Roadburn Festival @ Tilburg, Netherlands, 11-12/04/19

Προσκύνημα στη Μέκκα του σύγχρονου heavy ήχου, Part I

Από τους Αντώνη Καλαμούτσο, Αντώνη Μαρίνη, 23/04/2019 @ 14:22

Εισαγωγή

Το Roadburn δεν είναι ένα συνηθισμένο φεστιβάλ. Όσοι κοιτάξουν ψυχρά και αποστασιοποιημένα, θα πουν ότι πρόκειται για ένα μεγάλο metal event. Δεν θα έχουν τελείως άδικο· πολλές ημέρες, πολλές σκηνές, πολλοί καλλιτέχνες και μπάντες που κινούνται σε heavy πλαίσια ή εφάπτονται αυτών. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή βρίσκεται κρυμμένη πίσω από την ανοιχτόμυαλη προσέγγιση των διοργανωτών και του κοινού του. Είναι μια ετήσια γιορτή του σύγχρονου underground σκληρού ήχου, που ξεφεύγει από τα στεγανά που τον συνοδεύουν. Φέτος, είκοσι χρόνια μετά το ξεκίνημά του, το φεστιβάλ παρουσιάστηκε μεγαλύτερο από ποτέ. Πάνω από εκατό ονόματα, μοιράστηκαν σε πέντε stages και γέμισαν τέσσερις ημέρες με ήχους που περιλάμβαναν από παλιομοδίτικο rock και ακουστική folk μέχρι παραδοσιακό metal και απαιτητικά extreme ακούσματα. Κι αυτό κοιτώντας μόνο το μουσικό κομμάτι. Για να ξεκινήσουμε όμως από την αρχή.

Ημέρα 1

Πρώτη μέρα του Roadburn 2019 και στο ηλιόλουστο Tilburg υπάρχουν μόνο χαρούμενα πρόσωπα. Πριν η πρώτη νότα αντηχήσει στα venue, η σωστή ιεροτελεστία απαιτεί επίσκεψη στο απίθανο merchandise και στις πολύ ενδιαφέρουσες εκθέσεις που λαμβάνουν χώρα στον ευρύ στεγαζόμενο χώρο του φεστιβάλ. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να δούμε τη δουλειά του Maarten Donders, του «επίσημου» σχεδιαστή του Roadburn ως μέρος της Full Bleed έκθεσης. Τα σχέδια του διαθέτουν την οικεία επικότητα που βλέπεις στις αφίσες του φεστιβάλ.

Η κύρια ατραξιόν βεβαίως ήταν η έκθεση της εικαστικής δουλειάς δύο σπουδαίων τραγουδιστριών του Roadburn 2019. Η εικαστική άποψη της Emma Ruth Rundle και η πολλαπλή απόδοση του αλόγου ως σύμβολο λειτούργησε ως συμπληρωματική όψη του ''On Dark Horses'' άλμπουμ της. Η ίδια διαστρεβλωμένη ευαισθησία και η υπόνοια σκοταδιού όπως και στη μουσική, αυτή τη φορά με λεπτές γραμμές πάνω σε λευκά φόντα. Από την άλλη, τα έργα της Marissa Nadler αποκάλυψαν μια μάλλον ολοκληρωμένη ζωγράφο. Οι εύθραυστες μορφές σε πυκνά χρωματικά στρώματα και μια σχετικά ιμπρεσιονιστική διάθεση συνέστησαν μια καλοδεχούμενη αντίθεση με τις αλαφροΐσκιωτες μπαλάντες της. Εύγε και στις δύο!

Thor & Friends

Σε έναν πετυχημένο συνδυασμό πειραματισμού και μελωδικότητας οι Thor & Friends μοιάζουν να μας εισάγουν πολύ ευγενικά στον πολύχρωμο μουσικό κόσμο του φεστιβάλ. Τρία ξυλόφωνα κι ένα tenor sax εξερευνούν μινιμαλιστικές world φόρμες και το trip είναι πολύ ταιριαστό. Το κοινό στο Green Room γουστάρει και όλοι μπαίνουμε σε πρώιμα ψυχεδελικές διαδικασίες. Το μπάσιμο στη μεγάλη σκηνή του 013 έγινε με τη "Folkesage" εμφάνιση της Myrkur. Το δροσερό μεσημέρι έγινε ακόμα πιο κρύο, με τις παραδοσιακές μελωδίες να γεμίζουν το χώρο, τα φώτα σταθερά χαμηλωμένα, και τον κόσμο να αυξάνεται στα εβδομήντα λεπτά του σετ. Ο ηλεκτρισμός που είδαμε πρόσφατα στην Αθήνα απουσίασε πλήρως. Τα vintage όργανα χρειάζονταν τακτικά κούρδισμα, έστω και για να είναι "good enough for folk". Πέρα απ' όλα αυτά, οι μελωδίες του βορρά και οι ερμηνείες της Amalie Bruun ήταν από μόνες τους αρκετές για να μπουν οι βάσεις όσων θα ακολουθούσαν.

Myrkur

Οι κάποτε αγαπημένοι μας Crippled Black Phoenix μάζεψαν αρκετό κόσμο στο χωρητικότητας 2000 ανθρώπων Koepelhal και παρέδωσαν μια πολύ σφιχτή και δεμένη εμφάνιση. Ο πολυσυλλεκτικός τους ήχος γέμισε όμορφα τον χώρο και έχοντας τον απαιτούμενο χρόνο κάλυψαν ευρύτατα τη δισκογραφία τους, με το "Echoes" σε μια majestic εκτέλεση να κλέβει τις εντυπώσεις. Ήταν το άκουσμα του "Burnt Reynolds" όμως που μας πρόσφερε την πρώτη συγκίνηση. Ως ένα από τα τρία commissioned projects του φετινού Roadburn, οι Molasses έπρεπε να είναι κάτι το ιδιαίτερο, τελικά όμως ξεπέρασαν κατά πολύ τις προσδοκίες. Η ένωση των The Devil's Blood και Astrosoniq δεν ήταν όπως αποδείχθηκε ένα δακρύβρεχτο tribute στον αδικοχαμένο Selim Lemouchi αλλά ένα αυθεντικό, ψυχωμένο ψυχεδελικό hard rockin' doom ολκής. Φοβερή μπάντα και μια από τις μεγάλες εκπλήξεις του φεστιβάλ, ελπίζουμε να κυκλοφορήσουν full length! Το κοινό στο main stage του Poppodium αποθέωσε.

Molasses

Μετά την απαγορευτική ουρά για τους Vile Creature νωρίς το απόγευμα, καταφέραμε να στριμωχτούμε στο Patronaat για τους Rakta. Φασαριόζικος ήχος, δυνατό ευθύ rock με ολίγη post-punk, πολλή ενέργεια, γουστόζικο μονόχρωμο backdrop, όλα τα καλά. Έχοντας τον τιμητικό ρόλο των "Artist In Residency", οι Thou έμελλε να κάνουν τέσσερις εμφανίσεις στο φετινό Roadburn, το ακουστικό σετ της Πέμπτης αποδείχτηκε όμως ο αδύναμος κρίκος. Αφαιρώντας απλώς τις παραμορφώσεις, η μουσική τους διατήρησε την ίδια σκοτεινή, μουντή διάθεση χάνοντας όμως την ευθύτητα και τη δύναμη της. Σαν να ήταν ένα κακόφωνο μακρινό ξαδερφάκι του grunge, το σετ ήταν αλήτικο αλλά τελικά συναισθηματικά αδιάφορο. Θα έπαιρναν την εκδίκηση τους τις επόμενες μέρες...

Thou

Το πρόγραμμα συνέχισε με Lingua Ignota στο Green Room. Ως ανυποψίαστοι, αυτό που βιώσαμε ήταν το πρώτο πολιτισμικό σοκ του φεστιβάλ. Περισσότερο performance show παρά συναυλία, χωρίς φωτισμό, με την Kristin Hayter να τραγουδά ανάμεσα στο κοινό, ενώ παραμορφωμένα ξεσπάσματα δημιουργούσαν μια άρρωστη ατμόσφαιρα και προβολές από πλάνα πυρκαγιών πακέτο με ασύνδετα (;) αποσπάσματα συνεντεύξεων ολοκλήρωναν ένα απίστευτα πειραματικό σύνολο. Το να δούμε τους Hexvessel να παρουσιάζουν ζωντανά το αγαπημένο φετινό άλμπουμ τους ''All Tree'' ήταν από τις πιο αναμενόμενες στιγμές του φετινού Roadburn και πραγματικά η μπάντα το απέδωσε τέλεια. Υπερβολικά τέλεια. Τόσο τέλεια που η όλη εμπειρία έμοιαζε με 100% πιστή αποτύπωση του cd. Υπέροχο μεν, κανένα “ζωντανό” πασπάλισμα δε, αφήνοντας μας με την αίσθηση ότι το όλο live θα μπορούσε να είναι πιο βαθύ και αυθόρμητο.

Emma Ruth Rundle

Η Emma Ruth Rundle έμοιαζε σαν να ήταν το πρώτο «μεγάλο» live της ημέρας, γεμίζοντας με ανυπομονησία και προσδοκίες το Koepelhal. Όσοι περίμεναν άλλη μια dark folk καλλιτέχνιδα - συμπεριλαμβάνοντας κι εμάς - έκαναν μεγάλο λάθος. Η Emma αντ’ αυτού παρέδωσε μια φλεγόμενη και ηλεκτρισμένη παράσταση και το σετ, αποτελούμενο σχεδόν ισόποσα από τα δύο τελευταία προσωπικά της άλμπουμ, ακούστηκε τρεις φορές πιο δυνατό και heavy από τις ηχογραφήσεις. Σπουδαίο live από μια πραγματική πρωταγωνίστρια του Roadburn 2019. Πρόσφατα μιλήσαμε για το ανατέλλον πειραματικό άστρο των Βραζιλιάνων DEAFKIDS και αποδείχτηκε ότι δεν υπερβάλλαμε καθόλου. Η απίστευτη ενέργεια του νεαρού αυτού τρίο έλουσε το γεμάτο Het Patronaat, βομβαρδίζοντας το ανυποψίαστο κοινό με τις tribal noise punk οβίδες τους. Φοβερή εμφάνιση από ένα γκρουπ που απαιτεί με θράσος να θαυμάσεις το θορυβώδες του όραμα. Ιδρώτας, χορός, headbanging!

Heilung

Οι απόψεις μπορούν να διίστανται σχετικά με τη μουσική αξία των Heilung, όλοι συμφωνούν όμως ότι η εμπειρία μιας συναυλίας τους δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Στο main stage του Poppodium το κοινό στάθηκε να κοιτάει αποσβολωμένο τα - πανάκριβα - τελετουργικά δρώμενα και τη μουσικοθεατρική αναπαράσταση του viking μεσαίωνα. Γνωρίζουμε περιπτώσεις όπου το live αυτό άλλαξε ζωές. Το επερχόμενο "Futha" είναι δισκάρα και πιθανολογούμε ότι αυτό το γκρουπ είναι ίσως ότι πιο εντυπωσιακό μπορεί να δει κανείς ζωντανά αυτήν τη στιγμή. Ανατριχιάζοντας, το Roadburn καλωσόρισε τους βασιλιάδες που έρχονται. Κι ενώ η κεντρική σκηνή κινούνταν σε παγανιστικούς ρυθμούς, λίγο παραπέρα οι Twin Temple ξεκινούσαν τη βραδινή τους λειτουργία. Ανάποδοι σταυροί, σαξόφωνα, επικλήσεις, χορευτικοί ρυθμοί, σχόλια κατά του ρατσισμού και της πατριαρχίας, η χαρακτηριστική χροιά της Alexandra James, όλα ήταν εκεί. Όσοι είχαν ακούσει το ντεμπούτο ήξεραν τι να περιμένουν, οι υπόλοιποι δεν χρειάστηκαν περισσότερο από δυο-τρία λεπτά για να αρχίσουν να λικνίζονται.

Twin Temple

Η ατυχία των Heilung ήταν ότι άτυποι headliners της πρώτης μέρας ήταν οι Mono & The Jo Quail Quartet. Ατυχία διότι ένα ήδη θρυλικό live γκρουπ όπως οι Mono παρέδωσε μια συναυλία που πιθανόν αποτελεί ένα από τα highlight της καριέρας τους. Η ουράνια ποίηση του ''Hymn To The Immortal Wind'' συνοδευόμενο από το κουαρτέτο εγχόρδων και με συμμάχους τον εκπληκτικό ήχο και φωτισμό οδήγησε σε ένα αποτέλεσμα που έσπασε κάθε καλλιτεχνικό και αισθητικό όριο. Πραγματικά οι λέξεις ξεφεύγουν προσπαθώντας να υπονοήσουμε την ηχητική εξαΰλωση που βιώσαμε. Εμφάνιση θρίαμβος!

Mono & The Jo Quail Quartet

 

Ημέρα 2

Το πρόγραμμα της Παρασκευής ξεκίνησε από νωρίς, με το πρώτο πάνελ του τετραημέρου. Η Meredith Graves (Kickstarter), η Cathy Pellow (Sargent House), η Shannon Void (Perfect World) και η Justine Jones (Employed To Serve/Holy Roar) έστησαν μια όμορφη κουβέντα γύρω από το DIY, τοποθετώντας τη βάση στο σήμερα, χωρίς να παραβλέπουν μαθήματα του παρελθόντος. Το αβανταδόρικο θέμα και το ευχάριστο κλίμα μας πρίζωσαν, αλλά οι ετυμηγορίες χάθηκαν ελέω Gold. Το σεστέτο από το Rotterdam ανέβηκε στη σκηνή του Patronaat στις 14:00 και μέσα σε μερικά λεπτά το κλίμα σκοτείνιασε απότομα. Η Milena Eva δεν χρειάστηκε να ποζάρει για να τραβήξει τα βλέμματα, η μπάντα ακολουθούσε κατά πόδας και ο Savages-on-steroids ήχος ακουγόταν απόλυτα επιβλητικός.

Gold

Αν και ακόμα στην καρδιά του μεσημεριού, το κοινό γέμισε ασφυκτικά το main stage, αντιλαμβανόμενο την ιστορικότητα της σύμπραξης των Triptykon με την πολυβραβευμένη Dutch Metropol Orchest. Η μέχρι εκείνη τη στιγμή ανολοκλήρωτη τριλογία του "Requiem" - που ξεκίνησε να γράφεται το 1986 - παρουσιάστηκε σε ένα κοινό που έμοιαζε να πλημμυρίζεται από κατάνυξη και πένθιμους συνειρμούς. Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε τη σύνθεση ακόμα πιο μεγαλειώδη, ακόμα κι έτσι όμως και μόνο η σκόνη που σηκώνει η κληρονομιά των Celtic Frost σκεπάζει πλανήτες. Δέος.

Triptykon & Dutch Metropol Orchest

Οι Soft Kill είναι γκρουπάρα και καθόλου εντύπωση δεν μας έκανε η μεστή εμφάνιση τους στο Koepelhal. Αν και το venue ήταν μισοάδειο, δεν τους εμπόδισε καθόλου στο να παραδώσουν τις περιπετειώδεις dark post punk ελεγείες τους με απολύτως πειστικό τρόπο. Ήταν περίεργο να μην τους βλέπεις μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, ακόμα κι έτσι όμως τα κατάφεραν και με το παραπάνω. Οι Vile Creature, αφού μια μέρα πριν γέμισαν το Patronaat, ανακοινώθηκε ότι θα έπαιζαν ένα δεύτερο σετ, αυτή τη φορά στο Lady Bird Skate Park, και δεν σκοπεύαμε να τους ξαναχάσουμε. Ο βαρύς sludgy ήχος και η απουσία σκηνής λειτούργησαν τέλεια, κάποια τεχνικά προβλήματα δεν στοίχησαν και η απόπειρα για moshing σε κεκλιμένο επίπεδο, αν και υπερβολικά φιλόδοξη, δεν μας χάλασε.

Anna Von Hausswolff

Με το άψογο "Dead Magic" στις αποσκευές, η εμφάνιση της Anna Von Hausswolff ήταν μια από τις πιο αναμενόμενες του φεστιβάλ. Όσοι είχαν την τύχη να τη δουν πρόσφατα είναι δεδομένο ότι γλίτωσαν ένα σημαντικό ποσοστό από το σοκ. Για τους υπόλοιπους, το πακέτο ήταν τόσο δυνατό που τα απορημένα βλέμματα έμοιαζαν παραπάνω από δικαιολογημένα. Κατάμαυρη ατμόσφαιρα χωρίς το παραμικρό φτιασίδι, ουσιαστικά βαρύς και πειραματικός ήχος, τρομερή απόδοση από την μπάντα και μια φωνή από άλλο σύμπαν. Εκείνο το κλισέ που λέει «καλύτερα απ' το στούντιο»; Ακριβώς αυτό. Μετά από αυτό τον χαστούκι, ακολούθησε άλλο ένα από την ουρά για Conjurer στο Hall Of Fame stage, ακριβώς όπως συνέβη νωρίτερα και για την A.A.Williams.

Anna Von Hausswolff

Στο side programme δέσποζε το panel του Tom Warrior ο οποίος υποτίθεται θα μας μιλούσε για τις προκλήσεις του project του "Requiem". Το panel όμως πήρε μια απροσδόκητη τροπή όταν απαντώντας σε κάποια ερώτηση ο Tom είπε: «Δεν έχω πια καμία θέληση να ζήσω», σε μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές του φεστιβάλ - και όχι μόνο. Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι η υπόλοιπη κουβέντα αποτέλεσε ουσιαστικά μια εκ βαθέων εξομολόγηση του Tom για τη ζωή, το θάνατο, τον Martin Eric Ain, τη βιομηχανία, τους Hellhammer, βασικά για τα πάντα. Τυχεροί που ακούσαμε από κοντά έναν από τους πιο ιδιαίτερους ανθρώπους που έβγαλε ποτέ το σύμπαν του heavy metal, φύγαμε από την αίθουσα με ένα βάρος στην ψυχή μα και με ακόμα μεγαλύτερη αγάπη για τον Tom Warrior και τα έργα του.

Grails

Οι Κροάτες Seven That Spells έπαιξαν στο Green Room τρία back to back σετ, παρουσιάζοντας την τελευταία δισκογραφική τους τριλογία. Δεν είχαμε ιδέα περί τίνος πρόκειται και τελικά το μετανιώσαμε πικρά που είδαμε μόνο ένα μεγάλο μέρος του τρίτου σετ, αφού μιλάμε για αδιανόητο γκρουπ. Ψυχεδελικό και ταξιδιάρικο rock κορυφαίας διαλογής, τους τοποθετούμε στις εκπλήξεις του φεστιβάλ και τώρα τρέχουμε να τους μάθουμε. Πίσω στο main stage είχε έρθει επιτέλους η ώρα για τους Grails, μία μπαντάρα που πιθανόν δεν έχει αναγνωριστεί τόσο όσο θα της έπρεπε. Το venue δεν ήταν γεμάτο, η εμφάνιση τους όμως ήταν. Τέλεια στιλιστική και ηχητική ισορροπία σε ένα φανταστικό και απολύτως στιβαρό post whatever rock τριπάκι. Μας έλειψε ελαφρώς η «εξωτική» διάθεση που είχαν παλιότερα αλλά τίποτα δεν μπορεί να λερώσει το λευκό της εξαιρετικής τους live παρουσίας.

Thou & Emma Ruth Rundle

Η σύμπραξη Thou & Emma Ruth Rundle ήταν μια από τις πιο ξεχωριστές του φεστιβάλ. Ανάμεσα στους τελείως διαφορετικούς κόσμους των δύο πλευρών, τα κοινά σημεία και η λογική σύμπνοια ήταν δεδομένη, οπότε έμελλε να φανεί σε ποιον βαθμό θα βρισκόταν η χρυσή τομή. Εκ των υστέρων, τα παράπονα ήταν ελάχιστα, καθώς το υλικό πατούσε με τρομερή φυσικότητα στα δυνατά στοιχεία των δύο. Η διασκευή στους Cranberries, δε, ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Thou & Emma Ruth Rundle

Ο Tomas Lindberg έκανε απίθανη δουλειά ως curator αλλά και η εμφάνιση των At The Gates ως "headliners" της δεύτερης μέρας ήταν απροσδόκητη. Το να ξεκινάνε με το "Red" των King Crimson, να διασκευάζουν Philip Glass και Trouble, να ανεβάζουν ως guest την Anna Von Hausswolff, τον Matt Pike και το κουαρτέτο εγχόρδων της Jo Quail ήταν θεάματα και απολαύσεις που δεν περιμέναμε. Αναμενόμενη ήταν η φανταστική old school απόδοση και κινησιολογία τους που έδειξε στους νέους πως γίνεται, αν και μου έλειψαν λίγο οι μπάσες συχνότητες στον ήχο. Τρομερό live που δεν απευθυνόταν μόνο σε οπαδούς αλλά σε μια ολόκληρη καινούρια γενιά ακροατών. Ελαφρώς απογοητευτικό το ιδιαίτερα ήρεμο κοινό.

At The Gates

Με το ρολόι να δείχνει περασμένες έντεκα, μαζεύοντας τα κομμάτια μας, αφήσαμε το μελωδικό death για το ατμοσφαιρικό doom, και τιμήσαμε τους Messa. Ο χώρος μπροστά στη σκηνή γέμισε σε όρια που για τους Ολλανδούς πρέπει να μοιάζουν απαγορευτικά, η τετράδα παρατάχθηκε συνοδεία σαξοφώνου, και οι αντιδράσεις στο υλικό του "Feast For Water" ήταν κάτι παραπάνω από θερμές. Δεν είναι ό,τι ευκολότερο για μια μπάντα τέτοιου ύφους να κάνει το breakthrough, αλλά οι Ιταλοί το αξίζουν όσο ελάχιστοι.

At The Gates

Διαβάστε το δεύτερο μέρος για τις ημέρες 13-14/04/19 εδώ.

Photo credits:

Paul Verhagen
Instagram: @paul_verhagen_photo
Facebook: @verhagenpaul
Facebook page: @achromemoments
E-mail: info@paulverhagen.nl
Website: paulverhagen.nl
Twitter: @AchromeMoments

Koen De Gussem
Instagram: @visual.violence
Facebook: @visual.violence / facebook.com/visual.violence
E-mail: koen_ehg@yahoo.co.uk

  • SHARE
  • TWEET