Side Effects II - Day 1 (The Steams, BLML, Glen, King Isxan, Lokruz) @ Gagarin 205, 18/03/23

Η αγαπημένη Sound Effect Records έκλεισε τα 21 της χρόνια και ο ιθύνων νους της, Γιάννης Ανδριόπουλος, διοργάνωσε ένα διήμερο πάρτυ για να το γιορτάσουμε όλοι μαζί. Τόπος διεξαγωγής ήταν, απολύτως αναμενόμενα, το επίσης αγαπημένο Gagarin 205 και στο line-up ήταν μπάντες που είτε έχουν συνεργαστεί στο παρελθόν, είτε πρόκειται να συνεργαστούν στο άμεσο μέλλον με το label της Sound Effect.

Χωρίς ίσως να μπορώ να το εκφράσω απολύτως επιτυχημένα με τα λόγια, τα αισθήματα της εγγύτητας, της οικογένειας και της αλληλοεκτίμησης ήταν διάχυτα στον χώρο από τότε που μπήκαμε, ακόμα κι αν ο κόσμος δεν ήταν πολύς. Γνώριμα πρόσωπα ανταλλάζανε κουβέντες με χαμόγελα στα χείλη και τα θετικά vibes ήταν παντού.

Τη μακρά βραδιά άνοιξαν οι Lokruz. Εγχώρια τριμελής μπάντα, με έναν δίσκο μέχρι στιγμής στο ενεργητικό της. Το power trio στο sweet spot που στεκόμουν ακριβώς στη μέση της σάλας του Gagarin, είχε έναν φανταστικό ήχο, ο οποίος θα παρέμενε σε αυτά τα επίπεδα για όλες τις εμφανίσεις. Τα όργανα ακουγόντουσαν ξεκάθαρα και μια heavy rock ορμή και αύρα σε σάρωνε.

Ο εργάτης drummer βαρούσε ακατάπαυστα, ενώ σε ορισμένα σημεία έχωνε κάποια fills με μαεστρικό τρόπο και γέμιζε τα κομμάτια. Το προτελευταίο κομμάτι ήταν ένα απολαυστικό, μακρόσυρτο jam που πάντρεψε τις σαμπαθικές καταβολές με λίγη ψυχεδέλεια, ενώ η εμφάνιση των Lokruz έκλεισε με ένα τραγούδι που μιλούσε για τον χρόνο. Η αρχή μας προϊδέασε για τη συνέχεια.

Οι King Isxan που πήραν τη σκυτάλη, είναι ένα τρίο που προέρχεται από το Ισραήλ, επίσης με έναν μέχρι στιγμής δίσκο στο ενεργητικό του. Τα πρώτα δύο κομμάτια προέρχονταν από το ντεμπούτο τους, ενώ τα επόμενα (αν θυμάμαι καλά) δύο, από τη νέα τους δουλειά που είναι στα σκαριά. Στο σαραντάλεπτο που τους αναλογούσε, ξεδίπλωσαν τις μακροσκελείς συνθέσεις τους με δύο κιθάρες και ένα set drums, με ελάχιστα φωνητικά.

Ο ήχος τους είναι επηρεασμένος κατά κύριο λόγο από το kraut, όμως έχουν ενσωματώσει κι άλλα πράγματα: οι κιθάρες σε κάποια στιγμή ακούστηκαν μέχρι και surf. Ο ένας κιθαρίστας έπαιζε συνήθως καθαρά και ο δεύτερος με παραμόρφωση, γεγονός που δημιουργούσε μια καλοδεχούμενη μίξη στα αυτιά μας. Η Ανατολή πάντως φάνηκε ότι είναι δομικό στοιχείο της μουσικής τους. Ενθουσιασμένοι που έπαιξαν μπροστά σε ένα πολυπληθές για τα δεδομένα τους κοινό, αποχώρησαν ευχαριστώντας μας πολλές φορές.

Επόμενοι στη σειρά ήταν το κουαρτέτο των Γερμανών Glen, οι οποίοι έχουν έδρα το βερολίνο. Το δημιουργικό δίδυμο πίσω από αυτούς είναι η ρυθμική κιθαρίστρια Ελένης Αμπελακιώτου και ο lead κιθαρίστας Wilhelm Stegmeier, ο οποίος αποδείχτηκε και ο πρωταγωνιστής της εμφάνισής τους. Ο Wilhelm κεντούσε πάνω στο επαναλαμβανόμενο και επίμονο χτίσιμο που έριχναν οι άλλοι τρεις της μπάντας.

Τα σολαρίσματα της κιθάρας ήταν στο επίκεντρο και τα φωνητικά που δεν υπήρχαν, δεν έλειψαν σε κανέναν. Το παίξιμο των Glen με ενθουσίασε τόσο πολύ ώστε έφυγα από το Gagarin με τον δεύτερο και τελευταίο τους δίσκο σε βινύλιο. Ήταν η εμφάνιση που χρειαζόμασταν εκείνη τη στιγμή και μέχρι να τη ζήσουμε, απλώς δεν το ξέραμε ότι τη χρειαζόμασταν.

Η σκηνή προετοιμάστηκε από τους roadies που δούλευαν σαν τα μυρμήγκια, προκειμένου να την καταλάβουν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι BLML του Γιώργου Καρανικόλα. Αν δεν κάνω λάθος, μετά την κυκλοφορία του "Maze" μέσα στη φούρια του κορονοϊού, οι Αθηναίοι δεν είχαν κάνει κάποια ζωντανή εμφάνιση. Αυτή ήταν λοιπόν η πρώτη ευκαιρία να ακούσουμε τα πιο νέα τους κομμάτια.

Ακούστηκαν και παλιότερα κομμάτια όπως το "Showdown" από τον πρώτο δίσκο ή το "Arizona" και το "Kamikaze" από το προηγούμενο "Panopticon", η δική μου «σύνδεση» όμως έφτασε στο καλύτερό της σημείο στο κλείσιμο, όπου ακούσαμε τα "Falling To Pieces" και "Plasma Rocket". Τρομερό το μπάσο του Νίκου Κετζέα, στάθηκε επάξια δίπλα στην κιθάρα του Καρανικόλα, αν και όλη η μπάντα ήταν σούπερ. Σταθερά πολύ ωραίοι.

Έχοντας δει τους Steams μόλις λίγες ημέρες πριν, όταν άνοιγαν για τους Black Angels, οι προσδοκίες μου γι’ αυτό που θα έβλεπα ήταν κατά κάποιον τρόπο προκαθορισμένες. Η τετράδα ανέβηκε λίγο πριν την ώρα της (!!) στη σκηνή και με αρκετή αυτοπεποίθηση μας μετέδωσε την ενέργειά της. Έχοντας κυκλοφορήσει δύο δίσκους και έχοντας πάνω από μία ώρα στη διάθεσή τους, μας έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο το ντεμπούτο και αρκετά κομμάτια από το "Mild Conquest" της περσινής χρονιάς - αμφότεροι πολύ ωραίοι δίσκοι.

Ο ήχος συνέχισε να είναι σε φανταστικά επίπεδα, όπως ήταν σε όλα τα συγκροτήματα και έκανε το έργο όλων τους πιο εύκολο και την απόλαυσή μας πιο ολοκληρωμένη. Η απόδοση των Steams έδειξε μια καλοδουλεμένη και καλοκουρδισμένη μπάντα που μπορεί ακόμα να ενσωματώσει στο setlist της κομμάτι της Μαρία Φαραντούρη χωρίς να κάνει καμία εντύπωση. Επίσης, το καινούργιο τραγούδι που παίχτηκε λίγο πριν το κλείσιμο του κανονικού set μου άρεσε πάρα πολύ.

Πέραν αυτού, η απόδοση των πιο αργών και κάπως ανατολίτικων κομματιών όπως το "Amdajitr (The Odyssey Of Young)" ή το "The Harvest" ήταν αυτή που μου έμεινε περισσότερο. Οι νότες είχαν πολύ χώρο να αναπνεύσουν σε μια ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα - ίσως γι’ αυτό και η άνεση στο "Ephemeral Joys", το οποίο έφτασε να έχει σχεδόν τη διπλάσια διάρκεια από την κανονική! Οι Steams δεν αντιστάθηκαν στις ιαχές μας και βγήκανε για λίγο ακόμα, χαρίζοντάς μας και το "The Crown" σε ένα πολύ όμορφο κλείσιμο.

Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ ολοκληρώθηκε, πιστεύω, με μεγάλη επιτυχία από μουσικής πλευράς. Στο καλύτερο σημείο το Gagarin έφτασε να είναι μισογεμάτο, αλλά την Ιστορία δεν τη γράφουν οι απόντες. Πραγματικά όλα τα συγκροτήματα έβγαλαν έναν καταπληκτικό εαυτό και έβαλαν το καθένα το λιθαράκι του για να χτιστεί ένα φεστιβάλ που θεωρώ πως ενθυλάκωσε όλα τα οράματα των δημιουργών και των εκτελεστών του. Να ζήσετε!

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής