Wire, Hand & Leg, Rita Mosss @ Temple Athens, 23/05/19

Σπουδαίο συγκρότημα οι Wire. Και θα έλεγα και κάπως υποτιμημένο αν και το sold-out της Πέμπτης το βράδυ μάλλον μαρτυρά το αντίθετο. Με μια καριέρα 42 χρόνων και με συνολικά 16 δίσκους στο βιογραφικό τους, οι παλαίμαχοι πρωτοπόροι της βρετανικής σκηνής επέστρεψαν στην Αθήνα μετά από 8 χρόνια και απέδειξαν γιατί θεωρούνται ένα εκ των σημαντικότερων συγκροτημάτων της γενιάς τους.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μπήκα στο Temple γύρω στις 21:30, την ώρα που οι Rita Mosss μόλις είχαν ξεκινήσει να παίζουν. Το, τετραμελές πλέον, σχήμα στη διάρκεια της εμφάνισης του παρέδωσε γερές δόσεις σουρεαλιστικού θορύβου και avant-garde αισθητικής. Στη μουσική τους συναντά κανείς στοιχεία από τους Melvins και τους Lightning Bolt μέχρι το αμερικάνικο punk, το noise rock αλλά και το math rock. Προσθέτοντας κανείς στην εξίσωση και τα παράξενα φωνητικά- ουρλιαχτά μπορεί μάλλον να κατανοήσει γιατί οι Rita Mosss αποτελούν μια ηχητική επιλογή που δεν είναι προσιτή σε όλα τα αυτιά. Παρ' όλα αυτά, ο συνδυασμός τεχνικής κατάρτισης και καλοδουλεμένων τραγουδιών συντελεί ώστε το αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ακόμη και σε όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με το είδος. Και αυτό είναι κάτι που έγινε προφανές από το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου αλλά και από την γενικότερη ανταπόκριση του κοινού που παρακολούθησε με ευλαβική προσοχή την εμφάνιση τους.

Στη συνέχεια, κι ενώ η ώρα είχε πάει 22:15, ανέβηκε στη σκηνή το ντουέτο των Hand & Leg. Η αλήθεια είναι πως δεν τους γνώριζα με αποτέλεσμα να πιαστώ αρκετά απροετοίμαστος. Με σαφείς επιρροές από το εναλλακτικό rock των αρχών της δεκαετίας του 1990, τους Sonic Youth αλλά και τον Bowie, το συγκρότημα μας παρουσίασε αρκετά τραγούδια κι έδωσε μία εξαιρετική, απ’ όλες τις απόψεις, συναυλία. Σε βαθμό δηλαδή που όταν τελείωσε το set τους είχα σχεδόν ξεχάσει πως βρισκόμουν εκεί για τους Wire. Ο δουλεμένος ήχος, οι ευφυείς εναλλαγές φωνητικών καθώς και οι εμπνευσμένες συνθέσεις κατέστησαν τους Hand & Leg ως μια ιδιαίτερα πετυχημένη επιλογή ως support ενώ κατάφεραν να ξεσηκώσουν το κοινό που τους καταχειροκρότησε.

Μία ώρα μετά όμως είχε έρθει η ώρα των βετεράνων πρώην ή και νυν (εξαρτάται από το πώς το ορίζει κανείς) πάνκηδων να ανέβουν στη σκηνή. Ομολογώ πως μου αρέσουν αρκετά οι Wire καθώς είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που δεν εφησυχάστηκαν ποτέ και δεν σταμάτησαν να εξελίσσονται και να επαναπροσδιορίζουν την ηχητική τους κατεύθυνση. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν τους είχα δει ποτέ live, μου είχε δημιουργήσει αρκετές προσδοκίες και οφείλω να πω ότι δεν απογοητεύτηκα.

Οι Wire έδωσαν μια πολύ καλή συναυλία δικαιώνοντας το κοινό που γέμισε το Temple σε ένα λίγο αναπάντεχο αλλά απολύτως δίκαιο sold-out. Η συναυλία ξεκίνησε με το "Be Like Them" αλλά ο πρώτος χαμούλης έγινε στο "Three Girl Rhumba" από το θρυλικό ντεμπούτο των Λονδρέζων. Ακολούθησε το "Underwater Experiences", στο τέλος του οποίου ο Graham Lewis μας παρότρυνε να μην ξεχάσουμε να ψηφίσουμε, και πολλά ακόμη τραγούδια από το σύνολο της πορείας τους και της δισκογραφίας τους. Εξαιρετική στιγμή της συναυλίας ήταν το "Ahead", όπου οι Wire μας κέρασαν γνήσια «βρετανίλα» ενώ το "Hung", ένα μάλλον καινούργιο κομμάτι με το οποίο έκλεισαν το κανονικό set τους, ήταν απλά συνταρακτικό.

Μετά το δυνατό χειροκρότημα και τις επευφημίες του κοινού, το συγκρότημα επέστρεψε στη σκηνή με το "Boiling Boy" ενώ τα εκπληκτικά "Two People In A Room" και "1 2 X U" αποτέλεσαν, χωρίς δεύτερη σκέψη, τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς.

Οι Wire στη συνέχεια αποχώρησαν ξανά και, παρότι για ώρα πιστεύαμε ότι θα ξαναβγούνε, τελικά το συγκρότημα δεν επέστρεψε ποτέ. Ο ήχος σε γενικές γραμμές ήταν καλός αν και υπήρχαν κάποια προβλήματα, ειδικά στο κομμάτι των φωνητικών όπου συχνά δεν ακούγαμε όσο καθαρά θα θέλαμε τον Colin Newman, ενώ η διοργάνωση, προς τιμήν της, φρόντισε το sold-out να είναι απολύτως ανώδυνο με αποτέλεσμα να έχουμε χώρο να κινηθούμε και να απολαύσουμε τη συναυλία με σχετική άνεση.

Παρά τα χρόνια λοιπόν που έχουν περάσει, οι Wire δείχνουν να διατηρούν ακόμη την αίγλη τους ενώ οι δισκογραφικές τους δουλειές αποδεικνύουν συνεχώς ότι έχουν ακόμη πολλά να πουν. Αναμένουμε τα επόμενα βήματά τους κι ελπίζω να μην περάσουν άλλα οχτώ χρόνια μέχρι να τους ξαναδούμε στα μέρη μας.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography