The Get Up Kids, Bipolia @ An Club, 22/05/25

Ένα πράγμα που μας κρατά ζωντανούς περισσότερο από πολλά στη ζωή, είναι οι ελπίδες και οι υποσχέσεις. Στο μουσικό χώρο, η ελπίδα πως κάποτε οι αγαπημένες μας μπάντες που δεν είχαν καμιά δουλειά να βρεθούν ζωντανά στη μικρή Ελλάδα, της οποίας το κοινό δεν τις εκτιμούσε με τον ίδιο τρόπο όπως αλλού είναι μία που για καιρό μας πότιζε στο να ακούμε, να αγαπάμε, να αναμένουμε. Άλλη πάγια ελπίδα του μουσικόφιλου, είναι αυτή για επανένωση συγκροτημάτων που αγαπήσαμε και διαλύθηκαν χωρίς να προλάβουμε να το καταλάβουμε. Η περίπτωση των The Get Up Kids, κάλυψε και τις δύο αυτές ελπίδες. Όχι μόνο το συγκρότημα επανενώθηκε και συνέχισε περισσότερο από αξιοπρεπώς την πορεία του, αλλά στα πλαίσια αυτής της παιδικής ελπίδας, καταφέραμε κιόλας να το δούμε να έρχεται στη χώρα μας, κι ας ήταν λίγο αργά. Όπως μας ομολόγησαν οι ίδιοι άλλωστε, δεν έπρεπε ποτέ να είχαν διαλυθεί. Βάλε στην εξίσωση και το γεγονός πως η επίσκεψη αυτή δρομοθετήθηκε στα πλαίσια της περιοδείας για τα 25 χρόνια από τον απόλυτο punk rock emo δίσκο “Something To Write Home About” και είχες ξαφνικά όλους τους λόγους να βρεθείς την Πέμπτη βράδυ στο An Club.

Τη βραδιά άνοιξε το προσωπικό project της νεαρής μα πολυμήχανης Bipolia, όπου πέρυσι μας παρουσίασε την πρώτη της δισκογραφική δουλειά με τίτλο “There, I Said It”. Είναι πολύ εύκολο να ξεχωρίσεις με μία ματιά πόσο ταλέντο και πάθος μπορεί να κουβαλά ένας άνθρωπος για τη μουσική του, όταν βλέπεις πως παρόλο που τα κάνει όλα μόνος του στη συγγραφή της μουσικής του, καταφέρνει να τα αποδώσει χωρίς ψεγάδι και επί σκηνής. Η Bipolia, μόνη με την ηλεκτρική της κιθάρα, οργάνωσε τις λούπες και τα drum machines της, αποδίδοντας το κράμα σκοτεινού post punk και indie rock το οποίο εξερευνά με τις συνθέσεις της.

Ομολογουμένως, οι πιο πληθωρικές κιθαριστικά συνθέσεις φάνηκαν να της πηγαίνουν λίγο περισσότερο, καθώς την κάνουν να δαμάζει όλη τη σκηνή χωρίς καμία ανάγκη χείρας βοηθείας – η παρουσία της επί σκηνής με την κιθάρα στα χέρια είναι αξιοθαύμαστη για ένα μόνο άτομο που πρέπει να φέρει εις πέρας δέκα πράγματα ταυτόχρονα. Από την άλλη βέβαια υπήρξαν και οι πιο ήπιες post punk – αφηγηματικές στιγμές που καλοδεχούμενες μεν, το ταλέντο της δημιουργού όμως φαίνεται να ξεπερνά σε δυνατότητες ένα είδος που στην εγχώρια σκηνή συναντά έναν κάποιο κορεσμο. Ωστόσο, ο συνδυασμός όλων αυτών των στοιχείων μαρτυρά τις πλούσιες μουσικές επιρροές της Bipolia.

Ευχάριστη λοιπόν εισαγωγή, και πάρα πολύ σημαντική προσθήκη από το Plissken μιας που, σημειολογικά, το κοινό αποτελούταν σχεδόν αποκλειστικά από άτομα γύρω από την ηλικία των είκοσι και γύρω από την ηλικία των 35-40, και η παρουσία της Bipolia φάνηκε να γεφυρώνει αυτά τα δύο ηλικιακά γκρουπ που κάπως μαγικά ήρθαν σε σύμπραξη για τους ήχους των The Get Up Kids – όχι άδικα, μιας που ο συγκεκριμένος early zeros ήχος έχει κάνει την επάνοδό του στο μουσικό προσκήνιο με την σημαντική και τυχαία βοήθεια των social media. Η Bipolia, ταπεινή και προσηλωμένη σε όλη της την εμφάνιση μας αποχαιρέτησε και μας άφησε να ζήσουμε το εφηβικό μας όνειρο. Δυστυχώς εμφανίστηκε πολύ περισσότερος κόσμος μετά την εμφάνισή της στο χώρο, αλλά αυτό είναι μια πραγματικότητα που ποτέ δεν θα σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε μάλλον στα opening acts, ειδικά όταν μια συναυλία λαμβάνει χώρα καθημερινή. Αυτοί έχασαν θα πούμε και θα συνεχίσουμε, ωστόσο καταλαβαίνουμε και την ανάγκη να μονοπωλήσει το μουσικό ενδιαφέρον κάποιου για τη μέρα η εμφάνιση των The Get Up Kids.

Πράγματι λοιπόν, ο χώρος παρόλο που ποτέ δε γέμισε τελείως, άρχισε να γίνεται πιο ζεστός με την παρουσία κάθε λογής ανθρώπων που αγάπησαν κάποια στιγμή στη ζωή τους το punk rock. Η μαγεία των The Get Up Kids, αν μου επιτρέπεται να κάνω κάποιου είδους προοικονομία, βρίσκεται στο γεγονός πως παρόλο που είναι μπάντα που παίζει σε αρένες, γνωρίζει πως η δημοτικότητα της σε κάποιες χώρες είναι περιορισμένη, και δράττει της ευκαιρίας να γυρίσει και να παίξει σε ένα οικογενειακό, ζεστό club show όπως όταν ήταν μικροί. Με μηδενική ξενέρα από μεριάς της μπάντας για την συγκεκριμένη προσέλευση αλλά μια σπίθα στα μάτια για μια συναυλία που όλα τα σώματα είναι κοντά, οι πρώτες νότες του ύμνου “Holiday” φέρνουν τη διάθεση του κοινού σε ένα σημείο λες και η μπάντα έπαιζε ήδη ένα μισάωρο. Ο Jim Suptic δίνει το στίγμα – «Συγγνώμη που κάναμε πάνω από 25 χρόνια να έρθουμε εδώ – σήμερα αυτό θα αλλάξει».

Νομίζω πως τα “Action & Action” και “Valentine” από μόνα τους εκτόξευσαν το κλίμα στον αέρα. Παντού πρόσωπα να τραγουδούν βουρκωμένα από συγκίνηση που αυτό συμβαίνει μπροστά τους. Ποιος να παρεξηγήσει ποιόν, ακούσαμε όλοι αυτό το δίσκο σε ευαίσθητε στιγμές, συχνά με ραγισμένες καρδιές. Η νοσταλγία είναι το συναίσθημα για το οποίο τραγουδάμε απόψε. Λίγο περισσότερο όταν οι The Get Up Kids μας ζητούν να τραγουδήσουμε μαζί τους δυνατά. Τους αρέσει που σε αυτή την πόλη τραγουδάμε δυνατά. Ειδικά στίχους σαν και αυτούς του “Out Of Reach” – “I've smuggled myself into new nationalities, think you'd be proud of me. There's room to believe, out of sight, out of mind, out of reach, start over, it's no way to begin”. Το σημείο “Sometimes I can think to recite, words that I read and rewrite” από το “My Apology” δε, λαμβάνει την ίδια αγάπη.

Από το τραγούδι στο χτύπημα, όσο αντέχουν πια οι μέσες μας, τα “Ten Minutes” και το προσωπικό μου αγαπημένο “I’m A Loner Dottie, I’m A Rebel” ανεβάζουν τις εντάσεις και ζεσταίνουν το κλίμα, μια σειρά που συμπληρώνει φυσικά και το “Close To Home”. Αλλά οι συναισθηματικές εντάσεις ενός δίσκου σαν το Something To Write Home About” λάμπουν λίγο περισσότερο εκεί που κλαις, ή φτάνεις στα πρόθυρα. Έτσι αναπόφευκτα, το “Long Goodnight” αλλά και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, “I’ll Catch You”, γράφονται στις ψυχές μας ανεξίτηλα. Πάνω στη σκηνή, λίγη σημασία έχει τι συμβαίνει μιας που η συλλογική συναισθηματική φόρτιση του κοινού ξεπερνά κάθε ανάγκη περιγραφής τεχνικής απόδοσης, παρ’ όλα αυτά και εκείνη βρίσκεται σε ακμαία κατάσταση. Ο Pryor μοιάζει να μην μεγάλωσε ποτέ. Ο Dustin Kinsey που τους συνοδεύει τα τελευταία χρόνια πίσω από το σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος, τα πλήκτρα, δίνει το δικό του ρυθμό προσθέτοντας και την παρουσία ντεφιού εδώ κι εκεί, χρήσιμο χρώμα στα κρουστά του Ryan Pope, που κρατά το ρυθμό μαζί με τον αδερφό του Rob στο μπάσο.

Η ζωντανή απόδοση του “Something To Write Home About” τελείωσε λες και ήταν μια στιγμή. Για καλή μας τύχη όμως, οι The Get Up Kids έχουν ετοιμάσει μια γενικότερη αναδρομή στα παλιά, φέρνοντας μπροστά μας και μία δυνατή τετράδα από τον πρώτο τους δίσκο, “Four Minute Mile”, πράγμα που μοιάζει λίγο με ψέμα. «Ακούμε το “Stay Gold, Ponyboy” ρε». Και το “Forgive And Forget” από το EP! Συμβαίνουν όλα αυτά στ’ αλήθεια άραγε; Σύντομα περάσματα από το “On A Wire” αλλά και από τον τελευταίο τους δίσκο, “Problems” που κυκλοφόρησαν το 2019 θυμίζουν την πορεία προς το μέλλον. Ευπρόσδεκτα, αλλά το βράδυ της Πέμπτης συναποφασίσαμε να αναβιώσουμε το παρελθόν. Παρόλο που απολαύσαμε ένα χορταστικό σετ, έμοιασε να πέρασε όλο σε δευτερόλεπτα. Οι The Get Up Kids ξανανεβαίνουν στη σκηνή για να τραγουδήσουμε μαζί το λατρεμένο “Don’t Hate Me” και μας αποχωρίζονται ολοκληρωτικά. Μπορεί και όλο αυτό να ήταν ένα όνειρο. Γιατί κάπως έτσι θα το θυμόμαστε.

Είναι κάπως δύσκολο να περιγραφούν τα συναισθήματα για κάποιες συναυλίες που δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα βιώσουμε. Ειδικά όταν αυτές συμβαίνουν χωρίς κανένα απρόοπτο, οικογενειακά, και μάλιστα με πλήρη τήρηση του προγράμματος και όλους έτοιμους να γυρίσουμε σπίτια μας νωρίς. Η εμφάνιση των The Get Up Kids ήταν μια από αυτές τις περιπτώσεις που θαρρώ θα θυμόμαστε για καιρό όσοι πήραμε τη σωστή απόφαση για την εφηβική καρδιά μας να παρευρεθούμε. Μακάρι κι άλλα τέτοια σύντομα.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής