Manifest 2018 (1000mods, VIC, Nightstalker, Naxatras, Monovine, 32Bastards) @ Εργοστάσιο Τέχνης, Πάτρα, 14-15/09/18

Για περισσότερο από μια δεκαετία τα άτομα που βρίσκονταν πίσω από τον ιστορικό ραδιοφωνικό σταθμό της Πάτρας, το Mojo, έχουν να περηφανεύονται για μερικές από τις σημαντικότερες συναυλίες στην επαρχιακή πόλη. Ονόματα όπως οι Thievery Corporation, οι James, οι Archive, οι Calexico, ο Parov Stellar, έχουν κάνει μια μικρή παράκαμψη για να επισκεφτούν την Πάτρα και σε αυτό έχουν συμβάλει ιδιαίτερα τα άτομα της Mojo live. Φέτος, διοργανώθηκε ένα διήμερο φεστιβάλ - αμιγώς ελληνικού χαρακτήρα - με μπάντες κυρίως από το σύγχρονο heavy/stoner rock χώρο, όλες αναγνωρισμένες από το ελληνικό κοινό. Με έξι μπάντες συνολικά, προσωπικά το εκτίμησα καλύτερα, δίνοντας τη δέουσα προσοχή σε κάθε μια, χωρίς να επηρεαστώ από σημάδια κόπωσης. Το κοινό της Πάτρας φάνηκε να στηρίζει την κίνηση αυτή, αν και προσωπικά πιστεύω πως μπορούσαμε και καλύτερα.

Ημέρα 1η

Την πρώτη μέρα του Manifest 2018 ανέλαβαν να ανοίξουν οι αρκετά δραστήριοι τελευταία Monovine. Με νέο δίσκο έτοιμο να κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες και έχοντας ξαναβρεί τη φόρμα τους με συνεχόμενα live, οι Έλληνες Nirvana (sic) μας μετέφεραν από την πρωτεύουσα του Νομού Αχαΐας στο Seattle των '90s για τα επόμενα 50 λεπτά περίπου του σετ τους. Με το ιδρυτικό τρίο εδώ και αρκετά χρόνια και πάλι μαζί, ακούσαμε το καινούργιο "Shoot Me In The Head" αλλά και παλιές κλασικές επιτυχίες, όπως τα "Odd" και "Telescope" από το "Cliche" ενώ από το δεύτερο, «ριγμένο» στο παρελθόν, δίσκο τους ("Swallow") έπαιξαν και το "Oh Baby Death" πέρα από το χιτάκι "The One". Όπως φάνηκε και από την εμφάνισή τους, η τριάδα από την Πάτρα έχει ξαναβρεί το ρυθμό της, βγάζει την ενέργεια του παρελθόντος στη σκηνή και σιγά σιγά καλύπτει το χαμένο έδαφος, ενώ όσον αφορά τα καινούργια κομμάτια που ακούσαμε, είναι εμφανής η αλλαγή στον ήχο τους. Λίγος καιρός έμεινε μέχρι να ακούσουμε ολοκληρωμένη τη νέα τους δουλειά.

Επόμενοι στη σκηνή οι καταξιωμένοι πλέον στον ελληνικό χώρο Θεσσαλονικείς, Naxatras. Με πιο ψυχεδελικό ήχο από τις υπόλοιπες μπάντες, αλλά και τις ταξιδιάρικες όσο και μακροσκελείς συνθέσεις τους, ως επι το πλείστον ορχηστρικές, αποδείχθηκαν η καλύτερη συντροφιά στο συγκεκριμένο περιβάλλον. Με τα οπτικά εφέ να απουσιάζουν, μόνο τα φώτα και ο καπνός τρύπωναν στις ταξιδιάρικες συνθέσεις τους δίνοντας το ψυχεδελικό στοιχείο που διέπει τον ήχο τους. Ωστόσο, το επι σκηνής χορευτικό στο "Garden Of The Senses" πρόσθεσε και οπτικό ερέθισμα στο show της μπάντας.

Δίνοντας έμφαση στο φετινό τους δίσκο, το "ΙΙΙ", αλλά χωρίς να ξεχνούν το σουξέ "Ι Am The Beyonder", έπαιξαν λιγότερο από τα συνηθισμένα - ακολουθώντας σχεδόν κατά γράμμα το πρόγραμμα - σχεδόν 1 ώρα - και καταχειροκροτήθηκαν. Αν και προσωπικά, προτιμώ τέτοιου είδους μουσικές να τις ακούω αραχτός, σπίτι μου, μιας και η ορθοστασία δεν είναι το αγαπημένο μου σπορ, αυτή τη φορά την απόλαυσα περισσότερο από ποτέ. Βοήθησε σε αυτό αρκετά και ο πολύ καλός ήχος που είχαν.

Ανάμεσα σε αμερικανικές περιοδείες και headline show στο Θέατρο Βράχων, οι Κορίνθιοι 1000mods έκαναν ένα ακόμα πέρασμα από τα μέρη μας. Δικαιολογημένα κλείνουν την πρώτη μέρα του Manifest, με ένα σετ γεμάτο ενέργεια και κομμάτια - χιτάκια να διαδέχονται το ένα το άλλο. Από το "Repeated Exposure To..." πίσω στο "Super Van Vacation" και από το "Above179" στο "Vidage", είναι πραγματικά εκπληκτικό το πόσα έχουν καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια και τρία δίσκους οι Mods. Από τους σημαντικότερους αναβιωτές του desert rock, το οποίο και εξέλιξαν. Αλλά πάνω από όλα, αποτέλεσαν αφορμή για πολλούς από τους νεότατους οπαδούς τους να ασχοληθούν με ένα είδος που είχε χαθεί για αρκετά χρόνια.

Στη διάρκεια του σετ τους, είχαμε και το πρώτο άναμμα καπνογόνου, πράγμα σπάνιο για τα πατρινά δρώμενα. Με αρκετά προσεγμένο ήχο σε όλη τη διάρκεια του σετ τους, και άκρως επαγγελματική εμφάνιση, οι 1000mods έδειξαν ακόμα μια φορά ότι «το έχουν» και μπορούν να ξεφύγουν από τα ελληνικά δεδομένα. Με την ευκολία που γράφουν συνθέσεις πιασάρικες και φαινομενικά μόνο, απλοϊκές κέρδισαν για ακόμα μια φορά νέους οπαδούς, ενώ τόνωσαν τη σχέση τους με τους ήδη μυημένους.

Ημέρα 2η

Τη 2η μέρα του Manifest 2018 άνοιξαν οι Πατρινοί 32Bastards. Η πιο άγνωστη, συγκριτικά με τα υπόλοιπα ονόματα, μπάντα κατέλαβε τη σκηνή για ένα σαραντάλεπτο, με μια αμελητέα καθυστέρηση του ενός τετάρτου. Παίζοντας κομμάτια από το μοναδικό της EP, αλλά και μια διασκευή στους Dead Kennedys ("Too Drunk To Fuck") ο κόσμος - που ακόμα δεν είχε φτάσει στο peak της προσέλευσής -, αλλά και οι αρκετοί φίλοι της μπάντας, χάρηκαν όσο το επέτρεπαν οι περιστάσεις το μπαστάρδεμα punk και rockabilly ακουσμάτων της τετράδας. Δυστυχώς, ο ήχος δεν τους βοήθησε καθόλου, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που η μια κιθάρα ή η φωνή κοβόταν εντελώς. Θα ήθελα να τους ξαναδώ, γιατί αδικήθηκαν πολύ, ενώ και το "Hooey" δείχνει αρκετά ελπιδοφόρο.

Ακολούθως, μετά το άνοιγμα των 32Bastards, σειρά είχαν οι Nightstalker. Σε μια τολμηρή κίνηση να παίξουν πριν τους headliners - με επιπτώσεις στη διάρκεια του σετ τους - οι Αθηναίοι βετεράνοι του heavy rock, κατάφεραν για ακόμα μια φορά να ξεσηκώσουν τους περίπου 500-600 που βρέθηκαν στο Εργοστάσιο Τέχνης για να στηρίξουν την αγαπημένη τους μουσική. Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν εξαρχής ιδανικά. Ο Αργύρης στα φωνητικά - τουλάχιστον στο πρώτο τέταρτο - φαινόταν να μην πατάει αρκετά καλά. Ενδεχομένως, να μην είχε καλή επιστροφή από τα όργανα, κάτι που στην πορεία μάλλον διορθώθηκε, και ακολούθως η συναυλία απογειώθηκε.

Στην κάτι παραπάνω από μια ώρα εμφάνισή τους, οι Nightstalker έδειξαν γιατί δικαιολογημένα βρίσκονται στην κορυφή των heavy rock σχημάτων της χώρας και είναι ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά των φεστιβάλ εσωτερικού. Με κομμάτια όπως τα κλασικά πλέον "Go Get Some", "Super Freak", αλλά και τα καινούργια "The Dog That No-One Wanted" και "Zombie Hour" έφτιαξαν τον κόσμο. Φυσικά, το μεγαλύτερο sing-along έγινε στο "Children Of The Sun" - το αγαπημένο μάλλον κομμάτι της νέας γενιάς οπαδών των Nighstalker, ενώ από κοντά ακολούθησαν οι αντιδράσεις και στο "Baby, God Is Dead". Αρκετά αξιόλογη, εντέλει, η εμφάνιση των Θεσσαλονικιών, και παρά τα προβλήματα με τη φωνή του Αργύρη, αποτελεί ίσως μια από τις καλύτερες εμφανίσεις τους - από τις πολυάριθμές που έχουν κάνει στην Πάτρα.

Σειρά πλέον πήραν στη σκηνή οι VIC, με μια πιο metal εμφάνιση, αφού ο τραγουδιστής/κιθαρίστας και ο μπασίστας έχουν αφήσει μακρύ μαλλί. Επιστροφή και για τον Πιστιόλη σε ορισμένα από τα πνευστά με την μπάντα, δίνοντας τον δικό του πανηγυρικό τόνο στα κομμάτια. To set τους ήταν κατά κάποιο τρόπο χωρισμένο σε πιο ψυχεδελικά / ατμοσφαιρικά κομμάτια στο πρώτο μισάωρο, και τις «διασκευές» ηπειρώτικων στο δεύτερο και μεγαλύτερο μέρος. Στο πρώτο, ακούσαμε τα "Nova" και "Echoes" από το "Riza", αλλά και αρκετά νέα κομμάτια, σε παρόμοιο ύφος - αγγλικός στίχος και post-rock αναφορές. Σε σχέση με το παρελθόν, έχω την εντύπωση πως είτε εγκατέλειψαν τις όποιες ιδέες για πιο «εγκεφαλικά» κομμάτια, τα οποία κατά καιρούς είχαν εμφανιστεί στο σετ τους, είτε αυτά που ακούσαμε τώρα ήταν μια πιο ολοκληρωμένη τους μορφή. Όπως και να έχει, ήταν αρκετά καλά, σαφώς μακριά από το ύφος του μοναδικού έως τώρα δίσκου τους και του EP.

Στο δεύτερο μέρος μας εισήγαγε η εξαιρετική διασκευή τους στο "Lex Talionis" των Rotting Christ, και η συνέχεια δόθηκε με τα "Ti Kako", "Krasi", "Zvara" και "Karakolia" να αποτελούν τις κορυφαίες στιγμές του σετ τους. Σε αυτά είχαμε και την κορύφωση των αντιδράσεων του κοινού με χορούς και mosh-pit και εκτεταμένο sing-along. Είναι πραγματικά αξιέπαινο επίτευγμα μια μπάντα να κάνει ακόμα τόσο ντόρο, με έναν και μοναδικό δίσκο (του 2014), ένα EP και μια διασκευή. Ωστόσο, φαίνεται ότι η συνέχεια του "Riza" δεν είναι μακριά, και αναμένεται με μεγάλη ανυπομονησία η διαφαινόμενη αλλαγή του ήχου τους και η εξέλιξη των συνθέσεων τους.

Κάνοντας μια συνολική αποτίμηση του διημέρου, εύκολα θα πει κανείς πως η κίνηση της Mojo live ήταν επιτυχημένη και άρτια διοργανωμένη. Η επιλογή του χώρου (που παρέμενε για χρόνια αναξιοποίητος) είναι εξαιρετική, ιδιαίτερα για live στα οποία αναμένεται κοινό που ξεπερνά σε πλήθος τα κλειστά venue της περιοχής, πάντα μιλώντας για περίοδο καλοκαιρίας. Ωστόσο, θεωρώ πως θα μπορούσε να πάει πολύ καλύτερα, με τον διπλάσιο ίσως κόσμο, με ένα ελαφρώς πιο προσιτό εισιτήριο, μιας και μιλάμε για ελληνικά σχήματα. Βέβαια, τότε, ενδεχομένως θα δυσκόλευαν τα πράγματα στις χημικές τουαλέτες, αφού ήταν ήδη λίγες για τον κόσμο της κάθε μέρας.

Με ένα line-up που εύκολα θα ζήλευε η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, σχήματα καταξιωμένα αλλά και ανερχόμενα, τα καλύτερα για την επαρχία δεν είναι πλέον τόσο μακριά. Βασική προϋπόθεση βέβαια είναι η στήριξη από τον κόσμο, ο οποίος φάνηκε να το κάνει και τις δύο μέρες. 

Φωτογραφίες: Make No Noize