Devin Townsend: «Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι ηλίθιοι κυβερνούν»

Κάποιοι ίσως βλέπουν τον υπότιτλο που επιλέχθηκε για τη συνέντευξη και αναρωτιούνται αν πρόκειται να διαβάσουν μια συνέντευξη με τον Devin Townsend ή κάποια εκπαιδευτική ομιλία, ψυχολογικού περιεχομένου…Τυπικά είναι το πρώτο, αλλά επιλέγοντας και αναλύοντας πολλά από αυτά που μας λέει ο Devin στις παρακάτω, θα μπορούσε να συλλεχθεί υλικό για το δεύτερο.

Η αλήθεια είναι πως δεν περιμέναμε το "PowerNerd" για να μάθουμε πόσο σπουδαίος τύπος είναι ο Devin Townsend, αλλά είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού το πως κάθε φορά βρίσκει νέους τρόπους να δομεί το (αδιαμφισβήτητο) χάος που επικρατεί στο κεφάλι του και να το μορφοποιεί σε υπέροχα καλλιτεχνικά έργα και ταυτόχρονα να αγγίζει θέματα ευαίσθητα, με πολύ ιδιαίτερο τρόπο.

Στην προκειμένη περίπτωση, το "PowerNerd" δεν είναι αυτό που φαίνεται εκ πρώτης όψεως, ήτοι ένα πιο άμεσο μουσικά και στιχουργικά άλμπουμ. Όπως θα ανακαλύψετε από όσα μας αναφέρει στις παρακάτω γραμμές, είναι ένα άλμπουμ που αποτυπώνει μια πολύ δύσκολη περίοδο που πέρασε, πραγματεύται δύσκολες καταστάσεις, αλλά συνειδητά προσπαθεί να μετατρέψει αυτές τις δυσκολίες σε πηγή δύναμης και αισιοδοξίας.

Το πως καταφέρνει να το πετύχει, το αφήνουμε στον ίδιο να μας το εξηγήσει, καθώς στην συνέντευξη που μας παραχώρησε δεν θα βρείτε μόνο ενδιαφέροντα στοιχεία και λεπτομέρειες που αφορούν το άλμπουμ αυτό καθαυτό, αλλά πιθανότατα θα αναγνωρίσετε (ή θα επιβεβαιώσετε εκ νέου) γιατί ο Devin είναι ένας τόσο ξεχωριστός καλλιτέχνης, σε τομείς που ξεπερνάνε τη μουσική.

Πώς είστε κύριε Devin;

Είμαι καλά. Εσύ;

Κι εγώ καλά είμαι. Πως είναι τα πράγματα στον Καναδά αυτή την εποχή του χρόνου;

Είναι ΟΚ! Είναι 10 το πρωί, Παρασκευή, έχει 72^οF (σ.σ.: 22^οC) έξω, οπότε σε θεωρητικό επίπεδο είναι τέλεια… (γέλια)

Ας ελπίσουμε να εξελιχθεί και σε μια τέλεια μέρα συνολικά. Ή έστω όσο καλύτερη γίνεται…

Κι εγώ το ίδιο! Βέβαια, οι ελπίδες μου γενικότερα για τέλειες ημέρες δεν είναι πολύ υψηλές, αλλά θα το αποδεχτώ και βλέπουμε πως θα πάει…

Καμιά φορά, μια αναπάντεχα καλή μέρα είναι παραπάνω από καλοδεχούμενη… Και φυσικά ελπίζω να απολαμβάνεις τον καφέ σου…

Α, σε ευχαριστώ!

Εδώ είναι 20:00 η ώρα, έχω πιεί ήδη τρεις σήμερα, οπότε λέω να μην πιώ άλλον εγώ…

Κι εμένα ο τρίτος μου είναι, οπότε είμαστε στην ίδια ομάδα!

Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο εκτιμώ και όλο κι πιο ευγνώμων είμαι για την ευκαιρία που έχω να γράφω μουσική

Αλήθεια, δεν ξέρω για τι να σε πρώτο-συγχαρώ… Για το νέο άλμπουμ σου ή για την γενικότερη μουσική σου προσφορά, ειδικά τα τελευταία χρόνια; Βασικά… wow!

(γέλια) Είμαι χαρούμενος που κάνω αυτό που κάνω. Κι οφείλω να πω πως όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο εκτιμώ και όλο κι πιο ευγνώμων είμαι για την ευκαιρία που έχω να γράφω μουσική. Είναι μια σπουδαία δουλειά!

Και την κάνεις πραγματικά υπέροχα, επίτρεψέ μου να πω…

Σε ευχαριστώ φίλε!

Η μουσική είναι ένα υποπροϊόν της τρέλας της ζωής κι ένα μέρος στο οποίο μπορώ να εναποθέσω τα συναισθήματά μου

Πέραν από τα συγχαρητήρια, νιώθω την ανάγκη να πω κι εγώ ένα ευχαριστώ για την ενδυνάμωση που παρέχεις συχνά μέσω των μουσικών σου. Ειδικά, τα τελευταία χρόνια που ήταν ιδιαίτερα δύσκολα για την ανθρωπότητα με διάφορους τρόπους, άλμπουμ σαν το "Empath", το "Lightwork" και τώρα το "PowerNerd" προσφέρουν κάτι πολύτιμο στον ακροατή, πέραν του μουσικού κομματιού. Τουλάχιστον, έτσι το εκλαμβάνω εγώ… Προσφέρεις μια συμπαράσταση και ένα ίχνος ελπίδας ότι θα τα καταφέρουμε μέσα από την τρέλα που μας περιβάλλει. Θα έλεγες πως έχει γίνει πλέον κάτι σαν αποστολή για εσένα να παρέχεις αυτού του είδους την στήριξη μέσα από τη μουσική σου;

Όχι, όχι! Δεν πιστεύω πως η μουσική ορίζεται από κάποια αποστολή. Αν υπήρχε κάποιου είδους αποστολή, θα έπρεπε να την καταλαβαίνω περισσότερο από ότι την καταλαβαίνω… (γέλια)

Η μουσική, για μένα, είναι ένα υποπροϊόν της τρέλας της ζωής κι αποτελούσε πάντα ένα μέρος στο οποίο μπορούσα να εναποθέσω τα συναισθήματά μου. Και μέσα από αυτά τα τελευταία χρόνια, αναγνωρίζω πλέον πόση δύναμη έχει η μουσική γενικότερα. Πόσο έλεγχο ασκούν οι άνθρωποι που γράφουν και ηχογραφούν μουσική και ποιος είναι ο αντίκτυπος που μπορεί να έχει η μουσική στους ανθρώπους.

Για παράδειγμα, όταν δούλευα πάνω στο "PowerNerd" υπήρχε ένα συγκεκριμένο σημείο που τα πράγματα ήταν σχεδόν… καταθλιπτικά, λόγω της κατάστασης που επικρατούσε στη ζωή μου και όλων όσων αισθανόμουν. Ως αποτέλεσμα, κι ο δίσκος κατέληξε να ακούγεται καταθλιπτικός. Πραγματικά καταθλιπτικός, όμως…

Στο σημείο εκείνο συνειδητοποίησα ότι έχω την επιλογή να τον κατευθύνω εκεί που θέλω εγώ. Σε αντίθεση, λοιπόν, με το να έχω μια αποστολή την οποία πρέπει να φέρω εις πέρας μέσω της μουσική μου, φροντίζω να διασφαλίσω πως θα είναι υγιής και ακέραιη για μένα. Και μετά σταυρώνω τα δάχτυλα μου, ελπίζοντας πως θα βοηθηθούν κι άλλοι άνθρωποι μέσω αυτής

Κατανοητό! Τώρα πριν πάμε στο μουσικό κομμάτι του "PowerNerd", ας σημειώσουμε πρώτα το γεγονός πως έχει γράψει τρία συνολικά άλμπουμ, με το "PowerNerd" να είναι το ένα εξ αυτών, και με τα "The Moth" και "Axolotl" να ακολουθούν, αν το έχω καταλάβει καλά!

(γέλια) Ναι!

Και μάλιστα είναι τελείως διαφορετικά μεταξύ τους! Οπότε, προσπάθησε αν μπορείς να μου εξηγήσεις τον τρόπο με τον οποίο κατάφερες να γράψεις ταυτόχρονα αυτά τα τρία άλμπουμ…

Κάπου εδώ, σιωπηλά θέλω να δηλώσω ότι είναι τέσσερα τα άλμπουμ…

(πολλά γέλια)

Φαντάζομαι πως ο καλύτερος τρόπος για να περιγράψω τη διαδικασία είναι πηγαίνοντας πίσω στην τελευταία φορά που έγραψα πάλι τέσσερα άλμπουμ. Κι αυτή ήταν με το Devin Townsend Project, γύρω στο 2008. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, είχα μόλις βιώσει μια πολύ μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Είχαμε πρόσφατα αποκτήσει παιδιά, οπότε καταλαβαίνεις… αυτό από μόνο του ήταν μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας. Επίσης, είχα παραιτηθεί από τους Strapping Young Lad και μαζί με τον ερχομό των παιδιών η αλλαγή ήταν ακόμα πιο μεγάλη.

Κι αυτό που τείνει να συμβαίνει είναι πως όταν γράφω κάτι, δεν το γράφω έχοντας κάποια ατζέντα. Δεν γράφω σκεπτόμενος «ΟΚ, τώρα δουλεύω πάνω σε αυτόν τον δίσκο». Απλά, γράφω ανάλογα με το πως αισθάνομαι ότι θέλω να γράψω και μετά κρατάω επιμέρους κομμάτια από διάφορες ιδέες. Ίσως κρατήσω ένα chorus, ίσως μια εισαγωγή, ίσως ένα riff…

Εν συνεχεία αυτά που θα κρατήσω τα τοποθετώ σε φακέλους που έχω στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου. Για παράδειγμα, αν γράψω κάτι heavy, πάει στον heavy φάκελο. Αν γράψω κάτι ορχηστρικό, πάει στον ορχηστρική φάκελο. Κι από ένα σημείο και μετά, αυτοί οι φάκελοι αρχίζουν και γεμίζουν.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, όταν κοίταξα τους φακέλους που είχα δημιουργήσει σκέφτηκα «ΟΚ, αυτή η συγκεκριμένη περίοδος της ζωής μου μοιάζει να έχει τέσσερεις πλευρές». Έχει μια περίπλοκη, χαοτική πλευρά. Έχει μια άμεση, rocking πλευρά, έχει μια meditational πλευρά και συνήθως έχει και μια περίεργη (σ.σ.: wild card). Με το Devin Townsend Project, πίσω στο 2008, το άμεσο άλμπουμ ήταν το "Addicted!", το περίπλοκο ήταν το "Deconstruction", το περίεργο ήταν το "Ki" και το meditational ήταν το "Ghost".

Αυτή την εποχή βρίσκομαι εκ νέου εν μέσω μεγάλων αλλαγών στη ζωή μου. Τα παιδιά μετακόμισαν εκτός σπιτιού και η οικογένειά μου πέρασε μια περίοδο μεγάλης θλίψη τους τελευταίους μήνες. Οπότε, μοιάζει σαν όλη αυτή η εμπειρία να μοιράστηκε και πάλι σε τέσσερεις τομείς.

Κάπως έτσι, το χαοτικό και περίπλοκο άλμπουμ είναι το "The Moth", το άμεσο είναι το "PowerNerd", το meditational είναι το τέταρτο άλμπουμ που θα λέγεται είτε "Ruby Quaker" είτε "Dream Piece" (δεν έχω αποφασίσει ακόμα το όνομα για αυτό) και το περίεργο είναι το "Axolotl".

Ξέρω πως αυτή ήταν μια μεγάλη σε έκταση περιγραφή, αλλά δεν φταίω, είναι ακόμα 10 το πρωί εδώ… (γέλια)

Εμένα μου έβαλε τέλειο νόημα για κάποιο λόγο…

Α, οκ, σε ευχαριστώ! (γέλια)

Όταν τελειώσω με κάτι ξεκινάω αμέσως να γράφω κάτι άλλο, με αποτέλεσμα όταν φτάσει η ώρα να βγουν οι δίσκοι, είναι πλέον τόσο μακρινοί στο παρελθόν για μένα που δυσκολεύομαι να τους θυμηθώ

Αλήθεια, έχεις κάνει κάποιο χρονοπρογραμματισμό για όλα αυτά; Γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι δουλειές που έχουν δρομολογηθεί, και σκέφτομαι πως αν εγώ σαν ακροατής δεν αντέχω να περιμένω δυο χρόνια μέχρι να κυκλοφορήσουν όλα αυτά, εσύ ως συνθέτης και δημιουργός πως διαχειρίζεσαι όλο αυτό το μεγάλο διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ σύνθεσης ενός άλμπουμ και της κυκλοφορίας του;

Κοίτα, το μόνο πρόβλημα είναι πως όταν τελειώσω με κάτι ξεκινάω αμέσως να γράφω κάτι άλλο, με αποτέλεσμα όταν φτάσει η ώρα να βγουν οι δίσκοι, είναι πλέον τόσο μακρινοί στο παρελθόν για μένα που δυσκολεύομαι να τους θυμηθώ… (γέλια)

Πάντως, το χρονοδιάγραμμα για τους τέσσερεις δίσκους προβλέπει να κυκλοφορήσουν όλο μέσα στα επόμενα δυο χρόνια. Πρώτο το "PowerNerd" τώρα τον Οκτώβριο και μετά το "The Moth" που έχει ολοκληρωθεί περίπου σε ποσοστό 75%. Εννοώ πως το συνθετικό κομμάτι έχει ολοκληρωθεί κατά 75%, όχι οι ηχογραφήσεις. Το "Axolotl" βρίσκεται κάπου στο 50% και το "Ruby Quaker"/"Dream Piece" εξελίσσεται αυτή τη στιγμή που μιλάμε… Συνεχίζω να γράφω για αυτό. Μάλιστα έγραψα ένα κομμάτι χτες το βράδυ.

Εν τέλει, το στοιχείο που καθορίζει το πόσο θα κυκλοφορήσει κάθε δουλειά έχει περισσότερο να κάνει με την δουλειά της εταιρείας παρά με μένα. Στην δισκογραφική δεν θέλουν να κυκλοφορήσουν και τα τέσσερα μαζί. Θέλουν να κυκλοφορήσουν το πρώτο και να δουλέψουν πάνω σε αυτό, μετά το επόμενο και να το δουλέψουν και ούτω ο κάθε εξής. Ο ρόλος μου σε όλο αυτό είναι να παρέχω το περιεχόμενο και μετά να ακολουθώ τις οδηγίες τους όσον αφορά στο κομμάτι της προώθησης, των συνεντεύξεων κι όλων των σχετικών…

Και φαντάζομαι ότι μπορείς εύκολα να εμπιστευτείς τον Thomas και τα άλλα παιδιά από την Inside Out μετά από τόσα χρόνια συνεργασίας. Γνωρίζουν τι κάνουν….

Ω ναι! Μπορώ να το κάνω αυτό. Και, επίσης, ο Thomas είναι φίλος, οπότε βοηθάει κι αυτό…

Πάμε να εστιάσουμε, όμως, λίγο στο "PowerNerd" που κυκλοφορεί τον άλλο μήνα και για το οποίο ξέρουμε ήδη πόσο καλό είναι! Πιθανότατα και τα άλλα θα είναι καλά, αλλά θα το επιβεβαιώσουμε όταν βγουν κι αυτά…

(γέλια) Σε ευχαριστώ!

Μετά από τόσους δίσκους, είναι εύκολο να επαναλαμβάνεις μοτίβα και νιώθω πως αν μπορώ να προκαλώ τον εαυτό μου βάζοντάς του νέα εμπόδια, αυτό μπορεί να αποδώσει κάποια καλύτερα αποτελέσματα. Κι αυτό ακριβώς συνέβη!

Βέβαια, οφείλω να πω ότι αυτό το άλμπουμ μοιάζει σαν ένα ιδιαίτερο πείραμα, καθότι αποφάσισες να γράψεις όλη τη μουσική σε 11 ημέρες και να μην πολυσκεφτείς ή πολυαναλύσεις τίποτα. Και κατάφερες να φτιάξεις κάτι τόσο καλό, τόσο αβίαστα… Οπότε ποιος είναι ο επόμενος στόχος; Να γράψεις ένα άλμπουμ σε μια μέρα;

(γέλια) Πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα…

Πρώτα από όλα, ήταν μεν 11 ημέρες για να συνθέσω τον δίσκο, αλλά είχα ήδη μια σειρά από riff έτοιμα. Όπως περιέγραψα πιο πριν. Οπότε δεν μπορείς να πεις ότι όλα έγιναν από την αρχή μέσα σε 11 ημέρες. Βασικά, τρία τραγούδια ήταν ήδη έτοιμα! Αλλά, όσον αφορά στις 11 ημέρες… Το έκανα όπως σωστά αναφέρεις, ώστε να θέσω κάποιες παραμέτρους όσον αφορά στη σύνθεση και να δω τι θα προκύψει. Κι ο λόγος για τον οποίο θέλω να βάζω παραμέτρους ή να διαφοροποιώ κάποια πράγματα από δίσκο σε δίσκο, όπως το να χρησιμοποιήσω χορωδία, ή ίσως ορχήστρα, ή να συνεργαστώ με έναν συγκεκριμένο drummer, είτε να θέσω χρονικούς περιορισμούς… οτιδήποτε από αυτά, είναι για να διατηρήσω την έμπνευσή μου…

… Μετά από τόσους δίσκους, είναι εύκολο να επαναλαμβάνεις μοτίβα και νιώθω πως αν μπορώ να προκαλώ τον εαυτό μου βάζοντάς του νέα εμπόδια, αυτό μπορεί να αποδώσει κάποια καλύτερα αποτελέσματα. Κι αυτό ακριβώς συνέβη! Και μόνο που έθεσα αυτές τις παραμέτρους κατέληξα να γράφω με διαφορετικό τρόπο από ότι στο παρελθόν.

Η βασική ιδέα ήταν αυτός να είναι ένας πιο απλός δίσκος. Είναι τελικά; Χμμ, ίσως είναι λίγο πιο απλός… Αλλά, θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο απλός…

Αυτό είναι κάτι που ήθελα να ρωτήσω. Γιατί ως τώρα το άλμπουμ μου μοιάζει να έχει κάτι όμορφα μυστήριο. Μπορεί να το ακούς και να μοιάζει ένα άμεσο άλμπουμ, αλλά τόσο σε μουσικό όσο και σε στιχουργικό επίπεδο ανακαλύπτω ότι έχει περισσότερο βάθος και περισσότερη λεπτομέρεια από ότι δείχνει. Έχει δηλαδή μεγάλα riff και πιασάρικα ρεφραίν, αλλά έχει φορτωμένη παραγωγή και τεχνικά στοιχεία, αλλά και στίχους που θέλουν προσοχή.

Σε ευχαριστώ!

Αν έκανα πράγματα σκόπιμα, τότε θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι είμαι έξυπνος

Έχει κωμωδία και πλάκα στην επιφάνεια αλλά πολύ σοβαρά θέματα με τα οποία στην πραγματικότητα καταπιάνεσαι. Όλες αυτές οι αντιθέσεις έγιναν σκόπιμα από πλευράς σου ή απλώς σου προέκυψαν;

Μακάρι να έκανα πράγματα σκόπιμα αδερφέ μου… (γέλια). Αν έκανα πράγματα σκόπιμα, τότε θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι είμαι έξυπνος!

Αλλά, δεν τα σκέφτομαι καν. Ο καλύτερος τρόπος για να σου περιγράψω τη διαδικασία είναι ο εξής: Αντί να σκέφτομαι τα πράγματα, τα ακούω στο κεφάλι μου και δεν θα συμβιβαστώ μέχρι να ακούγονται ακριβώς όπως θα πρέπει να ακούγονται! Έτσι δουλεύω! Ο τρόπος που έχω για να δουλεύω είναι πως γνωρίζω πως πρέπει να με κάνει να νιώθω κάτι…

Πως θα πρέπει να ακούγεται, πως θα πρέπει να είναι τα riff, ποιες θα πρέπει να είναι οι λέξεις, πως θα πρέπει να είναι τα chorus, ποια θα πρέπει να είναι η ενορχήστρωση… δεν έχω ιδέα για τίποτα από όλα αυτά…

…Αυτό που όντως ξέρω ξεκινώντας έναν δίσκο - όπως συνέβη και σε αυτές τις 11 ημέρες – είναι πως «αυτό έχει να κάνει με τη βροχή» ή «αυτό έχει να κάνει με τα βουνά» ή «αυτό έχει να κάνει με το πείσμα και με το να ξεπερνάς δύσκολες περιόδους». Και, επίσης, γνωρίζω πως όταν ο δίσκος έχει τελειώσει θέλω να νιώθω μια ενδυνάμωση μέσα από αυτό. Και η διαδικασία μου για να καταφέρω να βγει αυτό που θέλω είναι ακολουθώντας αυτό το συναίσθημα. Έτσι, μπορεί να ηχογραφήσω κάτι και να κάτσω να το ακούσω μετά και να μη με κάνει να νιώσω όπως θα ήθελα. Οπότε θα σκεφτώ «τι λάθος έχει;». Τι περισσότερες φορές δεν έχω ιδέα, οπότε απλά πειραματίζομαι, αλλάζοντας διάφορα πράγματα, όπως δοκιμάζοντας άλλους ήχους ή αλλάζοντας το chorus ή αλλάζοντας το μεσαίο σημείο ή προσθέτοντας ένα σόλο ή αφαιρώντας κάτι, ή ό,τι χρειάζεται τέλος πάντων…

Η διαδικασία του να γράψω τη σωστή μουσική είναι σαν να ψάχνω τον διακόπτη για να ανοίξω το φως σε ένα σκοτεινό δωμάτιο

Θα μπορούσα να το παρομοιάσω σαν να βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς καθόλου φως και να ψάχνεις τον διακόπτη στον τοίχο για να το ανάψεις… (γέλια). Οπότε, η διαδικασία του να γράψω τη σωστή μουσική είναι σαν να ψάχνω τον διακόπτη για να ανοίξω το φως σε ένα σκοτεινό δωμάτιο… «Κάπου εδώ είναι… όχι, είναι εδώ… α, ίσως είναι εδώ…» Κι όταν βρεις τον πατάς και ανάβει το φως και λες «Τώρα μάλιστα, έτσι πρέπει να με κάνει νιώθω, οπότε μπορώ να προχωρήσω παρακάτω». Κάπως έτσι λειτουργώ… Δεν είναι ούτε ότι το σκέφτομαι, ούτε ότι το σχεδιάζω… Κάπως έτσι το κάνω.

"Αντί να προσποιούμαι πως δεν βρίσκομαι σε σύγχυση, απλά χρησιμοποιώ τη μουσική ως ένα μέσο για να είμαι ειλικρινής με το πως νιώθω

Ίσως για αυτό βγαίνει τόσο καλό το αποτέλεσμα, αφού αν όλα τα είχες προαποφασισμένα από πριν ίσως έβγαινε… πως να το πω προ-στυλιζαρισμένο… Δεν ξέρω αν βρίσκω τη σωστή λέξη…

… Καταλαβαίνω τι θες να πες… Σαν να λέμε premeditated, σωστά;

Η μουσική για μένα εξυπηρετεί έναν πολύ πρακτικό σκοπό, καθώς ως ανθρώπινο ον είμαι συνεχώς σε μια σύγχυση… (γέλια). Νομίζω όπως οι περισσότεροι μας. Δεν ξέρω πολλούς ανθρώπους που να μην βρίσκονται σε σύγχυση, η αλήθεια είναι. Οπότε, αντί να προσποιούμαι πως δεν βρίσκομαι σε σύγχυση, απλά προσπαθώ να χρησιμοποιώ τη μουσική ως ένα μέσο για να είμαι ειλικρινής με το πως νιώθω. Και εξερευνώ το πως νιώθω μέσα από τη μουσική. Κι αν καταφέρω να το κάνω σωστά αυτό, τότε κάθε δίσκος που βγαίνει είναι και μια μικρή ιστορία μιας συγκεκριμένης περιόδου της ζωής μου.

Όπως συνέβη όταν έγραψα το "The Puzzle" για παράδειγμα, το οποίο ήταν μια ιστορία σχετικά με το lockdown. Όπως συνέβη με όλα τα άλμπουμ… Το "Infinity" ήταν μια ιστορία σχετικά με μια ψυχεδελική εμπειρία. Το "Alien" ήταν μια ιστορία για την παράνοια. Όλα αυτά αποκαλύπτουν τον εαυτό τους κατά τη διάρκεια της διαδικασίας.

Οπότε πάντα νιώθω… όχι να με συνεπαίρνει… αυτό ακούγεται πολύ δραματικό… απλώς να ακολουθώ την δημιουργική παρόρμηση χωρίς να ξέρω που θα με οδηγήσει. Και στο τέλος, μου προκύπτει ότι «ω, είμαι στεναχωρημένος!» ή οτιδήποτε… (γέλια)

Για να πας μπροστά σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος πρέπει να αποδεχτείς την φύση σου

Ωραία! Τώρα, η ίδια η λέξη, το "PowerNerd" έχει μια δυναμική από μόνη της. Παράλληλα, της έδωσες έναν εξαιρετικό ορισμό με το δελτίο τύπου. Οπότε, θα ήθελα να ξέρω πότε και πως σου προέκυψε αυτή η λέξη. Ξέρεις, πάντα πίστευα ότι οι nerds είναι παρεξηγημένοι. Συνήθως, αυτοί είναι που γίνονται πραγματικά καλοί σε κάτι, διότι εκεί τους οδηγεί το ότι είναι σπασίκλες, καθώς θέλουν να ξέρουν τα πάντα για αυτό που κάνουν. Σε κάθε περίπτωση, το "PowerNerd" ακούγεται υπέροχο…

Σε ευχαριστώ! Θεωρώ πως μεγάλο κομμάτι για να πας μπροστά σαν καλλιτέχνης – αλλά και σαν άνθρωπος – είναι να αποδεχτείς την φύση σου! Πιστεύω πως ένα πραγματικό σημάδι δύναμης είναι το να γνωρίζεις πως η προσωπικότητά σου ίσως φαίνεται nerdy σε κάποιον ή cringy σε κάποιον άλλο. Όπως κι αν φαίνεσαι, αν εσύ διαλέξεις να είσαι ο εαυτός σου, αυτή ακριβώς η δύναμη είναι πολύ ισχυρή! Αν βλέπεις ότι η πραγματική σου φύση είναι κάτι που δεν ταιριάζει στην κοινωνία και η αντίδρασή σου είναι την αλλάξεις, να αλλάξεις αυτό που είσαι ώστε να χωρέσεις κάπου, αυτό δεν νομίζω ότι βγαίνει σε καλό, σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Αλλά αν κατανοήσεις την κατάσταση και πεις «Άκου, αυτό είμαι, είμαι ένα υπερευαίσθητο ον. Ευφυές σε πολλούς τομείς και nerdy σε κάποιους άλλους…», κι αν καταφέρεις να πεις «Δεν κάνω κακό σε κανέναν, απλά έτσι είμαι. Και για αυτό επιλέγω να παραδοθώ σε αυτό και να είμαι αυτό που είμαι», τότε η δύναμη που αντλείς είναι πολύ όμορφη.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι ηλίθιοι κυβερνούν

Συμφωνώ επί αυτού. Τώρα, θέλω να μιλήσουμε για τον στίχο μέσα από το άλμπουμ που έχω κολλήσει περισσότερο ως τώρα, ο οποίος είναι: "give another beer man, I want another dream. I don’t want to think about nothing. I want infinite ways to get off myself"… Με κάποιο τρόπο συνδέομαι πάρα πολύ, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι μπορώ να εξηγήσω το γιατί ακριβώς, οπότε θα ήθελα να το κάνεις εσύ για μένα…

Μερικές φορές, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων, έβαζες να δεις τα νέα και άκουγες να μιλάει κάποιος πολιτικός, και έβλεπες όλα τα σκατά που συμβαίνουν γύρω σου με τους πολέμους κι όλα αυτά κι ένιωθες ότι όλα είναι τόσο ηλίθια…

Αλήθεια είναι αυτό…

Γαμημένα ηλίθια! Κι το μήνυμα που ήθελα να περάσω με το "Knuckledragger" χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της μπύρας – δεν έχει σημασία η μπύρα, θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε. Θα μπορούσε να είναι ένας μπάφος ή ότι σε χαλαρώνει. Ίσως η γυμναστική ή οτιδήποτε άλλο. Το συναίσθημα που προσπαθώ να εκφράσω με αυτό το τραγούδι είναι ότι τα πάντα μοιάζουν τόσο γαμημένα χαζά… Κι είναι τόσο ενοχλητικό. Και φυσικά το «δώσε μου μια μπύρα» δεν έχει να κάνει με το να είναι κάποιος αλκοολικός, αλλά με το πόσο έχει μπουχτίσει με όλα αυτά. Και φτάνοντας στο pre-chorus λέω «but we'll stand up and we'll stand tall», γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι ηλίθιοι κυβερνούν. Κι αυτό είναι κάτι με το οποίο πολλοί μπορούμε να ταυτιστούμε αυτή την περίοδο…

Όλο αυτό το χάος που έχουν προκαλέσει η τεχνητή νοημοσύνη, τα social media και η βλακεία που διακατέχει τους ανθρώπους γενικότερα είναι τόσο πιο έντονο πλέον

Απολύτως!

Ξέρεις, φαίνεται πως – ακόμα και σε σχέση με μια δεκαετία πριν – όλο αυτό το χάος που έχουν προκαλέσει η τεχνητή νοημοσύνη, τα social media και η βλακεία που διακατέχει τους ανθρώπους γενικότερα είναι τόσο πιο έντονα πλέον. Μοιάζει η βελόνα να έχει χτυπήσει κόκκινο! Κι από τη στιγμή που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό, καθώς ο δρόμος έχει στρωθεί από την ανθρωπότητα με πολλούς τρόπους, είναι η ενόχληση που ένιωσα για όλο αυτό, στην οποία βασίζεται το εν λόγω τραγούδι…

Επίσης, στο μουσικό του κομμάτι έχει κάποια ωραία κρουστά και καλό drumming το συγκεκριμένο τραγούδι, και με την ευκαιρία θα ήθελα να ρωτήσω τους μουσικούς που εμπλέκονται στο άλμπουμ γενικότερα. Δεν είδα κάτι στο δελτίο τύπου επί αυτού…

Ναι, οι μουσικοί… Ο drummer σε αυτό το άλμπουμ είναι ο Darby Todd. Είναι ο ίδιος drummer που χρησιμοποίησα στο "Lightwork" αλλά και στις ζωντανές μου εμφανίσεις…

Κοίτα, το "PowerNerd" ήταν ένας ιδιαίτερα δύσκολος δίσκος για μένα στη δημιουργία του, για μια σειρά από όλους. Ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους ήταν τόσο δύσκολος είναι πως στο ξεκίνημα προσέλαβα συγκεκριμένους μουσικούς, έναν μηχανικό για τη μίξη και γενικότερα είχα ένα πλάνο για το πως θα κυλήσει η όλη διαδικασία με τρόπο ώστε να μην χρειαστεί να εμπλακώ τόσο πολύ με τα πάντα. Να έχω κάποιον άλλον να κάνει τη μίξη του, να χρησιμοποιήσω άλλους μπασίστες κι άλλον drummer και με κάποιο τρόπο να το ηχογραφήσω πιο ζωντανά…

Αλλά όλα αυτά κατέρρευσαν. Όλα τα σενάρια που είχα κάνει κάπως κατέρρευσαν. Κι εν τέλει χρειάστηκε να παίξω όλα τα όργανα μόνος μου, πέραν των drums, να αναλάβω τη μίξη και γενικά να κάνω σχεδόν τα πάντα μόνος μου, κάπως αναπάντεχα.

Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, πέραν του Darby και του Diego [σ.σ.: Tejeida – Temix, ex-Haken) που έπαιξε πλήκτρα, όλα τα υπόλοιπα τα έκανα μόνος μου. Α, είχαμε τον Jamie Jasta να κάνει κάποια φωνητικά σε ένα τραγούδι και ένα ακόμα μουσικό, τον Aman Khosla να βοηθάει στα φωνητικά. Πέραν αυτών, όλα τα υπόλοιπα τα έκανα εγώ.

Οκ, κατανοητό! Τώρα, οφείλω να πω ότι διασκεδάζω με το "Ruby Quaker" ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ! Αρχικά, νόμιζα ότι είναι ένα κάπως αστείο, κοροϊδευτικό τραγούδι, αλλά κάτι μου λέει ότι δεν είναι εν τέλει. Και μουσικά αυτά τα τεχνικά πράγματα που παίζουν κάποια στιγμή κατά τη διάρκειά του είναι φανταστικά!

Σε ευχαριστώ!

Ο δίσκος έχει να κάνει με την απώλεια ανθρώπων. Έχει να κάνει με τον θάνατο. Έχει να κάνει με την αλλαγή. Δεν περίμενα ότι θα καταπιάνεται με αυτά τα θέματα, αλλά είναι αυτό που είναι

Αλήθεια, πως προέκυψε να θες να κλείσεις το άλμπουμ με ένα τραγούδι αφιερωμένο στον πολυαγαπημένο σου καφέ; Ή μήπως, τώρα που το σκέφτομαι, είναι ο Ziltoid που μιλάει μέσα από εσένα;

(πολλά γέλια) Ίσως! Ίσως είναι αυτός! Ναι!

ΑΝ δεν είναι ο Ziltoid… αν κάνουμε την υπόθεση ότι δεν είναι ο Ziltoid για ένα λεπτό, καθώς θα μπορούσε ξεκάθαρα να είναι…

… Αυτός ο δίσκος έχει να κάνει με την απώλεια ανθρώπων. Έχει να κάνει με τον θάνατο. Έχει να κάνει με την αλλαγή. Δεν περίμενα ότι θα καταπιάνεται με αυτά τα θέματα, αλλά είναι αυτό που είναι. Διότι κατά την περίοδο της σύνθεσης και της ηχογράφησης, η οικογένειά μου πέρασα μια περίοδο μεγάλης θλίψης. Κι ως εκ τούτου, τα τραγούδια κατέληξαν να αφορούν στην απώλεια αγαπημένων ανθρώπων.

Ειδικότερα, το πιο βαρύ συναισθηματικά κομμάτι για μένα είναι το "Goodbye". Αρχικά, ο δίσκος θα έκλεινε με το "Goodbye", αλλά όταν έφτανε σε αυτό το τραγούδι προσωπικά το έβρισκα δύσκολο να διαχειριστώ τα συναισθήματα που μου προκαλούσε. Τα ένιωθα να με κυριεύουν. Έτσι, ξεκίνησα να σκέφτομαι πως θα ήθελα να αφήνει το άλμπουμ να νιώθουν οι ακροατές όταν τελειώνει αυτό και συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να τους αφήνει να νιώθουν με αυτό τον τρόπο.

Οπότε, αποφάσισα να μην τους αφήσω να νιώθουν έτσι, διότι μέσα από τη διαδικασία της θλίψης, μέσα από την δοκιμασία του να χάνουμε αγαπημένους ανθρώπους από τις ζωές μας, πρέπει να υπάρξει αποδοχή αυτού που συνέβη… Κι αφού περάσεις από τον θυμό, από τη θλίψη, από τη στεναχώρια, από την άρνηση κι εν τέλει από την αποδοχή, τότε είναι που έρχεται μια καινούργια μέρα…

Θυμάμαι χαρακτηριστικά την περίοδο που ηχογραφούσα το άλμπουμ και η ατμόσφαιρα ήταν πολύ καταθλιπτική, ήρθε ένας φίλος από το σπίτι που ήξερε όλη αυτή τη καταθλιπτική φάση που περνάμε. Έρχεται ένα πρωί, λοιπόν, και μου λέει «θες να πάμε για έναν καφέ;». Κι απευθείας είπα ναι. Τι θέλω να πω; Ότι το τραγούδι αφορά πολύ περισσότερο την επόμενη μέρα παρά τον καφέ αυτόν καθ’ αυτόν. Το "Ruby Quaker" αντιπροσωπεύει το ότι μετά την αποδοχή της απώλειας και όλα όσα έχεις περάσει… η ζωή συνεχίζεται. Αυτή είναι η ουσία του "Ruby Quaker" και σίγουρα δεν είναι κάποιου είδους κωμικό τραγούδι. Έχει να κάνει με την επόμενη μέρα…

Δεν μπορείς να καταλάβεις έναν άνθρωπο την πρώτη φορά που τον βλέπεις, αλλά ο Myles Kennedy μου φάνηκε πολύ αυθεντικός κι ευγενής! Και για τι μουσικό μιλάμε…

Κοίτα, το είχα καταλάβει ότι δεν είναι αυτό που φαίνεται. Δεν είχα, φυσικά, καταλάβει το πραγματικό του νόημα, αλλά φαινόταν εξαρχής ότι δεν είναι το κωμικό τραγούδι που δίνει την αίσθηση ότι είναι. Και για να το δέσω με την επόμενη ερώτησή μου, νομίζω ότι είναι ένα τραγούδι που θα μπορούσε να αποδοθεί πολύ ωραία και ακουστικά. Το οποίο μας φέρνει στα ακουστικά σόου που θα παίξει μαζί με τον αγαπημένο μου τραγουδιστή των τελευταίων 20 χρόνων, τον Myles Kennedy, στο Ηνωμένο Βασίλειο. Θυμάμαι να διαβάζω την ανακοίνωση και να είμαι σε φάση «what is this? A crossover episode?». Δυο διαφορετικοί μουσικοί κόσμοι που λατρεύω σε ένα πακέτο… Πως συνέβη αυτό;

(γέλια) Γνώρισα τον Myles κατά την διάρκεια της τελευταίας μας περιοδείας. Αυτός ζήτησε να συναντηθούμε γιατί του άρεσε πολύ το "Lightwork" άλμπουμ που είχα βγάλει. Έτσι κανονίστηκε και βρεθήκαμε με αυτόν κι έναν συνεργάτη του backstage. Ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις έναν άνθρωπο από μια γρήγορη συνάντηση. Ίσως μπορείς να καταλάβεις αν είναι κάποιος που θα ήθελες να δεις ξανά, αλλά στην πραγματικότητα δεν γνωρίζεις και πολλά για αυτόν. Ε, ο Myles μου φάνηκε απευθείας πολύ αυθεντικός και πολύ ευγενής. Και για τι μουσικό μιλάμε ε!Holy cow! Τι φωνή έχει! Πόσο ταλαντούχος είναι! Είναι τρελό…

Οπότε, όταν προέκυψε η ευκαιρία, ο Myles και η ομάδα του μου προσέφεραν να πάω σε όλη την περιοδεία μαζί τους, σε όλη την Ευρώπη. Αλλά, αυτή την περίοδο έχω τόσες πολλές υποχρεώσεις στο σπίτι… σκυλιά, γατιά, γονείς που γερνάνε, παιδιά… οπότε όλα είναι σε μια τρέλα εδώ, με αποτέλεσμα να μπορώ να υποστηρίξω μόνο μικρότερες περιοδείες. Κι έτσι αποφασίσαμε πως το να τρέξουμε παρέα το Ηνωμένο Βασίλειο θα ήταν η καλύτερη επιλογή.

Αλλά θα ήθελα πολύ να έρθω και στην Ελλάδα κάποια στιγμή ξανά… Μόνο μια φορά έχω παίξει εκεί…

Τι να πει κι ο Myles που δεν έχει έρθει ποτέ… Αν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα δηλαδή…

(γέλια)

Φυσικά, στο κλείσιμο θα σε ρώταγα και για τη χώρα μας. Γιατί είναι πραγματικά τόσο κρίμα που δεν έχεις έρθει ξανά όλα αυτά τα χρόνια. Ξέρω ότι είσαι πολύ αγαπητός εδώ, οπότε κάτι πρέπει να γίνει να μας ξανάρθεις…

Πρώτα από όλα σε ευχαριστώ πολύ΄! Αλλά, νομίζω πως το κυριότερο θέμα είναι πως μετά την περίοδο της πανδημίας ήταν πραγματικά δύσκολο να βρεθεί ξανά ρυθμός και να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά. Σταδιακά επανέρχονται όλα και ανυπομονώ να βρεθώ ξανά στην Ελλάδα. Μου άρεσε πάρα πολύ όταν ήρθα. Και γενικότερα μου αρέσει πολύ εκείνη η περιοχή του πλανήτη. Πρόσφατα πήγα για δυο εβδομάδες στην Κύπρο, που αν δεν κάνω λάθος είναι κοντά στην Ελλάδα, ε;

Κανονικά, είναι κομμάτι της Ελλάδας…

Είναι όντως;

Μου αρέσουν οι φιλοσοφικές και οι πνευματικές συζητήσεις που κάνω με φίλους μου από την Ελλάδα. Το βρίσκω ένα από τα πιο σκεπτόμενα μέρη στον κόσμο

Ήταν μέχρι πριν 50 χρόνια, όταν εισέβαλε η Τουρκία και έκτοτε είναι ένα κομμάτι της υπό κατοχή. Ένα κομμάτι του νησιού είναι Ελληνικό κι ένα Τουρκικό, αλλά λειτουργεί ως αυτόνομο κράτος..

Έχεις δίκιο! Θυμάμαι όταν ήμουν εκεί που χρειάστηκε να περάσω κάποια σύνορα, οπότε ναι ήταν μισό Τουρκικό και μισό Ελληνικό…

Σε κάθε περίπτωση, μου αρέσει πολύ αυτή η περιοχή του κόσμου. Και όταν παίξαμε στην Αθήνα μου άρεσε πολύ, λάτρεψα όλη την εμπειρία. Επίσης, μου αρέσουν οι φιλοσοφικές και οι πνευματικές συζητήσεις που κάνω με φίλους μου από την Ελλάδα. Το βρίσκω ένα από τα πιο σκεπτόμενα μέρη στον κόσμο και την εκτιμώ πολύ. Α, και το φαγητό είναι γαμημένα υπέροχο!

Έχουμε κι ωραίο καφέ! (γέλια)

Έχετε όντως! Αλλά δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι κάποιου είδους ειδικός στον καφέ! Κυρίως με ενδιαφέρει η καφεΐνη! (γέλια)

Devin, να σου εκφράσω την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μου για μια ακόμα φορά. Και εύχομαι να τα πούμε κι από κοντά στην Ελλάδα, όσο το δυνατόν συντομότερο!

Σε ευχαριστώ πολύ φίλε μου! Σε ευχαριστώ για την συνέντευξη κι ελπίζω να τα ξαναπούμε!

Photo credit: Tanya Ghosh