The Steams, Psycada @ Gazarte Ground Stage, 26/04/24

Βράδυ Παρασκευής κάπου τέλη Απρίλη, μπακραουντ δυστοπικής Αθήνας με αίσθηση πρώιμου καλοκαιριού στα σκαριά και οι Steams ετοιμάζονται να ρίξουν μια στιγμιαία άγκυρα στη σκηνή του Gazarte πριν την πρώτη τους ευρωπαϊκή περιοδεία.

Βρισκόμαστε στην αρχή του live, ο κόσμος ακόμα συρρέει στον χώρο, και ψάχνει τις μόνιμες ή και όχι γωνιές για το υπόλοιπο της νύχτας και τα ψυχεδελικά τζιτζίκια με τον πρώτο στίχο και με απόλυτη σκηνική συμμετρία μας καλούν να δώσουμε προσοχή και να επικεντρωθούμε στην εσωστρεφή λιτότητα και στην λυρική ψυχεδέλεια τους. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα καταφέρνουν να συγκεντρώσουν και να συσπειρώσουν τους ακόμα χαμένους θεατές που ακόμα τριγυρνούν στην ευρύχωρη αρένα του Gazarte.

Οι Psycada, μια μπάντα με έναν δίσκο ήδη στο ενεργητικό τηςπου κυκλοφόρησε το 2022, μας συστήνεται και με την δωρικότητά τους ζεσταίνει για τα καλά το χώρο με ρυθμικά χορευτικά ψυχοτρόπα riffs. Mας παίζουν κομμάτια από τον πρώτο αλλά και από τον δίσκο που ετοιμάζουν και που σίγουρα δεν θα θέλαμε να χάσουμε ύστερα από την πολύ ενδιαφέρουσα παρουσία τους στη σκηνή. Σκηνική και μουσική συνέπεια λοιπόν, λίγοι στίχοι και ώριμος πηγαίος δυναμισμός συνθέτουν την ταυτότητα τους και ανάβουν για τα καλά τη φλόγα της νύχτας.

"Before you slip into unconsciousnes"s των Doors μου έρχεται στο μυαλό και πριν γλιστρήσουμε για τα καλά στην απώλεια των αισθήσεων εμφανίζονται για να το επιβεβαιώσουν στη σκηνή οι Steams. Πρώτα ακούμε το κομμάτι "Vile Wonders", ένα από τα κομμάτια του επερχόμενου δίσκου (που αν είμαστε τυχεροί θα δούμε να κυκλοφορεί τον ερχόμενο Σεπτέμβρη) και γεμάτοι ένταση μας καλούν να δαμάσουμε την αγάπη στο παρόν ενώ ο κόσμος από κάτω έχει ήδη δημιουργήσει έναν συμπαγή όγκο με τους θερμούς υποστηρικτές της μπάντας να είναι σκόρπιοι στο πλήθος συνθέτοντας ένα μωσαϊκό ακαθόριστου εκρηκτισμού, το οποίο εν συνεχεία θα δώσει παλμό από και προς όλες τις γωνιές της αρένας.

Ήδη από τις πρώτες νότες καταλαβαίνεις την δυναμική και τον μουσικό ερωτισμό που εκπέμπει η μπάντα, που αν δεν τους έχεις ξαναπετύχει σε κάποια σκηνή δεν έχεις επιλογή απ' το να αφεθείς σε έναν ατέρμονο διονυσιακό χορό και όχι μόνο, μαζί τους. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά γίνεται φανερή η αεικίνητη διάθεση τους σκηνικά με γρήγορες εναλλαγές των μελών πάνω στη σκηνή κι έντονα εκρηκτικά ξεσπάσματα είτε ατομικά είτε ανά ζεύγη. "We take a deep breath" και βουτάμε για τα καλά στα βαθιά με το "Perfect Storms From Afar".

Εν συνεχεία "What you hide" μας προϊδεάζει ο Πάνος και όλοι αναρωτιόμαστε πόση ένταση να κρύβει ακόμα αυτό το εκρηκτικό performance.
το κουαρτέτο και οι θεατές ταυτίζονται για να φωνάξουν από κοινού το "on this hill we’ re climbing together". H σκηνική τους παρουσία και το δέσιμο αυτής της μπάντας είναι φανερά και κάτι παραπάνω από άρτια πάνω και εκτός σκηνής και σε κάνει να αγαπήσεις τον τρόπο που κινούνται, τις συγχρονισμένες κιθάρες και τον συμπαγη ρυθμικό ήχο των ντραμς και του μπάσου

Κάποια στιγμή μετά από έναν συνεχή οίστρο θεατών και μπάντας ο Πάνος μας συστήνει από τη σκηνή τον υπεύθυνο (Hin) για την αφίσα της μπάντας που θα τους ακολουθήσει στο ευρωπαϊκό tour και το γλυκό έρχεται και δένει. Οι ομοιότητες των μελών με τις επιλογές τους είναι ξεκάθαρες. Ο Πάνος με το ευθύ βλέμμα προς το κοινό που γυαλίζει και την στιβαρή γήινη παρουσία (βουβάλι), ο Αντρέας που σαν μαινόμενος κόκορας χτυπιέται προς όλες τις κατευθύνσεις εντέχνως άρρυθμα και χάνεται ξανά στον ρυθμικό του οίστρο, ο Άλεξ που κολυμπάει και δρασκελίζει τη σκηνή δημιουργώντας κυματικές συνδέσεις με τα μέλη και ο Νικόλας που με το γρήγορο και ρυθμικό φτερούγισμα κρατάει και δίνει τον παλμό της αστείρευτης ενέργειας που πηγάζει η μπάντα.

Οι λέξεις που επιλέγει ο Πάνος πριν το κάθε κομμάτι με βοηθούν να συνδεθώ βαθύτερα με αυτά, χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του "The Union" για την εξέγερση των μεταλλωρύχων στη Σέριφο γεγονός που καταδεικνύει την πληθωρικότητα και το βάθος του σχήματος που δεν περιορίζεται μόνο μουσικά, στιχουργικά ή σκηνικά, αλλά και σε πολλά άλλα επίπεδα. Ακολουθούν "The Harvest" και "The Lament" για να καταλήξουμε να ουρλιάζουμε σαν λύκοι στο "Ever Lasting".

Κι ενώ έχουμε συνηθίσει  την χαρακτηριστική φωνή του frontman σε αγγλόφωνο στίχο, με ένα τρομερό βάθος με στίχους στα ελληνικά μας δημιουργεί αυτό που και η ίδια η μπάντα κάνει σαφές μέσα απ' τους δίσκους της, αυτό το πάντρεμα με τον παραδοσιακό ήχο και τις ρίζες που είτε συγκαλυμμένα είτε πολύ έκδηλα κάνουν σαφές στα κομμάτια τους και τους κάνει να ξεχωρίζουν. Ομαδικό όργιο σε ρόλους ζώων λοιπόν... Την μυστική μουσική ξέρεις να την ακούς όπως αναφέρει απ’ το μικρόφωνο και εγώ θα προσθέσω "with the right kind of ears".

Το ψυχεδελικό πλοίο με πλήρωμα αυτό το εκκεντρικό έκρυθμο κουαρτέτο των αθίνιαν τζάγκλερς έχει πάρει φωτιά και κατακαίει όποιους τυχαίνει να βρεθούν στο δρόμο τους, δημιουργώντας προσδοκίες μα και θέτοντας στέρεες βάσεις για το παρόν και μέλλον της ελληνικής μουσικής σκηνής. Λίγο πριν ξανακάνουν την αναμενόμενη επανεμφάνισή τους για την καθιερωμένη παράταση των τραγουδιών ο Κόκορας εμφανίζεται στη σκηνή με μια σπάνια φωτογραφία του μπασίστα του συγκροτήματος, η οποία διανέμεται σε όποιον τυχερό την κερδίσει.

Επανεμφανίζονται λοιπόν με την ίδια εκρηκτικότητα και μας παίζουν τα τελευταία τρία κομμάτια, "Ephemeral Joys" και τα ακυκλοφόρητα "She's In Sparkles" και "Daughter Of Gaia". Το live τελειώνει. Αποτέλεσμα; Οι Steams μας έκαψαν μας λεηλάτησαν και ύστερα χορέψαμε μαζί τους με τον μαγικό τρόπο που έχουν να διηγούνται ιστορίες, να τις εκφράζουν επί σκηνής και να τις περνάνε στους θεατές.

Κείμενο: Λάμπρος Υφαντής | Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας