Αθήνας. Το θρυλικό συγκρότημα από τη Σουηδία, που έχει ταυτίσει το όνομά του με την ένταση και τον αυτοσχεδιασμό, έφερε μαζί του όλη την jazz-οτιδήποτε ενέργεια που το έχει καθιερώσει στην ευρωπαϊκή avant-garde σκηνή. Αραγε τους θυμάται κανείς στο Underflow;

Αν και στις 21:30 ο χώρος έδειχνε άδειος, μέσα σε λίγα μόλις λεπτά ο κόσμος προσήλθε απότομα και ξαφνικά. Για όσους ξέρουν το συγκεκριμένο stage, γέμισε ξαφνικά από το μπαρ, άρα από κάτω από τον εξώστη και μπροστά. Το αθηναϊκό κοινό λοιπόν ήρθε και υποδέχτηκε το τρίο Fire! σε μια εμφάνιση που ήταν περισσότερο προσωπική και εσωτερική παρά μια απλή, συνηθισμένη συναυλία. Ο Mats Gustafsson με το σαξόφωνό, το βλέμα του, την γλώσσα του και την γενικότερη παρουσία του κράταγε κι εσκαβε τα θεμέλια, ο Johan Berthling στο μπάσο κράτησε ζεστή τη φλόγα της φωτιάς, ε και ο Andreas Werliin στα τύμπανα έδινε και έδινε και έδινε τον ρυθμό της έκρηξης.

Η μουσική τους κινήθηκε ανάμεσα σε free jazz, ψυχεδελικό rock και drone αυτοσχεδιασμούς που φλέρταραν με το metal, με συνεχείς κορυφώσεις και κρεσέντο, αλλά και βουτιές στη σιωπή. Το τρίο έμοιαζε να λειτουργεί σαν ένα μουσικό μυαλό, αφού ο καθένας άκουγε και απαντούσε στον άλλον με σχεδόν τηλεπαθητική ακρίβεια. Δεν ξερω αν ήταν πιο κοντά στην jazz ή σε κάτι πιο riffάτο, αλλά φαινόταν και ακουγόταν ότι ο βασικός τους γνώμονας ήταν και πάλι μια γραμμή σαν μια κιθαριά (που δεν υπηρχε) από τα υπόλοιπα όργανα που επαιρναν καποιες στιγμές τον ρόλο της.

Το κοινό παρακολούθησε μαγεμένο, άλλοτε σιωπηλό, άλλοτε παραδομένο στον παλμό. Κάθε κομμάτι απλωνόταν σαν μακρύ κύμα που έπνιγε τον χώρο, με τον Gustafsson να σπρώχνει το σαξόφωνο στα όριά του, άλλες φορές να φωνάζει, μια να πιάνει φυσαρμόνικα και μετά φλάουτο, τον Berthling να πλέκει μανιασμένα grooves και τον Werliin να κρατάει (ή να αφήνει επίτηδες) το σύνολο λίγο πριν εκραγεί. Παίζει και βαρύτονο μην ξεχνάτε, θυμίζοντας συνεχώς ότι ο ήχος των Fire! είναι βαρύς, ασυμβίβαστος. Καπου με πέταγαν στον Stetson φυσικά λόγω και του πνευστού και τσουπ έφευγα και θυμόμουν στιγμές από Ribot, όλοι και όλα από ίδιο χώρο!

Ανάμεσα στα κομμάτια που ξεχώρισαν ήταν το "The Dark Inside Of Cabbage", το "Would I Whip (Without Noticing)" και το "Work Song For A Scattered Past" φυσικά. Μέσα από την ελευθερία και τον αυτοσχεδιασμό, όλα ακούστηκαν αλλιώς. Ενιωθα ότι άκουγα νέα σημεία, εβγαινε ξεκάθαρα μεγαλύτερη διάρκεια και σίγουρα ερχόντουσαν στιγμές που δεν υπάρχουν στις στούντιο εκτελέσεις. Μπορεί και να ταξίδευα μόνος μου. Αλλά όχι. Ετσι είναι. Υπήρχε ένας ελεύθερος αβαντγκαρντισμός!

Μία ώρα σερί το βασικό σετ· άλλα δεκαπέντε και βάλε λεπτά το τελευταίο κομμάτι σαν encore. Η βραδιά έκλεισε με μια παρατεταμένη κλιμάκωση που άφησε την αίσθηση μιας πίεσης, μιας ζάλης που δεν φεύγει. Αλλά στο κάτω κάτω, τετοια που δεν σε ενοχλεί κιόλας. Μπορεί και ψιλομαζοχιστικά να σου αρέσει. Μια εμπειρία σχεδόν σωματική, μια υπενθύμιση της δύναμης του αυτοσχεδιασμού, της ακραία ελεύθερης μουσικής και του πραγματικά ζωντανού ήχου.

Με σεβασμό, θαυμασμό και ειλικρινή ευχαριστία, τους αποχαιρετούμε μέχρι την επόμενη φορά που θα φέρουν ξανά τη φωτιά τους στη σκηνή. Ήταν μια όμορφη βραδιά.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής