Lamb Of God

Lamb Of God

Nuclear Blast (2020)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 19/06/2020
Κάποιοι βλέπουν το ποτήρι μισοσπασμένο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ίσως φτάσει κάποια μέρα που οι Lamb Of God θα κυκλοφορήσουν έναν δίσκο που θα τον ακούς και δεν θα σου κάνει όρεξη να χτυπηθείς. Που θα τον βάλεις να παίζει από ακουστικά ενώ περπατάς στο δρόμο και δεν θα θέλεις να αρχίσεις να σπρώχνεις περαστικούς. Που θα πεις ότι μπορείς να τον αφήσεις με χαμηλωμένη ένταση στο βάθος. Αυτή θα είναι μια μαύρη μέρα για τον metal μικρόκοσμο και για το μουσικό σύμπαν γενικότερα. Ευτυχώς, κάτι τέτοιο δεν ισχύει για το όγδοο, ομότιτλο άλμπουμ του συγκροτήματος από τη Virginia.

Το φύλλο αυτή τη δόση μοιάζει, και είναι, λιγότερο εντυπωσιακό από το συνηθισμένο. Τα σήμα κατατεθέν ουρλιαχτά του Randy Blythe είναι ακόμα εδώ. Οι σκληρές θεματολογίες και οι γραμμές που παρακαλάνε να ακουστούν φωναχτά, παρομοίως. Τα ρυθμικά των Willie Adler και John Campbell σκάνε αναμενόμενα βαριά και με τον απαραίτητο όγκο. Ο Mark Morton αφού έβγαλε τα σόλο γούστα του με το "Anesthetic", επέστρεψε δριμύς και ουσιαστικός όπως πάντα. Η αλλαγή βρίσκεται στο πρόσωπο πίσω από το κιτ, και ο κλήρος έπεσε στον Art Cruz, να γεμίσει δύο από τις μεγαλύτερες μπότες στη σύγχρονη heavy σκηνή.

Σε μία πρώτη ανάγνωση του δίσκου, τα ντραμς δεν σβήνουν αυτόματα τις όποιες αμφιβολίες. Το παίξιμο του Cruz είναι στιβαρό και ο ήχος του όσο μπόμπα θα περίμενε κάποιος στοιχειωδώς υποψιασμένος. Όλοι εκείνοι που ίδρωσαν το περασμένο καλοκαίρι στο Gazi Music Hall ξέρουν πολύ καλά ότι δεν μιλάμε για κανέναν μουσικό της σειράς. Από την άλλη, δεν μπορώ να κρύψω ότι μου έλειψαν οι μικρές πινελιές που έβαζε ο έτερος Adler στις συνθέσεις, με τα hi-hat και τα chinas και τις λοιπές τσαχπινιές του. Όπως και να έχει, κοιτώντας ψύχραιμα, οι διαφορές δεν είναι σε καμία περίπτωση σημαντικές, και η συνταγή δεν αλλάζει πραγματικά.

Η καλησπέρα έρχεται με ένα ψιθυριστό "By the darkest river/beneath the leafless trees/I think I'm drowning/this dream is killing me", για να ακολουθήσει μία καταιγίδα από κραυγές, distortion και δίκασες, και διάολε το "Memento Mori" είναι μια τέλεια απόδειξη ότι η πεντάδα το έχει ακόμα. Οι μέρες του "As The Palaces Burn" έχουν περάσει, και δεν θα μπορούσε να ίσχυε κάτι διαφορετικό· από τότε μπορεί να έχουν φύγει δεκαεπτά χρόνια, αλλά η οργή και ο τσαμπουκάς κρατάνε. Τα riffs, τα ξεσπάσματα, οι ρυθμοί για κοπάνημα, τίποτα δεν απουσιάζει. Ακριβώς όπως και στο drumming, ωστόσο, είναι κάποιες μικρές λεπτομέρειες που αφήνουν το σύνολο ένα σκαλί κάτω από το "Sturm Und Drang".

Οι Lamb Of God έχουν κερδίσει με το σπαθί τους μια θέση ανάμεσα στα κορυφαία ονόματα του σύγχρονου metal και από εκεί πηγάζει η αυστηρότητα. Το νέο υλικό δεν θα αφήσει οπαδούς και φίλους ασυγκίνητους. Η λίστα με τα «πρέπει» είναι γεμάτη τικ, και υπάρχουν κάμποσα τραγούδια (βλ. "Gears", "Poison Dream", "Routes") που ζωντανά θα σκίζουν. Την ίδια στιγμή όμως τα σημεία που πραγματικά εντυπωσιάζουν είναι μετρημένα και τα déjà-vu πιο συχνά από ποτέ. Πέρα από τις συγκρίσεις με το παρελθόν, το σύνολο στέκεται αισθητά πάνω από τον heavy μέσο όρο. Κάποιοι θα δουν το ποτήρι μισογεμάτο, κάποιοι μισοάδειο. Κάποιοι, δικαίως, θα το πετάξουν και θα κόψουν προς το pit.

  • SHARE
  • TWEET