Black Soul Horde

Ξεκάθαρα πρόκειται για αγάπη σμιλεμένη ανά τα χρόνια, και μόνο τυχαία δεν είναι η παρουσίαση των δύο προηγούμενων δίσκων τους από τον ίδιο γράφοντα. Προσπάθησα να αποφύγω τούτη την παρουσίαση, να αποφύγω το 3/3 με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αλλά εις μάτην. Βλέπετε, και μόνο το άκουσμα του "Lady Of Shadows" διέλυσε την όποια σκιά (χα) κυρίευσε τον νου μου. Το ερώτημα πάντως υπήρξε καίριο εξαρχής: Και τώρα τί, μετά από τη δισκάρα "Horrors From The Void";

Σχεδόν θεματικός δίσκος με γνωστές και γκροτέσκες μορφές, σαν εκείνες που παρουσιάστηκαν στο "Horror Show" κάπου είκοσι πέντε χρόνια πίσω. Η λογοτεχνία του φανταστικού, του τρόμου και του μύθου απλώνει τα φτερά της και εδώ, έχοντας ως μουσικό οδηγό το καθάριο heavy metal, εκείνο που καρδάμωσε γενιές μπόλικες και θα εξακολουθεί να το κάνει για χρόνια πολλά. Πάει το επικό στοιχείο του προηγούμενου δίσκου, έδωσε τη θέση του σε κατά ριπάς ατόφια heavy metal ριφ, σκοτεινά και ζοφερά, ακριβώς όπως τα παρουσιάζει η μπάντα ανέκαθεν.

Λατρεύω την κιθαριστική τους δουλειά, προσεγμένη μέχρι λεπτομέρειας, είτε πρόκειται για ριφ, είτε για σόλο και lead, πάντα σε αρμονία με τα ιδιαίτερα μα τόσο καίρια φωνητικά του Jim Kotsis: "Julian Graves" ρε άπιστοι, ο οποίος θα μπορούσε να ήταν πρωταγωνιστής σε διήγημα του Stephen King, αμέ. Επί τη ευκαιρία, να δείτε το Mr. Mercedes. Ποιοι παρελαύνουν λοιπόν στα σαράντα δύο λεπτά του δίσκου; Μια ματιά στο εξώφυλλο αρκεί και ένα άκουσμα φτάνει ώστε να εισβάλλουν στο μυαλό μας Φαραώ, Λυκάνθρωποι, Ζόμπι και έτεροι απέθαντοι. Γαμώ.

Από μόνη της η θεματολογία βάζει τον ακροατή σε σκοτεινή διάθεση, την οποία αναπτύσσει περαιτέρω η μπάντα και πάνω στην οποία βασίζεται ούτως ή άλλως. Δε θα βρούμε happy & cheerful στιγμές, πώς αλλιώς από τη στιγμή που τραγουδάμε υπό τη συνοδεία εξαιρετικής μπασογραμμής:" A legacy written in blood, primal force driven by madness, we're bound by a timeless lore, we're dancing the dance of darkness". Θα προσπαθήσω σφοδρά να αποφύγω τη σύγκριση με τον προηγούμενο δίσκο τους, κάθε φορά που δισκογραφούν ειδικά μετά από απουσία χρόνων, νιώθω πως το αυτί μου ή μάλλον και τα δύο, τους ανήκουν ολοκληρωτικά για όση ώρα παίζουν.

Αν για κάποιο λόγο η φετινή heavy metal σοδειά σας φάνηκε ανεπαρκής - δεν το πιστεύω ούτε για πλάκα - ιδού μια ισχυρή απόδειξη περί του αντιθέτου. Το εγχώριο heavy metal βρίσκεται σε «πριαπισμό» διαρκείας που δε λέει να υποχωρήσει και οι Αθηναίοι βάζουν τη χερούκλα τους για αυτό. Μαζί και την υπογραφή τους φαρδιά πλατιά σε έναν δίσκο ικανό να σε παρασύρει λόγω αρτιότητας, πάθους, σκότους, εμπειρίας και απανωτών συναισθηματικών χτυπημάτων. Όχι, μπράβο τους και πάλι.

Bandcamp