Roadburn Festival @ Tilburg, Netherlands, 13-14/04/19

Προσκύνημα στη Μέκκα του σύγχρονου heavy ήχου, Part II

Από τους Αντώνη Καλαμούτσο, Αντώνη Μαρίνη, 24/04/2019 @ 12:49

Διαβάστε το πρώτο μέρος για τις ημέρες 11-12/04/19 εδώ.

Ημέρα 3

Όσοι λάτρεψαν τη μαγική τελετουργία της Πέμπτης, είχαν την ευκαιρία νωρίς το μεσημέρι του Σαββάτου να βρεθούν στο panel των Heilung. Η δημιουργική τριάδα του σχήματος μας έβαλε γλαφυρά και με ιδιαίτερο χιούμορ μέσα στον άχρονο κόσμο τους, μας έδωσε όλες τις λεπτομέρειες για τις τρομερές απαιτήσεις που έχουν τα show τους και, κυρίως, ανέλυσε τις πνευματικές απολήξεις της μουσικής και της τέχνης τους. Οι ήπιες «επιθέσεις» τους στις σύγχρονες θρησκείες και τις καθιερωμένες πατριαρχίες δεν θα μπορούσαν να ακουστούν σε πιο κατάλληλο μέρος από το εντελώς προοδευτικής νοοτροπίας Roadburn. Πνευματικά θωρακισμένοι, ήμασταν έτοιμοι για μουσικάρες.

Wolvennest

Τις πρώτες νότες της ημέρας τις ακούσαμε από τους Have A Nice Life, παίζοντας επιτραπέζια που είχε φέρει το φεστιβάλ, με την αποκλειστικότητα του Throw Throw Burrito να κλέβει την παράσταση. Το πρώτο σετ που παρακολουθήσαμε ουσιαστικά ήταν των Wolvennest. Τρεις κιθάρες, αραχνιασμένες ατμόσφαιρες, άψογο layering, και visuals έδιναν επιπλέον πόντους. Η σκέψη «παίζουν κι άλλες μπάντες, προλαβαίνεις» ωστόσο μεγάλωνε, και κάπως έτσι κατεβήκαμε στο Koepelhal για τους Gore. Σαφώς πιο ευθύς ήχος, με τις παλιομοδίτικες heavy metal αναφορές να βγάζουν μάτι και την οργανική προσέγγιση να δίνει ένα καλοδεχούμενο twist. Το ότι μέσα στο υπόλοιπο χάος από ήχους, αυτό ήταν από τα πιο παράταιρα σετ της ημέρας, κάτι έχει να πει.

Sumac

Ο Aaron Turner ήταν ακόμα μια κεντρική φιγούρα του φεστιβάλ με πολλαπλές διαφορετικές εμφανίσεις. Οι Sumac στο main stage ήταν αναμενόμενα εξαιρετικοί, με τρομερό ήχο, δέσιμο και παρουσία. Γέμισαν τη σκηνή με το τεράστιο και πειραματικό post metal τους, κουβαλώντας μαζί τους και μια ελαφρώς αυτοσχεδιαστική αύρα, σε μεγαλύτερο βαθμό από την πρόσφατη αλμπουμάρα τους. Η ολλανδική black metal σκηνή είχε την τιμητική της στο Het Patronaat και οι Laster απέδειξαν ότι είναι πιθανόν οι αξιότεροι εκπρόσωποι της. Με το ολοκαίνουριο experimental black ημι-αριστούργημα ''Het Wassen Oog'' στις αποσκευές του, το μασκοφορεμένο τρίο παρέδωσε ένα πολύ δυνατό οπτικοακουστικό show, το οποίο ήταν απρόσμενα ευθύ και καλοπαιγμένο. Πλούσιος και καθαρός ήχος, «ευθυγραμμισμένο» κοινό και αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν "obscure dance music" να λάμπει μέσα στο παράξενο μεγαλείο του.

The Exorcist GBG

Στις 18:20 στο Green Room ο χρόνος γύρισε απότομα κάμποσες δεκαετίες πίσω. Το power trio που λέγεται The Exorcist GBG τα είχε όλα· πιασάρικους ρυθμούς, synths, κολλητικές μπασογραμμές, Ray-Ban, μερικά synths ακόμα, και πολύ χορό κάτω από τη σκηνή. Μόνο μια ντισκομπάλα έλειπε. Αν το Stranger Things ήταν σκανδιναβικής παραγωγής, έπαιζε με underground όρους και διαδραματιζόταν στο διάστημα, αυτό θα μπορούσε να ήταν το soundtrack του. Με τη φωτογραφία του Caleb Scofield να προβάλλεται πίσω τους σε όλη τη διάρκεια του σετ, οι τεράστιοι Cave In δεν είχαν όρεξη να αστειευτούν. Με όλη τους ψυχή όμως παρέδωσαν ένα θαυμάσιο live με τη γεμάτη ενέργεια και φαντασία μουσική τους. Ήταν γενικότερα πιο heavy του αναμενομένου, γεγονός που μας κάνει να πιστεύουμε ότι το επερχόμενο άλμπουμ τους θα είναι πολύ βαρύ - εκτός από συναισθηματικά φορτισμένο.

Sleep

Από πολλές απόψεις, οι Sleep ταυτίζονται με το Roadburn σε ήχο και σε αρχές. Σαν γίγαντες που περπατούν σε μια μικρή σκηνούλα, έβαλαν φωτιά στο τέρμα γεμάτο Poppodium με χαρακτηριστική άνεση, παραδίδοντας άριστα το "Holy Mountain" άλμπουμ τους. Κολοσσιαίος ήχος - λίγο χαμηλά τα φωνητικά αλλά δεν βαριέσαι - και τα διαγαλαξιακά, μαστουρωμένα τους riff να πέφτουν στα κεφάλια μας σαν κατάρα και σαν λύτρωση. Οι headliners του Roadburn 2019 ήταν αδιαμφισβήτητα εδώ, αν και οι συγκρίσεις λένε ότι το σετ της Κυριακής ήταν ίσως ακόμα καλύτερο. Ταπεινό προσκύνημα.

Sleep

Λίγα μέτρα παραπέρα, τα φώτα χαμήλωσαν για τους Orchestra Of Constant Distress, οι οποίοι παρουσιάστηκαν εξίσου δεμένοι με τις στούντιο δουλειές τους και με εντυπωσιακά γεμάτο ήχο. Τα χτισίματα ανέλαβαν πρωταγωνιστικό ρόλο, η κιθάρα έπαιζε σχεδόν ως μέρος του rhythm section, και τα πλήκτρα έβαζαν τις λεπτομέρειες. Σε αντίστοιχη λογική, αν και με τετραπλάσιο αριθμό από κιθάρες, διπλάσιο από ντραμς, και σαφώς πιο τσιτωμένο ήχο, οι Glerakur σκοτείνιασαν την ατμόσφαιρα στο Koepelhal, αφήνοντας έναν περισσότερο παραδοσιακό post-rock αέρα.

Uran GBG

Μία τεράστια ουρά μας άφησε εκτός Dodecahedron, οπότε κατευθυνθήκαμε προς το Green Room για τη Louise Lemón. Ίσως έφταιγαν τα στρασάκια και η poppy αύρα της μπροστάρισσας, αλλά το σκοτάδι που περιμέναμε δεν το βρήκαμε. Δεμένη εμφάνιση, αλλά ως εκεί. Η συνέχεια μας βρήκε με το δίλλημα Doolhof και surprise gig Thou ή Jaye Jayle και Uran GBG. Εν τέλει η κούραση έγειρε την πλάστιγγα στους δεύτερους. Το κρίμα στο λαιμό μας, γιατί οι Thou έπαιξαν Misfits στο skate park και είναι να απορεί κανείς που οι πλατφόρμες έμειναν στη θέση τους. Από την άλλη, μπορεί η μεταμεσονύκτια αλλαγή από το αργό rock της μπάντας του Evan Patterson στην ηλεκτρονική dance παράνοια των Uran να χτύπησε κάπως παράξενα, ήταν όμως σίγουρα ένας απόλυτα Roadburn τρόπος για να κλείσει η μέρα.

 

Ημέρα 4

Είχαμε μεγάλη περιέργεια να δούμε τους Have A Nice Life, ένα γκρουπ που θεωρείται σημαντικό στην Αμερική αλλά δεν έχει περάσει πολύ στην Ευρώπη. Είδαμε ένα πάρα πολύ έντονο σύνολο, με πλούσια συναισθηματική φόρτιση και ηχητική ποικιλία που καλύπτει από grunge ως sludge metal. Πάθος και μελαγχολία κατέκλυσαν το Poppodium και το κοινό ανταπέδωσε με το ζεστότερο του χειροκρότημα. Πριν καν δούμε τις φάτσες των Lucy In Blue ξέραμε ήδη ότι πρόκειται για μια υπέροχη μπάντα, όταν δε αντικρίσαμε τέσσερα 20χρονα η χαρά μας διπλασιάστηκε. Αν μπορείς να βγάζεις ένα τόσο καλό άλμπουμ όπως το ''In Flight'' και να το παρουσιάζεις με αισθητική βγαλμένη κατευθείαν από τα early '70s σε κοτζάμ Roadburn, πως μπορούμε να μην ποντάρουμε πάνω σου για το μέλλον; Τρομερά ελπιδοφόρα παρουσία, έχουν το ταλέντο να γίνουν τιτάνες του psych/prog rock.

Have A Nice Life

Όπως μάθαμε αργότερα, η 14η Απριλίου ήταν δυστυχώς η τελευταία μέρα που το Patronaat θα φιλοξενούσε το φεστιβάλ. Το πρώτο από τα τελευταία σετ στον χώρο ήταν εκείνο των Fear Falls Burning. Ο ασήκωτος, droney μινιμαλιστικός ήχος με τα σαξόφωνα και τις ακραίες παραμορφώσεις δεν είναι απαραίτητα η πιο μεσημεριανή μουσική στον κόσμο, ωστόσο τηρουμένων των αναλογιών στη συγκεκριμένη περίπτωση λειτούργησε κάτι περισσότερο από απλά καλά. Την ίδια ώρα, η Melissa Guion (βλ. Thou) ξεδίπλωνε τις πιο μελωδικές πτυχές της στο Green Room ως MJ Guider. Το έντονο delay και οι λούπες έδιναν έναν περίπου-shoegaze τόνο, η ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα κυριαρχούσε, και τα ταιριαστό οπτικό υλικό προσέθετε αρκετούς πόντους στο σύνολο.

MJ Guider

Κάποιες φορές το hype είναι απολύτως δικαιολογημένο. Ο ήχος των Daughters ίσως στα χαρτιά να μην έμοιαζε ιδανικός για το συγκεκριμένο φεστιβάλ αλλά αποδείχτηκε ότι παρέσυραν τους πάντες με τη χειμαρρώδη τους εμφάνιση. Το απροσδιόριστο noise μετά-punk τους ακούστηκε σαν τον ήχο ενός κοντινού μέλλοντος, ο δε Alexis Marshall ως διαταραγμένος κήρυκας διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου performer του τετραημέρου. Και πιθανόν κερδίζει. Οι Daughters απλά τα διέλυσαν όλα. Μετά από ένα απαραίτητο διάλειμμα για ανάσες, μπέργκερ και φεστιβαλοσυζητήσεις, η επιστροφή στη μουσική έγινε με τη Marissa Nadler. Με συνοδεία μόνο μιας κιθάρας (εκτός από δύο κομμάτια στα οποία ανέβηκε στη σκηνή και ο Stephen Brodsky), η Nadler παρουσίασε τραγούδια από τις σόλο κυκλοφορίες της και το επερχόμενο "Droneflower". Η απόδοση των γραμμών ήταν αναμενόμενα πανέμορφη, ενώ η αμηχανία στις παύσεις είχε εκείνη την ειλικρίνεια που δεν μπορείς να μην συμπαθήσεις.

Daughters

Ξέραμε τί να περιμένουμε από τους Ulcerate. Ήταν σίγουρο ότι το death metal τους θα ακουγόταν μεγάλο σε όγκο, σε δύναμη, σε καρδιά. Δεν διαψευστήκαμε ούτε για ένα δευτερόλεπτο ενώ το Green Room σειόταν κάτω από τις θανατερές τους δονήσεις. Η ιστορία θα γράψει ότι πρόκειται ίσως για το κορυφαίο death γκρουπ της γενιάς τους κι εμείς έχουμε την τύχη να τους απολαμβάνουμε στο τώρα. Το κοινό που τους είδε το γνωρίζει καλά επίσης. Respect! Ξανά ο Aaron Turner, με διαφορετικούς συμπαραστάτες αλλά συγγενικό όραμα και στήσιμο, ήρθε με τους Old Man Gloom να αποτελειώσει ότι ξεκίνησε την προηγούμενη με τους Sumac. Η ελαφρώς πιο sludge τους προσέγγιση ενθουσίασε πολλούς και δεν χωράει κουβέντα για το πόσο καλή μπάντα είναι. Παρόλα αυτά, μας έλειψε το στοιχείο της έκπληξης αφού Sumac και Old Man Gloom μοιάζουν πολύ με τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Old Man Gloom

Λίγος κόσμος έχει πάρει μυρωδιά πόσο σπουδαίο project είναι οι The End του πολυπράγμονα Mats Gustafsson. Η free jazz/noise μουσική τους πρόταση δεν είναι καθόλου εύκολη, κανείς όμως δεν έμεινε ασυγκίνητος στο θέαμα μιας συναρπαστικής και πλήρως ακατάτακτης τέχνης. Αυτό το καταπληκτικό live αποτέλεσε ίσως την πιο αναρχική/ανατρεπτική στιγμή όλου του φεστιβάλ και όσοι τυχεροί το παρακολούθησαν γνωρίζουν ότι κάποια πράγματα δεν περιγράφονται, μόνο βιώνονται. Ο ήχος των Bossk μας επανέφερε σε περισσότερο γνώριμα μονοπάτια, αλλά η ποιότητα δεν έπεσε ούτε ελάχιστα. Το "Audio Noir" ακούστηκε στην ολότητά του, με όλο τον απαραίτητο post-rock όγκο, τις μεταλλικές εκλάμψεις, τα δυνατά πλήκτρα και τη σχεδόν διαστημική υφή του.

Sleep

Για δεύτερη συνεχόμενη βραδιά οι Sleep γέμισαν τη main stage του 013, παραδίδοντας ένα ωριαίο σετ με κυρίως πιάτο το πρόσφατο "The Sciences". Ο σεμιναριακός ήχος ήταν ξανά παρών, η απόδοση στα συνήθη δυσθεώρητα επίπεδα της τριάδας, η κάπνα στα συνήθη μηδαμινά επίπεδα της Ευρώπης. Όλα τόσο προβλέψιμα όσο ο γυμνόστηθος Pike. Όλα; Όχι όλα, γιατί οι αντιδράσεις του κοινού ήταν τόσο ενθουσιώδεις που τα αυθόρμητα χαμόγελα πάνω στη σκηνή διαδέχονταν το ένα το άλλο. Θέλετε ένδειξη αγάπης για το νέο υλικό, θέλετε αποχαιρετιστήριο πάρτι για το τετραήμερο που πλησίαζε προς το τέλος του, πραγματικά δύσκολα θα υπήρχε καλύτερος τρόπος για να κλείσει η μεγάλη σκηνή.

Roadburn Festival 2019

Το τελευταίο Roadburn σετ στο Patronaat δυστυχώς το χάσαμε, καθώς η ουρά για τους Imperial Triumphant ήταν αναμενόμενα τεράστια, αλλά καταφέραμε τουλάχιστον να χαρούμε το προτελευταίο. Και τι χαρά, να βλέπεις hardcore σε χώρο με χριστιανικά βιτρό. Οι Birds In Row κράτησαν τις ταχύτητες σταθερά ψηλά και τα decibel παρομοίως. Οι πάνκικες μελωδίες έφεραν κάμποσες απόπειρες για φιγούρες, το τούπα-τούπα ακόμα περισσότερα σπρωξίματα και για πότε πήγε έντεκα ούτε που καταλάβαμε. Το οριστικό αντίο είχε ψυχεδελικό άρωμα και ήρθε με τους Cave. Πολύχρωμες προβολές, έντονα πλήκτρα, δυνατά grooves, αέρας δεκαετίας του '70 με τρομερή φυσικότητα. Αν είχαμε κουράγιο θα φεύγαμε χορεύοντας.

Σύνοψη

Highlights:

Α.Κ. Δύσκολο να διαλέξει κανείς με τόσο γελοιωδώς κορυφαίο επίπεδο μουσικής. Ανάμεσα στις κορυφές, οι Mono & Jo Quail Quartet, Heilung και Daughters εντυπώθηκαν περισσότερο στο μυαλό, είναι όμως ασφαλές να πούμε ότι η Anna Von Hausswolff ανακηρύσσεται μάλλον εύκολα η βασίλισσα του Roadburn 2019.

Α.Μ. Το "Hymn To The Immortal Wind". Το σετ της Anna Von Hausswolff. Το "Suicide Nation". Οι μονομαχίες με τα ιπτάμενα burrito. Η εικόνα ενός τύπου με μπλακμεταλάδικο patch να χορεύει σαν να είναι 1985 στους Exorcist.

Απογοήτευση:

Α.Κ. Η επιλογή της απογοήτευσης είναι επίσης σχετική αφού μιλάμε για live που απλώς δεν μπορούν να συγκριθούν με τα υπόλοιπα. Το ακουστικό σετ των Thou ήταν αρκετά συγκεχυμένο ενώ το hype γύρω από τη Louise Lemon αποδείχτηκε υπερβολικό αφού η εμφάνιση της ήταν επιεικώς νερόβραστη.

Α.Μ. Η απουσία κοκτέιλ στο πατάρι του Patronaat. Που δεν μπορούσα να πάρω όλο το merch. Έστω, το μισό. Και οι καταραμένοι ευρωπαίοι που δεν μπορούσαν να mosh-άρουν σαν άνθρωποι στους At The Gates.

Λυπάμαι που έχασα:

Α.Κ. Είδα τους μισούς, λυπάμαι που έπρεπε να χάσω τους άλλους μισούς. Περισσότερο όμως λυπάμαι για τους Messa, Mythic Sunship, Conjurer και Lingua Ignota. Όσο ζει κανείς όμως ελπίζει.

Α.Μ. Το Misfits σετ των Thou. Όλα όσα έπαιξαν στο Hall Of Fame stage (κυρίως Conjurer). Τα μισά που έπαιξαν στο Patronaat (κυρίως Dodecahedron και Imperial Triumphant).

Η καλύτερη μου ανακάλυψη:

Α.Κ. Πάρα πολλά καινούρια πάθη ξεφύτρωσαν στο φετινό Roadburn, ξεχωρίζω όμως τους Molasses και Seven That Spells.

Α.Μ. Χωρίς να έχω ιδέα, Lingua Ignota, Vile Creature και Birds In Row μου έδωσαν τα μυαλά στο χέρι. Είχα ελάχιστη επαφή για Marissa Nadler και ντρέπομαι γι' αυτό.

Πιο παράξενη στιγμή:

Α.Κ. Το "Δεν έχω πια θέληση να ζήσω" του Tom Warrior. Η εκτέλεση του “Koyanisqatsi” του Philip Glass από At The Gates και Anna Von Hausswolff. Το να μην καταφέρνεις να δεις κάποια “μικρότερα” live λόγω τεράστιων ουρών. Η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι σε 5000 μεταλλάδες δεν υπήρχε ούτε ένα t-shirt Iron Maiden και μόνο ένα Metallica.

Α.Μ. Η πρώτη κορώνα της Anna. Η επιφοίτηση στη Lingua Ignota. Το mindfuck στους The End. Όταν συνειδητοποίησα ότι λίγο παραδίπλα μας κατέβαζε μπύρες ο Mikael Stanne. Η ανακοίνωση ότι από του χρόνου δεν θα έχει Patronaat.

Επίλογος

Για χρόνια ζηλεύαμε, θαυμάζαμε και φανταζόμασταν μέχρι να έρθει τελικά κι η δική μας σειρά να απολαύσουμε το μυθικό Roadburn. Συναντήσαμε τελικά όσα υποπτευόμασταν: ένα απολύτως forward-thinking metal φεστιβάλ που δεν εξερευνεί απλώς τα αισθητικά όρια του σκληρού ήχου αλλά διαμορφώνει και μια τρομερά ζεστή κοινότητα ακροατών και μουσικών σε μια ανεξάρτητη μεγάλη οικογένεια.

Η οργάνωση ήταν φυσικά άριστη, παρά το γεγονός ότι είναι αδύνατον να δεις πάνω από το 40% των γκρουπ και παρά το ότι χάνεις μπάντες λόγω μεγάλων ουρών. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι θα απολαύσεις την εμπροσθοφυλακή της μουσικής του παρόντος και θα καταγράψεις όλες τις νέες τάσεις του extreme ήχου. Το Roadburn 2019 μας έδειξε την εξέλιξη του μεταλλικού φλερτ με folk, classical και ηλεκτρονικά μονοπάτια. Κυρίως όμως απέδειξε την επιτέλους δημιουργική γιγάντωση του γυναικείου φύλου, μια γιγάντωση που όλοι καταλαβαίνουν ότι ανανεώνει τη σκληρή μουσική και ανοίγει νέα μονοπάτια εκφραστικότητας.

Φεύγοντας από το Roadburn αρχίζεις απλώς να μετράς ανάποδα για τις επόμενες 361 μέρες και είναι αδύνατον να μην νοιώθεις αισιόδοξος ότι η μουσική και ο κόσμος ολόκληρος μπορούν τελικά να γίνουν καλύτεροι, σε πείσμα όλων και ενάντια σε κάθε εμπόδιο. Ο δρόμος μπορεί να καίγεται αλλά η ψυχή ανεβαίνει ψηλά σαν καπνός.

Εις το επανιδείν.

Photo credits:

Paul Verhagen
Instagram: @paul_verhagen_photo
Facebook: @verhagenpaul
Facebook page: @achromemoments
E-mail: info@paulverhagen.nl
Website: paulverhagen.nl
Twitter: @AchromeMoments

Koen De Gussem
Instagram: @visual.violence
Facebook: @visual.violence / facebook.com/visual.violence
E-mail: koen_ehg@yahoo.co.uk

  • SHARE
  • TWEET