BLML

Δε νομίζω να βρεθεί κάποιος να φέρει αντίρρηση, από τότε που οι Blackmail του Γιώργου Καρανικόλα, έγιναν BLML έχουν παράξει και τις καλύτερες δουλειές τους. Κυρίως το "The Gift" του 2012 αλλά και το "Panopticon" του 2015, παρά την παράλληλη πορεία των Last Drive, απέδειξαν ότι οι BLML είναι κάτι παραπάνω από ένα side project, μία διαφορετική δίοδος έκφρασης του κιθαρίστα και τραγουδιστή. Αρκετά χρόνια σιωπής του συγκεκριμένου σχήματος μεσολάβησαν, τα οποία όμως καλύφθηκαν με καταπληκτικούς δίσκους είτε των Last Drive είτε του μοναδικού (μέχρι τώρα;) δίσκου των Ω-Ray. Και το 2020 ήρθε η ώρα να ξαναπιάσουν τον μίτο από εκεί που τον άφησαν.

To "Maze" φέρνει τους BLML ακόμα πιο μακριά από το καθαρό post punk που τους χαρακτήριζε στην αρχή της καριέρας τους και μάλιστα κάνει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε αυτούς και τους Last Drive ακόμα πιο αχνές, εξαιρουμένου φυσικά του γεγονότος ότι περιλαμβάνεται εδώ μόνο η προσωπικότητα του Καρανικόλα σε σχέση με την πιο ομαδική δουλειά των Drive. Το ηχητικό αποτέλεσμα προκύπτει ως ένα αμάγαλμα επιρροών που περνούν από το κιθαριστικό alternative και το προαναφερθέν post punk και φτάνουν μέχρι την ψυχεδέλεια, όλα αυτά σε ένα μίγμα απόλυτα ομοιογενές που δεν αφήνει τα συστατικά του να ξεχωρίζουν. Η ενορχήστρωση και το παίξιμο των μουσικών (αλλά και η παραγωγή) είναι το κλειδί της επιτυχίας, αφού οι λεπτομέρειες του ήχου είναι που τελικά δίνουν χαρακτήρα στο εκάστοτε τραγούδι. Μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό δεν μπορεί παρά να είναι το πανέμορφο "Trigger & Pain" όπου όποιος παρασυρθεί να ακολουθήσει τη φωνή και τις ελκυστικές μελωδικές της γραμμές και χάσει το τι συμβαίνει στο φόντο, θα χάσει μία πολύ λιτή μα και πλούσια ταυτόχρονα, έξυπνη εν τέλει, ενορχήστρωση που είναι η ουσία όλου του τραγουδιού.

Το μίγμα των επιρροών ίσως γίνεται περισσότερο εμφανές στη μοναδική διασκευή του δίσκου, στο υπέροχο "Iscariot" των Tyrannosaurus Rex, ένα ακουστικό psych folk τραγούδι, που εξηλεκτρίζεται, παίρνει βάθος και λίγο παραπάνω σκοτάδι, διατηρώντας παράλληλα το εύθραυστο της φωνής του Marc Bolan. Άλλο ένα highlight του "Maze". Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει και στα ρεφρέν που είναι όσο anthemic, πιασάρικα και μελωδικά πρέπει, χωρίς να γίνουν ποτέ cheesy ή επιβλητικά με την αρνητική έννοια. Σε αυτή την κατηγορία ξεχωρίζουν τα "Plasma Rocket", "Haze" και "Fix Me". Και αν κάτι έχει μείνει έξω από τις παραπάνω περιγραφές, μπορεί να αρκεί το groove ενός μπάσoυ για να στρέψει τα βλέμματα πάνω του (όπως το "Demolition Day").

Πετυχαίνοντας μία αξιοζήλευτη ομοιογένεια, όντας ηχητικά και ενορχηστρωτικά πλούσιο και ηχογραφημένο ξεκάθαρα κάτω από συνθετικό οίστρο, το "Maze" ήταν αδύνατο να αποτύχει. Έρχεται λοιπόν όχι απλά ως συνέχεια μία σειράς αξιόλογων άλμπουμ αλλά ως διεκδικητής της θέσης του κορυφαίου.